Polana na środku lasu.

Adam

- Nie wierzę sobie - przytaknął przypominając sobie to jak wygląda Emily Sama - Nie zawsze jestem w stanie to opanować, Blaneczko - westchnął - Nie jestem cały czas miłym wilkiem do przytulania. Nie zapominaj, ze to jest dzikie zwierzę - był poważny jak ksiądz na stypie.

Blanka

-Postaram się pamiętać i nie traktować Cię jak pluszaka do przytulania.- odparła poważnie.
-Wg mnie będzie dobrze...

Adam

- Będzie - zgodził się - bo jestes dla mnie najważniejsza, wiesz? - uśmiechnął się szepcząc te słowa. Dochodzili już do domu.

Blanka

-Nie dasz mi zapomnieć.- pokręciła głową.

Adam

- A chcesz zapomnieć? - zatrzymał się w pół kroku

Blanka

-Absolutnie nie, nie mam nawet na to szans. Powtarzasz mi to w kółko. Czasem miło jest być po prostu kochaną.- zmierzwiła mu włosy dłonią.

Adam

- W takim razie masz racje, nie dam ci zapomnieć - odetchnał z ledwie widoczna ulga i uśmiechnął się szeroko. - Nie dam cie skrzywdzić, wiesz? Nikomu. Ani ciebie, ani Amelki.

Blanka

-O ile nie zrobiła z Marka żywej tarczy w lotki...- wywróciła oczami.

Adam

- Z całą pewnością nie - zaśmiał się - Tak na marginesie, mam coś dla Ciebie..

Blanka

-O matko... Mam się bać?- spojrzała na niego niepewnie. A kto to wie, co takiemu po głowie chodzi? No wszy nie ma na pewno, a może ma jakiegoś... tasiemca w mózgu!

Adam

Spojrzał na nią jak na wariata - Tylko jeżeli boisz sie drewna...

Blanka

-A to się nie boję.- uśmiechnęła się szeroko.
-Co zrobiłeś?- zapytała jak zwykle zaciekawiona. Blanka jak małe dziecko, jak by mogła to by się pytała "dlaczego?" co chwila.

Adam

- Zobaczysz - usmiechnął się tajemniczo - ale powinno ci się spodobać.

Blanka

-Na pewno mi sie spodoba.- zapewniła, widziała już dom.
-Mógłbyś mnie postawić?

Adam

- Nie zamierzam - wyszczerzył się bezczelnie - Nie bój sie. Nie zobaczą nas. Są w pracowni na dole. - węszył w powietrzu

// chatka Steelów

[piszesz pierwsza]

Gość

Sam czekał już na Adama na polanie. Dorodny, ciemnobrązowy basior dumnie prezentował się na skraju polany. Jego widok mógł nawet przerażać... Wokół panowała przejmująca cisza. Dotychczasowy alfa zadbał o to, żeby żaden z wilków nie przemieniał się w tym czasie. Embry- był z Deą, Gaspard zajmował się Leah, nowy Mark na dobrą sprawę nie był jeszcze przyjęty do sfory- nie mógł słyszeć myśli członków, Jacob nie powinien się tu znaleźć a Quill obiecał mu załatwić pewną sprawę w Port Angeles... Może i był dupkiem, ale grać zamierzał fair.
Wiatr delikatnie pieścił jego wilcze nozdrza. Mężczyznę przepełniał spokój. Był zdecydowany. Nie mógł pozwolić sobie na tolerowanie takiego zachowania. Cierpliwie czekał na przybycie chłopatasia.

Adam

// rezerwat / ulica

Adam przemienił się na skraju lasu. Wyzwania nie cofnie. Mysli o Blance dodawały mu siły. Ona była wszystkim. Dla niej wróci. Wszedł z dumnie podniesiona głową na polanę. Stanął naprzeciwko Sama.

Andrew

On, jak to on. Obserwator. A to, że Sam o nim zapomniał to już nie jego, bidaka wina. W postaci wilka stanął za jednym z drzew. Przybył za Adamem. No przecież popatrzeć zawsze można, nie? Nikt mu nie zabroni. A miał szczerą nadzieję, że ktoś wreszcie dokopie temu nadętemu kretynowi w postaci Sama.

Gość

Sam dumnie podniósł głowę. To on był tu alfą, nawet jeśli Adam mu się sprzeciwił. Mimo wszystko należał się mu szacunek. Emilly czekała na niego w domu. Tego był pewien... Znów wciągnął zachłannie świeże powietrze, niemal czując jej zapach w pobliżu. Przy okazji znów wyczuł inne wilki. Jest ich jeszcze więcej? Na szczęście żaden się nie przemienił. To także wpływało na jego wewnętrzny spokój- nikt im nie przerwie.
-Proszę.... Proszę...- przekazał mu swoje kpiące myśli. Sam zablokował swobodny przepływ informacji pomiędzy ich umysłami. Nie mógł pozwolić sobie na to, żeby Adam czytał w jego myślach. Od tej pory przekazywali sobie tylko to, co uznali za stosowne.

Adam

I vice versa... odparł Adam równie kpiąco. Może i Sam był alfą ale nie był dobrym alfą. Już od jakiegoś czasu nie był. Zapach Blanki unosił się wokół Adama dodając mu niezłomnej wiary w siebie i siły. Zblokowanie umysłów było mu na rękę.

Andrew

To będzie długie...i nudne jak tak dalej pójdzie. Usiadł sobie na ziemi, wiatr uniósł mu futro do góry. Wciągnął powietrze nosem. Alfa nie alfa...ale chętnie sobie popatrzy.
- Yo
Krótko i zwięźle. Trzeba przecież zaznaczyć swoją obecność, skoro go nie widzą do cholery, no.
- Życzę powodzenia...Adamie
Tak aby obaj usłyszeli. A co!

