Ulice miasta

Susan · Gość

//??

Również szła ulicą rozglądając się dookoła i wyłapując smakowite zapachy. Co prawda nie lubiła pić krwi, ale od czasu do czasu powąchać se można, nie? xD
No i natrafiła na słodki, wiśniowy zapach połączony z innym, również pięknym, wampirzym. Podeszła do kobiety będącej jego właścicielką i uśmiechnęła się kokieteryjnie.
-Wie pani, wyczułam jakieś sliczne perfumy... Mogłaby pani podać mi ich nazwę?

Leila

Spojrzała na kobietę, która stała przed nią.
- To nie perfumy - uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała na nią znacząco.Wzięła lekki wdech i przeczesała dłonią włosy. Spojrzała na nią od gry do dołu.
- Ładna bluzka

Susan · Gość

Wiedziała, no cóż, wyczuwała aurę kobiety. Odwzajemniła uśmiech. Na sobie miała długą białą bluzkę z głębokim dekoltem i czarne rurki. I do tego szaroki pasek, na bluzkę.
-Śpieszysz się gdzieś? W ogóle to jestem Susan. - Przedstawiła się, wyciągając rękę.

Leila

- Nie w sumie nigdzie - uśmiechnęła się.
- Leila - uścisnęła jej dłoń delikatnie. Znów na nią zerknęła. Poprawiła jej bluzkę bo trochę się jej osunęła .
- No teraz dobrze

Susan · Gość

Niby od niechcenia przejechała opuszkami palców po jej ramieniu, a potem w dół, aż do dłoni. Leila miała tak niesamowicie delikatną skórę, że miała ochotę już za to ją wycałować.
-To może się gdzieś wybierzemy, co? - Zaproponowała z łobuzerskim uśmiechem. - Co proponujesz?

Leila

Kiedy Susan przejechała palcami po jej skórze westchnęła cicho i oczy się jej aż zaświeciły.
- Tak to dobry pomysł. Szczerze mówiąc nie wiem. Dopiero co zamieszkałam w Forks więc nie znam tutejszych okolic więc zdaję się na Ciebie - uśmiechnęła się ślicznie i poklepała ją po ramieniu a potem niby niechcąco przejechała dłonią po jej plecach a potem zatrzymała się na jej biodrze i wzięła rękę

Susan · Gość

Śmiało wplotła palce w jej dłoń z uśmiechem.
-Znam fajną kawiarnię w pobliżu. - Oznajmiła i pociągnęła Leilę w jej stronę.

Leila

Zdzwiła się trochę jej otwartością ale nie protestowała.
- Kawiarenkę? A podają tam coś krwawego? - zaśmiała się cicho żeby tylko Susan słyszała. Pogładziła jej dłoń kciukiem lekko

Susan · Gość

-Ach... - Westchnęła zakłopotana i uśmiechnęła się przepraszająco. - Wybacz, zapomniałam. Możemy zjeść coś w lesie, jeśli chcesz. Albo w parku.

Leila

-Myślę, że las to bardzo dobry pomysł - uśmiechnęła się i odgarnęła włosy za ucho.
- Będziesz jadła? - spytała. Zerknęła na jakiegoś przechodnia. Puściła na chwilę Susan i pocałowała ją w policzek. Pobiegła za tym facetem.
- Przepraszam samochód zepsuł się mnie i mojej przyjaciółce. Mógłby Pan nas podwieźć do domu? - zrobiła słodkie oczka a chłopak od razu się zgodził. Puściła oczko do Susan

Susan · Gość

Przygryzła dolną wargę. Dawno nie piła krwi, nawet zwierzęcej... Ale w sumie co, zaszkodzi? Nie zaszkodzi. A pomóc napewno pomoże. Podeszła tanecznym krokiem do faceta, który tam stał. Okazało się, że był z kumplem. No i dobrze
-Byłybyśmy baaardzo wdzięczne za pomoc. - Uśmiechnęła się znacząco, a tamci chyba pojęli o co chodzi. Facet "od Susan" złapał ją ramieniem w pasie. Bleee! - Jęknęła w myślach, ale nie powiedziała nic na głos.
-To gdzie ten samochód?

Leila

- Pod lasem. Jechałyśmy właśnie z Forks i coś się zepsuł - uśmiechnęła się słodko i poprawiła torbę na ramieniu. Facet uśmiechnął się łobuzersko. Wywróciła oczami kiedy zobaczyła, że jeden z nich objął Susan ramieniem.

