Kanada

Seth

-Tak jest. A potem zatrzymamy się dopiero w Sitce.- zaśmiał się zjeżdżając na parking. Wyłączył silnik i oparł głowę na kierownicy.
-Wiesz co? Zmęczyłem się... - tak sobie delikatnie przymknął powieki, głowa mu zjechała i o. Nacisnął klakson.
-Nosz jasna cholera!- wyprostował się ciężko wystraszony.

Emmett

Emmett wyczuł ich. Delikatnie obrócił głowę w ich kierunku wychodząc z cienia. Westchnął sobie cichutko. On z racji swoich cech gatunkowych nigdy się nie męczył. Poprawił kołnierzyk marynarki. Nie podszedł bliżej. Aż tak nie chciał ingerować w jej prywatność. Poczeka.

Juliette

- No mówiłam ci ze jesteś zmęczony ale nie chciałeś mnie... - Szukała czegoś w torbie. Dźwięk klaksonu sprawił że podskoczyła mocno przerażona. - Chcesz żebym zawału dostała? - mruknęła patrząc na niego. - Nie ma mowy. Idziesz spać. Natychmiast.

Seth

-Idę zjeść.- uśmiechnął się szeroko jak duże dziecko.
-Wolę zapolować, bo dawno tego nie robiłem, a lasu tu sporo.- wyszli z auta, zamknął je i dał Juliette kluczyki. zamienił się w pumę i zniknął w cieniu lasu.

Emmett

Emmett zrobił kolejny krok w kierunku Juliette. Uśmiechnął się delikatnie. Był jak najbardziej zadowolony. Kobieta była śliczna. Jej zapach, był niczym balsam na jego duszy.

Juliette

- Smacznego - rzuciła za Sethem. Schowała kluczyki do kieszeni jeansów. Odwróciła się i... stanęła oko w oko z Emmettem. Przestraszył ją. Złapała się za serce - Też chcesz mnie o zawał przyprawić? - próbowała zapanować nad przyspieszonym oddechem.

Emmett

-Bu. -mruknął grobowym tonem i uśmiechnął się sadystycznie. Był od niej większy, potężniejszy. Zaśmiał się cicho i łagodnie.
-Juliette... -powiedział dźwięcznym tonem głosu- Jak możesz mnie o to podejrzewać? Jechałbym za Tobą aż do Kanady, tylko po to... żeby Cię tak skrzywdzić?

Juliette

- A kto cię wie - mruknęła uśmiechnąwszy się szeroko - Właściwie... Dlaczego jechałeś za mną aż do Kanady? - wzięła go pod ramię. W brzuchu jej znów zaburczało - Przepraszam - uśmiechnęła się niewinnie

Emmett

-Jesteś głodna.. -zauważył radośnie- Wobec tego należy Ci się jeszcze talerz czegoś pysznego... -mruknął prowadząc ją w stronę kawiarni.
-Już Ci mówiłem Juliette. Kawa w miłym towarzystwie to towar deficytowy.

Juliette

- Jechałeś tu tylko z powodu kawy? Niesamowite... - westchnęła uśmiechając się. - Co dobrego tu mają? - Była wściekle głodna.

Emmett

Kiedy weszli do kawiarenki odsunął jej krzesło, tak by mogła wygodnie usiąść. Podał jej kartę i posłał kolejny uśmiech.
-Nie z powodu kawy. Dla Twojego towarzystwa.

Juliette

- Dla mojego towarzystwa.. - powtórzyła przyjmujac kartę. Od razu już znalazła coś co jej pasowało. - A cóż w nim szczególnego? - uniosła brew i obdarzyła Emmetta czarującym uśmeichem. Chłopak był taki ze nic tylko się przytulić do Miśka XD

Emmett

-Kusisz zapachem. Przyciągasz melodyjnym śmiechem. Zatrzymujesz bystrością spojrzenia... Czuje sie oczarowany... -zaśmiał się.

Juliette

- Dziękuję - Zarumieniła się lekko - Niezbyt często to słyszę. - przyznała. Podeszła kelnerka. Zamówiła tagiatelle z łososiem, sałatkę i kawę. - Dla Ciebie? - zapytała towarzysza.

