Dom Blanki

Adam

- Nie mam ochoty na rzeźbienie - usmiechnął się i walnął się na wyrku obok niej.

Blanka

-Zjadam Ci wenę...- usiadła obok niego z miną cierpiętnicy.

Adam

- O matko, Blann.. nie.. - roześmiał się i przyciągnął ją do siebie - Ja miewam takie zastoje i nie masz z nimi nic wspólnego... Ty sprawiasz ze odpoczywam mimo ich. Wczesniej wygladalem jak zombie bo nie sypialem wtedy najlepiej.. Kobieto zrozum, ze ja przy tobie dopiero nabrałem życia - pocałował ją

Blanka

Odwzajemniła pocałunek.
-Nie wiem czy zrozumiem.- westchnęła cierpko, ona nadal miała swoją teorię spiskową XXI wieku i o.

Adam

- A to ja sie postaram zebys zrozumiala - pocałował ją ponownie. Delikatnie i długo.

Blanka

Przysunęła się do niego trochę bliżej.
-Adam, jesteś okropny, wiesz?- mruknęła i oparła głowę na jego ramieniu.

Adam

- Naprawdę tak myślisz? - do tej pory myślał że żartuje, ale powtarzała to tyle razy, ze lekko zwątpił.

Blanka

-Tak, jesteś najokropniejszym wariatem jakie znam i za nic na świecie nie wymienię Cię na innego.- przejechała nosem po jego szyi delikatnie.

Adam

- Jesteś pewna? - wolał się upewnić. Okropny i wariat w jednym zdaniu... Musi być dla niej straszny...

Blanka

-Absolutnie.- chwila moment i siedziała na nim, pozwolić takiej na samowolkę, a uwali sie w najlepszym miejscu. Spojrzała mu w oczy z szerokim uśmiechem na ustach. Blan miała wybitnie dobry humor.

Adam

- Co dojdzie jutro? Wredny i miły? - westchnął już uśmiechając się. - Lubię kiedy się uśmiechasz - pogłaskał ją po policzku.

Blanka

-Nie wiem co dojdzie jutro. Jutra jeszcze nie ma.- przytuliła jego rękę do swojego policzka, przyzwyczaiła się już do tego ciepła, było ono wręcz przyjemne.

Adam

- Jutro będzie futro - zaśmiał się i pociągnął ją w dół. Tak żeby oparła brodę na jego klacie. Spojrzał jej w oczy - Jesteś cudowna, wiesz? Mówiłem ci to dziś?

Blanka

-A z jakiego powodu tknęło Cię na wyznania?- mruknęła spoglądając w jego oczka uparcie, jak mały szczeniak.

Adam

- Mnie zawsze tyka na wyznania jak cie widze - zaśmiał się patrzac w te jej szczeniakowe oczka.

Blanka

-Aha, miło...- wywróciła oczkami i zlazła z niego grzecznie.
-Dobra, ja miałam moment szczerości w kuchni, teraz Twoja kolej.-dźgnęła go w brzuch.

Adam

- Ale co chcesz wiedzieć? - pomasował brzuch.

Blanka

-Cokolwiek zechcesz powiedzieć.- westchnęła rysując teraz palcem na jego brzuchu wzorki.

Adam

- Blann.. ale ja jestem z toba szczery. Zawsze bylem - uśmiechnal sie.

Blanka

Ojć, troszkę się spięła.
-Okłamałam Cię kiedykolwiek?- spytała zabierając rękę. Leżała sobie obok niego z nic nie mówiącą miną.

Adam

- Nie. Skąd ten pomysł? - uniósł brew. - Blann... - nagle strzelił się w łeb dłonią - Matko Blan,, ty mnie nie oklamalas... nigdy... nie o to chodzilo...

Blanka

-A o co chodziło?- spojrzała na niego uważnie siadając obok niego. Nadal miała tą samą kamienną twarz.

Adam

- Chodziło mi o to ze powiedzialem ci o sobie chyba juz wszystko... - uśmiechnął się do niej. - jeżeli jest coś jeszcze co chciałabyś wiedzieć... po prostu mi powiedz - ujął ją za rękę - ejj... ja jestem osioł noo..,

Blanka

Uśmiechnęła się w końcu.
-Nie jesteś.- westchnęła sobie cicho. Ona to by chciała biografie z detalami najlepiej...

Adam

- Jestem, jestem - przyciągnął ją do siebie - To co chcesz jeszcze o mnie wiedziec?

Blanka

-Nie wiem, chciałam tak sobie posłuchać, że nie tylko ja jestem nieporadna w życiu.- przytuliła się do niego przymykając oczy.

