Pokój Josephine

Leah

/kuchnia

Leah położyła śpiącą córeczkę w pokoju. Przykryła ją kocykiem i pocałowała w czółko zanim wyszła.

/kuchnia

Dea

/TPD

- Nie, nie - zaprzeczyła cicho - Chodzi o to ze ja się porównuję z tobą i czuje się z tym źle. Onieśmielasz mnie i o. - burknęła mając nadzieję, ze Leah ją zrozumie - Ja po prostu nie chcę zeby on oglądał nawet odrobinę rozebrane kobiety inne niż ja - wydusiła w końcu nieśmiało. - No zrozum.. jakbys się czuła gdyby Gas przyjaźnił się z dziewczyną która kiedys dała mu takie zdjęcia. Dawno temu.. Dobra, dajmy temu spokój - zaczynała się denerwować na samą siebie. Na szczęście doszły już do pokoju Jose. Dea cichutko podeszła do dziewczynki. Przyłożyła rękę do czoła małej. - Miała jakieś dreszcze? Bolało ją cos?

Leah

Leah uśmiechnęła się lekko do Dei. W sumie lekkie zdenerwowanie jej przeszło. Blond czupryna małej zawsze działała na nią uspokajająco. Jose poruszyła się w łóżku.
-Nie, ale miała wysoką gorączkę... Przespała dziś większość dnia-odpowiedziała.

Dea

Dea skupiła swoją uwagę na małej.
- Kwiatuszku - powiedziała po irlandzku - Kwiatuszku, wszystko bedzie dobrze... - wysłała zaklęcie sondujące. Początki zapalenia płuc. Trochę da się podleczyć, resztę damy radę wygonić ziółkami. Odetchnęła głęboko. Jedna rękę położyła na klatce piersiowej małej, druga na jej czole. Szybko wypowiadała słowa zaklęcia. Tym razem nie mogła przesadzić. Nie odzyskała jeszcze wszystkich sił po ostatnim leczeniu Marka.

Leah

Leah stała w drzwiach pokoju z uwagą przyglądając się czynnościom wykonywanym przez Deę. Mała poruszyła się niespokojnie na łóżku. Nadal miała rumiane policzki. Rozpalała ją gorączka.

Dea

Gorączka rosła. Dea nie pozwoliła sobie nawet na małe westchnięcie. Po prostu włożyła więcej sił w zaklęcie. Jej organizm powoli zaczął czerpać energię z otoczenia. W pokoju atmosfera gęstniała jeżąc włosy na ciele XD

Leah

Leah poczuła się dziwnie. Niemal podświadomie cofając się krok w tył. Westchnęła cicho patrząc jak Jose powoli się uspokaja. Na malutkim czole dziewczynki pojawiły się kropelki potu. Była zmęczona, ale zdecydowanie czuła się lepiej. Nadal spała.

Dea

Dea zdeterminowana włożyła w reszte zaklęcia jeszcze trochę sił. Jej organizm asymilował energię ze zdwojona siłą. Szyby w pomieszczeniu zaczęły odrobinę drżeć.

Leah

-Dea przestań... -mruknęła Leah- Dzieci czasem chorują. Jakoś muszą się uodpornić... Jose mieszka wśród wilków. W lesie... -Leah delikatnie odsunęła ją od dziewczynki.
-Ja wiem, że chcesz dobrze... ale nie musisz wszystkiego robić swoim kosztem... -powiedziała, kiedy Jose położyła jej główkę na kolanach.

Dea

- To było zapalenie płuc. A ona jest jeszcze zbyt mała. Nie zmieni się w wilka. Nie działa u niej jeszcze wilcza odporność Leah - powiedziała cicho - A poza tym nie robię tego swoim kosztem. Swoim kosztem działam tylko wtedy gdy ktoś mi nie p;ozwala sobie pomóc. W przypadku Jose - pogłaskała małą - taka rzecz nie ma miejsca - uśmiechneła się - Ale następnym razem nie dotykaj mnie gdy... pomagam - znalażła właściwe słowo - to się moze źle skończyć...

