Ulica

Aaron

Otworzył szerzej oczy i zaszczypały go od wiatru. Starł pospiesznie kilka łez i zmrugał by pozbyć się reszty. - W porządku. Nic się przecież nie stało. - poprawił teczkę pod ramieniem - Gdzie pani tak spieszno? Że ludzi nie zauważa...

Gość

- Właściwie to... nigdzie. Zagapiłam się, przepraszam. I... Nie wygląda pan dobrze. - podzieliła się spostrzeżeniem. Uśmiechnęła się lekko.

Aaron

- Co też pani nie... - nie dokończył bo psiknął - Przepraszam - wytarł sobie zaczerwieniony nos. Zacisnłą dłonie na połach marynarki i wpatrywał się w dziewczynę trochę natarczywie.

Gość

Jak się tak wpatrywał, to aż jakoś tak automatycznie zrobiła krok w tył. Potknęła się przy tym i miała lekkie zachwianie równowagi. Ale ostatecznie ją utrzymała. Kontakt wzrokowy również utrzymywała.
- Jaka ze mnie pani. - machnęła łapką bagatelizując.
- Jestem Carrie i chyba pana zatrzymuję - kontakt wzrokowy utrzymywała dalej. I raczej w tych jej oczach nie zobaczył niczego dziwnego... Carrie była całkowicie normalna.

Aaron

Wzruszył ramionami - Nie mam celu. Powiedzmy że idę do domu... - pociagnął nosem, obrazujac tym doskonale swój stan - Aaron. A ręki nie podam. Nie będę cię świadomie zarażał... - uwytłumaczył się zabawnie.

Gość

- Z tego co mi wiadomo, grypą lub zwykłym przeziębieniem można się zarazić tylko droga kropelkową. - uśmiechnęła się szerzej i zdecydowanie bardziej przyjaźnie, chociaż wcześniej wrogo nie było ofc

Aaron

- Nie będę ryzykować. - kiwnął głową zrezygnowany - Z moim szcześciem rozpętałbym conajmniej epidemię... - pokiwał gorliwiej - Wierz mi. - popatrzył na Carrie załzawionymi oczami.

Gość

- a może chusteczkę? - zaoferowała swoją pomoc. I w ogóle ruszyli, bo tak głupio w miejscu stać.
- Czyli... jesteś wielkim pechowcem? Ale nie wierzę, że AŻ tak wielkim

Aaron

- Jestem i dzięki za chusteczki. Mam gdziś swoje. - Sięgnął właśnie po nie i wyciagnął przez przypadek telefon. Wypadł mu i rozbił się o chodnik - Nie!? Znów? - ukucnął przy nim i zaczął go zbierać z ziemi - Mówiłem że jestem.... - dodał z kwaśną miną.

Gość

Pomogła mu zbierać elementy. I zaśmiała się lekko.
- Ten model tak ma - miała na myśli telefon, podała mu części. I uśmiechnęła się dalej.
- No chociaż rzucanie też nie pomaga. - stwierdziła tonem znawcy.

Aaron

- Ale on mi upadł już dziś drugi raz... - zerknął na czarną teczkę - Trzymaj! Bo mi znów wszystko wywieje! - krzyknłą czując silniejszy powiew wiatru i zauważając że okładka teczki się unosi. Sam złapał się lewą dłonią za tył marynarki bo lodowaty wiatr liznął mu plecy.

Gość

Trzymała więc. I nic nie wywiało. No może tylko rozwiało jej loczki, ale z tym sobie poradziła, przeczesując je palcami.
- Co to? Znaczy, czym się zajmujesz?

Aaron

- Jestem akwizytorem - burknął obrażony na telefon za to że po raz kolejny już dziś sprawia mu problem. - Jeśli cierpisz na braki pościeli czy poduszek bardzo chętnie przedstawię ci moja ofertę. - złożył telefon w jedną, spójną całość. Łóżko, kołdra i poduszka... Tego mi potrzeba. Wstał i wyprostował się. Wyciągnął dłoń po teczkę i mruknął - Dziękuję. - wiatr rozwiewał mu włosy i przyprawiał o dreszcze.

Gość

- Naprawdę powinieneś położyć się do łóżka. Kołderka, aspirynka i rosołek. - uśmiechnęła się i szli dalej. Zapewne w stronę jego domu.

Aaron

Otrząsnął się czując przeszywający wiatr. Trzeba się rozejrzeć za jakąś kurtką czy czymś... - dłoń trzymajaca się kurczowo uchwytu neseseru posinała lekko i była lodowata. Zasłonił się teczką i odpowiedział - Tak, napewno tak zrobię.... Rosołek, kto mi go nagaotuje? Mama robiła wysmienity rosół.

Gość

- I jakbyś czegoś potrzebował to ja chętne pomogę. Lubię pomagać. - bo ona serio dobra dziewczyna była. I nawet gotować potrafi ^^
- Daleko mieszkasz?

Aaron

- Nie, dziękuję - odmówił stanowczo. Nie będziesz mi się do garnków mieszać. Wskazał palcem w stronę centrum, - Tam. Ale nie mogę iść do domu. - dodał zasmuconym tonem - Jestem z kimś umówiony w kawiarni.

