Teren przed domem

Leah

Przewróciła oczami i popukała go palcem w czoło.
-Jest środek nocy. Cassie Dea zostawiła Ci pod opiekę a Jose boi się spać sama... -szepnęła tłumacząc mu wszystko jak małemu chłopcu. Jej kochany, głupiutki, dziecinny Gaspard. Ucałowała go delikatnie w nosek.

Gaspard

-Przecież śpi teraz sama, nie? - A ten dalej przy swoim. Jak się uprze, to nie ma na niego mocnych. Zaczął bawić się włosami Lee, nakręcając pojedyncze kosmyki na palec.

Leah

-A co będzie jak się obudzi hm? Ona jest malutka kochanie... -szepnęła. Nie zostawi dziecka samego w domu. Nie można być aż tak nieodpowiedzialnym Razz

Gaspard

-Więc zostajemy tu... - Westchnął zrezygnowany i rozciągnął się na ławeczce, przyciskając Lee do klaty. Głaskał ją wierzchem dłoni po policzku.

Leah

-Camille nie wróciła do domu... -mruknęła lekko zmartwiona tym faktem. Skoro Ian był w domu to co działo się z dziewczyną? -wtuliła się w Gasparda z dziecięcym niemal zaufaniem.

Gaspard

Dopiero teraz przypomniał sobie o drugim dziecku.
-Jest dorosła. - Przypomniał jej lekko zdziwiony, że Leah się tym przejmuje. - Chyba, że wiesz, gdzie może być...

Leah

Leah nadal lekko wtuliła się w Gasparda. Jego bliskość ją uspokajała. Zdecydowanie.
-Nie wiem. Ian w domu był sam... -szepnęła gladząc go po palcem po szyi.

Gaspard

-Ian? - Popatrzył na nią przenikliwie. Ciągle ten dupek, przewijał się przez co dziesiąte zdanie Leah. - A co on niby ma do tego?

Leah

-Noo skoro wpoił się w Twoją córkę, to raczej spędzają razem sporo czasu... -wytłumaczyła. Pogładziła go uspokajająco po policzku. Podciągnęła kolana niemal pod brodę.

Gaspard

Otworzył usta i popatrzył na Leah jakby właśnie powiedziała, że po raz kolejny jest w ciąży. Jednak po chwili wybuchnął głośnym, szczerym śmiechem. Kiedy udało mu się choć trochę opanować, wydusił wreszcie:
-Udało ci się mnie nabrać... - Po chwili jednak całkowicie spoważniał. - Ale to był taki mało śmieszny żart.

Leah

Nie wiedział... Nie wiedział? NIE WIEDZIAŁ. Leah nie odezwała się. Spojrzała na niego tylko lekko spanikowanym spojrzeniem. Jak mogła być tak głupia i mu powiedzieć?
-Gas... -mruknęła cichutko jakby chciała go uspokoić. Bo co teraz mogła?

Gaspard

O ja cie... Popatrzył na nią, a gniew narastał w nim z każdą setną sekundy. Nie żartowała. To nie był żart.
-Leah... - Powiedział, a raczej zawarczał ostrzegawczo. Ian wpoił się w Camille. Ian wpoił się w jego córkę. Ten dupek wpoił się w jego córkę. Facet, który kilka lat temu spał z jego dziewczyną, wpoił się w JEGO CÓRKĘ. - Zabiję go.

Leah

Nadal siedząc na ławce objęła go w pasie. Mocno, jak na wilkołaka przystało. Spojrzała na niego znacząco.
-Nie zabijesz... -wymruczała- Proszę Cię. Uspokój się... -szepnęła rozluźniając uścisk. Zaczęła gładzić go po policzkach.

Gaspard

-Leah, radziłbym, żebyś się odsunęła. - Dalej mówił tym samym, grobowym tonem. -No cóż, mogłem się domyślić, ze to nie dowcip. Nigdy nie miałaś talentu do żartowania...
Nie chciał jej zrobić krzywdy, a cały już dygotał. Był tak niesamowicie wściekły, że nie myślał racjonalnie. - Podsumujmy. Z moją córką będzie spał facet, który 3 lata temu spał z moją dziewczyną. No lepiej być nie mogło!

