Ulice

Selene

/Lotnisko

- Mimo wszystko - powiedziała, gdy Adam usiadł obok niej. - Ja i tak czarno to widzę. Raczej wątpię, by mnie polubiła. Ba, zaakceptowała!

Adam Knight

- Będzie miała ze mną do czynienia - powiedział groźnie. Miał głęboko gdzieś kto, co będzie o nich sądził. - Ważne jest to że jesteś. Opinia innych na ten temat mnie nie obchodzi.

Selene

Selene nie odezwała się na ten komentarz, ale uśmiechnęła się tak promiennie, że Adam musiał zrozumieć, jak bardzo ją ta uwaga ucieszyła.

Adam Knight

Westchnął głośno widząc swoje dwa ulubione widoki: uśmiech Sel i fasadę kamienicy w której wynajmował mieszkanie. - Jesteśmy na miejscu - powiedział z lekkim zadowoleniem w głosie. Zapłacił kierowcy. Poczekał aż Sel wysiądzie. - I jak?

Selene

- Trudno powiedzieć. Kamienica jak kamienica - pokazała mu język. - Zaraz zobaczymy jak wygląda wnętrze - powiedziała wesoło.

/Mieszkanie

Adam Knight

/ Biurowiec

Popatrzył na nią z dumą kiedy przypomniał sobie miny kolegów. - Jesteś wielka.

Selene

/Biurowiec

- Przecież ja nic nie zrobiłam - powiedziała zgodnie z prawdą. - Ja tam tylko weszłam i starałam się być uprzejma.

Adam Knight

- To wystarczyło. - pociagnał ja w stronę centrum miasta - To czego szukamy?

Selene

- Małej czarnej i odpowiednich do niej butów - odpowiedziała rzeczowo.

Adam Knight

Przytaknął jej. Mała, czarna... I tak nic mu to nie mówiło. Dla niego wszystko co czarne było dobre. Szli po ulicy za rękę. Adam czuł się dziwnie bez rąk w kieszeni, ale wcale mu to nie przeszkadzało. Kiedy patrzył na ich odbicie w szybach wystaw nie mógł się przyzwyczaić do tego, że ktoś mu towarzyszy. Miał nieodparte wrażenie, że każdy kogo mijali gapi się na niego nachalnie, jakby popełniał jakąś zbrodnię.

Selene

- Pozwól, że zacytuję jedną postać z pewnej animacji: Daleko jeszcze? Razz

Adam Knight

- Za siedmioma milami i tak dalej... Znajduje się duży dom handlowy z najlepszymi markami, nie narzekaj bo cię nigdzie nie zabiorę a jak będziesz się nudzić to odeśle do domu. Co jest bardzo prawdopodobne... - dokończył cicho.

Selene

- I tak chyba będę musiała wracać niedługo. Jakoś zaczynam się martwić motelem i tym, ze wywiało mnie z domu bez uprzedzenia.

Adam Knight

- A nie mówiłem..? - wywrócił oczami, zasępił się czekając na przejściu dla pieszych. Miałem rację, że to był zły pomysł... Miałaś siedzieć w domu.

Selene

- Po prostu mam dziwne przeczucie, że coś się wydarzy. Tak samo mam z myślą o twojej mamie: coś mi się tak wydaje, że spotkamy ją w najmniej oczekiwanym momencie.

Adam Knight

- Być może. - nie powiedział nic więcej. Przeszli jeszcze kawałek i weszli do sklepu.

/ Dom handlowy

Selene

Już ja ci mówię, że ją spotkamy..- mruknęła do siebie w myślach. Tak jaki Adam i ona się nie odzywała, aż do samego wejścia do domu handlowego.

/Dom Handlowy

Selene

/Dom handlowy.

- Mam dużo pracy i zajęć. Są nowi goście, chętni ludzie do pracy - powiedziała. - Muszę wrócić. Nie mogę ich zignorować. jeśli dam radę załatwić sobie bilet na dziś, to lecę już niedługo. Wezmę rzeczy z mieszkania i jedziemy na lotnisko.

Adam Knight

A tak chciałaś jechać.... Nie wypomniał jej głośno błędu, który popełniła. - W porządku. Jak wrócimy do domu to zarezerwuję ci bilet.

