Dróżka

Gaspard

//dom G.

Gas jaki wilk szedł drogą zły na siebie na cały świat. Na razie nei słyszał żadnego wilka, ale to pewnie kwestia czasu jak usłyszy Leah mówiącą "do domu!".

Embry

/Polana

Gaspard do cholery gdzie jesteś? Ja myślałem, że Ty trzymasz przy sobie tylko jedną histeryczkę ale jak widać Leah nie była wystarczająca...- jego zawsze trzymały żarty. Próbował nawoływać Gasparda, udostępniając całkowicie obraz jaki zobaczył w pokoiku Dei- Jesteś im potrzebny... Wątpię żeby ona poradziła sobie z tą rudą... -Embry powtórzył swoje myśli biegnąc dróżką.
-Gaspard błagam.... Jak wrócę tam bez Ciebie to Adam wywali mnie przez okno....

Gaspard

A jak byśmy poszli razem to skoczysz z okna? Chciałbym zobaczyć jak lecisz.... Gas miał ostry humor, widział ten obraz i to go bolało.
Nie chce tam wracać.... pilnował swoich myśli.

Embry

-Niby dlaczego? ze zdziwienia aż usiadł na przeciwko Gasparda.
-Zostawisz ją z tą wariatką? -poruszył się niespokojnie- Chociaż powiedz mi co trzeba zrobić.....- warknął.

Gaspard

Dei nie ruszaj, bo się wykrwawi, a Leha lepiej w ogóle nie patrz na nią, znokautuje Cię. zaśmiał się.
Nie będe się Tobie wyżalał. usiadł lekko górując nad Embrym, był trochę starszy, większy i... silniejszy. Zero pyskowania.

Embry

-Ale Ta Ruda ześwirowała, czaisz? Wrzeszczy na całą okolicę...- podirytowany obszedł Gasparda dookoła.

Gaspard

Boi się. O ile zakład, że Leah spytała się czy jej cokolwiek zrobiłem? To rodzaj krycia mnie tak, że mnie wydaje... westchnął.
Wysłała Ciebie biedaku? Może idź i schowaj się za fotelem matki?

Embry

Embry warknął groźnie na Gasparda.
Ty jednak jesteś posrany. Sam miał rację... Coś Ty zrobił tej wariatce? Jedna kobieta to dla Ciebie za mało co? - prychnał złośliwie. Oko za oko...

Gaspard

Nie ruszyłem jej! Mógłbym być Twoim dziadkiem, więc trochę się hamuj! to, ze krzyczał w myślach to nie znaczy, ze był łaskaw pokazać zebów chociaż.
Po prostu były 2h sam an sam z Deą, pocałowałem ją i tyle. Dostała krwotoku i bo. Poszliśmy do kuchni, gadaliśmy i wpadła Leah.

Embry

- Więc skoro mała wije sie teraz na podłodze to ... raczej nic nie powiedziałeś Leah...- roześmiał się w myślach- A to podobno ja bywam ograniczony... Tak czy inaczej. Masz rację, na Twoim miejscu, też nie chciałbym tam wracać. Myślisz, że bardzo będzie się wściekać? -zmierzył Gasparda szczenięcym spojrzeniem- Biorąc pod uwagę swobodny przepływ myśli w pewnych okolicznościach może być ciekawe...

Gaspard

Ona mnie zabije. przekrzywił głowę.
Embry powiedz, że zniknąłem co? Sprawa przyschnie, będe cicho... Zrób to dla mnie dzieciaku. I nie jesteś ograniczony. Jesteś nastolatkiem.

Embry

-I najlepiej wytnij mi do tego dwa zwoje pamięci... -westchnął-W najgorszym wypadku Cie zostawi... Ale nie jestem specem od tych spraw... Naprawdę.

Gaspard

A wiesz, że Leah się wścieknie, a Deę będę musiał pocieszać 3 kolejne dni? westchnął zbolale.

Embry

-Pocieszać dlatego, że ją pocałowałeś?-Embry skrzywił się lekko.

Gaspard

Kobiety są bardziej skomplikowane. Ona będzie zła, bo uzna, ze to przez nią Leah sie wścieknie. uwalił sie na ścieżce jak leżący pies.

