Kanada

Juliette

- Miałeś zabawę, co? - kąciki ust powędrowały jej w górę. Wyobraziła go sobie jako dzieciaka z nożyczkami w łapkach. Uścisnęła lekko jego dłoń. - Dziękuję Seth - głos lekko zadrżał. Rozczuliło ją to co powiedział. Niby nic, ale...

Seth

-Do usług. Tobie też obciac włosy? Robiłem to własciwie do 20 roku życia Lilly, która dzielnie trzymała fason i nie ukręciła mi karku.- zaśmiał sie jak dzieciak. Troszkę sobie przyśpieszył, chyba właśnie zatęsknił za domem...

Juliette

- Nie, dziękuję - zaśmiała się - Nie dlatego, ze nie wierzę w twoje umiejętności fryzjerskie, ale ja niedawno je obcinałam i chyba chcę się nacieszyć chwilkę tą długością.

Seth

-Jakby co, to ja chętnie służę pomocą.- zaśmiał się, jak to on. Wyprzedził gładka jakiś duży samochód i jechał dalej, kochał stan dróg Kanadyjskich, można było spokojnie jechać. A w Stanach bywa różnie... kwadratowo i podłużnie.

Juliette

- Będę pamiętać. - przeciagnęła się lekko - Słuchaj.. Opowiedz mi coś o Sitce. To nie jest zbyt duże miasto, prawda? Jak tam jest?

Seth

-O jeju...- westchnął ciężko.
-To taki mały grajdołek na Alasce. Jest tam zimno i w ogóle. Wszyscy sie znamy. Swego czasu to miasteczko było stolicą Alaski, wiesz? Ale je zdegradowali w 1906, potem pojawiła się rodzina nowobogackich, która nie chciała, by miasto podupadło i tym oto sposobem trzyma się ono do dziś. Ludzi jest tam niewiele, jakieś 10 tysięcy to jest maksimum, jak są wakacje i wnuczęta jadą odwiedzić babcię, albo na święto zmarłych.- zaśmiał się.
-Dwa bary, dwie restauracji, parę sklepów, jedna kafejka internetowa, małe kino, mały teatr amatorski... Wiesz młodzież miewa odpały, a dbają u nas, by miała ich jak najmniej.- wywrócił oczyma.
-Czyli wiesz... Makbet, Romeo i Julia, Opowieść Wigilijna raz na rok na bank. Poza tym mamy dostęp do dużej wody, więc od groma statków rybackich.- tak gadał bez ładu i składu, bo z tego co się zorientował, to właśnie lubiła najbardziej Razz

Juliette

Rozluźniła się. Jego paplanina była zbawienna. Dawała poczucie normalności. Juliette uśmeichała się wsłuchując się w jego głos.
- Teatr amatorski? - ozywiła się - opowieść wigilijna? - oczka jej zabłysły. - Makbet... Statki rybackie - westchnęła z rozmarzeniem - kiedyś... dawno temu miałam małe marzenie. Jako mała dziewczynka chciałam pracować na kutrze rybackim. Wiesz czemu? Wypływali tak wcześnie i wydawało mi się że oni jako jedyni dotykają słońca gdy wschodzi. A ja potwornie chciałam złapać się słońca i pozwolic by uniosło mnie w górę. - zaśmiała się dźwięcznie.

Seth

-Ja sądziłem, że każdy kot jest moją matka...- wywrócił oczyma.
-Oj wiele kotów było w domu jak miałem parę latek.- zaśmiał sie na chwile zagłębiając się w wspomnienia.

