Polana na środku lasu.

Adam

Spochmurniał. Spojrzał na nią jak zbity... wilk?
A ja nie bardzo wiesz? Nie spieszy mi sie żebyś mi wyrzuciła prosto w twarz ze nie chcesz mnie więcej widzieć...

Blanka

-Proszę...- podrapała go za uchem leząc sobie spokojnie.

Adam

Ale już teraz? No proszę Cię.... Spojrzał prawie błagalnie.

Blanka

-Adaś...- wywróciła oczami.
-No jak chcesz. Powiem Ci, że ładniejszy kolor włosów masz jak chodzisz na dwóch nogach.- tak sobie rzuciła opinią.

Adam

Pfffffff Spojrzał na futro Mnie tam sie i to podoba... Ale ty wolisz ludzi... Jasne...
Z ociąganiem wstał. Przeciągnął się leniwie. Ziewnął sobie pokazując wszystkie ząbki. Spojrzał na nią pytająco To naprawdę mam się zmienić?

Blanka

-Tak, lubię Cię.- wywróciła oczami.
-To była losowa odpowiedź. Nie wiem o co pytasz.

Adam

Westchnął ciężko i potruchtał w krzaki. Zmienił się, założył portki. Koszule narzucił tylko, nie kłopotał się zapinaniem. Wylazł po krótkiej chwili na polanę.

Blanka

No i teraz jej zabrakło słów nagle. Siedziała po turecku w miejscu, gdzie ją zostawił.
-Adam...- spojrzała na niego z lekkim uśmiechem, jakby niepewnym.

Adam

Podszedł miękko, jakby jego wilcza natura nadal wiodła prym. Usiadł po turecku naprzeciwko niej cały spięty. nie bardzo wiedział co mu zaraz powie i prawdę mówiac denerwował się jak diabli.
- Tak? - zapytał cicho próbujac wybadać cokolwiek z jej twarzy

Blanka

-Dziękuję.- w jednej chwili przytuliła sie do niego obejmując go ramionami za szyję.
-Dziękuję, że mi zaufałeś.

Adam

Zdziwiony objął ją mocno. Zamknął ją w ramionach natychmiast. Wsadził twarz w jej włosy wciągając zapach. Pachniała cudownie...
- Nie mogłem inaczej... Nie tylko świr... do tego jeszcze potwór, co? - westchnął.

Blanka

-Nie, dlaczego tak sadzisz?- odsunęła się od niego zdziwiona patrząc mu w oczy.

Adam

Nie odwrócił wzroku. Smutnego jak nigdy. Skoro masz mi p[owiedziec ze nie chcesz mnie widziec, to błagam zrób to teraz...
- A nie jest tak? Amelia kocha zwierzęta... Ty tylko ludzi... - słowa mu nie chciały przejsć przez gardło - W porządku - powiedział miękko. No nie mógł się na nią gniewać, ani złościć, nawet żalu nie potrafił mieć - Rozumiem to, wiesz? Ja jestem dziwak.. wybryk natury... Potwór jakiś... - mówił bardzo cicho.

Blanka

-Nie jesteś!- oburzyła sie ujmując jego twarz w dłonie.
-Jesteś człowiekiem, Adam! Na miłość boska...

Adam

Nie mógł się powstrzymać. Wpił się w jej usta swoimi wargami. Pocałował ją mocno, drapieżnie. Zgarnął ją w objęcia całujac aż zbrakło mu tchu. Odsunął się.
- Teraz mozesz kazać mi się wynosić... Kocham Cię i będę to czuł zawsze. To nie zniknie. Nigdy. Jeżeli ty tego nie czujesz, jeżeli nie będziesz mogła... Jeżeli każesz mi się wynosić... - wpatrywał się w nią dzikim wzrokiem - wyniosę się. Zrobię wszystko byle byś była zadowolona...

Blanka

[a to mnie przypominają "oddychaj"]

Była zaszokowana i to mocno.
-Jestem zadowolona teraz.- szepnęła mu do ucha wplatając dłoń w jego włosy.

Adam

Pocałował ją równie gwałtownie. Zniknęło napięcie wyczuwalne wcześniej. Wpił się w jej miękkie i ciepłe usta swoimi. Przejechał jezykiem po jej wargach.

