Dom Blanki

Blanka

obok domu Embrego C.

Embry

/Ulica

-No więc moja matka umiera średnio 3 razy dziennie na jakieś drobne schorzenia... Ale raz tygodniowo musi dolegać jej coś poważnego.... -zaśmiał się.

Blanka

-Zwraca Twoją uwagę.- wzruszyła ramionami wchodząc do kuchni. Sosnowe meble stały sobie tak po prostu bez niczego, srebrna lodówka tylko wyglądała jak by tu ktoś mieszkał. Co prawda meble przywiozła z Seattle, ale co tam....
-Jestem Ci bardzo wdzięczna za pomoc. Mogę Cię ugościć najwyżej kanapkami, bo szykuję sobie i małemu potworowi sprzed TV. Skusisz się?

Embry

-Nie. Ona zwraca uwagę całej okolicy i pobliskich zakładów pogrzebowych... Już teraz prześcigają się w ofertach dla niej... -zachichotał- chętnie skuszę się... ale na herbatę.

Blanka

-Herbata...- stwierdziła zaglądając do torby.
-Chyba akurat kupiłam.- zaśmiała się wypakowując torby. w minutę dziesięć wypakowała wszystko, zostawiła tylko to co było potrzebne do kanapek i herbaty. Karton ze sztućcami i podstawowymi rzeczami z kuchni leżał koło szafek.
-Dzięki!- krzyknęła wgłąb domu.
-7 franków się należy!- zaśmiał się dziecinny głos. W końcu Blanka wstawiła wodę na herbatę i zabrała sie za robienie kanapek.

Embry

-Masz córkę? -zaśmiał się zerkając na nią lekko... zdziwiony?

Blanka

-Siostrę...- zaśmiała się, rozbawił ją i to szczerze.
-Na pewno żadnej kanapki? Mam masło orzechowe...- spojrzała na niego jak by powiedziała "mam diamenty...".

Embry

-Okk... -uśmiechnął się- W takim razie poproszę o kanapkę al'a Blanka.

Blanka

-Nie wierz jej, jest czarownicą z Seattle.- mała dziewczynka pojawiła się w kuchni, usiadła na blacie pomiędzy nimi i uśmiechnęła sie do Embry'ego.
-Możesz być. Amelia jestem.- skwitowała machając nogami.
-To moja siostra...- Blanka wróciła do robienia kanapek. Po chwili na talerzu położyła dwie z masłem orzechowym i podała talerz Ameli.
-Reklamy się skończą za sekundę...

Embry

-Czarownicą?-zaśmiał się- Naprawdę nie wygląda.

Blanka

-Amelia...- Blanka westchnęła ciężko. Dziewczynka wzięła talerz i sobie poszła do TV.
-Ona taka jest.- wywróciła oczami. Zabrała sie za kanapki dla nich. Kroiła chleb i spojrzała na niego jakby go mierzyła wzrokiem. Ukroiła 7 kawałków chleba.
-Umyłbyś sałatę?- spojrzała an niego przez chwilę.

Embry

-Jasne... -ruszył tyłek z krzesła- Jest urocza... -zaśmiał się- I w końcu zaakceptowała mnie jako swojego nowego sąsiada.

Blanka

-Ona każdego akceptuje.- westchnęła krojąc pomidora, potem ogórka, prędkość kucharza z restauracji z przedmieścia.
-A Ty?

Embry

-Pytasz się czy mam problemy z akceptacją? -zaśmiał się myjąc sałatę.

Blanka

-Dokładnie, patrzyłeś na mnie jak na idiotkę.- westchnęła.

Embry

-Niby kiedy? -zapytał zdziwiony racząc ją szerokim uśmiechem.

Blanka

-Jak mnie zobaczyłeś...- pokiwała glową.
-Daj juz ta sałatę...- zabrała mu ją sprzed nosa. Ułożyła po listku na kanapce, a potem chwila moment i kanapki miały dziwne uśmiechy i ludzki z pomidora, ogórka, sera i rzodkiewki na sobie.
-Po spartańsku. Bone Appettit!- podsunęła mu jedną kanapkę pod usta.
-Będziemy tu jedli, bo stara jadalnia za drzwiami jest pod prześcieradłami.

