Ulica

Marianne

- Lily - Marianne uśmiechnęła sie szeroko i objęła dziewczyne - Jak ty wyrosłaś! Co ty tu robisz?

Lily

Uściskała lekko dziewczynę. Nie przywykła, że ktoś z rodziny okazywał jej jakieś uczucia.
- Ciocia nie dzwoniła? Ja miałam... - zamyśliła się - bo widzisz wszystko się skomplikowało i miałam u Ciebie mieszkać - powiedziała szybko i zamknęła oczy jakby spodziewała się wybuchu jej złości

Marianne

- Nie dzwoniła - Marianne zasępiła się - Ale.. czemu ty nie zadzwoniłaś? Przecież ja nie gryzę - zaśmiała się lekko

Lily

- No bo Ty masz swoje życie. Ciekawsze niż wychowanie nieznośnej 16-latki. Ja sobie mieszkam tu i tam. Jest ok. Radzę sobie - powiedziała błagalnie. Przy Marianne czuła się jakoś lepiej niż przy kimkolwiek innym z jej rodziny.

Marianne

- Gdzie mieszkasz teraz? - zapytała patrząc na nastolatkę Tu i tam? To znaczy nigdzie

Lily

Podrapała się po czole usiłując coś wymyślić.
- To znaczy. Właśnie czegoś szukam. Na razie to jakby nigdzie - westchnęła patrząc na nią ciekawskim wzrokiem

Marianne

- Jakby nigdzie? - uniosła brew - Gdzie masz rzeczy? - zapytała myśląc intensywnie. Nie mogła pozwolić zeby Lily się gdzies poniewierała. Co prawda to znaczyło, ze John zamieszka z nią w pokoju, ale nie miała juz nic przeciwko. Uśmiechnęła się.

Lily

- Yy...położyłam je tam bo biegłam tylko do sklepu. - wskazała pod jakąś ławkę.
- Marianne ja na prawdę sobie poradzę. Ty masz ciekawe życie i wszystko ułożone. A teraz ja przyjechałam i wszytko psuję. Jak zwykle - powiedziała zrezygnowana. Pominęła ile już tu jest

Marianne

- Słuchaj młoda - Marianne spojrzała na nią wzrokiem: ty mi tu nie podskakuj - Skoro ciotka Doris zadała sobie tyle trudu zeby mnie nie powiadomić o twoim przyjeździe, to nie zmarnujmy tego i popsujmy jej humor - zachichotała. Nie znosiła tej stare prukwy. Z reszta kto lubił ciotkę Doris? Pfff. - Jedziesz do mnie i koniec. Ale najpierw potrzebuję kawy - wskazała na kawiarenkę. - Jadłaś coś? Zamierzam opchać się do nieprzytomnosci i mam nadzieję, ze mi potowarzyszysz - na jej oko i węch dziewczyna była głodna.

Lily

- Aż tak źle to ze mną nie jest - mruknęła pod nosem - jadłam śniadanie - dodała patrząc na nią trochę dziwnie.
- Marianne ja naprawdę nie chcę Ci się narzucać. Mogę równie dobrze mieszkać w tym motelu - westchnęła. Nie lubiła kiedy ktoś sie nad nią litował. Nie przywykła, że ktoś chce dla niej dobrze. Spoglądała na nią swoimi dużymi i niebieskimi oczkami.

Gość

Krążyłam po ulicy szmat czasu. Pytałam, ale ludzie nie zwracali na mnie najmniejszej uwagi. Podeszłam w końcu do dwóch stojących dziewczyn:
- Przepraszam - powiedziałam tak cicho, że dziewczyny mogły mnie nie usłyszeć - Nie mogę znaleźć tego adresu - rzekłam i pokazałam karteczkę z adresem, gdzie mieści się mój nowy dom -Może wy wiecie gdzie to jest? - zapytałam z nadzieją.

Mike · Gość

//??

Szedł ulicą rozglądając się za przyjaźnie nastawionymi twarzami. I nagle napotkał twarzyczkę Lil, która szła z jakąś kobietą. Podbiegł do nich truchtem i szerokim uśmiechem sie przywitał.
-Cześć, Lil. I dzień dobry, panno...? - Spojrzał na Lily pytająco.