Adam

- Nie tylko ty jesteś nieporadna. Ale w zasadzie.. ty sobie świetnie radzisz, wiesz? - gładził ją po włosach

Blanka

-Nie dobijaj mnie. Za dwa dni przyjeżdża mój opiekun z Opieki Społecznej.- westchnęła ciężko.
-I musisz się pokazać. Nie wspominałam Ci o tym wczesniej?

Adam

- Zapomniałaś - zaśmiał się - Stresujesz się tym? Że musisz mnie pokazać?

Blanka

-Tak, bo on zadaje głupie pytania. Siedziałam kiedyś w boku obok i słyszałam jak sie pyta Amelii "ile razy słyszałaś, ze Twoja siostra sie z nim kocha? Głośno to robią?". Z reguły mam ochotę go zabić z miejsca.- machnęła rękoma nieporadnie.

Adam

- Ach... to zdaje się jednak że będziemy musieli uważać - przytulił ją i głaskał uspokajajaco - Blann.. on mi nie jest straszny. A moze naprawde zalatwic to raz na zawsze? Po prostu poprosze wuja zeby zadzwonil do swojego przyjaciela i bedziemy miec na glowie co najwyzej tutejsza opieke.

Blanka

-Daj spokój lepiej swojemu wujowi. Poradzę sobie.- wtuliła się w niego.
-Co Ty, Amelia ma gorszy charakter ode mnie... Pyskuje za trójkę dzieciaków.

Adam

- Spróbowąc i tak nie zaszkodzi - pocałował ją w czubek głowy - Lubię z tobą być, wiesz?

Blanka

-Dziękuję.- westchnęła sobie ciężko przymykając oczy. Ojciec jak był mała też tak robił. Co prawda jedną ręką przeglądał papiery, ale nigdy mu nie przeszkadzała...

Adam

Adam uśmiechnął się i głaskał ją kojąco po plecach. Milczał upajając się tą chwilą. Powiedział jej szczerą prawdę. przy niej zył. Przy niej odpoczywał. Przy niej był sobą. Nie alfą. Nie rzeźbiarzem. Nie panem w połowie Australijczykiem. Nie siostrzeńcem czy bratankiem. Przy niej był Adamem. Sobą. Chłopakiem gotowym za nią oddać życie. Gotowym ja nosić na rękach. Gotowym jej bronic przed wszystkimi problemami. Goowym ją kochać bez wzledu na wszystko.

Blanka

-Adam... Wiesz co? Niedługo dostanę chyba premię, coś tak czuję i może wyjechalibyśmy gdzieś? Wiesz Amelia pojedzie do ciotki, a my w przeciwną stronę?- zaśmiała się delikatnie. Ona najchętniej zostawiłaby wszystko w pizdu teraz zaraz.

Adam

- Jestem za - uśmiechnął się. - Masz jakieś szczegolne miejsce na myśli?

Blanka

-Nie, po prostu chciałabym Cię zabrać z dala od miejsca, gdzie albo się bijesz ze swoimi co mnie doprowadza do szału, bo stawiasz mnie przed faktem dokonanym, albo nie pozwalasz mi się ruszyć, bez przygłupa z domu. Fajnie byłoby móc wyjść z domu na spokojne i na spokojne Cie z niego wypuścić an zakupy, bo mam wtedy pewność, że nie masz sie z kim pobić ani schlać. Nadal trochę czuć od Ciebie alkohol, wiesz?- Blance załączył sie monolog jak widać na załączonym obrazku.
-Za dużo gadam? Wiem, załączyła mi sie gaduła. To sposób odreagowywania stresu. Nauczyła mnie tego Amelia zmuszając mnie do opowiadania dupereli, gdy byłam wściekła.- spojrzała na Adama poważnie i zamilkła, ani słowa więcej. Poczuła się jak skończona idiotki, a cholera, nawet nie była blondynką, ani nie miała zapału do farbowania włosów.

Adam

Słuchał jej z uśmiechem. Gdy skończyła mówić przygarnął ją ramieniem i pocałował.
- Blann... mozemy pojechać gdzie tylko sobie życzysz. Do Tokyo, do Paryza a nawet do Sitka na Alasce. I wcale sie az tak nie schlalem. Trzezwy byłem - przewrócił oczami - a bić.. t była wyjątkowa sytuacja, wiesz? - bawił sie jej włosami.

Blanka

-Mam nadzieję.- westchnęła pamiętając jak miała ochotę go udusić, gdy poszedł do Sama. Naprawdę jej sie to nie podobało.
-Daleko od wszystkich, to chyba najważniejsze...- mruknęła cicho przymykając delikatnie powieki, lubiła jak ktoś sie bawił jej włosami.