Dom Blanki

Adam

Adaś owinął się w prześcieradło i zachrapał. Zmęczony facet był i o.

Blanka

Siedziała tak bez zastanowienia nawet. Jedną godzinę, drugą... Aż wstał ranek i Amelia przydreptała do kuchni.
-Jesteś okropna, facet Ci chrapie w sypialni, a Ty znowu walisz w klawiaturę.- dziewczynka sięgnęła po płatki do półki i wsypała ich sobie trochę do buzi. Istny cud...
-Amelia, jesteś obrzydliwa.- Blanka odłożyła ostatnia kartkę do teczki. Wstała i trzepnęła ją w łeb.- Jesteś obrzydliwa.- stwierdziła z dziwna miną. Po chwili obu zrobiła płatki z mlekiem. usiały w salonie, gdzie wygasł już ogień. Siedziały i gadały. W końcu i tak skończyło sie an tym samym.
-Czemu sie nie chcesz zgodzić? On Cię kocha...- Amelia miała proste argumenty.
-Wolałabym się drugi raz nie pomylić w życiu. Naprawdę nie chciałabym stąd wyjeżdżać.

Adam

Adam lezał i wpatrywał się w sufit. W końcu wstał, wciagnął spodnie na dupę i bezszelestnie poszedł w strone kuchni. Usłyszał głosy w salonie. Podszedł do drzi i oparł się o framugę. Zdążył akurat na kilka ostatnich zdań. Zbladł nieco. Postanowił się nie odzywać. Wycofał się. A więc o to chodziło. Bała się że on bedzie jej wielką pomyłką. DRUGĄ pomyłką... Zazgrzytał cicho zębami. Przeszedł kawałek szurając nogami. Wszedł do kuchni. Wypił szklankę wody i odetchnął głośno

Blanka

Amelia usłyszała Adasia i spojrzała na Blankę. Ta zaś wstała i poszła do kuchni. Przytuliła się do niego zaplatając rączki wokół jego pasa.
-Jak sie spało, kochanie?- spytała nieświadoma tego, ze ma pospolitego inwigilatora w domu.

Adam

- Całkiem w porządku - gładko skłamał i pogładził ją po ręku. - Będę się zbierał. Jadłyście już? - zapytał jakby nigdy nic. Nie powie przecież że ją słyszał.

Blanka

-Amelia się zbiera do szkoły, zjadła platki, ale ona ma żołądek bez dna.- zaśmiała się.
-Co masz dziś w planach?- to, ze Adas chciał sobie iść było dość dziwne. Zapaliła się pomarańczowa diodka.

Adam

- Mam w domu lokatora chwilowo. Poza tym musze sprawdzic co z moimi... podopiecznymi. A ty miałaś pracę. Nie chcę ci przeszkadzać. - wstawił wodę na herbatę. Odwrócił się i przelotnie pocałował Blanke w czoło. Wrócił do szafki. Wyjął kubek. - Kawy?

Blanka

Coś było nie tak... Tak na jej oko. Adam był zbyt oschły.
-Skończyłam już, mówiłam, ze miałam wenę.- westchnęła. Spojrzała na niego uważnie.
-Adam, co jest? Ja wiem, jestem okropna, ale postaraj się mnie zrozumieć...- spojrzała w bok.

Adam

Po chwili jednak wyjął drugi kubek.
- Staram się - powiedział zalewając obie kawy wrzątkiem. - Wierz mi Blann.. Naprawdę się staram. A co ty masz w planach? Znów jakieś wyprawy?

Blanka

No i teraz miała już nieciekawą minę. Amelia krzyknęła, że wychodzi i dobrze. Niech dziecko idzie. Blan westchnęła ciężko.
-W firmie, w której pracuję jest Charles i współwłaściciel Tom. Charles to taki mój dobry opiekun, bagatela gej, ale od zawsze był w moim życiu. Taki najlepszy przyjaciel, który kochał kupować mi ciuchy. A Tom... no właśnie. Swego czasu z nim byłam. Wiesz, byłam nawet zaręczona. Oświadczył mi sie niedługo przed śmiercią rodziców. Potem zamieszkałyśmy u niego. Z jego powodu też sie tu sprowadziłam, z tego powodu opieka społeczna pilnuje mnie jak przestępcy. - przygryzła wargę, oparła się o blat i spojrzała na swoje stopy.
-Nie wiedziałam, że ludzie potrafią się tak zmieniać, naprawdę. Dlatego się boję, dlatego mimo tego, że Cię kocham, to się boję. Jesteś w stanie mnie zrozumieć?