Leah

Nie posłuchała. Nie spodziewała się, że mogłaby oberwać. Co prawda Sam skaleczył Emily ale... Jęknęła cicho.
-Ian to dobry chłopak... -mruknęła- Skoro się w nią wpoił to znaczy, że będzie dla niej idealny... Camille to mądra dziewczyna... Gaspard. Nie ma o co się wściekać.

Gaspard

-Przecież czuję się cholernie szczęśliwie! Skaczę z radości. - Wyszczerzył się, ale zęby miał groźnie zaciśnięte. Zabłyszczały groźnie światłem odbitym od balkonowej latarni.
-Może powinienem porozmawiać z przyszłym zięciem? - Wycedził przez zęby przesłodzonym tonem. Nie chciał sie być, naprawdę. Jednak... On wpoił się w jego córkę!

Leah

Wkurzył ją. Tak jak nigdy. Chory, egoistyczny dupek. On myśli, że wszystko będzie zawsze szło według jego widzimisię? Kiedy się podniósł pchnęła go na ścianę domu.
-Ty zasrany egoisto! -warknęła uderzając go pięścią w pierś- Czemu Ty zawsze myślisz tylko o sobie hm? To jest jej życie! JEJ. -uderzyła kolejny raz- Podkreślam, bo może nie zrozumiałeś. Nie było Cię przez całe życie Camille. Pozwól jej decydować za siebie i teraz.... -warknęła.

Gaspard

Uderzyła go? Uderzyła go. Nawet nie zabolało, ale dawno mu nie przywaliła. Otrzeźwiał trochę, chyba. Złapał jej obie ręce, dość mocno, nie dbając o to, czy ją to może boleć. Przyciągnął ją do siebie i spytał spokojnym, ale pustym tonem:
-A teraz to bronisz Camille czy jego?

Leah

-Bronię resztki Twojego zdrowego rozsądku! -warknęła próbując się wyrwać, co spowodowało tylko ból w nadgarstkach. Syknęła cicho.
-Możesz nie chcieć mieć ze mną dzieci czy się żenić. Możesz rozp*******ć wszystkie drzwi jakie najdziesz na swojej drodze... Ale chociaż trochę myśl o innych. W tym przypadku zupełnie nie chodzi o Ciebie. Tylko o dwójkę kochających się ludzi... -wymiauczała niemal. Cholernie mocno ściskał ją za ręce.

Gaspard

Opamiętał się i puścił jej nadgarstki i wepchnął ręce do kieszeni. Leah nie miała racji, o nie. Nie siedział Lee w głowie i nie wiedział, co naprawdę czuje do Iana. Byli przyjaciółmi, spali ze sobą. A po każdej ich kłótni jechała do niego, żeby wypłakać się w jego cholerny rękaw. Zresztą dziwne było, ze przy każdej kłótni nigdy nie trzymała się jego strony. Zawsze broniła tę drugą osobę. I czego ona się spodziewała? Że on legnie jej do stóp i zacznie przepraszać za swoje zachowanie? Bo jeśli tak, to ją zdrowo popierdzieliło. Odgarnął włosy opadające mu na czoło i popatrzył na nią tak pustym wzrokiem, że sam by się siebie przestraszył xD
-Wiesz Lee, już nie jestem pewien kogo masz na myśli mówiąc "dwójkę kochających się ludzi". Na pewno Camille i Iana? - Nie czekał na odpowiedź, tylko odwrócił się i poszedł przed siebie spacerowym krokiem. Zmierzał chyba w stronę lasu, ale nie był pewien, bo spojrzenie miał spuszczone i wbite w czubki butów. - Zresztą c**j mnie to obchodzi... - Wymamrotał jeszcze pod nosem.

Leah

Nie odzywała się. Wpatrywała się w niego tym samym spojrzeniem, którym on właśnie ją poczęstował. Widząc, że jak zwykle ucieka warknęła przeciągle i już po chwili na werandzie domu stała piękna wilczyca, która w oka mgnieniu ruszyła za Gaspardem. Wilk złapał za nogawkę spodni chłopaka, całkowicie ją rozrywając. Chciała, zeby się przemienił. Nie.. Ona wręcz tego żądała.
-No już dupku... Ja jeszcze nie skończyłam...

