Okolice Haven

Ronald

-Ostatnim? - udał, że stara sobie wszystko przypomnieć szczegółowo - Tak więc.. Ojciec Bekki... tak to chyba jej trafił do więzienia za pobicie Licila .. tego z Włoch... Kojarzysz Brenda? I ta mała poszła do Teodora do spowiedzi, nie wiedząc, że to jej dziadek.. - za każdym wypowiedzianym słowem tracił powagę.

Grace

Pokręciła zafrasowana głową patrząc na Ronalda jak na zbawienie - Nie... - po chwili wybuchnęła śmiechem. Zachrypniętym w wyniku dwudziestu jeden lat palenia. Pociągnęła z puszki - Nie dobrze... - potarła się pod lewym okiem i poprawiła włosy przeczesując je machinalnie - Skończmy... Nadrobię jak będę w domu. - dodała cicho.

Ronald

-yy... nieee - zamachnął się rękoma - musisz to wszystko nadrobić u nas... w domu to już nie będzie to samo -wyszczerzył się zaglądając do puszki - nie będziesz miała z kim komentować i co wtedy? po co oglądać?

Grace

Wywróciła oczami - W domu będzie w domu... U was... - uśmiechnęła się do pary przed nią - Mam odpoczywać i... - machnęła lekko ręką w której miała puszkę - Gdzie jest Susan? - zapytała nagle.

Ronald

Westchnął rozczarowany, że nie będzie miał komu opowiadać szczegółowe oper mydlanych. - Susan jest na górze, bawi się chyba ... - zaczekał na potwierdzenie od żony. Gdy tylko kiwnęła głową - No, bawi się na górze , zejdzie na kreskówki.. -powiedział.

Grace

Systematycznie, ze spokojem nigdzie się nie spiesząc opróżniała puszkę piwa. Zwróciła się do Brendy. Nie umiała usiedzieć na miejscu. Była energiczna choć kiedy przebywała sama nie zawsze można było to dostrzec. Teraz mogła komuś zaoferować swoją pomoc - Brendo... Może... - zerknęła na Ronalda - Może jakoś ci pomóc z tym ogniskiem. W kuchni na przykład...? Coś przygotować... - jeśli jej powiedzą że nie trzeba zruga ich.

Ronald

-Potem Grace... Potem, teraz mamy wiadomości - wskazała na telewizor. Brenda nigdy nie opuszczała wiadomości. Ronald prychnął, sam nie wiedząc czemu i opróżnił puszkę do końca.
-Jak Ci się nudzi to... skoś nam trawnik... szkoda, ze go nie mamy - zaśmiał się kpiąco. -Odpoczywaj, póki możesz..

Grace

Poczuła się co najmniej źle. Zapragnęła nagle z całego serca wyjechać stąd. Wiadomości? Mimo to że śmiała się tu i wydawało się że dobrze się bawi teraz Ronald tym jednym stwierdzeniem jakby dał jej prztyczka w nos. Zacisnęła dłoń na puszcze wyginając aluminium. Nie zabawi tu dłużej niż do jutra wieczora.

Ronald

Spostrzegł zmianę w nastroju ciotki,. Nie wiedział o co jej chodzi, a wyglądała jakby zjadła ogromnego karalucha - Co znowu? - spytał zrezygnowany. Wróżką to on nie jest.

Grace

- Ciepłe piwo nie jest zbyt dobre. - wytłumaczyła się wzruszając ramionami. Spojrzała na telewizor podpierając brodę dłonią. Nie kłamała. Alkohol ugrzał się od ciepła jej dłoni i jak dla Grace stracił cały swój smak i urok.

Ronald

Obydwoje z żoną wlepiali wzrok w tv. Jeszcze kilka minut i koniec . - Mam jeszcze kilka w lodówce, przynieść Ci ? - zaoferowała Brenda, a Ron już się podnosił w tym celu.

Grace

- Nie! - powiedziała i zamachała rękami. Nie lubiła jak skakało się wokół niej. Uspokoiła ich ruchem dłoni - Spokojnie. Chcecie mnie upić?- roześmiała się cicho - Dziękuję. Jedno w zupełności mi wystarczy.