Gość

Sam zdecydował, że pierwszy nie zaatakuje Adama. Sprowokuje go już na wstępie. Jego wilcze ślepia błysnęły lekko w świetle księżyca. Tak... To była rewelacyjna pora do walki. Noc skrywa przecież wielkie tajemnice...

Adam

Adam podszedł bliżej. Błysnął ślepiami.
Spokojnyś... przekazał krótko ironizując

Andrew

Poczuł się zignorowany. Ale trudno. Ponowił próby złapania kontaktu z Samem.
- O co tym razem idzie? Podważył twój autorytet?
On nie kpił. Tylko grzecznie pytał. Uprzejmie. Wolał wiedzieć o co idzie.

Gość

-Mam przejmować się jakimś bachorem z przerośniętym ego? - zaśmiał się w myślach. Uwaga Adama bynajmniej go rozbawiła. Drzewa zaszumiały złowieszczo. Może przeczuwały nieszczęście? Zwierzęta z trwogą zaczęły opuszczać polanę. Ptaki odfrunęły z okolicznych drzew jak na komendę, swoim piskiem ogłaszając światu swój strach.

Adam

- Bachorem Sam? Nie spotkałem żadnego... - Siła spokoju Adama zabijała. Nie dał się sprowokować.

Gość

Skoro tak twierdzisz...-Sam ruszył się z miejsca. Powoli zaczął okrążać Adama. Był spokojny... Ale nie zamierzał tu siedzieć do rana.

Adam

Owszem.. chyba ze mówiłeś o sobie... ja miałem oboje rodziców - Adam obserwował uważnie każdy ruch Sama. Zaczęli obaj krążyć wokół siebie.

Gość

Ale kobieta Cię nie chciała nie? - gdyby tylko mógł poruszyłby cwanie brwiami. Starał się go zdenerwować.

Adam

I dzięki Bogu zaśmiał się Adam [i] Mógłbym ją teraz za to ozłocić... - wyszczerzył się. Sam właśnie niesamowicie poprawił mu humor.

Gość

Taaaaa-jego myśli wręcz się śmiały-Blanka jest łatwa Adam. Żebyś wiedział jakie maślane oczy robiła do Embry'ego, kiedy tylko go zobaczyła. - mruknął zręcznie przypominając sobie obraz Blanki zaczerpnięty z myśli wspomnianego Embry'ego.

Adam

Adam warknął głucho
Cóż Sam... Emily choćby maślanym wzrokiem patrzyła na kogoś innego, to nikt nie spojrzałby na nią. Postarałeś się o to, nieprawdaż? Adam przywołał w pamięci bliznę na twarzy Emily. Doskonale wiedział o wyrzutach sumienia Sama, o tym co go bolało najbardziej.

Gość

Sam zacisnął zęby, które pod wpływem nacisku zazgrzytały lekko.
Trzymaj... Się... Myśli... O Twojej. Dziwce... - gdyby miał to powiedzieć cedziłby słowa przez zęby.

Adam

Ona nie jest dziwką, Sam. Natomiast ty jesteś nią Sam. I to dupowatą. Lubisz ranić ludzi Sam, nieprawdaż? Najpierw Leah, która musiała leczyć po tobie szramy na sercu... potem Emily która musiała leczyć fizyczne rany... Możesz na nią patrzeć ze spokojnym sercem Sam? Adam drążył. Był wściekły jednak nadal zachował ten sam spokojny ton. Był przygotowany na atak Sama w każdej chwili.

Gość

Leah to puszczalska małolata... -warknął- Ian, Stary dziadek Gaspard... I pewnie jeszcze jakiś, który nawinął sie po drodze...-prychnął- Więc daruj sobie tę gadkę ze szramami na sercu, bo to aż śmieszne -Sam powoli irytował się.
A Emilly to moja sprawa. MOJA.

Andrew

Pewnie, gdyby był w formie człowieka prychnąłby teraz pod nosem. Ignorują go. Ale siedział grzecznie, obserwując. Obstawiał jednego. Tylko jednego. Drugi w jego oczach nie miał szans. Nie mógł mieć.

Adam

Oczywiście Sam. Leah to w twoich kategoriach to puszczalska... To samo szeptasz wszystkim kobietom, które rzekomo kochasz? A właśnie.. czy Emily wie o twoim niezdrowym zainteresowaniem Leah juz po tym jak ją zostawiłeś dla Emily? Wszyscy je widzieliśmy Sam.. Twoje sekretne i tęskne mysli... Czyzby Emily ci nie wystarczała? - Adam widział irytację Sama. Zamierzał doprowadzić do wybuchu.

Gość

Nie uwierzy Ci. Nawet gdybyś jej to powiedział... Zresztą nie masz dowodu. Nie takiego, który mógłbyś przedstawić Emilly....-rzucił niby pewny siebie. Jednak już teraz przygiął delikatnie łapy, gotowy do ataku.

Adam

Czyżby Sam? Nie potrzebuje dowodu... Wystarczy zwykła rozmowa.. Wiesz że wystarczy zasiać małe ziarnko i ono wykiełkuje na podatnym gruncie? Masz Emily za idiotkę? To ze nic nie mówiła nie znaczy ze nie widziała twoich łakomych spojrzeń rzucanych Leah niby ukradkiem.. Adam wbijał ślepia w Sama. Zauważył drgnięcia mięśni u tamtego.

Gość

Znam swoją kobietę Adam... - warknął niemalże ryjąc już łapami w ziemi.