Susan · Gość

-No to chyba wypada paniom pomóc, nie Jake? - Zwrócil się do kumpla ten Susan. Tamten uśmiechnął się głupkowato i złapał Leilę za rękę. Ruszyli żwawym krokiem w stronę lasu. Susan, z każdym krokiem nabierała ochoty, by wbić kły w tętnice wyrostka, ale powstrzymywała się, póki mogliby znaleźć się jacyś swiadkowie.

Leila

Szła obok Susan i pogłaskała ją po plecach widząc, że jest zła. W końcu do szli do auta . Mężczyźni wpuścili dziewczyny do tyłu. A sami siedli z przodu.
- To prowadźcie.

// las w Seatlle ( nie wiem czy coś takiego jest Smile

) , obie, zacznij

Dea

//La Push/ ulice

- Nazwałam go narwanym zwierzem - zaczerwieniła sie. - Tak w wolnym tłumaczeniu - mruknęła. - Podasz mi adres kancelarii? Ktoś mnie odbierze. Te krwotoki. To pamiątka po szpitalu. Z reszta wszystko znajdziesz w opinii psychiatry, który mnie obecnie prowadzi - uznała za stosowne go uświadomić. Stuknęła palcem w teczkę, która miała ze sobą. Wysłała kolejną wiadomość.

Aaron

- Ładnie. - przyznał ze śmiechem. Narwany zwierz... Podał jej adres a Dea zaczęła stukać kolejnego sms'a - Masz wszystko? Opisy chorób... Wypisy ze szpitala... - kiedy kiwała głową powiedział - To dobrze. Ułatwi nam to sprawę. - Długo jeszcze? Zajęczał w duchu kiedy stanęli w najzwyczajniejszym miejskim korku. Chuchnął znudzony na boczną szybę patrząc jak krążek pary pomału zanika - Często? - zapytał wskazując na nos.

Dea

- Mam wszystko. Telefon do doktora równiez, gdybyś sam chciał z nim porozmawiać. Odpis moich zeznań złożonych na policji również. - przytaknęła. - Zawsze tu tak tłoczno? - spojrzała przez okno. Gdy wskazał na jej nos westchnęła - Kiedyś? Bardzo często. Od kilku miesięcy się nie pojawiały. Dopiero dziś.. Zdenerwowałam się trochę i o. - wzruszyła ramionami.

Aaron

- Sądzę że to wystarczy. Zobaczymy... - powiedział zamyślony, bawiąc się machinalnie brelokiem przy kluczach. Pierwszy raz zaczął się zastanawiać czy sobie poradzi. Nie było Amandy i wszystko spadło na jego poczochraną łepetynę - Co? - wyrwała co z otępienia w jakie popadł. Ruszył kawałek do przodu i znów się zatrzymał - Tak. Rano przeważnie. Ludzie do pracy... - uśmiechnął się lekko - Nie to co rezerwat. - spojrzał na Deę - Długo zwlekałaś z tym by zacząć go sądzić.

Dea

- Faktycznie nie to samo - zaśmiała się. - Czy długo? Nie obowiązuje przedawnienie. Tak to się chyba nazywa, prawda? Nie długo. Właściwie na policję złożył doniesienie mój obecny lekarz. On pierwszy mi uwierzył... Ja w szpitalu byłam pięc lat. To się działo przez 5 lat... Od wyjścia do dnia złożenia doniesienia minął niecały rok. - przypominała sobie daty.

Aaron

- Tak. To się tak nazywa. - posunęli się znów do przodu kilkanaście metrów. Wbił sie w fotel z zawiedzioną miną. Anne obiecał że będzie za godzinę a rozwlecze się to do dwóch. Westchnął przechylając się w bok i opierając o drzwi - Nie powiedziałaś tego. - zwrócił wzrok w stronę rudowłosej odrywając go od kobiety przechodzącej przez pasy. Chciałbym widzieć ją bez tego płaszcza... - Nie mówiłaś że doniesienie złożył twój lekarz.