Lily

Rozmawiała z Marianne kiedy ktoś stanął obok. Spojrzała na chłopaka i uśmiechnęła się.
- Cześć Mike. To jest Marianne. Moja kuzynka i o... no i o - uśmiechnęła się szeroko.
- Co u Ciebie?

Marianne

Spojrzała na dziewczynę która podetknęła jej kartkę z adresem prawie pod same oczy. Wytłumaczyła jej szybko jak ma tam dotrzeć. Spojrzała na Lily
- Dziewczyno? Oszalałaś do reszty. Jedziesz ze mną do domu. Przynajmniej Ariadne będzie miała się komu ponaprzykrzać, a poza tym może przy tobie ten szurnięty zwierz będzie hamował trochę swój apetyt - zaśmiała się. Szurnięty zwierz oczywiście oznaczał Johna. Marianne uśmiechnęła się ciepło na samo jego wspomnienie. - I nie twierdzę, ze nic nie jadłaś czy jest z Toba źle. Pytam czy jesteś głodna bo mnie już dziś kiszki marsza grają a nie lubię jadac sama - przewróciła oczami. Podszedł jakiś chłopak. Obejrzała go sobie. Pachniał troszke inaczej. Niby jak wampir ale nie do końca. Uśmiechnęła się mierząc go wzrokiem.
- Marianne - wyciągnęła do niego rękę.

Lily

- No widzisz. Masz kogoś - domyśliła się o co chodzi z tym zwierzem -a ja to wszystko zepsuje. On mnie nie zaakceptuje i da ci ultimatum. Ja albo on. I wiadomo, że wybierzesz jego i znów wyląduję w motelu - powiedziała smutno i wbiła wzrok w ziemie patrząc na buty Mike'a. Przysunęła się trochę do niego

Marianne

Marianne spojrzała na Lily.
- Pamietasz Johna? - musiała słyszeć... afera była na całą rodzinę. - No więc. Tak jakby przywlókł swoje 4 litery za mną. I CHWILOWO ze mną mieszka. I w ogóle to o czym my dyskutujemy? Jedziesz ze mną i koniec. Nie ma w ogóle mowy o żadnym motelu. Przestań się zachowywac jak jakieś emo. - przwróciła oczami - jedziesz ze mną do La push i koniec. A jak chcesz się poczuc potrzebna to popołudniami możesz mi pomóc w warsztacie - wskazała plakaty - nie ogarniam papierkowej roboty i będziesz dla mnie wybawieniem. Jasne?

Lily

- Nie jestem emo - wytknęła i wywróciła oczami - a Johna faktycznie z opowieści znam - przypomniała sobie co nieco o nim.
- Mogę Ci pomóc na tyle ile będe umiała - podrapała się po czole.. Fakt, że nie była zbyt dobra z przedmiotów ścisłych pominęła

Marianne

- Potrzebuję kogoś kto mi ogarnie zamówienia. W zasadzie trzeba po prostu wpisywać wszystko do zeszytu i wykonywac kilka telefonów. Nic wielkiego. - parsknęła śmiechem - Ale ja tego nie lubię. Poza tym papiery też mnie nie lubią - uśmiechnęła się szeroko. - Trzeba mi robić kawę, bo jak poziom kofeiny mi spada to gderam - puściła do niej oczko - No chodź. Pochłoniemy jakieś ciacho i zabierzemy się do domu. Obiecałam Johnowi że pójdę z nim na ognisko - zaśmiała się - Ciebie tez zapraszam na ciacho - złapała Lily i Mike'a pod ramiona i wciągnęła do kawiarenki

// kawiarenka - wszyscy [Lily pisze pierwsza] Razz

Gość

Nie zdążyłam podziękować, bo dziewczyny poszły. Westchnęłam i ruszyłam w stronę, gdzie jest mój mały domek.
/z tematu/

Gość

// Kawiarenka

- Pięknie jest w Japonii w święto hanami... Warto pojechać. - Zaśmiała się delikatnie. Kiedy wyszli z kawiarenki, zatrzymała się. Obróciła się przodem do Martin'a, ręce oparła na jego torsie. Zblizyła się do jego twarzy. - Nie musisz dawać numeru. Znajdę cię, nie wyglądasz na biednego, więc w tej okolicy pewnie cię ktoś zna. Do domu sama dotrę - Miyu ani myślała pokazywać mu, gdzie tymczasem jest jej dom. Nawet chyba nie pójdzie prosto do domu. - Do zobaczenia. - Powiedziała, muskając wargami kącik ust mężczyzny. Odwrócila się na pięcie i znikła za najbliższa ulicą.