Selene

- Kuzynka odbierze mnie z lotniska. A ty masz wracać jak najszybciej - spojrzała na niego czule.

Adam Knight

- To dobrze. Poczekaj. - zaczął przebierać po kieszeniach. Wyciąnął kluczyki od samochodu. - Jeśli chcesz mozesz nim jeździć. Niech nie stoi tam bezużytecznie.

Selene

- Mówisz? - zerknęła na niego niepewnie. - No dobrze. Obiecuję, że go nie rozbiję Razz

- uśmiechnęła się. - A teraz wracajmy do twojego mieszkania.

Adam Knight

- Błagam cię... - jak każdy facet kochał swój samochód. - Bądź ostrożna. - dla usprawiedliwienia dodał - Nie chcę aby coś ci się stało. Pamiętaj abym w domu dał ci dokumenty. - Dotarli do kamienicy

/ Mieszkanie

Alan

/ kancelaria

wyszli z budynku. Amanda otworzyła auto na pilocie.
- Wsiadaj - powiedziała i sama usiadła za kierownicą

Adam Knight

/ Kancelaria

Podniósł oczy ku niebu i obiecał sobie że już nigdzie się bez samochodu nie ruszy. Zajął miejsce pasażera czując się niezwykle niekomfortowo w tej roli. Przymknął oczy i modlił się aby o nic go nie pytała. Wiedział że dobrze się to dla niej nie skończy.

Alan

- A więc Adamie, co powiesz na swoja obronę? - spytała jadąc przez zatłoczone ulice - no co muszę wiedzieć - powiedziała widząc jego wzrok

Adam Knight

- Co powiem na swoją obronę? - wycedził te słowa zerkając na nia z ukosa - Że to nie moja wina tylko tych idiotów którzy ze mną współpracują. - odwrócił wzrok i wpatrzył się w ulicę - Miała ich pani przyjemność poznać. Mark i Robert. - spojrzał na swoje paznokcie - Pozatym nie płacę pani za takie pytania, tylko za obronę.

Alan

Pokręciła głową.
- Zadawanie pytań do jedno z moich zadań bo jak inaczej mam mam Pana bronić? - spytała z itytacją.

Adam Knight

- Nie było mnie tu kiedy oni ją spisywali. - powiedział obrażonym tonem - Dopatrzyłem się tego samego co pani, ale niestety już po fakcie. - spojrzał na nią ze złościa - Pracuje ze mną pani tyle czasu... - zrobił krótką przerwe - Nie wie pani nagle jak bronić? - zapytał z niedowierzaniem podszytym ironią.

Alan

Wzruszyła ramionami i więcej się nie odezwała.
- jak Pan chce to ciasteczka są w schowku - powiedziała skecając w ulicę

Adam Knight

Prychnął cicho. - Dziękuję. Nie jestem głodny. - powiedział kłamiąc nawet sobie. Ciasteczka... Wpatrzony w ulicę za szybą myślał o Sel. Czy szczęśliwie doleciała? Nic nie napisała... Zmartwiony zauważył nagle budynek sądu przed sobą. Milcząc wyszedł z samochodu i wszedł z Amanda do gmachu.