Blanka

Odwzajemniła pocałunek, bynajmniej zadowolona i w ogóle. Oparła czoło o jego czoło.
-Jesteś pieprznięty, mój ty wilku. Dasz sobie zdjęcia porobić?

Adam

- Jestem - zgarnął w dłoń jej włosy - I nie dam. Nie będę kolejnym w kolekcji - zażartował - Za to mozesz sie we mnie wgapiać ile chcesz. na żywo - zaśmiał się i pocałował ją delikatnie. Ale trzymał ją w objęciach mocno, jakby się bał że ucieknie.

Blanka

-Złamiesz mi lada moment żebra, Adam...- westchnęła, po odwzajemnionym pocałunku.

Adam

- Aż tak mocno Cię nie ściskam - spojrzał na nią spode łba - I nie drażnij wilka... - z uśmiechem obrócił ją i usadowił sobie na kolanach. - Dlaczego? - zapytał nagle - Dlaczego nie uciekłaś?

Blanka

-Powiedziałeś, że mam zostać.- westchnęła.
-Poza tym zacząłeś mnie gryźć potem....

Adam

- Nie ugryzłem! - oburzył się - delikatnie skubnąłem. O tak... - ponownie delikatnie przygryzł jej płatek ucha. Przejechał nosem po policzku Blanki. - Nie było mocno...

Blanka

-No wiesz... Teraz czułam się trochę bezpieczniej.- westchnęła delikatnie opierając głowę na jego ramieniu.

Adam

Pogłaskał ją po głowie
- Przy mnie jesteś bezpieczna... Nikt cię nie skrzywdzi... Obiecuję. - musnął wargami jej czoło - Dziękuję... Dziękuję, ze zostałaś.. Że jesteś..

Blanka

-Nie mam w planach sobie pójść.- westchnęła.
-Mój własny ochroniarz...?

Adam

- A nie pasuje Ci taki? - uniósł brew - Poza tym nie sprowadzaj mnie tylko do roli ochroniarza, co?

Blanka

-Obiecuję...- westchnęła i przejechała dłońmi po jego ramionach powoli.

Adam

Miał silne, umięśnione ramiona. Ale bez przesady. Takie w sam raz. Jej dotyk powodował, ze przechodziło go miłe mrowienie. Sprawiał, ze Adam chciał więcej i więcej...
- Blannn.. - mruknął z uśmiechem - Ty mnie do szaleństwa doprowadzasz, wiesz? - delikatnie gładził ją po szyi.

Blanka

-No co Ty nie powiesz...- zaśmiała się mu do ucha.
-Powinniśmy wracać. Mark będzie sie denerwował.

Adam

- No wiele nie powiem..- musnął ustami jej skórę. - Skoro musimy... - westchnął - Mark denerwowałby się bardziej gdybysmy wrócili od razu.

Blanka

-Dlaczego?- spytała po prostu zaciekawiona lekko odchylając głowę w bok.

Adam

- Bo to by znaczyło, ze uciekłaś z krzykiem, a ja odchodze - zatopił twarz w jej włosach

Blanka

-Nigdy nawet nie myśl o odejściu, bo znajdę coś czym mogę Ci walnąć tak, żeby Cię zabolało.- mówił nadal tym spokojnym głosem.

Adam

- Teraz nie odejdę - mruknął z uśmiechem wciągając głęboko w płuca jej zapach - Teraz się już wszystko zmieniło...

Blanka

-Bardzo mnie to cieszy.- przejechała dłonią po jego karku i szyi. Już się przyzwyczaiła się do ciepłoty jego ciała.

Adam

Powoli i lekko przesunął palcami po jej ramieniu.
- Wiesz... - zagryzł dolną wargę - mnie też to cieszy... Jestem.. jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi w tej chwili, wiesz? - przejechał nosem po jej policzku.

Blanka

-Bo jesteś walnięty, wiesz? - łaskotał ją tym nosem.
-Amelia zamęczy Marka.... Nie masz w ogóle za grosz współczucia dla wuja.

Adam

- Nie mam - pocałował ją w ucho - Jestem paskudnym egoistą... Mark jest zachwycony Amelią. Nic mu nie będzie... Chyba, że to ty chcesz już wracać - stwierdził nieco niespokojnie.

Blanka

-Nie, nie śpieszy mi się.- przytuliła się do niego, westchnęła ciężko.
-To jest dziwaczne.... i mi się podoba.