Ulica

William Davis

- Ale dawaliśmy radę...
Wzruszył ramionami.
- A było nas więcej
Przypomniał z lekkim uśmiechem.
- takie...ciemne brązowe?
Tak...facetom zdecydowanie brakuje określeń typu orzechowe/ kasztanowe ect.

Katie

Roześmiała się.
- Będę pamiętać. Następnym razem obcinając włosy pomyślę o Tobie. Zbiorę je. Zapakuję w kopertkę i przyślę. Skoro lubisz... - zachichotała i popchnęła go lekko. Zadzierała z nim. Niewątpliwie.
- A w ogóle, to.. - zatrzymała się nagle i przylgnęła wargami do jego ust.
- Berek - wyszeptała i puściła się znów biegiem.

William Davis

- Nie ścinaj....
Mruknął i został popchnięty. Przybrał szczeniacki uśmiech. Jednak po chwili zniknął, pojawił się dużo cieplejszy, troszkę rozmarzony. Stał tak przez krótką chwilę ogarniając to co się dzieje, po czym ruszył za nią.
- Ty mała wredna!

Katie

W odpowiedzi roześmiała się głośno i przyspieszyła.
Oddychała urywanie.
Chłód wdzierał sie w jej płuca.
Obejrzała się. Doganiał ją, cholernik jeden.
A ona nie zauważyła krawężnika i poleciaaaaaaaaaaaaała...
prosto w zaspę.

William Davis

Widząc że leci, tylko przyśpieszył. Po chwili wyciągnął ją z zaspy
- Nic ci nie jest?
Zapytał zmartwiony, patrząc na nią uważnie.

Katie

Roześmiała się szczerze i radośnie.
Odgarnęła mokry śnieg z twarzy.
- Nie jestem z cukru.. Nie roztopię się - mruknęła ubawiona.
Złapała w dłoń odrobinkę białego puchu i rozsmarowała go po policzku Willa.
- A ty? - zaśmiała się ponownie.

William Davis

Śnieg momentalnie spłynął, zostawiając tylko wodę. Otrzepał się jak pies.
- Wracasz do domu! Musisz się wysuszyć i przebrać
Powiedział z miną człeka, który poucza małe nieroztropne dziecko.
- Tak właśnie!

Katie

- I co jeszcze? Nie umrę od tego - zaśmiała się
- Trochę śniegu nikomu jeszcze nie zaszkodziło, wiesz? - pacnęła go śnieżką prosto w klatę.
- To nawet fajne - zachichotała.

William Davis

- Ej!
Wziął ją za ręcę by po chwili przejść w ten chwyt strażacki.
- Mnie atakujesz? I ty przeciwko mnie....
Zmrużył oczy, po czym wpakował ją w tą zaspę, i zacząć nacierać śniegiem. Niech ma!

Katie

Zaczęła się szarpać piszcząc.
Kopnęła go raz czy drugi zupełnie przypadkiem.
Nosorożec nawet nie poczuł.
- Eeeeeeej! - wrzasnęła dławiąc się ze śmiechu
Pociągnęła go na zaspę obok siebie i odwdzięczyła mu się tym samym.

William Davis

Roześmiał się lądując z nią w śniegu. Nachylił się nad nią, patrząc w oczy.
- I co teraz?
Uniósł rozbawiony brew. Zbliżył swoją twarz do jej, cały czas patrząc jej w oczy.

Lucyfer

//dom Lu

-Bardzo ładnie wyglądasz.- zbliżył się i juz jej do ucha mruknął:
-Prawie tak ładnie jak i bez.
-A co do mojej narodowości, to moja mama była z Izraela.- wzruszył ramionami idąc już grzecznie obok niej.

Katie

- Teraz? Co teraz? - upewniła się a w oczka jej rozbłysły.
- To - Niepostrzeżenie nabrała odrobinę śniegu i jednym ruchem rozmazała ją po nosie Willa.
Roześmiała się w głos.

William Davis

Zaczął prychać tym śniegiem, kręcić głową, jak pies, któremu dmuchnięto w nos.
- Ty mała....
Zmrużył oczy, pochylił się jeszcze bardziej i...pocałował ją ot tak sobie. Uznał, że ma zbyt dobry humor, żeby identyfikować, kto tam jeszcze łazi.

Katie

Zaśmiała się widząc jak prychał.
- Ja mała co? - już miała przygotowaną kolejną pacynkę, ale została rozbrojona.
Zaskoczono ją.
Nagle oblała ją fala gorąca.
Oddała pocałunek.

William Davis

Pogłębił pocałunek. Co z tego, że leżeli w śniegu. Co z tego, że na środku ulicy. Kogo to właściwie obchodzi. Spojrzał jej w oczy. Jego spojrzenie było jasne, gorące i tak wesołe. Jakby stało się coś wspaniałego. Jakby cieszył się całym sobą. Dłonią odgarnął kosmyki z jej czoła.