Leah

Leah nie była zbyt szczęśliwa. Nadal głaskała dziewczynkę po blond loczkach, które niedawno nieco skróciła. Najwyraźniej miała takie właśnie dziwne zapędy.
-Dziękuję... -mruknęła cicho. Starała się Deę polubić. Naprawdę. Chciała zapomnieć to wszystko co działo się kiedyś i w pewnym sensie nawet jej się to udało. Miała przebłyski sympatii ale na ogół wyłącznie dziewczynę tolerowała. Czy w takim razie nie będzie lubiła żadnej z mieszkanek La Push? Chyba do reszty już zgłupiała.

Dea

- Nie ma za co - spojrzała na Leah. Wyczuwała jej dystans i było jej przykro. Bała się matki Jose. A fakt, ze Leah jej nie lubiła nie pomagał. - To.. to ja już pójdę chyba.

Leah

Nie mogła się przemóc. Tak często się starała i zazwyczaj kończyło się to fiaskiem. Naprawdę wątpiła w swoje zdrowie psychiczne... Ale kiedyś już zaufała dziewczynie i zawiodła się. Pomijając już brak pełnego zawierzenia słowom Gasparda. Ucałowała główkę dziecka. To była najcenniejsza rzecz jaką na tę chwilę posiadała. Na widok zdrowszych rumieńców dziewczynki uśmiechnęła się lekko. Podjęła kolejną próbę walki z własną, posraną osobowością.
-Myślę, że... Gaspard ucieszy się na Twój widok, zwłaszcza że nie wygląda już jak wiejski zaroślak... -mruknęła.

Dea

- Nie.. wiesz co.. ja chyba już jednak pójdę - wyczuwała jej niechęć. Bała się jej. Nie miała jej za niezrównoważoną wariatkę, ale bała się jej. - Nie lubisz mnie - stwierdziła prostolinijnie - Nie będe ci wchodzić w drogę Leah. - ostatni raz spojrzała na małą - Daj jej naparu z lipy z sokiem malinowym i miodem. To jej pomoże.

Leah

-Ale nie zrobię Ci krzywdy... -mruknęła lekko zbolałym głosem- Dea. Starałam się. Ale ja na ogół nawet nie jestem miła. Nigdy taka nie byłam. Jestem okropna babą, której przeszkadza zadra w sercu. Nie potrafię Ci już zaufać... -powiedziała z lekko załzawionymi oczami- Nie mogę znów powierzyć Ci najcenniejszej rzeczy którą mam... -westchnęła spuszczając wzrok. To jak dziewczyna się teraz czuła potwierdza fakt iż naprawdę można nie lubić samego siebie.

Dea

- A ty myślisz ze mnie jest łatwo? Widzialam twoje zdjecia. Prawie nagie. W domu mojego meżczyzny. Człowieka z którym chcę mieć dzieci. Człowieka którego kocham nad zycie. Człowieka z którym pierwszy raz... - zająknęła się i zarumieniła do granic możliwości - I dowiedziałam się ze sama mu je dałaś. W prezencie urodzinowym. Jesteście zżyci, jesteście przyjaciółmi. Najpierw dowiedziałam się o Marianne, teraz o Tobie... jak ja się mam czuć? Nie ufasz mi... w porządku. To przykre, ale przyjmuję to do wiadomości. Nie chcesz mnie tutaj.. w porządku. - było jej niewymownie przykro - Widocznie nie zasłużyłam na to. Poproszę Embry'ego żeby przyniósl ci zioła dla małej. Powinno się jej poprawić niedługo. Pozdrów Gasparda. - ruszyła w stronę drzwi z dławiącą gulą w gardle.

Gaspard

//Kuchnia

Bez żadnego pukania czy coś, wszedł do pokoju i zastał tam Lee, Deę i oczywiście swoją córkę. Te dwie cycate miały jakieś nietęgie miny. Podszedł do Leah, objął ją w pasie i pocałował w policzek.
-Dea... Leah... Żeby powiedzieć coś sensownego, przydałoby mi się wiedzieć, co sprawiło, że jak się tu wchodzi, to wrogość jest gęsta jak mgła?