Ronald

Wrócił na swoje miejsce - Nie widzieliśmy Cię jeszcze pijanej - puścił do niej oczko - Ciekawe jakby to było...- podrapał się po brodzie, próbując to sobie wyobrazić.

Grace

- Wesoło. - mruknęła pod nosem - I ja pierwszy raz widziałbym siebie w takim stanie. Ciekawe czy coś bym pamiętała... Albo czy mam mocna głowę...? - zastanawiała się na głos. Lubiła wypić. Lampkę wina dla zdrowia.

Ronald

-Zapewne nie.. Padłabyś, nie wstała przez tydzień - uśmiechnął się kącikiem ust - ale my wolimy nie eksperymentować, więc ... Nie, nie upijemy Cię - stwierdził, jakby sam przekonując do tego siebie.

Grace

- Acha! - wskazała na nich palcem - Tak... Jesteście na tyle mili że nie narażacie mojego zdrowia na szwank. - machnęła lekko dłonią - Dzięki że nie traktujecie mnie jako królika... - spojrzała na Ronalda z błyskiem w oku - doświadczalnego... - usłyszała jak po schodach tupot nóg a po chwili na Ronalda wpadła z rozpędu Susan.

Ronald

Dziecko zaśmiało się w głos, siadając na kolanach ojca - Tatusiu...- zaczęła - Kiedy to ognisko? Kiedy, kiedy.. ? - odkręcała głowę w kierunku wszystkich w pokoju. Brenda spojrzała najpierw na ciotkę - Nie ważylibyśmy się eksperymentować, na Tobie.. Chociaż z Ronem to nigdy nie, nie wiadomo. A ognisko - zwróciła się ku Susan - Niedługo.

Grace

- No właśnie ojciec... Ruszyłbyś się... - mruknęła do siebie pod nosem kiedy wysłuchała Brendy - Susan... - oderwała wzrok od telewizora i zwróciła się do małej. Nie wiedziała jednak o co zapytać. Odzwyczaiła się od małych dzieci. Rzuciła od niechcenia - Pomożesz upiec mi kiełbaski?

Ronald

Posadził dziewczynkę, tak by mogła patrzeć na ciotkę. - A mogę, mogę? MOGĘ? - pisnęła bardzo zadowolona. - Możesz - Opowiedział jej znudzony ojciec, pociągając za jej jasne kucyki - Tylko ciocia musi uważać, byś się nie poparzyła .. - spojrzał znacząco na Grace.

Grace

Grace spojrzała na niego krytycznie. Sama dołożę do tego starań by Susan się poparzyła - Ron... - wycedziła - Oczywiście że będę uważać... Co ty sobie o mnie myślisz? To że mam takiego a nie innego syna nie znaczy że nie lubię dzieci. - wywróciła oczami i roześmiała się kiedy Susan zapytała gdzie ma tego chłopca.

Ronald

-Zawsze wole nie ryzykować.. - chrząknął i wstydliwie spuścił wzrok. Głupio mu było, że zwrócił jej uwagę. A teraz jeszcze Susan zeskoczyła z jego kolan i zaczęła biegać w okół ciotki. Chcąc poznać wszystkie szczegóły na temat jej syna. Pokręcił głową.

Grace

- Zapytaj się taty. - Grace uśmiechnęła się do Ronalda unosząc brwi w górę - Tata ci powie. Jakiego fajnego masz... - powiedziała to dość kąśliwie - wujka? - kim on mógł być dla Susan? Nikim.

Ronald

-A powiem. Żebyś wiedziała. Wujek jest... Nie da się tego opisać słowami ... Dziecko.. a przynajmniej nie takimi jakie są dobre dla ucha siedmiolatki... - zaśmiała się dziko - Poznasz go to się przekonasz.. Prawda Ciociu? - spojrzał na Grace .

Grace

Grace zawtórowała mu śmiechem i przeczesała dłonią włosy Susan która przystanęła na chwilę by wysłuchać ojca - Prawda? - zerknęła na niego zdziwiona - Ja nie wiem. Nie widziałam go... Jakiś czas. - dziewczynka zaczęła zadręczać teraz matkę.

Ronald

Odebrał żonie pilot i przełączył na kreskówki - Patrz, siądź i oglądaj. Nie męcz maaaatki.. Susan.. - poprosił grzecznie.
-Aaaa... Tobie - wskazał palcem na ciotkę - Trzeba główkę urwać - uśmiechnął się - Tak bez powodu.