Gość

- Jak chcesz. I na twoim miejscu przełożyłabym to spotkanie. - spojrzała na zegarek i rozejrzała się.
- Ja idę tam. Do zobaczenia kiedyś tam. - uśmiechnęła się lekko i poszła. chociaż może nawet dała mu telefon, jakby jednak chciał jakieś pomocy. Poszła do domu.

Aaron

- Narazie - machnął krótko teczką na pożegnanie. Przełożyc? Ja to dokończyć muszę. Z szerokim uśmiechem na ustach wszedł do kawiarni. Już od progu poczuł kojące ciepło i zapach kawy.

/ Kawiarnia

Anthony

Gość

// dom Everleigh Jones

Ev jechała na deskorolce obserwując mijane po drodze domy.
Gdzie by tu wejść?

//biblioteka

Aprilan

/Ciemne zaułki
April wyszła na ulice cała zakrwawiona, z połamanymi i wygiętymi dziwacznie rękami, które schowała za plecy. Zdawała sobie sprawę, że wygląda strasznie, cała pokrwawiona, nie wliczając w to jeszcze makabrycznych rąk. Wszystko ją bolało, ale wiedziała, że powinno jej się to wszystko poprawić za kilka godzin.
-Gdybym teraz spotkała jakiegoś głodnego wampira, to... nie byłabym w najlepszej sytuacji-mruknęła do siebie April spoglądając na krew na całym swoim ciele-Cholera, że też tak makabrycznie muszę wyglądać, teraz to nikt mi nie zaproponuje podwózki.
April usiadła na chodniku krzywiąc się z bólu. Może jakoś spróbuję zadzwonić do Dorcas... Ale jak ona niby miałaby mi pomóc? . April zamyśliła się szukając wyjścia z sytuacji, w której się znalazła. Prędzej czy później i tak ktoś zauważy taką osobę jak ona.

Paul

Samochód sunął przez ulice Forks w dosyć szybkim tempie. Paul raz po raz spoglądał w stronę przechodniów, mając nadzieję, że wyłapie spojrzeniem jakąś fajną laskę. Tak naprawdę miał dostarczyć pewnej dziewczynie lewe dokumenty i właśnie zmierzał w kierunku miejsca spotkania. Nagle jego wzrok napotkał dziewczynę siedzącą na chodniku. Była w makabrycznym stanie. Ona w ogóle żyje? Z lekka zlękniony zatrzymał samochód i podbiegł do niej. - O kurde, dziewczyno, kto ci to zrobił? - zaczął niezbyt subtelnie. Przełknął ślinę gdy zapach krwi wdarł się do jego nozdrzy.

Aprilan

April podniosła głowę na chłopaka, dziękując mu w duchu za to, że ją zauważył.
-Taki przyjemniaczek, wampir-mruknęła-Przynajmniej mnie zostawił przy życiu, ludziom tam - wskazała na zaułek-się tak nie poszczęściło.
April zmierzyła go od góry do dołu i spojrzała w oczy. Wampir.-stwierdziła w myślach i troszkę się od niego odsunęła automatycznie.No w gorszym stanie to chyba nie będziesz, uspokój się!.

Paul

- Dziwię się, że jeszcze żyjesz... - podszedł bliżej, kucnął i wsunął jedną rękę pod jej kolana, a drugą pod łopatki. - Zawiozę cię do szpitala. - poinformował. No pięknie, ubrudzi mi krwią nową kurtkę... Podniósł dziewczynę i wpakował ją na tylne siedzenie samochodu. Samochód też mi ubrudzi? Nosz kurde...

Aprilan

April zeskoczyła z niego zwinnie, krzywiąc się lekko przy tym czując większy ból w rękach.
-Słuchaj, nie potrzebuję twojej łaski i pomocy, wiesz?-fuknęła na niego-Zresztą do szpitala na pewno nie jadę, bo niby co im powiem? 'Oh, nic takiego, tylko zaatakował mnie wampir-psychopata.'?
April zmarszczyła lekko brwi poirytowana.
-Nie wszystkie dziewczyny są słabe-odmruknęła tylko, chcąc skrzyżować ręce, ale przypomniała sobie, że nie może na razie.

Paul

Spojrzał jej prosto w twarz. - Dziewczyno, ty masz wykręcone ręce! Jesteś cała we krwi! Może jesteś silna, ale rąk sobie sama nie wyleczysz. Dlatego schowaj chociaż na chwilę swoją dumę i właź do samochodu! - fuknął. Musiał się odsunąć, krew wciąż na niego działała. - Ludziom w szpitalu wciśnie się jakiś kit, o to się nie martw.

Aprilan

April wzruszyła ramionami Uparty jak osioł
-Miałam już złamaną rękę, poradzę sobie-odpowiedziała mu-A reszta to nic takiego. Niektóre rany już mi się goją, a ta krew to nie tylko moja. Nie jest tak źle, jak wygląda.
Spojrzała na niego uważnie marszcząc nos lekko.
-Zresztą jesteś pół wampirem, nie wiem, czy to dobry pomysł wsiadanie z tobą do samochodu, gdy jestem taka zakrwawiona.

