Polana na środku lasu.

Adam

- Ja jestem dziwaczny? - chyba się przesłyszał - Dzięki...- objął ją w sposób dla niej najwygodniejszy. - Dlaczego tak ciężko wzdychasz?

Blanka

-Bo trochę to nierealne, wiesz?- spojrzała na niego uważnie.
-Babcia się uparła, ze to ja mam tu wrócić. Matka stwierdziła, że klucze są w komodzie, gdy leżała w szpitalu...

Adam

- Magia - mruknął z uśmiechem - Przeznaczenie... Nazwij to jak chcesz. Widocznie miałaś tu przyjechać żebyśmy się spotkali. - uniósł jej rękę do ust - i mnie z tym dobrze- ucałował każdy palec.

Blanka

-To jest spisek, ja Ci mówię...- zaśmiała się.
-Przestań tak robić, to łaskocze.- oparła palce o jego usta delikatnie.

Adam

- Ja tam już go błogosławię - Adam lekko przygryzł jej paluszki - Mnie z takim spiskiem dobrze - zachichotał.

Blanka

Spojrzała na niego z lekkim uśmiechem.
-Adam, czemu mnie obgryzasz? Nie nauczyli Cię, że ludzi się nie jada?

Adam

- Coś tam wspominali - mruknął całując ją wzdłuż ręki. Doszedl gdzieś do łokcia.

Blanka

-Co robisz?- spytała lekko zaciekawiona. Zero ruszania się, zero reakcji na nie.

Adam

- Całuję, smakuję, się rozkoszuję... - mruczał całując dalej. doszedł do ramienia

Blanka

Targało nią coś dziwnego, coś pomiędzy namiętnością, a chęcią ucieczki, bo bała się tego wszystkiego...
-No tak, to widać...- zaśmiała się.

Adam

- Blanka... Ty się mnie boisz? - wyczuł jej strach i spojrzał na nią niespokojnie. Zatrzymując się z pocałunkami gdzieś w okolicy jej szyi.

Blanka

-Nie, Adam...- wywróciła oczami.
-Czytasz mi w myślach?- zwątpiła zupełnie.

Adam

- Nie czytam w myślach - wpatrywał sie w nia uważnie - zapachniałaś strachem. Tylko ja tu jestem, więc... wniosek nasunął się sam.

Blanka

-Boję się, że to tylko sen...- szepnęła mu do ucha przytulając się.

Adam

- Ja nie jestem snem, Blaneczko - Przytulił ją mocno [ale nie tak żeby połamać jej żebra Razz

] - I nie zniknę. - pogłaskał ją uspokajająco po włosach

Blanka

-Bardzo mnie to cieszy.- zacisnęła dłonie na jego koszuli.

Adam

Adam uśmiechnął się lekko
- Nie ucieknę nigdzie, wiesz? Nie odejdę... Nie zniknę... Będę. Zawsze będę przy Tobie. Nawet jak będziesz mnie miała już dość - szeptał jej do ucha

Blanka

-Dobrze...- siedzieli tak jak wariaci na tej polance. Blanka absolutnie nie chciała się od niego odkleic.

Adam

Adaś absolutnie nie chciał jej puścić. Dobrze mu było. Otulił ją ramionami by nie zmarzła.

Blanka

-Martwię się juz o Amelię, naprawdę...- rzuciła, jak nadopiekuńcza matka.

Adam

Adam puścił dziewczynę
- Wracajmy... - westchnął

Blanka

-Dziękuje.- spokojnie złapała pion i musnęła ustami tylko jego policzek.

Adam

- Nie ma za co - usmiechnął się i szybko wstał. Wziął ją na ręce - ale idziemy po mojemu. Daj mi się nacieszyc - mrugnął do niej.

Blanka

-Jesteś okropny...- wywróciła oczami, ale się nie kłóciła, wiedziała, że to nie ma sensu.

Adam

- Wcale tak nie myślisz - musnął ustami jej szyję - a nawet jeżeli.. cóż...przyzwyczajaj się - stwierdził spokojnie. Niósł ją pewnie i miękko. Kierował się w strone domu.
- Blanka - mruknął w pewnym momencie - nie bedziesz mnie teraz odtrącać, prawda?

Blanka

Najeżyła sie z lekka, gdy znowu wrócił do tematu.
-Nie.- odpowiedziała zbytkowo opierając głowę o jego ramię.

Adam

- Jesteś pewna? - uniósł brew wyczuwając jej irytację - Ja jestem prosty zwierz. Lubię jasne i klarowne sytuacje.

Blanka

-Tak, jestem pewna.- odpowiedziała natychmiast.
-Ale mógłbyś dac mi trochę czasu? Wiesz tak, żebym się nauczyła z tym żyć.

Adam

- Blanka, jeżeli chcesz mi powiedzieć: Nie chcę cię widziec koło mnie codziennie, to niestety nie mogę ci tego obiecac - westchnął - nie obiecam ci nic czego nie mógłbym spełnić. Więc raczej przyzwyczajaj się szybko...

Blanka

-Postaram się.- rozbawił ją.
-I jak coś to ja chce cześciej śniadania.

Adam

- Częściej niz codziennie rano? - zaśmiał się - to ile tych śniadań dziennie chcesz zjadać?

Blanka

Parsknęła śmiechem.
-Raz dziennie starczy.- stłumiła lekko śmiech.
-Amelia jada częściej.

Adam

- Głód Amelii będzie zaspokojony - westchnął rozbawiony - ale pamiętaj, ja gospodynią domową nie jestem - zastrzegł

Blanka

-A ja już miałam nadzieję...- zaśmiała się.

Adam

Zmarszczył brwi i zawarczał cichutko. No jakoś nie lubił jak ktoś sobie z niego zarty stroił.

Blanka

-No nei warcz na mnie!- oburzyła się.
-Byłeś szczepiony?

Adam

- Wilków się nie szczepi - spojrzał na nia spode łba - A ty sobie ze mnie nie zartuj. Nie wkurza się wilków, wiesz? - zrobił groźną minę, ale oczy mu się śmiały

Blanka

-Będe pogryziona...- starała się nie śmiać.

Adam

- Nie wiem - powiedział już poważniej - Nie wiem Blanko... Jak bedę zły staraj się trzymać ode mnie z daleka, dobrze? Nie chce by coś ci się stało. - przytulił ją mocniej - Ani Tobie ani Amelii..

Blanka

-Nie wierzysz sobie?- spojrzała na niego zdziwiona.
-Ale ja Tobie wierzę.