//?

Martin

- W takim razie kiedyś się wybiorę, teraz nie zostało mi wiele. - uśmiechnął się lekko. - Ale ja z chęcią Cie odwiozę. - dziewczyna jednakże odmówiła. Przyjął to skinieniem głowy. - No dobrze skoro nie chcesz. To uważaj na siebie, jeśli będziesz mnie chciała znaleźć to w Seattle, zresztą zobaczymy. - pogłaskał ja po jej włosach. Poczuł delikatny pocałunek w kąciku ust. Oczka mu się zaświeciły. Pomachał jej na pożegnanie. - Do zobaczenia. Oby rychłego. - powiedział tajemniczo nim zniknęła. Po chwili ruszył w kierunku obrzeży miasta. Miał jeszcze coś do załatwienia. Musiał się z kimś spotkać. Wyciągnął swój telefon i wystukał wiadomość. Kiedy otrzymał odpowiedź jego kąciki ust nieco uniosły się ku górze. Przyśpieszył kroku. Dostał następna wiadomość tym razem od Adama, nie było go w Forks. Po kiego go wywiało do Nowego Yorku? Niedawno rozmawialiśmy przecież. Niby praca, ale coś mi śmierdzi dowiem się po jego powrocie...

/ Obrzeża miasta/ Rezydencja Yoru

Cassandra

/Cmentarz

Cassandra szła w stronę domu. Było juz późno, a właściwie bardzo późno. Na ulicy nie było żywej duszy choć czasem pojawiała się jakaś zjawa. cass wyciągneła telefon. 1 : 14 i tak dziś było krótko westchneła w myślach. Chciała porozmawiać z ojcem. Szła tak spokojnym i wolnym krokiem. NIe bała się. Ręką zaczeła bawić się swoim krzyżem , który leżał posłusznie na jej dekolcie. Powiał chłodny wiatr, a blond włosy Cass rozwiały się. Nadal nikogo nie widziała.

Gość

/ Dom Pixie Windback
Pix szła ulicą z nosem w książce. Nie zwracała uwagi na idących ludzi. W końcu na kogoś wpadła, a książka wypadła jej z ręki.
- O jej, przepraszam! - powiedziała, kiedy ona i blondynka, na którą wpadła przewróciły się.

Cassandra

Nagle poczuła jak ktoś na nią wpada. Po chwili Cass była na ziemi. Bolała ją głowa ale chwilowo to zignorowała. Wstała i otrzepałą się.
- Nic się nie stało - powiedziałą nieśmiało i podała dziewczynie dłoń, by jej pomóc. Niemiała pojęcia skąd dziewczyna się tu wzieła, a zwłaszcza o tej porze.

Gość

- My się chyba nie znamy - odrzekła wstając. Podała rękę nieznajomej - Jestem Pixie, Pixie Windback.

Cassandra

Uśmiechneła się nieśmiało.
- Nazywam się Cassandra Kappel - powiedziałą spokojnie. Nie kojarzyła z nikąd tej dziewczyny. Poprawiła swój krzyż celtycki tak, by leżał idealnie prosto. Zlustrowałą dziewczynę wzrokiem po czym znów spojrzała na telefon. Po dłuższej chwili wachania spytałą ją .
- Co tutaj roisz o tej porze? - to pytanie brzmiało obojętnie. cass poprawiła swoje długie blond włosy.

Gość

- Nie mogłam zasnąć, więc poszłam spacer - wzruszyła ramionami. - Poza tym - pogłaskała pieszczotliwie książkę po okładce - na zewnątrz lepiej mi się czyta.