Gaspard

Leah w tym swoim całym amoku nie zauważyła chyba, że Gas ma rękę w kieszeni. Więc rozrywając spodnie, porwała mu też skórę, ale nawet nie jęknął. Rana zabliźniła się po kilku sekundach na jego oczach. Gorzej było ze spodniami. Spojrzał na wilczycę i uniósł jedną brew.
-Chyba wolę, jak ściągasz mi spodnie pod ludzką postacią. - Oznajmił i dalej ruszył przed siebie. Tam w lesie przecież nikt nie będzie oglądał jego porwanych spodni, ani tego, co odsłoniły.

Leah

Warknęła przeciągle. Zadrwił z niej. Najzwyczajniej w świecie zadrwił. Zagrodziła mu drogę, a kiedy to nie przyniosło skutku po prostu wskoczyła na niego przygniatając go tak, że tylko pod postacią wilka mógłby ją teraz z siebie ściągnąć. Nachyliła pysk patrząc mu bezczelnie w oczy. Powarkiwała co chwilę.

Gaspard

-Jak ci się tak bardzo nie podoba w co się ubieram... - Po chwili pod Leah leżał już pokaźnych rozmiarów wilk. Zrzucił ją z siebie i dodal w myśli:
-...to wystarczyło powiedzieć. - Nie miał siły z nią gadać, podreptał przed siebie lekkim truchcikiem. Gdyby mógł uśmiechnąć się złośliwie, to pewnie właśnie by to zrobił. Tak, jej złość go bawiła.

Leah

-Zatrzymaj sie do choleryyy! -warknęła na niego. Podbiegła bliżej. Była wściekła.
-Wracasz do punktu wyjścia? hmm? - zapytała znów przechodząc przed niego. Była mniejsza, słabsza... Ale z pewnością nie wahałaby się zrobić mu w tym momencie krzywdy.
-Ja nie chcę wiedzieć z kim sypiałeś wcześniej. ILE KOBIET ZALICZYLEŚ W SWOIM ŻYCIU. Bo to nieistotne. Właśnie Twoja była przyprowadziła Ci pod nos Twoją 17-letnią córkę. Czy ja Ci coś powiedziałam? Daj wreszcie spokój do cholery. Kocham Cię. Nie Iana. Nie Embry'ego. Ani jakiegokolwiek dupka z La Push czy innej zasranej miejscowości. Chcesz wiedzieć co siedzi mi w głowie? Proszę masz do niej pełen dostęp....

Gaspard

Nie chciał wiedzieć, co siedzi jej w głowie, więc mimo, że usilnie chciała mu to zademonstrować, ze wszystkich sil odcinał sie od tych wspomnień. Wiedział, ze najbardziej wkurwiające będzie, jeśli okaże pełen spokój i opanowanie.
-Jesli zmusilaś mnie do przemiany tylko dlatego, zeby pokazać swoje wspomnienia i myśli, to raczej marny powód. Ja też cię kocham, Lee. - Usiadł na tyłku i wlepił w nią spojrzenie ciemnogranatowych, wilczych oczu.

Leah

-Nie zrobię tego drugi raz...-oświadczyła spoglądając na niego poważnie.
-Jeśli masz zamiar ciągle wyrzucać mi, że jestem głupia czy naiwna albo CIĘ NIE KOCHAM... To daruj sobie. Po co masz się męczyć. Zostaw mnie... - mruknęła siadając przed nim. Cała się gotowała, ale skoro nie wnikał do jej myśli to mogła to przez jakiś czas jeszcze ukrywać.

Gaspard

Najbardziej obawiał się tego, że Leah dokopie się do wspomnienia, kiedy pocałował Marie. Ale starał się tego nie okazywać.
-Załóżmy, że wierzę ci, że mnie kochasz. Ale nie licz na to, że będę chodził na piwo z facetem, który cię rozdziewiczył. - Ostatnie kilka wyrazów wywarczał, zdając sobie sprawę z ich znaczenia. Bo to nie był on, to był Ian.