Katie

Co z tego że było zimno.
Co z tego że śnieg przemaczał jej ubranie.
Co z tego, kiedy ona zatonęła w spojrzeniu jego niebieskich oczu.
- I z czego się tak cieszysz? - uśmiechnęła się sama jak głupia do sera.
Przyciągnęła go lekko do siebie i pocałowała ponownie.
Biło od niego ciepło. Radość i coś czego nie umiała określić.

William Davis

- Bo jesteś tu ze mną
Zamruczał cicho i pogłębił pocałunek. Oj, co z tego, że mogła się przeziębić. Kogo to teraz obchodziło...ale zaraz zaraz...ona może się przeziębić! Myślenie powoli wracało do życia. Ale przeciągnął pocałunek jak się tylko dało. W końcu oderwał się od niej z niezbyt zadowoloną miną.
- Panno Sherridan...proponuję usunąć się z tego śniegu, bo się Pani przeziębi z racji szybkiej zmiany temperatury.

Katie

- I po zabawie - skwitowała jego uwagę o przeziębieniu
Zmruzyła cwanie oczka
- Skoro ja mogę się przeziębić... - usmiechnęła się lekko
- To zabraniam panu, panie Davis, puszczać mnie nawet na chwilę.
Wtuliła się w niego
- Oczywiście to jedynie w celu utrzymania stałej temperatury - zapewniła.
Roześmiała się

William Davis

- Zabawa się dopiero zacznie.
Szepnął.
- Dobrze, Panno Sherridan...ten układ jest do łyknięcia.
I ruszył w stronę domu.

//Zaczniesz tam...

Leah

-Widać... -przysunęła zewnętrzną część swojej dłoni na moment do jego podbródka. Josephine pobiegła gdzieś przed nimi. Prawdopodobnie zobaczyła jakieś zwierzątko.
-Dużo tu Was jest.... To znaczy wilków? -zmierzyła go zaciekawionym spojrzeniem.

Lucyfer

-Co takiego niby widac po mojej urodzie?- nie za bardzo zrozumiał, ogólnei na dworze to miał przeciąg, bo wstyd było zatykać uszy, a w głowie pusto aż miło.

Leah

-Jeeezuu Luu... -zaśmiała się-Masz inne rysy twarzy. Mocniejsze, wyraźniejsze. Bardzo ciemne włosy, ciemną karnację... Po prostu jesteś ładniejszy od tych bladych typków... -zaśmiała się znów.

Lucyfer

-Nigdy tego tak nie rozważałem, wiesz?- zaśmiał się poprawiając kołnierz koszuli. Po chwili przeczesał włosy dłonią od tak, bez żadnego sensu w tym zadaniu.
-A u was same blondynki są? Nigdy nie byłem w stanie Waszyngton.

Leah

Złapała palcami kosmyk swoich włosów, które miały ciemno miodowy odcień.
-Nie. W zasadzie... To zależy... -uśmiechnęła się lekko, ale tak jakoś bez przekonania- To zależy od pochodzenia, wiesz? Jeśli ma się indiańskie geny, bo tych u nas pełno..To raczej nie będzie się blondynką tudzież blondynką. No chyba, że zdominują geny jednego z rodziców, tak jak w moim przypadku... -wyszczerzyła się nieco.
-Tylko w moim ojcu płynie prawdziwa, indiańska krew... Moja matka to zwyczajna, miasteczkowa blondyneczka... -zaśmiała się.
-Nie mniej jednak blondynek jest tam sporo.

Halle

I co? Stała tak jak ją wszyscy łaskawie zignorowali i zostawili. Uznawszy, że nie będzie kuzynowi przeszkadzać, wsunęła dłonie w kieszenie puchowego płaszcza, schowała brodę w szalik, tak że widać było tylko oczy. Taka też cebulka ruszyła przed siebie, rozejrzeć się po mieście. Była ciekawa ile się zmieniło. Pomachałaby chętnie tej parze, co jej samochód wyratowała, ale nie chciała tracić ciepła, o! I w tym momencie wpadło na nią coś małego z niesamowitą(jak na wielkość prędkością) Halle odsunęła się tej istotce z drogi, a ta pomknęła dalej...No cóż.