Dea

- A to ma jakieś znaczenie większe? - zaniepokoiła się. - Doc złożył doniesienie. Zaraz potem przesłuchano mnie i spisano zeznania. Ja nie mogłam złożyć doniesienia, bo prawnik kliniki je podważał. Że niby jestem... - wywinęła kręcka palcem w okolicy swojej skroni. Westchnęła. - Doc złożył doniesienie dopiero pod koniec mojej terapii. Żeby nie można było podważyć już moich zeznań.

Aaron

- Nic nie zmienia. - przyznał jej rację - Trwałem jedynie w przekonaniu że to ty zaczęłaś, to wszystko. - pokręcił głową by zaprzeczyć gestowi który uczyniła. Miał powiedzieć że faceci to świnie ale pomyślał że sam należy do ich najgorszego gatunku więc oszczędził sobie kazania. Był prawnikiem który gdzieś miał przepisy więc przejechali na żółtym. Odetchnął kiedy mogli poruszać się już swobodniej - A ten Doc... - zastanowił się czy to nie jej skrót - Szpital w Forks?

Dea

Upewnił ją ze to nic nie zmienia. Odetchnęła z wyraźną ulgą.
- Doc? Nie. Doktor Betrell prowadzi swoją praktykę. To największa sława na tym kontynencie. Ma klinikę w NY, ale chwilowo przeniósł sie tutaj. Jego zona rodzi na dniach. Nie chciał jej zostawiać. Znajomy mnie z nim skontaktował. Jacgues'a zainteresował mój przypadek, chociaż myślę że Gaspard truł mu tyłek póki Doc się nie zgodził. Szpital w Forks - wzdrygnęła się - staram sie omijać z daleka. Ten lekarz.. Ostatnio go tam widziałam.

Aaron

- Cóż... - zaczął ze śmiechem - Nie jestem znawcą w tej dziedzinie. Chciałem wiedzieć. Dzięki za wytłumaczenia. - powiedział kiedy odnotował sobie wszystko w pamięci. Przydadzą się. Zatrzymał się przed kancelarią widząc jak twarz Anne zniknęła za oknem. Wykrzywił usta i spojrzał na Deę - A o szpital pytałem bo myślałem że ten psychiatra tam pracuje. - powiedział wykręcając się w tył po neseser - Nie chciałem... - wzruszył ramionami i wysiadł.

/ Kancelaria prawnicza Amandy Sharp

Gość

/Lotnisko
Walizka podskakiwała na nierównościach gdy Margaux ciągnęła ją za sobą. Rozpoznała swój samochód postawiony przy lotnisku i zapłaciła facetowi, który go tu przywiózł. Odwróciła się do Coline z uśmiechem na ustach.
- To od czego zaczynamy?-spytała wesoło. Dla większej wygody spięła włosy w kitkę i rozejrzała się dookoła. Zaśmiała się wdzięcznie do siebie i uśmiechnęła do jakichś nieznanych jej ludzi na ulicy. Co jak co, ale humor miała doskonały.

Gość

/Lotnisko
Coline szła za Margaux wszędzie się rozglądając i wdzięcznie uśmiechając. Spodobało jej się to miasto. Machinalnie zaczęła się bawić swoim wisiorkiem, w którym pływało ziarnko ryżu. Po chwili jej wzrok spoczął na samochodzie stojącym przed lotniskiem. Jej uśmiech się powiększył, bo rozpoznała samochód Margaux.
-Nie wiem jak ty, ale ja mam ochotę na lody! -wyszczerzyła się do Margaux.

Gość

/???
Jane zaparkowała samochód na ulicy i rozejrzała się dookoła. Chociaż nie lubiła marnować czasu na takie błahe czynności jak posiłek, była tym razem głodna jak wilk.
Rozglądała się za jakąś restauracją i najbliższą jaką zauważyła była z szyldem "Magnifico". Włoska kuchnia..
-Może być -mruknęła i skierowała się do drzwi.
/Włoska restauracja 'magnifico'

Juliette

// Podwiązka

Wyszła i rozkleiła się kompletnie. Samozaparcia i opanowania starczyło jej jedynie do chwili gdy zamknęły się za nią drzwi burdelu. Nie nadążała wycierać łez. Nie chciał jej. Olał ją. Mówił że jest jego... Pieprzony kłamca... Kłamał! W żywe oczy kłamał! Prychnęła opanowując łkanie. Nie będzie przez niego płakała. Nie i już! Warknęła półgłosem i powoli ruszyła otulając się szczelniej płaszczem.