Leah

-A to przepraszam... Czekałeś na dziewicę orleańską? -warknęła na niego.
-Ty nigdy nie byłeś ŚWIĘTY!- znów zawarczała, aż dotarła do najbardziej skrywanego wspomnienia. Gdyby nie poczuł wyrzutów sumienia nie dotarłaby do niego.
-I nadal nie jesteś...- dodała już spokojniej. Nadal patrzyła na niego, ale teraz jej wzrok jakby go nie zauważała. Jej wzrok wybiegał daleko za nim.

Gaspard

Nie musiał pytać, ani wchodzić do jej głowy, żeby wiedzieć, co się stało. Dowiedziała się, do cholery jasnej, wie! Na początku myślał, żeby po prostu zwiać, ale byłoby to tylko świadectwem, jaki z niego gówniarz.
-Masz rację. Nie jestem święty, jestem człowiekiem. Ale jak chciałaś się ze mną wiązać, wiedziałaś na co się porywasz. - Wytłumaczył powoli obserwując ją badawczo.

Leah

-Aktualnie to Ty porywasz się na mnie. Jest Ci tak źle? Czujesz się aż tak zagrożony żeby nieustannie czepiać się każdej wzmianki o Ianie? -zapytała, nadal jakby mówiła do powietrza.

Gaspard

-Tak, czuję się aż tak zagrożony. - Oznajmił spokojnie, jakby te słowa nic nie ważyły. A ważyly, a ona nawet nie wiedziała ile. Musiał zrezygnować z godności i dumy i przyznać się do własnej słabości. Tyle był wstanie dla niej zrobić.

Leah

-Więc nie masz powodu... -oznajmiła siląc się, by pozbyć się chłodu ogarniającego jej myśli. Podniosła się.
-Bynajmniej zajmuje Cię nie to, co potrzeba...- skoro powiedziała mu już to co chciała. Mogła już wracać do domu.

Gaspard

-Leah. - Mruknął błagalnie łapiąc ją zębami za ogon, kiedy wstała. Jednak się nie ruszył, trwał nieruchomo, wwiercając w nią spojrzenie swoich ciemnych oczu. - Taka zabawa w kotka i myszkę nie ma najmniejszego sensu. Musisz... Musimy się wreszcie na coś zdecydować.

Leah

-Nie mam siły...- westchnęła powoli odwracając sie w jego kierunku-
-[i]Nie mówię, że się nie starasz... Tylko. Jedni lubią sporty ekstremalne, inni pasjonują się ogrodnictwem, jacyś ubodzy intelektualnie zbierają znaczki... Ty uwielbiasz kobiety. Każde. Swoje byłe, seksowne mieszkanki La Push, dziewczyny z problemami... Tylko nie wiem po co Ci Twoja obecna... -westchnęła.

Gaspard

-Poprawka. To ciebie kocham, a inne kobiety... No cóz, po proprostu są piękne. Nie mówię, że ty nie jesteś, bo jesteś... Nie wytłumaczę ci tego. - Westchnął w końcu. Jak miał powiedzieć Leah, ze inne kobiety to tylko "dopełniacze" i że to ona jest dla niego ważna? Tylko ona.

Leah

-Więc jak Ty to sobie wyobrażasz? Szybki numerek na boku raz na jakiś czas? Wolne piątkowe wieczory? Albo... a nie czekaj. W tym kraju poligamia jest nielegalna. Na trójkąty nie masz co liczyć...- mówiła spokojnie. Nie miała nawet siły się już denerwować.

Gaspard

-Zapomniałaś dodać: sobotnie wypady na kręgle. Leah, daj spokój. Już ci tłumaczyłem, że sobie tego NIE WYOBRAŻAM. Ale co ci szkodzi spróbować? - Też był już wyczerpany. Miał tego powyżej uszu.

Leah

-Jak znacząco mam Ci dać spokój? -westchnęła cicho-Gaspard. Właśnie o to chodzi. Związek musi chociaż w pewnym sensie opierać się na odpowiedzialności. Mamy dziecko. Nie potrzebuję dostarczanych mi emocji w postaci pocałunku z Marie w kuchni czy czegokolwiek innego. To boli. Nie wiem czy wiesz. Więc pragnę Cię uświadomić...-.

Gaspard

-Wiem. - Nie wiedział za to, co ma dalej mówić, bo wszystko, o czym mówiła Leah było prawdą. Spuścił łeb i zaczął skrobać coś łapą w ziemi. - Więc co teraz?