Cassandra

Cass przyjrzałą się dokładniej Pixie. Też lubiła książki ale była tu z zupełnie innego powodu.
- A co czytasz jeśli można wiedzieć? - spytała nieśmiało. Kawałek dalej ujrzała zjawę jakiegoś mężczyny. Stanął on za Pixie i oparł ręce o jej ramiona. Cassandr wpatrywała się chwilę w niego. Był nawet przystojny, oczywiście pomijając to że był duchem.Domyśliła się że jest to kts z jej rodziny i postanowiła porozmawiać jutro z ów zjawą.

Gość

- Książkę przyrodniczą. Chciałabym zostać biologiem. A tak właściwie, to co TY tutaj tak późno robisz?

Cassandra

Zmieszała się na chwilę. Kompletnie nie wiedziała co jej odpowiedzieć. Przecież gdyby wyznałą jej prawdę Pixie pomyślałaby że jest chora. Po dość długiej chwili zdobyła się wreszciena odpowiedź.
- Wybrałąm się na spacer. - powiedziaął to zmieszanym i trochę dziwnym głosem. PZerkneła na telefon i w. Uznałą że czas się wycofać.
- Niesety muszę już iść. Do Zobaczenia! - powiedziała miłym głosem i poszła do domu. Pixie pewnie się domyślała że Cass była na cmentarzu, Aa to byłoby trudne do wytłumaczenia.

/Dom Cassandry Kappel

Gość

- Do zobaczenia! - pożęgnała się.

/ Dom Pixie Windback

Aya

Zmaterializowała się na ulicy i ruszyła przed siebie swoim tanecznym krokiem.
Uśmiechnięta szła przed siebie, ciesząc się sama nie wiedząc z czego.

Johnny Walker

//? A kto go wie XD

Znalazł pierścionek który Claudia zostawiła pod domem Chiary. Obracał go w palcach. Nalezał do jego matki i był najcenniejszą rzeczą jaką miał. Podobnie jak Claudia była kiedyś dla niego najcenniejsza. Westchnął i schował pierścionek do kieszeni. Odeśle jej go. Należy do niej. Dał go jej przecież. I koniec. Odwrócił się w kierunku z któego przyszedł. Szedł przez chwilę tyłem. W chwili gdy się obracał wpadł na kogoś.
- Przepraszam - spojrzał na tego kogoś zza ciemnych szkieł. Swoim zwyczajem zmierzył ją wzrokiem od dołu do góry. Usmiechnął się - Gapa ze mnie - powiedział rozbawiony

Aya

Spojrzała na chłopaka, od razu wiedziała, że nie jest człowiekiem. Uśmiechnęła się i powiedziała.
-Zdarza się.
Sama uważnie go obejrzała, by po chwili jeszcze raz się uśmiechnąć.;

Johnny Walker

No przynajmniej ta mu nie wyjechała z Volturi. Uśmiechnął się szerzej

- Ależ nie powinienem deptać pięknych młodych dam - dworski ukłon i uśmeich numer 5 XD

Aya

Spojrzała na niego.
Rozejrzała się po ulicy po czym stwierdziła.
-pięknych to ja tam żadnych nie widzę.
uśmiechnęła się i nie spuszczała z niego spojrzenia.

Johnny Walker

Obszukiwał się niby nerwowo.
- Nie.. przykro mi. Lusterka nie posiadam - złapał ją delikatnie za ramiona i obrócił twarzą do pierwszej wystawy sklepowej - To musi wystarczyć. Piękna dama. Sztuk jedna. - trącił ją palcem w ramię.

Aya

Przyjrzała się sobie w lustrze. To nic nowego, że ktoś nazywał ją piękną. W końcu była wampirem.
Choć szczerze mówiąc, nie spodziewała się tego usłyszeć od drugiego wampira.
-Dzięki-powiedziała uśmiechając się w podzięce za komplement.-szukasz czegoś?-spytała, chcąc jak coś mu pomóc.

Johnny Walker

Guza miał na końcu języka
- Niczego szczególnego. - stwierdził - Powinienem coś zjeść. Ale niekoniecznie tutaj.. A ty?

Aya

Spojrzała na niego uważniej i pokręciła głowa.
-jestem wegetarianką-powiedziała, wiedząc, że zrozumie.-jednak jeśli chcesz, mogę przenieść cię gdzie chcesz.