Adam

- Dlaczego przed nim uciekłaś? - opierał się o blat - i dlaczego do licha mi nie powiedziałaś na samym początku? - odwrócił się i spojrzał na nią.

Blanka

-To, że ja oberwałam raz byłam w stanie zrozumieć. Kolejne razy sprawiały, że się bałam. Ale podniósł rękę na Amelię i wyszło tak jak wyszło.- westchnęła skubiąc paznokcia zawzięcie.
-A nie powiedziałam Ci bo stwierdziłam, ze to nie jest potrzebne.

Adam

- On cię bił? - Adasiowi zmienił się wyraz twarzy. Oczy stały się wilcze. SZ gardła dobyło się warczenie - Chcesz powiedzieć że ten skurwiel cię bił?!

Blanka

-No to jest jeden z powodów, dla których Ci nie mówiłam.- wyciągnęła rękę w jego stronę, ale cofnęła ją. Oczy Adasia ją wystraszyły.

Adam

- Urwę mu jaja - stwierdził po prostu - Znajdę skurwiela i urwę mu jaja. - spojrzał na nią. Widząc jej strach momentalnie wrócił do siebie - Blann... ty się mnie boisz? - zmarszczył czoło - Czy ty się mnie boisz?

Blanka

-W tej chwili się bałam, te oczy są przerażające.- pokiwała głową.
-I nie marudź, to już skończony rozdział.- machnęła ręką, jakoś nie była pewna czy przytulanie sie do niego w tel chwili to dobry pomysł.

Adam

- Blann.. jestem kim jestem. Jeżeli to jest dla ciebie problem, to... - zająknął sie - to ja to zrozumiem. Nie chce zebys o mnie myslala jak o jakiejs pomyłce. Kolejnej. Jeżeli chcesz sie wycofac... zrozumiem. Nie będę szczęśliwy, ale zaakceptuję. pod warunkiem ze ty będziesz szcześliwa. - oczy nie zmieniły mu się. Nadal pozostały wilcze, jednak głos stracił na agresywnosci i drapieżności. Był ciepły. Taki Adasiowy...

Blanka

-Adam... Podsłuchujesz!- oburzyła się przez chwilę.
-Nie jesteś pomyłką, ale nie dziw mi się, że się boję. Nie posądzam Cię o podniesienie na mnie ręki tak czy siak bym nie miała szans obrony, ale to inna bajka. Ja jestem szczęśliwa z Tobą.- spojrzała na niego poważnie, mimo wszystko ten wzrok trzymał ją na dystans.

Adam

- Nie podsłuchuję. Przypadkiem usłyszałem. I nie o to tu chodzi. Ja nie zawsze jestem miły i uroczy. Wpadam w gniew, Blann. Jak każdy. Rzeczywiście jestem silniejszy niz normalny facet. Jestem tez szybszy. Ale nigdy przenigdy nic bym ci nie zrobił, rozumiesz? Nigdy! - jego oczy nadal świeciły wilkiem - Przytulisz się do mnie czy aż tak cię odrzuca? Jeżeli mnie nie akceptujesz Blann... to nie mogę cię zmuszać do tego byś ze mną była. Nie chcę byś sie mnie bała. I nie chce byś we mnie kiedykolwiek wątpiła. Po prostu.

Blanka

Ten wybuch gniewu był sredni jak dla niej.
-Nie wątpię w Ciebie.- przytuliła się do niego delikatnie.
-Akceptuję Cię, ale nie krzycz na mnie, proszę.- szepnęła opierając głowę na jego ramieniu.

Adam

- Przepraszam - wyszeptał - Blan kocham cię do szaleństwa i nie wiem co bym zrobił gdybym cię stracił, rozumiesz. Nie moge zniesc mysli ze moglabys sie mnie bac, ze mogłabys we mnie wątpić... Nie moge sobie nawet wyobrazic tego ze moglabys myslec ze ja cie uderze, ze cos ci zrobie - przytulał ją mocno. Jakby sie bal ze jednak zmieni zdanie i sie odsunie od niego - Blann ja nie bede naciskal. Chcesz sie do mnie przekonac? W porzadku. Dam ci tyle czasu ile bedziesz potrzebowala, ale błagam cie nie izoluj mnie od siebie. Rozmawiaj ze mną... Mów do mnie. O tym czego sie boisz, czego pragniesz, czego nie chcesz.. Po prostu mów do mnie, dobrze? - spojrzał jej w oczy swoimi wilczymi ślepiami. Powoli zaczynały wracać do normy.