Leah

-Fakt. Dostał zdjęcie. JEDNO. Dla żartu Dea... -mruknęła spokojniejsza, kiedy miała obok siebie Gasparda. Tylko na moment podniosła wzrok. Ale zdenerwowała się i wypowiedziała słowa, czego po chwili miała pożałować.
-Nie wiem na co zasłużyłaś Dea. Nie możesz mieć do mnie pretensji o zdjęcia. Embry wtedy nie wiedział o Twoim istnieniu... Ale Ty pojawiając się w domu Gasparda wiedziałaś o mnie... I nie potrafię pozbyć się tych uczuć. Przepraszam. -mruknęła.

Dea

- To ja przepraszam - powiedziała drżącym głosem - Przepraszam, że się w ogóle pojawiłam w Twoim życiu Leah. - powstrzymała łzy, chociaż w środku wszystko się w niej trzęsło - Nie mam do ciebie pretensji. O nic Leah. Próbowałam ci wyjaśnić dlaczego czuję się niepewnie. Ale to chyba nie ma sensu. Przepraszam że zakłóciłam wam rodzinne chwile. Wybacz Gas - nie patrzyła mu w oczy. Nie patrzyła zadnemu z nich w oczy. - Wybacz Leah. Nie będę was więcej nachodzić. Uznajmy, że mnie w ogóle nie ma i nigdy nie było - przełknęła łzy - Jeżeli to ma ułatwić wszystko, to tak właśnie zróbmy - powiedziała z determinacją i ruszyła ku schodom - Przepraszam, bra... Gas - poprawiła się i z tupotem wybiegła z domu. I o.

/TPD

Gaspard

Puścił ją jak oparzony i zacisnął zęby. Popatrzył na Lee wściekły.
-Oczywiście musiałaś. - Warknął i wyszedł za Deą, mając nadzieję, że ją jeszcze złapie.

//TPD

Leah

Wyszła za nim wściekła. Jose mimo wszystko nadal spała. Najwyraźniej zbierała siły.

/TPD

Leah

/TPD

Leah zajrzała do malutkiej z delikatnym uśmiechem. Westchnęła cicho dotykając już chłodnego czółka dziewczynki. Poprawiła jej kocyk i przeniosła się do kuchni.

/kuchnia

Leah

/Las

Leah wpadła do domu przez uchylone okno w łazience. Przeniosła małą do pokoju i przemieniła się ubierając się w pośpiechu. Josephine jeszcze przez dłuższą chwilę nie wyrażała chęci do ponownego przeobrażania się w dziewczynkę. Po tym czasie jednak wtuliła się w mamę cicho płacząc.
-Już dobrze... -mruknęła tuląc Josephine do siebie. Sama była przerażona tą sytuacją. Pomogła dziecku się ubrać i zabrała ją do kuchni na gorące kakao.

Gaspard

//Salon

Wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Sprawnie, jak na faceta, uwinął się z przebraniem małej w piżamę. Położył ją w łóżeczku i sam usiadł na jego skraju. - Ech, Josie... Postaraj się nie uciekać do lasu następnym razem, dobrze? To niezbyt bezpieczne, jak widać...

Josephine

Dziewczynka spojrzała na tatę przestraszona. Nie chciała przecież źle! Przykryła się kołdrą po sam czubek nosa.
-Przepraszam.. -mruknęła cichutkim, dziecinnym głosikiem. Ziewnęła lekko.

Gaspard

Pokręcił głową i pogłaskał dziecię po jasnych llokach. - Nic się nie stało, skarbie. Ale nie chodź do lasu beze mnie albo mamy, dobrze?

Josephine

-Zgoda...- powiedziała z lekkim uśmiechem... Nie musiało minąć wiele czasu by dziewczynka zasnęła. Smile

Gaspard

Otulił dziewczynkę kocem i po cichutku jak na wilka przystało, przemknął się do kuchni.

//Kuchnia

Leah

/Salon

Leah bardzo cicho otworzyła drzwi do pokoju. Nie chciała obudzić dziecka. Uśmiechnęła się delikatnie na jej widok. W tej chwili tylko ona trzymała ją w tym domu. Nachyliła się nad nią i delikatnie ucałowała jej czółko. Dziewczynka spała dość niespokojnie. Jej mama usiadła na skraju łóżka i bez słowa wpatrywała się w jej słodką buzię.