Seth

//Ch.... wie skąd

Przyjechał ze zdjęciami, miał dosyć dzwonienia. Trzymał zdjęcia w dużej, skórzanej torbie przewieszonej niedbale przez ramię. Sprawiło mu wiele frajdy wywołanie ich w staromodny sposób na ładnym papierze i och ach w ogóle. W pewnym momencie zdębiał.
Był pewien, ze idzie przed nim otulona płaszczem.
-Juliette?- podszedł do niej kładąc rękę na ramieniu.

Juliette

Ponury... Drgnęła gdy ktoś ją dotknął. Odwróciła się gwałtownie. Nie wiedziała czemu słyszała głos Normana. Była przekonana, ze to on. Zamrugała kilkakrotnie widząc kogoś innego. Błyskawicznie przypominała sobie imię.
- Seth... - otarła oczy wierzchem dłoni. - Seth.. co tu robisz?

Seth

No i zwątpił, bez wątpienia była uryczana i to mocno.
-Mam wyczucie i zjawiam sie, jak jest źle.- ogarnął ją ramieniem ni tak ni w kak.
-Dasz się wyciągnąć na kawę? Poprawisz sobie humor...- uśmiechnął się szeroko, sympatycznie, takie duże dziecko jak to ona.
-a potem dam Ci coś ładnego...- rzucił głosem godnym ojca, który córkę podpuszcza.

Juliette

- Kawę? - spojrzała mało przytomnie - Kawę i ciacho. Wielkie i z bitą śmietaną - powiedziała jak dziecko któremu działa się straszna krzywda - Coś ładnego? - zdziwiła się. Przypomniała sobie o zdjęciach. - Oj... - westchnęła - masz zdjęcia...? - zamieniło się to w niepewne pytanie.

Seth

-No mam...- rozszyfrowała jego niespodziankę i to go niezbyt cieszyło, jednak ciacho z bitą śmietaną było swietnym pomysłem.
-Ciacho z kremem, a zdjecia dostaniesz później.- przytulił ją do siebie.
-Uśmiechnij się, dla mnie, co?

Juliette

- Nie wiem czy chwilowo stać mnie na uśmiech - powiedziała szczerze - Mam za sobą koszmarnie długi lot. A powitanie w domu daleko odbiegało od tego czego się spodziewałam. - westchnęła ciężko i oparła głowę o jego ramię - Po prostu... nikt mi nigdy jeszcze nie dał tak bardzo i sugestywnie do zrozumienia ze nie jestem mile widziana. I drażnię. - mruknęła

Seth

-Kretyn, jak nic.- zaśmiał się i pogładził ją po ranmeniu.
-Pomyśl sobie, że ja się cieszę, ze Cię widzę. Wiem, ze to marne pocieszenie, ale cóż, zdarza się. Lepszy rydz niż nic, nieprawdaż?- pogładził ją po głowie.

Juliette

- Fakt - przyznała - To opowiedz mi coś o tych zdjęciach.. - początkowo miała je zniszczyc, ale teraz... prawdę powiedziawszy nie widziała powodu. Jego nie obchodziło co ona robi. W ogóle go nie obchodziła. Zmrużyła oczy. - Ładnie wyszły? - zapytała szczerze zaciekawiona

Seth

-A jak byś mogła brzydko wyjść co? Nawet taka upłakana jesteś ładna.- zaśmiał się szczerze, znowu, jak to on.
-Zdjęcia sprawiły mi sporo frajdy, wywoływałem je starymi metodami po przeniesieniu na kliszę.

Juliette

- Mogłabym.. - stwierdziła wzruszając ramionami - Zdjęcia... wiesz co.. ja nie wiem co mi wtedy strzeliło do głowy - powiedziała nagle - naprawdę nie wiem... - nagle zaczęła się tłumaczyc. Sama nie wiedziała czemu.

Seth

-Każdy miewa zachcianki. A jak na razie to napuściłaś mnie na ciacho z bitą śmietaną.- oparł głowę o jej i pociągnął ją w stronę kawiarni.
-Uśmiechnij się i nie tłumacz, dobra?

Juliette

- To mi pasi - uśmiechnęła się słabo acz szczerze. - I nie napuściłam. Sama zjem ze dwa - stwierdziła przekomarzając się z nim - A jeżeli nawet napuściłam... Oj sam się dałeś podpuścić - pokazała mu język.