Paul

- Skąd ty... - zmarszczył brwi. Po chwili potrząsnął głową. Spojrzał na nią gniewnym wzrokiem. - Nie to nie. Chciałem pomóc. - mruknął. Wsiadł do samochodu i z trzaskiem zamknął drzwi. Odpalił silnik.

Aprilan

April zaśmiała się cicho na zdziwienie mężczyzny.
-Wierz mi, że o wampirach i innych takich istotach wiem wystarczająco dużo-powiedziała głośno, tak, by jeszcze usłyszał. Po chwili wstała z chodnika i oparła się od niechcenia o latarnie.

Paul

Zanim ruszył, pewna myśl wpadła mu do głowy. Zerknął na dziewczynę przez otwarte okno samochodu. Jego ton złagodniał. - Znasz może Aprilan Ryan? Mam dla niej przesyłkę. - podejrzewał, że to może być ona, choć porozumiewali się wyłącznie telefonicznie.

Gość

/?

Szedł ulicą w zamyśleniu kiedy nieświadomie kopnął coś większego. Schylił się i podniósł portfel. Kto inny pewnie wziął by go sobie, ale nie Oliver. Wampir zajrzał do środka w poszukiwaniu dokumentów. W portfelu były jednak tylko pieniądze. Ten ktoś musi mieszkać niedaleko... Podstawił sobie portfel pod nos i powąchał go. - Hm... - podążył za zapachem portfela w kierunku jednego z domów.

/Dom Aarona

Aprilan

April znieruchomiała słysząc swoje imię i nazwisko. Przyjrzała się mu trochę podejrzliwie marszcząc lekko brwi. Czyżby...?
-Może i jestem...-zaczęła-A jeśli tak, to co masz dla mnie?

Paul

Paul sięgnął do schowka po dużą szarą kopertę. Otworzył ją i wyjął zalaminowany dokument. Zerknął na zdjęcie, potem na April i znów na zdjęcie. - Przesyłkę. - powtórzył z lekkim uśmiechem. Wrzucił dokument do koperty, zamknął ją i podał dziewczynie przez okno.

Aprilan

April spojrzała na niego jak na idiotę.
-Słuchaj, z chęcią bym to od ciebie wzięła, ale na razie wolałabym nei ruszać obu rąk, wiesz?-mruknęła-Zresztą nie mówiłam, że podwiezienie mnie mi nie pasuję. Podwieź mnie do mojego domu, w La Push-dodała i weszła do jego samochodu nie czekając na odpowiedź.

Paul

Spojrzał na nią z tryumfalnym uśmiechem na twarzy. Chciał jej już dopiec, ale powstrzymał się. - Tylko nie zabrudź tapicerki. - mruknął i odjechał z piskiem opon w stronę La Push.

/La Push/Ulica (zacznij Razz

)

Gość

/Dom Aarona

Wyleciał na ulicę i rozejrzał się w poszukiwaniu ratunku. Tylko czym ten ratunek miał być? Potrzebował dużej dawki energii, albo zwykłej krwi. Muszę zapolować... Skierował swe kroki w stronę lasu.

Nagle w jego kieszeni zawibrował telefon. Wyciągnął go i przeczytał smsa. Zmarszczył brwi zaintrygowany. Nicolas... Bez wahania ruszył w stronę parku

/Park

Gość

Pojawiła się na ulicy, z rękami wciśniętymi w kieszenie krótkiej letniej kurtki. Mimo pory roku, dziewczynie było ostatnio dość zimno i nie wiedziała, czy to wina pogody, czy jednak tylko ona tak ma.
Przechadzała się wzdłuż ulicy wolnym krokiem, oglądając wystawy pozamykanych już od dawna zapewne sklepów. Zdawała sobie sprawę, że godzina raczej nie powinna jej zachęcać do tego typu spacerów, lecz dla niej było zawsze wszystko jedno. Uwilebiała spędzać czas na świerzym powietrzu, więc wychodziła z domu wtedy, gdy miała ochotę. Czasami aż się nawet dziwiła, jakim cudem jest jeszcze cała...
Zatrzymała się przy jednym sklepie, i oparła się plecami o zimny mur, zginając jedną nogę w kolanie. Zaczęła przyglądać się temu, co widziała po przeciwnej stronie ulicy, jednak nieco znudzonym wzrokiem.

Mickey · Gość

/Park

Mickey szedł zamyślony ulicą. Zamyślił się chłopak jak zawsze. Nagle zobaczył znajomą postać. Podszedł do dziewczyny i uśmiechnął się szeroko.
- Witam koleżankę! - powiedizał wesoło i stanął naprzeciw niej.

Gość

Po chwili ten nadzwyczaj interesujący widok przysłonił jej nie kto inny, niż Mickey, co wywołało na twarzy dziewczyny lekki uśmiech
- A witam, witam - odpowiedziała, czując, ze jego nastrój zaczyna się jej udzielać - wieczorny spacerek? - spytała retorycznie, unosząc lekko brew.