Emmett

-Średnie cappuccino poproszę... -oznajmił z uśmiechem. Przyjrzał się Juliette dokładnie. Miała takie delikatne rysy twarzy.
-Gdzie właściwie zmierzasz wraz ze swoim towarzyszem? -zapytał po chwili.

Juliette

- Sitka. Alaska - wytrzymała spojrzenie jego oczu. Miały piękną miodową barwę. Intrygujące. - Seth zabiera mnie do swojego rodzinnego domu na jego urodziny. Dobrze mi to zrobi. Przynajmniej się oderwę od tego co było w Seattle... - jakiś cień przemknął jej po twarzy. Przyniesiono ich kawę i jej sałatkę. - Czemu pytasz?

Emmett

-Z Ciekawości... -odpowiedział szczerze- Seth to Twój...- mruknął licząc na to, że dokończy. W międzyczasie upił odrobinkę kawy.

Juliette

- Znajomy. - uśmiechnęła się próbując sałatkę. Wyśmienita. - Jest fotografem. Robi cudowne zdjęcia. A poza tym jest uroczy i szalenie miły - spojrzała na niego ukosem - A pytasz, bo...? - upiła łyk kawy

Emmett

-Bo niedźwiedzie to z natury ciekawskie zwierzęta... Jak nie wsadzą łapy w plaster miodu, to będą zadawać niedyskretne pytania... -zaśmiał się.

Juliette

- A czy ja wyglądam na plaster miodu Miśku? - uśmiechnęła się unosząc brew. Wpakowała sobie widelec do buzi i swoim zwyczajem oblizała go powoli z sosu. Lubiła vinegret. Miał taki specyficzny smak.

Emmett

-Nie... Ale jesteś tak samo słodka... -roześmiał się, jednak mięśnie szyi lekko spięły mu się na widok jej przesyconego kobiecością? ,no powiedzmy, gestu. Nie mogło być to jednak zauważalne. Emmett przeczesał ręką blond czuprynę.

Juliette

Ja nie wiem co wy macie z tymi gestami... Człowiek już widelca oblizać nie może? Ani łyżeczki? XD Mniejsza z tym...
- Niedźwiedziu... - odłożyła widelec na pusty talerz i odsunęła naczynie na bok - Ja nie jestem plastrem miodu, ani nie jestem nawet słodka. Jestem po prostu sobą. Normalną kobietą, która żyje trochę dłużej niż przeciętna baba. - ujęła filiżankę w obie dłonie i oplotła ją smukłymi palcami. Upiła drobny łyczek.

Emmett

-No oczywiście jesteś trochę mniej zwykła niż ja... -mruknął i roześmiał się. Kiedy poczuł na sobie wzrok kelnerki, delikatnie się do niej uśmiechnął i wrócił spojrzeniem do Juliette.
Upił odrobinkę swojej kawy.

Juliette

- Oczywiście, ty usosobienie zwyczajnosci - zawtórowała dźwięcznym i melodyjnym śmiechem. Przypatrywała mu się przez chwilę. Wyciągnęła z torby szkicownik i ołowek - Pozwolisz? - oparła się wygodnie i zaczęła szkicować. - To mnie odpręża i pozwala się rozluźnić. - wyjaśniła zerkając na niego co chwila by skorygowac rysowane linie.

Emmett

-Jeśli nie masz żadnego innego interesującego obiektu... Np jakiejś martwej natury... -zamyślił się- Chociaż po części się nadaję... -zaśmiał się.

Juliette

- Jeżeli ci to przeszkadza... - odłożyła szkicownik z zaczętym rysunkiem - Od zawsze tak z siebie żartujesz? - mruknęła wpatrujac się w niego

Emmett

-Nie przeszkadza mi... Nic takiego nawet nie powiedziałem... -uśmiechnął się leciutko-A co do żartów.. Ostatnio zdarza mi się.

Juliette

Wróciła do rysowania. Zagryzała lekko dolną wargę poprawiając kontury. Coś tam rozmazywała, coś wycierała, coś zaznaczała.
- Dlaczego akurat ostatnio? - szybkimi ruchami cieniowała rysunek. Zadowolona ze swojej pracy pokazała mu końcowy [link widoczny dla zalogowanych]. Wydarła kartę z bloku i podała mu ją - To dla ciebie. Proszę - uśmiechnęła się uroczo.