/ Sąd

Marika Knight

/ Port Angeles / Kawiarenka

Podróż była bardzo długa i nad wyraz męcząca. Przejechała tyle mil aby uciec od swych problemów, by móc zapomnieć. Ale czy można zapomnieć o czymś z czym jest się związanym chociażby i dzieckiem? Wiedziała, że jednak nie, ale chciała przynajmniej to ułożyć sobie na spokojnie. Dosłownie minęło dopiero parę godzin a już tęskniła za Forks, za tamtejszą pogodą, krajobrazem, małą nieprzytłaczającą swym życiem mieściną i za jego ciepłym głosem. Pierwsze co jej się nasunęło na myśl to Adam i ich ostatnia wspólnie zarwane pół nocy. Nie krzyczeli na siebie, nie skakali sobie do gardeł, rozmawiali najnormalniej w świecie i telewizję tez oglądali, a później poranek, taki radosny i miły. Te obrazy wyryły się w jej pamięci. Dawały dziwne ukojenie skołatanemu sercu. Zatrzymała się na jednym ze skrzyżowań i czekała na zmianę światła na zielone. Wyłączyła radio i załączyła sobie odtwarzacz cd. Z głośników poleciała [link widoczny dla zalogowanych], która ostatnio bardzo jej przypadła do gustu. Wsłuchiwała się w jej treść po raz kolejny zapamiętale. Lekko palcami uderzała o kierownicę. W końcu zapaliło się zielone i ruszyła wolno zręcznie zmieniając bieg z 1 na 2... Odsunęła na bok wszystkie swe myśli, przynajmniej próbowała, ale Adam jakoś nie chciał wcale jej wyjść z głowy. Zastanawiała się po raz 100 dzisiejszego dnia dlaczego jej pomagał, co nim kierowało i dlaczego zrobił się milszy. W żaden sposób nie potrafiła uzyskać odpowiedzi. Westchnęła ciężko. To będzie chyba bardzo długi miesiąc, męczący, jak mam to ułożyć w jedną całość skoro nie potrafię sobie odpowiedzieć na tak podstawowe pytania? ... Z tą ostatnią myślą zajechała pod wielki, wysoki wieżowiec. Zatrzymała się przed hotelem. Wysiadła z auta i poszła wynająć sobie pokój.

/ Hotel Plaza

Adam Knight

/ Hotel 'Plaza'

Milczał przez całą drogę w dół. Dopiero tutaj na ulicy rozwiązał trochę swój język. Miało być przyjemnie. Starał się. Znów kiedy był obok niej, się starał. Jego resocjalizacja rozpoczęła się na nowo a Adam nie chciał jej tak łatwo przerwać. Nie teraz. - Nowy York nie za bardzo ci pasuje, tak? - zerknął na Marikę idąc u jej boku - Rozumem, ucieczka i tak dalej, ale przecież mogłaś wybrać jakieś mniejsze miasto. - z propozycją która mu chodziła po głowie zaczekał.

Marika Knight

- Nowy York, pasuje mi tak średnio, nie znam tego miasta może to dlatego, jest trochę takie, tłoczne, ludzi tutaj jest jak mrówek w kopcu. - wzruszyła leciutko ramionami. Podeszła do auta i otworzyła drzwi ze swojej jak i z jego strony. Następnie wsadziła kluczyk w zamek i podniosła klapę samochodu, gdzie był bagażnik. Ruchem palca wskazała Adamowi aby wsadził ją tam. Kiedy to uczynił zamknęła maskę i ruszyła do środka za kierownicę. Znaleźli się w środku odcinając się od ludzi. Zapięła pasy. - No w takim razie teraz będziesz musiał mnie pokierować, chyba że chcesz prowadzić? - zapytała obracając się w jego stronę.

Adam Knight

Wrzucił jej torbę do bagażnika. Usiadł w fotelu pasażera i poczuł się źle. Spojrzał na nią a jej pytania było mu jak znak z nieba - Nie masz nic przeciwko? Będziemy o wiele szybciej. - wbił w nią dość proszące spojrzenie. Kiedy kiwnęła głową z westchnieniem ulgi wysiadł i zamienił się z nią miejscami. Odsunął sobie fotel w tył. Mimo że Marika nie należała do kobiet najniższych, Adamowi było zbyt ciasno. Przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszył do swojego mieszkania. musiał się dostać na jedną z głównych ulicy a to chwilę zajęło. Tą chwilę umilił sobie pytaniem na które koniecznie musiał znać odpowiedź - Marii... - kiedy chciał potrafił przybrać bardzo pociągający ton. Taki który nie pozwalał na odmowę. Choć nie mógł być pewien czy Marika pod nim się ugnie - Dlaczego nie chcesz wracać?