Grace

Wskazała na siebie palcem skrajnie zdziwiona - Mi?! - zamrugała - Bez powodu? Żaden Knight nie robi niczego bez powodu i tutaj nawet ty nie jesteś wyjątkiem od tej reguły. - oczekiwała dalszych wyjaśnień.

Ronald

Wybuchł śmiechem - To powód jest najważniejszy? Ja jestem wyjątkiem od każdej z reguł jakie panują w tej rodzinie .. No dobra.. - zastanowił się - Może jakaś by się znalazła... ale nie wiem.. Nie przypominam sobie..

Grace

- Myśl. - rzuciła w jego stronę - Myśl bo dostaniesz tą puszką... - zamachała wyżej wymienioną patrząc na Ronalda koso - za nieuzasadnione grożenie mi po głowie. Daję ci minutę. - uniosła lekko w górę dłoń i spojrzała na zegarek.

Ronald

-Będziesz mi tu liczyć? W moim własnym domu? - chwycił poduszkę z pod pleców i zakrył sobie nią twarz - Ejj.. Brenda ratuj... -pisnął ze śmiechem.
-Nie - stwierdziła krótko i usiadła na podłodze za córka by zająć się jej włosami...

Grace

- Własna żona wydaje cię na moją pastwę. - Grace skłoniła się ku niej lekko na co Susan zareagowała wesołym śmiechem - Dalej Ronuś... - ponagliła go machając od niechcenia puszką na prawo i lewo - 40 sekund.

Ronald

Skulił się w tym nieszczęsnym fotelu - Ciocia wie, ze ja nie jestem odporny da ból... - pisnął teraz prawie jak baba. Lubił czasem odstawić komedię. - Proooszzeee.. Susan, obronisz Tatusia przed wredna Ciocią? - ale córka ani drgnęła. Niestety.

Grace

- Dziękuję Susan. - zwróciła się do dziewczynki na co ta pokraśniała z zadowolenia - Nie ciotka nie wie że jesteś mało odporny na ból, a co gorsza ciotki to nie obchodzi. Wcale a wcale. 30 sekund.

Ronald

-Yhymm dziękuję Ci bardzo - mrukną i zaczął udawać, ze płacze jak baba. Ach jeszcze chwile i wyleci rozhisteryzowany z pokoju , z tekstem "Nikt mnie nie kocha"

Grace

- Brenda! - zacząła zdegustowana Grace - Daj mu chusteczkę... Jeszcze taką haftowaną. Najlepiej taką pastelową. - choć udawał odpychało ją to - 20 sekund. - odliczała nadal nieugięta.

Ronald

-Nie chce chusteczek! Nie jestem babą! - rykną szlochając - A Ty nie masz serca -teraz to już na poważnie zakrył twarz poduszką. Miał nadzieję, że takie uderzenie puszką nie boli.

Grace

Uniosła w górę brew a dłoń z puszką podrygiwała nerwowo - 10 sekund. Ronald wysil mózgownicę a nie zachowuj się jak ostatni... Idiota.

Ronald

-JA idiota? Chyba sobie kpisz... - burknął -Nie , nie, nie. Poddaje się. Wal już teraz - zarządził i opadł na fotel, odrzucając poduszkę na bok.

Grace

Grace rozłożyła bezradnie dłonie. Była rozbrojona przez zachowanie bratanka - Wiesz co... - parsknęła śmiechem - Jak tak na ciebie patrzę... Żal mi cię uderzyć. Po prostu szkoda siły i zachodu... - rzuciła pustą puszką trafiając Ronalda w brzuch.

Ronald

Nie zabolało go to nic, a nic. Mimo to wygiął się z bólu i spojrzał z wyrzutem na ciotkę - Ja tu umrę...- jęknął, łapiąc powietrze i nadymając policzki - Tego chciałaś? Wykończyć biednego Ronusia?

Grace

- Tak, dokładnie tego chciałam. - powiedziała śmiejąc się nieprzerwanie - Po to tu przyjechałam i nie spocznę póki nie dociągnę tego co sobie założyłam do końca. I nie nadymaj się tak. - mruknęła oglądając swoje paznokcie - Nie do twarzy ci.