Embry

-Ale Ty Leah masz w dupie, prawda? - zapytał znów siadając na przeciwko Gasparda.

Gaspard

Nie... pokiwał głową.
Ale jak mam jej wytłumaczyć, ze mam wewnętrzny przymus pilnowania Dei?

Embry

-Ale chyba się w nią nie wpoiłeś, nie?- gdyby mógł to dosłownie zacząłby zezować.
-Wytłumacz jej to tak.. .po prostu Gas. Inaczej się wykończysz... Tylko wiesz. Ja na Twoim miejscu już był jej nie całował... -westchnął sobie po wilczemu.

Gaspard

Ale to sie stało i już.... pomyślał prawie zadowolony.

Embry

-I zamierzasz to w najbliższym czasie powtórzyć? -zapytał podnosząc się.

Gaspard

Nie. odpowiedział natychmiast.

Embry

-W takim razie.... Masz dwie minuty i zwijasz dupsko do domu. Im wcześniej sobie to ułożysz tym lepiej... -powiedział trącając go pyskiem- No już Gas. trochę odpowiedzialności... bo ja muszę jeszcze do umierającej matki wstąpić...-roześmiał się.

Gaspard

Pozdrów ją. Powiedz, że jak coś to mogę być pielęgniarzem... zaśmiał sie zbierając.
Dobra idę. Módl sie za mnie. pobiegł w stronę domu.

-> dom G.

Embry

-Mammoo.... NAdchodzę....-roześmiał się biegnąc w kierunku domu.

/dom Embry'ego.

Dea

// polana

- Mozemy ją zabrać do mnie... - zaproponowała przytulając się do Embryego. - W zasadzie... mogłabym? - wyciągnęła w kierunku małej ręce.

Embry

-A naprawdę chcesz? -zapytał- Jako dziecko, które ostatnimi czasy żywi się tylko żelkami i gwiazdkami z czekolady jest dość ciężka... -zaśmiał się na co zmęczona Jose zmierzyła go tylko spojrzeniem. Niewiele mówiła. Nauczyła się swoje emocje i uczucia przekazywać w inny sposób. Embry spojrzał na nią przepraszająco. Ta oparła główkę o jego ramię patrząc na Deę zaciekawiona. Wianuszek delikatnie przekrzywił się zasłaniając jej pole widzenia.

Dea

- Nie chce do mnie przyjść, prawda? - Dea usmiechnęła się do małej. Nigdy nie dawała po sobie poznać, że jej przykro z tego powodu. Widocznie tak ma być i już. - Mozemy ją położyć na moim łóżku. Później ją odprowadzimy. Co ty na to? - zapytała opierając głowę o ramię Embry'ego.

Embry

-Myślę, że ona się Ciebie wstydzi Dea... -mruknął- To coś w stylu respektu... -uśmiechnął się. Jedna ręka wystarczyła mu do tego, by podtrzymywać dziecko. Druga powędrowała na talię Dei i przyciągnęła kobietę bliżej. Josephine odwróciła główkę tak, by móc na nią patrzeć.
-Lisek.... -mruknęła z uśmiechem.
-Jose? -zapytał zdziwiony Embry- Nigdzie nie widzę liska... Przcież go nie dogoniłaś. Mała uśmiechnęła sie ponownie.
-Lisek... -powtórzyła wyciągając rączki w kierunku kobiety.

Dea

- Jej chodzi o moje włosy Em... - Dea zaśmiała się i pogłaskała dziewczynkę po policzku.
- Wyglądam jak lisek, Kwiatuszku? - zaświergotała po irlandzku - Ale nie jestem liskiem.. wiesz o tym prawda? Pokazywałaś mi wtedy drogę prawda? - dalej mówiła do dziewczynki śpiewnym językiem - jesteś cudownym małym kwiatuszkiem - uśmiechnęła się ujmująco.

Embry

Znów wyciągnęła rączki w jej kierunku. Chciała na ręce. Uśmiechnęła się.
-Dea jest liskiem Embry... -wyświergotała i jakby skruszona płynnością swoich słów wtuliła się już w szyję Dei, kiedy chłopak podał rudej dziecko.
Em. zdziwił się posyłając ów 'liskowi' niezrozumiałe a jednocześnie zaszokowane spojrzenie.