Lucyfer

I on to musi mieć pecha. Wyłączył się gdzieś po 1/3 wywodu Leah. zobaczył Halle, przyprawiał go o nagłą ochotę wyjścia z siebie i stanięcia obok. Nie mogła sobie pójść? Musiała go prześladować. Nie wiedział czemu, ale czuł się, jak świecąca lampa, płynęło przez niego 230 na bank. I Jose, która wpadła na nią.
-Mała bawi się w bombowiec czy to po tatusiu?- spytał Leah względnie spokojnie. Wzrokiem lustrował Halle. no tak ludzkie odruchu, jej było zimno. Nie umiał, nie chciał, nie rozumiał dlaczego, ale nie potrafił spojrzeć w bok. jego myśli stawały się nieskładne i pozostał przy milczeniu.

Leah

Zmierzyła go wzorkiem i westchnęła. Pokręciła głową.
-Mówiłam? Najwyraźniej rzadko się mylę... -mruknęła. Nie poczuła sie jednak zbytnio komfortowo.
-I nie. To tylko dziecko... -westchnęła i zlustrowała go spojrzeniem.
-No już... Idź, pogadaj z nią... Cokolwiek... Ja pozbieram rzeczy Jose i jednak zabukuje te bilety.

Halle

A w tym czasie, kiedy oni stali sobą i dzieckiem zajęci, ona zdążyła ruszyć w stronę centrum. Musi przecież sobie pokój wynająć. Na te kilka dni. Skuliła się w sobie jeszcze bardziej, pochyliła lekko i przyśpieszyła kroku. Byle tylko było jej trochę cieplej.

Lucyfer

Lucian się ogarnąć nie umiał, jak dawno.
-Aha...- odpowiedział Leah nawet nie wiedząc co powiedziała do końca. Spogladał za Halle.
-A tak właściwie, to co mówiłaś?- spytał już troszkę przytomniej ale z wzrokiem nadal w tym samym kierunku. Było jej zimno, czuł to i czuł sie winny cholera wie czemu. Przeciez to Alaska.

Leah

-Żebyś pokazał jej gdzie jest ten hotel. Albo cokolwiek. Widzę Cię Lu.... -przewróciła oczami. Zgarnęła Jose w pasie i ruszyła w kierunku jego domu.

Halle

A ona sobie dreptała przez ten śnieg. Kierowała się do centrum. Mniej więcej pamiętała, gdzie był hotel. Ale może coś się zmieniło? Skuliła się jeszcze bardziej. Skręciła, chowając się przed wiatrem, kryta przez jakiś dom. Ale brnęła dalej.

Lucyfer

Machnła nieporadnie ręką na reakcję Lei. Kuźwa tylko nie to. może to instynkt, moze mu przypominała matkę, siostrę co jej nigdy nie miał, sam nei wiedział ruszył za nią.
-No nie wierze, wspaniały Alfa zostawił swoją kuzynkę?- zaśmiał się równając z nią krok. jakoś tak instynktownie szedł od strony od której sypało, dla niego to było nawet przyjemne, gdy tak padało.

Leah

Zaśmiała się zerkając jeszcze za nim. Mimo, że Josephine trochę się szarpała wniosła ją do domu.

/Dom Lu

Halle

- Hm?
Dobiegło go trochę stłumione.
- Will?
Przekrzywiła lekko głowę.
- Zajęty jest....wreszcie sobie dziewczynę znalazł.
Po głosie można było stwierdzić, że się uśmiecha.

Lucyfer

-Wreszcie? No wiesz... ma ich pełno.- mruknął rozbawiony. Wsadził dłonie do kieszeni spodni. nie wiedział, że aż tu jest zimno, gruboskórny kretyn.
-Dasz sie zaprosić na kawę?- wypalił ni z gruchy ni z pietruchy jak to on. Chyba nikt go nie widział jeszcze takiego z lekka.... zestresowanego!

Leah

/Dom Lucyfera

Wyszła z domu puszczając Jose przodem. Wsadziła walizki do bagażnika lekko przykopanego auta. Ale stwierdziła, że wyjedzie z tego dołka. Oczywiście, że wyjedzie bo jakże by inaczej? Westchnęła nieco.

Halle

Słuchała go po czym uśmiechnęła się lekko.
- Pół świata za kawę, herbatę lub cokolwiek ciepłego.
Odpowiedziała entuzjastycznie.
- Ma ich pełno?
Zmarszczyła brwi.
- A ja sądziłam, że jest tak zajęty sforą, że nie ma czasu.

Lucyfer

-On ma w sforze na pęczki swoich.- zaśmiał się i przypomniał sobie Królową Lodu. Nie pamiętał jej imienia, ale cóż... Ucieszyło go niezmiernie, że zgodziła się na kawę. Czy on zna jakąś knajpę fajną? O cholera....

Leah

Wsiadła do auta i o dziwo zaskoczył jej silnik. Wcisnęła maksymalnie pedał gazu i o dziwo wyjechała z dziury. Mijając Lu zatrąbiła nieco i uśmiechnęła się. No i tyle ją widział.

/xD Dom!