Blanka

-Postaram się.- uśmiechnęła się niemrawo, bardzo nie lubiła tego tematu. nienawidziła swoich słabości, tego, że ją ograniczają w tak okrutny sposób.
-Nie izoluję Cię, naprawdę. W życiu tego nie chciałam zrobić.- musnęła jego wargi swoimi. Jak pocieszające było, że jego oczy wracały do normy.

Adam

- Ja postaram sie byc mnie zwierzecy.. Pasuje? - posadził ją na blacie przed soba - To mówisz ze juz skończyłaś pracę? A Amelia nie wróci ze szkoły do..? - uśmiechnął się cwanie.

Blanka

-Adam....- pokiwała głową rozbawiona.
-Amelia nie wiem kiedy wróci. Ona jest prawie jak dorosła. Można jej nie zauważyć.- no cóż, przypomniała sobie wybryk w salonie.

Adam

- Myślę, ze obraziłaby sie na ciebie za ten tekst o zauważaniu jejinaczej - usmiechnął się ciepło i musnął jej policzek ustami. - Blann.. powiedz mi.. własciwie jak ty sie relaksujesz?

Blanka

-Jak jestem przy Tobie to już mi lepiej.- westchnęła, tak własciwie Blanka relaksowała się z kawą w ręku nad teczką z innymi papierami. Papierów nigdy za mało.

Adam

- Ale ja pytam poważnie.. - spojrzął na nią z góry - Chciałbym zrobić coś co sprawi ci przyjemność, co cie zrelaksuje.. pomoże odpocząć -chciał wiedziec co lubi.

Blanka

-Ale naprawdę ja odpoczywam przy Tobie.- uśmiechnęła się.
-Jakoś nigdy nie zastanawiałam się nad odpoczynkiem, wiesz? To takie nienaturalne w moim wypadku...- wzruszyła ramionami dość niedbale.

Adam

- To chodź - wziął ją na ręce - poodpoczywamy sobie po drodze. - uśmiechnął się niosąc ją do sypialni.

Blanka

-Jesteś walnięty...- zaśmiała sie opierając głowę na jego ramieniu.
-I tak Cię uwielbiam. Ale chodzić umiem.

Adam

- Jak mi to będziesz tak powtarzac to uwierzę że jestem walnięty - mruknął ale jej nie puścił. - Wiem, ze umiesz chodzić, ale ja lubię cię nosić.

Blanka

-A nie wierzysz w to? To błąd, mówię Ci...- westchnęła poważnym tonem.
-A jak ja się chodzić oduczę przez Ciebie?!

Adam

- Jak się oduczysz to nauczymy cie znowu - uśmiechnal sie - Blann no prosze cie... Niedasz mi sie chociaz odrobine nacieszyc? - tracil jej brode nosem

Blanka

-No moze trochę, ale nie za dużo. Bo się rozpuścisz, a Ciebie to ja już raczej nie zdołam wychować.- stwierdziła poważnym, rzeczowym tonem. Otarła się policzkiem o jego policzek.

Adam

- Marudzisz - uśmiechnął się i posadził ją na łóżku. Uklęknął przed nią i oparł swoje czoło do jej czoła. - A ja i tak cie kocham, wiesz?

Blanka

-Wiem. Chyba za to mnie kochasz...- zaśmiała się.
-A Ty jak odpoczywasz, Adasiu?

Adam

- Przy tobie - westchnął - o ile akurat nie postanowisz sobie pójść na spacer.

Blanka

-Jesteś okropny.- syknęła jak to ona, niby to zła, ale po 2 sekundach jej przeszło.
-Nie robiłam tego Tobie na złość.

Adam

- No wiem.. Nie złość sie juz... - mruknął rozbawiony - Ale to nei zmienia faktu, ze wtedy trudno mi odpoczywac. Poza tym odpoczywam czytając i rzeźbiąc.

Blanka

-Chyba dawno Cię nie widziałam rzeźbiącego...- westchnęła, poczuła się winna z tego powodu. Blanka i jej zajmowanie czasu. Ona jest zdolna jak widać.