Gaspard

//Salon

Wszedł tuż za nią, jednak zostal przy drzwiach. Jakby teraz wkurzył Leę skutki byłyby opłakane. Zerknął na łóżko. Właściwie było trochę szersze od zwykłego tapczanu, wiec Lee powinna się na nim zmieścić.
-Spisz tu, czy na górze? - Spytał cicho.

Leah

-Byle by daleko od Ciebie.. -mruknęła złośliwie. Pogładziła Jose po główce i podniosła się z łóżka. Jakby nie było znała rozkład tego domu, więc postanowiła, że na jakiś czas zajmie pokój gościnny.

Gaspard

Przemilczał zlośliwość w jej głosie. Może cierpliwość zostanie nagrodzona?
-W takim razie myślę, że pokój na górze będzie okej. - Odparł najzwyczajniej w świecie uprzejmym tonem. Spokojnie Gas,spokojnie...

Leah

Zmierzyła go lodowatym spojrzeniem mijając go w drzwiach. Rozpuściła włosy, kiedy przechodziła przez korytarz. Westchnęła cichutko. Już nawet nie chciało jej się płakać. Była wściekła i zła. Nie miała ochoty nawet na niego patrzeć. Kochała go... Ale w tym momencie nie był dla niej choćby istotny. Obrzydzał ją. Odpychał, napawał wstrętem. Jego dotyk palił ją. Nie podobał jej się nawet jego zapach- o dziwo tak przesiąknięty zapachem innej wilczycy. Weszła do pokoju zamykając za sobą po cichu drzwi. Wiedziała, że nie zaśnie. Ale Gaspard nie byłby najlepszym towarzyszem tej nocy. A może już każdej następnej?

/Pokój na poddaszu.

Josephine

/kuchnia

Wniesiona do pokoju na rękach wujka nie miała zamiaru go tak szybko stąd wypuszczać. Nie potrafiła zasypiać sama. Zawsze ktoś musiał być przy niej. Westchnęła cichutko.
-Jacques... -wypowiedziała jego imię całkowicie pozbawiając je francuskiego brzemienia- Zostaniesz ze mną?

Jacques

W pokoju było ciemno, a Jacqu nie miał zamiaru zapalać światła. To by pewnie niepotrzebnie rozbudziło Josie. - Zostanę, zostanę... - powiedział z uśmiechem. Skaleczyła jego imię, ale nic na to nie powiedział. Przysiadł na skraju łóżka Josie i zdjął małej buty.

Josephine

Mruknęła cichutko wsuwając się pod kołdrę. W pokoju nie było już jej zabawek, ubranek, większości książek... Lepiej, że nie zapalił światła.
-Dobrze... -mruknęła po dziecięcemu obejmując go w pasie i kładąc rozkudlony łepek na jego kolanach.

Jacques

Uśmiechnął się tylko i siedział tak czekając aż Mała zaśnie. W międzyczasie głaskał ją delikatnie po blond kosmykach. Jakoś... dziwnie podobało mu się takie opiekowanie dzieciakiem. Przeraziła go ta myśl, ale przez chwilę zapragnąć mieć takiego swojego mini-siebie. Pokręcił głową by pozbyć się natarczywej i jakże niemądrej myśli.

Josephine

-Jaacquee... -szepnęła cicho spoglądając na niego dziecięcym spojrzeniem.
-Myślisz, że będę mogła tu zostać? -zapytała cichutko mrużąc lekko ciemne oczęta, tak zmęczone dzisiejszym dniem. Potarła piąstką oko i odgarnęła blond włosy z czoła.

Jacques

- Jak na razie możesz. - odpowiedział szeptem. - I nie sądzę by ktoś miał serce by cię stąd wygonić... - znowu się uśmiechnął. Nadal głaskał dziewczynkę po włosach. - Śpij już, Josie... - poprosił cicho i łagodnie, niemalże usypiającym głosem.

Josephine

-Ale mama będzie zła, że tu jestem... -szepnęła i znów ziewnęła przeciągle a potem jeszcze raz. Przeciągnęła się i ułożyła główkę na jego kolanach, by potem spokojnie zasnąć.