Juliette

- Twoja mama zamienia sie w kota, tak? Macie chłopca zamieniającego się w wilka... Kogoś jeszcze? - zamyśliła się. - Lubie koty. Zastanawiałam się nawet czy nie przygarnąć jakiegoś, ale w Podwiązce to nie było możliwe. Niektórzy mieli alergię na sierść.... -westchnęła - Ale teraz... chyba nic nie stoi na przeszkodzie

Seth

-Ja jestem na wydaniu, lubię lasagne Twoja.- wyszczerzył ząbki.
-Jest jeszcze Madame Heithhall!- ale go olśniło.- Francuzka, która uczyła baletu, gra na fortepianie, też mnie tego nauczyła. Ogólnie kocha korygować swoją laską wadę postawy wszystkim. Powie mi, ze znowu się skrzywiłem...- wywrócił oczyma.
-Normalna kobieta, ma koło 70 może 80. ładnie się trzyma i strofuje nas z lekka. Maniery i te sprawy. Można na nią nie reagować.

Juliette

- Nie zartuj... Uczyła baletu? - Juliette uśmiechneła się szeroko. - Chetnie z nią porozmawiam - zaśmiała się - Na lasagnię zagladaj kiedy chcesz. Lubię jadać w towarzystwie. A na wydaniu... Cóż... Wydawało mi się zawsze, ze to panny bywają na wydaniu - docięła mu lekko.

Seth

-A młode koty to co sa? Na wydaniu są kotki, a koty są na sprzedaż? No weź...- wzruszył ramionami.
-Ja jestem an wydaniu tylko w formie czworonożnej. W dwunożnej, to jestem okropnym bachorem. I nie czuję się w tym samotny.- dźgnął ja palcem w ramię.

Juliette

- Że niby ja też jestem okropny bachor? - spojrzała na niego i roześmiała się - No weź... - przedrzeźniła go - w formie czworonoznej zajmujesz połowę łózka jak się na nim rozwalisz... Ale za to mas zmiłę i ciepłe futro. Koty są do zabrania. A nie na sprzedaż. Kotki sa na wydaniu - plotła trzy po trzy uśmiechając się

Seth

-Tak, oczywiście. Dobrze, że nie musisz mi tłumaczyć fizyki kwantowej.- pokiwał głową przerażony. Wyjechali z kolejnego miasta.
-Alaska coraz bliżej.- minęli właśnie znak kierunkowy na Sitkę Very Happy

Juliette

- Nie umiem fizyki kwantowej - pokazała mu język i zamknęła się uprzejmie. Z ciekawością rozglądała się wokół. Nie była jeszcze w tych stronach Smile

Seth

-I dziękowac za to wszystkim Bóstwom...- zaśmiał się.
-Dojedziemy na późną kolację. Znając życie będzie to taki mały obiad.- juz widział, jak matka zaprząta wszystkich do roboty przy krojeniu sałatki.

Juliette

- Nie jestem głodna póki co. - odrzekła - I dlaczego dzieki bóstwom? Dzięki nim to bym chyba ją umiała. Ale w ogóle to uważasz ze nie umiałabym ci wytłumaczyć fizyki kwantowej gdybym ją umiała? - odwróciła kota ogonem i o.

Seth

-Bo byś zaczęła równanie od wyniku.- jak sie obróci kota ogonem to jest pies, widział ktoś?

Juliette

- Oj szczegół. Czasem jak się weźmiesz za problem od drugiej strony to jest łatwiej go rozwiązać - pokazała mu język i zaśmiała się. Humor poprawiał jej się w miarę zwiększania się odległości od Seattle.

Seth

Przed nimi wyłoniła się granica.
-Wiesz co?- uchylił delikatnie okno.
-Czuć już tu gotowanie mojej matki...- zaśmiał się kwaśno.

Juliette

- A to ci z jakiegoś powodu nie odpowiada? - parsknęła śmiechem widząc jego minę - Nie przesadzaj. Z pewnością gotuje pysznie..

Seth

-Ale mnie tuczy. - wywrócił oczyma i przydepnął pedał gazu. Pojechali...
Oto przywitał ich stan Alaska!

//Juliette gdzieś zacznie, bo ja nie wiem xD ja nic nie wiem

Aya