Embry

-Jeszcze ich nie zdjęłas? -zaśmiał się zerkając na kotary wszędzie gdzie to było możliwe.

Blanka

-Meble bez kotar sa z Seattle. Reszty nei ruszyłam.- uznajmy, ze wziął od niej kanapkę, wzięła się za swoją.

Embry

-Brzydzisz się kurzu? -zaśmiał się.

Blanka

-Nie, ale one tak stoja od 30 lat, co jak się trzymają na prześcieradłach tylko?- zaśmiała się i ugryzła kanapkę.
-Naprawdę zjadliwe.

Embry

-I tak będziesz musiała kiedyś to zdjąć... -zaśmiał się- A kanapki bardzo smaczne, nie powiem.... -posłał jej jeden ze swoich uroczych uśmiechów.

Blanka

-Macie tu dobre warzywa i tyle.- westchnęła.
-To o czym tu powinnam jeszcze wiedzieć? Ktoś jutro przyjdzie w stroju roboczym i spyta się "remoncik?" ?- zaśmiała się.
-Czy będę miała karetkę o 4 rano w ramach żartu?

Embry

-Karetka podjeżdża tylko pod mój dom... A mieszkam obok więc z góry przepraszam... -oparł się o parapet.

Blanka

-Twoja matka naprawdę taka jest?- spojrzała na niego poważnie i skończyła kanapkę. Podsunęła mu talerz i usiadła na blacie.

Embry

-Ma 70 lat. Było nie było wypracowała mnie sobie dość późno.....-mruknął i chwycił kolejną kanapkę.

Blanka

-Witam w klubie późnych dzieci, Amelia nazywa to przesraniem życia, bo ma mnie i jestem gorsza od matki.- złapała drugą kanapkę.
-Zobacz, ludzik Ci macha...- przesuwała paznokciem łapkę ludzika z ogórka na sałacie.

Embry

Roześmiał się- Witam ludzika. -powiedział i westchnął- Tylko, że ja jestem jedynakiem... A moja matka umiera odkąd pamiętam... -mruknął cicho- To bywa chwilami zabawne... ale na dłuższą metę uciążliwe.

Blanka

-Ludzik niestety zginie.- ugryzła kanapkę.
-Cóż poradzić. Matka to matka.

Embry

-Twoi rodzice nie żyją? -zapytał. Embry =kompletny brak taktu. Ale nadrabia urodą.

Blanka

-Tak. Przypadłość życia, umiera się.- wzruszyła ramionami, chyba już się z tym pogodziła, a wszystko dzięki siostrze. Musiała dla niej nadal żyć.

Embry

-Przepraszam... Nie powinienem o to pytać... -mruknął kładąc dłoń na stole, by chwycić kubek z herbatą, przy okazji niechcący dotykając jej ręki. Uśmiechnął się, ale zabrał dloń.

Blanka

-Nie ma sprawy. Ale masz gorącą rękę...- spojrzała na niego krzywo.
-Zimne, deszczowe miejsce i gorącoskóry chłopak. Super połączenie.

Embry

-Wszędzie zdarzają się różne anomalie... -uśmiechnął się spłoszony Razz

Blanka

-Uzupełniasz okolicę? Dobra średnia temperatur.- ugryzła kanapkę.
-No i ludzik nie ma głowy...

Embry

-Kanibalka... -mruknął udając oburzonego- A co do okolicy... ZNajdziesz tu jeszcze kilku gorącokrwistych.

Blanka

-No popatrz. Nie jestem wybredna. Pierwszy z brzegu wystarczy mi.- zaśmiała sie puściła go niego oczko. Skończyła kanapkę.
-Lubię być kanibalem.

Embry

Zaśmiał sie znów- Pierwszy lepszy powinien się obrazić.

Blanka

Spojrzała na niego.
-Nie szukam chłopaka. Dzięki, mam dzieciaka, co z tego, że nie swojego?- parsknęła śmiechem.

Embry

-Nie proponuje Ci randek w ciemno z wieśniakami z La Push... -puścił jej oczko.