Marika Knight

- Jasne, że nie mam ja się tu nie znam, a Ty tutaj mieszkałeś więc orientujesz się lepiej niż ja. - przesiedli się i zasiadła sobie na fotelu pasażera. Ponownie zapięła pasy i teraz w końcu mogła na niego spojrzeć. Zadał jej pytanie, ale takim głosem, że aż jej dech w piersiach zapierało. Takim innym niż zawsze. Poczuła się przyjemnie. - Dlaczego. A co mnie tam czeka? Martin, który zacznie o wszystko wypytywać, oglądanie tego dupka i doprowadzanie się do stanu opłakanego? Chciałam od tego odpocząć. Chciałam również sobie to przemyśleć, to trudne. Muszę się przyzwyczaić do tego, że zostanę mamą. Nawet w sumie już przyjęłam to do wiadomości, mam na to dużo czasu aby przyjąć stan rzeczy taki jak jest. I to, że będę samotną matką to nie tragedia. Tylko boję się, że sobie nie poradzę. - odwróciła swą głowę i wlepiła ją w szybę auta. Westchnęła lekko i ponownie obróciła się w jego stronę. - A Ty co byś zrobił na moim miejscu? - pytała bezradnie, gubiła się w tym wszystkim.

Adam Knight

Słuchał jej uważnie. Bać się Martina... Prychnął kiedy usłyszał uwagę o Aaronie. Kiedy skończyła zaczął jej wytaczać swój punkt widzenia. Tak powolutku i z rozmysłem, choć widząc jej minę wiedział że nic nie wskóra - Martin to twoja rodzina. Wystarczyłoby byś powiedziała... Po rozmowie ze mną nie zapytałby o nic. Ten dupek... - uśmiechnął sie kpiąco - Kiedy widziałaś go ostatni raz? Na koncercie? Jak widać unikacie siebie. - pokręcił głową gapiąc się w tylne lusterko. Przeniósł wzrok na światła na skrzyżowaniu. Przyspieszył i przejechali na żółtym. - Nie masz powodów do zmartwień. Przecież sobie poradzisz. Martin ci pomoże czym się przejmujesz. Ja ci pomagam jak umiem. Sam nie wiem dlaczego. Wjechał w boczną uliczkę a znienawidzony przez niego głosik powiedział : Dobrze wiesz. - Co ja bym zrobił? - uśmiechnął się złośliwie. - Gdybym był kobietą a miał taki sam charakter jak teraz ten idiota miałby policzki opuchnięte od celnie wymierzonych uderzeń mojej dłoni. Nie schowałby się przede mną w mysiej dziurze. Dorwałbym go. Z samej przyjemności wymierzenia sprawiedliwości. Nie chciałbym od niego niczego więcej.

Marika Knight

- Tylko Adamie ja nie chcę go bić. Zrozum to wcale by mi nie przyniosło ulgi a jeszcze czułabym się podlej. Może i sobie zasłużył na to, ale nie ja jestem od wymierzania sprawiedliwości, będzie się za to smażył w piekle zobaczysz. - roześmiała się. Przyswajała sobie informacje. - Tak pomógł. A ile wcześniej by się na lamencił, że jestem nieodpowiedzialna i w ogóle. Wciąż by mnie nachodził aby sprawdzić co ze mną, a ja potrzebuję spokoju od niego. A jeśli chodzi o Aarona nie widziałam go bo wyprowadziłam się z centrum i nawet tam się nie pokazuję tylko dlatego, jestem pewna, że gdybym jednak tam wciąż mieszkała, spotykałabym go o wiele zbyt często. - spuściła lekko głowę w dół. - Nie mam na to siły, jednak mierzenie się z przeszłością, nie jest łatwe. - popatrzyła smutno na Adama.

Adam Knight

- Nie nie... To nie tak Mariko. - Adam pokręcił głową i zaparkował pod kamienicą. Uśmiechnął się krzywo przypominając sobie z kim ostatnio tu był - Pytałaś mnie co ja bym zrobił na twoim miejscu. Powiedziałem ci. Przecież nie mówiłem tego po to byś robiła to co ja. Wybacz, ale - wyciągnął kluczyli ze stacyjki - masz zbyt delikatnie dłonie by dobrze mu przyłożyć. Nie warto się dla niego aż tak bardzo wysilać, tak? - kiedy na niego spojrzała przejechał jej palcem wskazującym po policzku próbując ją tym pocieszyć - Nie martw się. Zobaczysz wszystko się ułoży w jak najlepszym porządku. - odsunął dłoń i wysiadł a w duchu krzyczał na siebie najgorsze obelgi jakie przychodziły mu do głowy.

/ Mieszkanie na drugim piętrze