Dea

Dea zaśmiała się przytulając małą - Co się tak patrzysz, Calma? Ona umie mówić przecież... Ślicznie, kwiatuszku... - pochwaliła Jose - mówienie jest potrzebne wiesz? Jak długo nie mówisz... to potem wujek patrzy z rozdziawioną buzią aż mu muchy i komary do niej wpadają. A nie chcemy, zeby wujek jadł komary, prawda? - trąciła Embry'ego biodrem. - Dlaczego jestem liskiem, Kwiatuszku? - zaświergotała śpiewnym językiem. Była pewna ze Jose ją rozumie.

Embry

Josephine jednak nadal patrzyła nieśmiało na Deę. Nakręciła sobie jej kosmyk palców na maleńki jeszcze paluszek.
-Le cheveux... -mruknęło dziecko płynnie przechodząc w język francuski. Embry pokręcił głową.
-Nie ma to jak ojciec- francuz nie? -zaśmiał się Embry- Żabojadek... -zmierzwił czuprynkę dziecka. Stanął za Deą kładąc dłonie na jej biodrach.

Dea

- Uparła się tego liska... - westchnęła Dea - Ciebie mam wziąć na plecy? - odchylila w tył glowę i zażartowała spoglądając na Embry'ego. - I nie mów do niej żabojadka - pokazała mu jezyk - to jest Kwiatuszek. A po francusku mówi świetnie.. Tak.. to są włosy... C'est rouquin...

Embry

Josephine wisiała teraz na dziewczynie jak małpka, co chwila wręcając palce w jej włosy.
-Nie poradzisz mnie Dea... Ale gdybyś kiedyś chciała powiedzieć to ja zwasze... -mruknął całując Jose w łapkę trzymaną na szyi Dei, a kiedy dziecko zabrało rączkę pocałował swoją kochaną w kark.

Dea

- Ona jest słodka - mruknęła zadowolona z pocałunku Dea głaszcząc małą po włosach - Em... a czy ona coś jadła? - zapytała nagle. Dzieci musiały jeść. Dość często.

Embry

-Jak się obudzi... Będzie głodna... -mruknął z ulgą stwierdzając, że mała zasnęła.
-Ale nie wiem jak Leah zmusza ją do jedzenia... -oznajmił- Z tego co wiem najchętniej je tylko i wyłącznie slodycze.
-Jak będzie Ci za ciężko... To ją wezmę... mruknął chociaż i tak byli już blisko domku.

Dea

- Kiedy mi jest tak dobrze.. - przytuliła się do małej. Dzieci były takie słodkie. - A z jedzeniem zobaczymy... Myślę, ze da się coś wykombinować... - uśmiechnęła się pokrzepiająco. - Otworzysz drzwi? Klucze mam w kieszonce w spódniczce - miała zajęte obie ręce. Nie była tak silka jak Embry, musiała Jose trzymać obiema łapkami.

// MDPP [Embry pierwszy]

Phill · Gość

/ Dom Chandler'a / Rezerwat

Koła roweru okręcały się żwawo kiedy rosły wilkołak zmierzał do pracy. Phill pogwizdywał cicho rozglądając się wokół. W lesie jak to w lesie zimą było szaro. Temperatura mu nie przeszkadzała, narzucił jedynie na siebie bluzę. Pęd zwiewał mu z czoła włosy. Był ciekaw jak to będzie. Praca... Był przyzwyczajony do swego warsztatu. Tu coś naprawił, tam pogrzebał. Pani Ford... Zamyślił się, nie odczuwając prawie wcale jazdy po nieprzyjemnych, trzęsących wertepach. Z tego stanu wyrwał go niezbyt miły krzyk. Przyhamował i wyprostował się nasłuchując. Zrobił ładny wiraż i ruszył w przeciwną. Na jedyny dukcie odbił w prawo. Znalazł się na znajomej polance.

/ Polana na środku lasu

Nadine

Powoli szła z Evanem leśną dróżką. Obejmowali się i wyglądali na szczęśliwych. Przynajmniej Nadine tak się czuła.
- Kocham cię, Evan - wyszeptała, przystając na chwilę. Uśmiechnęła się, stanęła na palcach i złożyła delikatny pocałunek na jego wargach.