Emmett

-Dziękuję... -zgiął kartkę i schował ją do wewnętrznej kieszeni marynarki- Po prostu... -westchnął- Troszkę posypała mi się struktura rodziny. Ale nie rozmawiajmy o tym... -uśmiechnął sie.

Juliette

- Proszę - uśmiechnęła się również - I przykro to słyszeć. Ale czasem tak po prostu bywa, prawda? Należy iść dalej. Chyba - westchnęła odganiając rchem ręki myśli o Normanie jak natrętną muchę. - Mozna powiedzieć, ze mnie się także struktura rodziny posypała odkąd odeszłam.... - upiła kawę - no ale dość o tym. Jak ci się podobał Paryz?

Emmett

-Struktury są beznadziejne... -mruknął, kiedy jego kącik ust delikatnie drgnął w górę.
-A Paryż... Uwielbiam go. Bywałem tam już wcześniej... -westchnął z delikatnością w głosie.

Juliette

- Serio? Ja byłam tam zaledwie kilka razy, a za każdym zachwyca mnie na nowo. Znasz kafejkę u Pierre'a na Montremarte? Boska - roztrajkotała się - Uwielbiam spacerować po Polach Marsowych nocą, wiesz? Widok na Sekwanę... na wieżę... Cudnieee - uśmiechnęła się rozmarzona.

Emmett

-Romantycznie... -skomentował z uśmiechem- Ja ostatnio przepadam za samotnością... -dodał po chwili. Jego twarz mimo wszystko nie była zbytnio zmartwiona.

Juliette

- A ja się jej boję - rzekła - Całe swoje życie byłam mimo, ze otoczona ludźmi, to sama, ale teraz kiedy zostałam naprawdę sama... - westchnęła - Boję się. Naprawdę się boję. I wbrew pozorom - nawiazała do poprzedniego tematu - Jestem romantyczką. Po prostu. - uśmiechnęła sie lekko obwodząc palcem krawędź filiżanki.

Emmett

Nie wiedział, czy robi dobrze ale położył rękę na jej dłoni.
-Ni musisz być sama... Zawsze możesz liczyć na to, że ktoś popędzi za Tobą aż do Kanady... -zaśmiał się.

Juliette

- Zawsze? - uniosła brew. Westchnęła i popatrzyła na niego lekko się uśmiechając - A gdzie by się znalazł taki wariat... Pomijając ciebie oczywiście. Ale nie o to mi chodzi. Osoba którą pokochałam.... - zaczęła ale słowa stanęły jej w gardle - Nie chcę chyba o tym mówić. Nie bardzo mu pasowało kim jestem. Tak. Chyba tak. Gdy pracowałam... - otrząsnęła się - Byłam mu bliższa gdy pracowałam niż jestem teraz. I na tym poprzestańmy, bo się rozkleję - poklepała go po dłoni. - I nie sądzę by zawsze znalazł się ktoś kto przejechałby całe stany po to tylko by napić się ze mną kawy i chwilę porozmawiać. - uśmiechnęła się ciepło - Jak do tej pory zrobił to tylko jeden wariat - uniiosła rękę i delikatnie pogłaskała go po policzku - I nie sądzę by trafił się inny.

Emmett

Zatrzymał jej dłoń na swoim policzku. Uśmiechnął się lekko.
-Bierzesz mnie za wariata? -zaśmiał się- Aż tak źle wypadam?

Juliette

- Uroczego wariata - roześmiała się - No powiedz sam... Kto całkiem w pełni władz umysłowy jechałby taki kawał drogi jedynie na kawę?

Emmett

-Nie tylko kawę... Nakarmiłem Cię! -zaśmiał się naprawdę radośnie. W jego oczach pojawiły się wręcz delikatne płomyczki. Dobrze czuł się w jej towarzystwie.

Juliette

- O nie! - zaprotestowałą - Nakarmiłam się sama - zachichotała - Zjadłam własnoręcznie! - klepnęła go leciuteńko w policzek. Zabrała rękę przy okazji przypadkiem (ale tak serio serio przypadkiem) muskając jego nadgarstek