Mieszkanie na drugim piętrze, w starej kamienicy

Adam Knight

Westchnął ciężko patrząc na jej nieporadne próby starcia sosu. - Tam jest łazienka - powiedział łaskawym tonem wskazując na konkretne drzwi. - Wspominałem już że wyjeżdżam dziś, nic tego nie zmieni. - Kiedy jadł czuł ze siły zaczynaja mu wracać, bynajmniej na tyle że przetrwa spokojnie podróż. Kiedy tak na nia patrzył uznał ze jest nawet całkiem zgrabna i ładna. Uśmiechnął się pod nosem. Miał już swój ideał.

Alan

- I tak zaraz muszę iść - powiedziała - przebiorę się w domu - dodała po chwili.
- Wyślę Panu jeszcze malia co do dokładnej godziny spotkania - powiedziała i usiadła na chwilę na przeciw niego. Kiedy się uśmiechnął ona odwzajemniła uśmiech.
Adam się uśmiecha... coś takiego - zaśmiała się sama do siebie

Adam Knight

Spojrzał na nią kiedy przestał marzyć o Sel. Wbił wzrok w talerz łamiąc sobie obolałą głowę usmiechem Amandy. Jemu nie zdarzało się aby ktoś uśmiechał się na jego widok. Tylko Selene... Westchnął cicho i zadławił się kawałkiem makaronu. Kiedy przestał kaszleć odepchnął od siebie jej rękę - Nic mi nie jest...

Alan

Pokiwała głową i uśmiechnęła się delikatnie do niego.
- Coś masz dzisiaj pecha - zaśmiała się bawiąc się jakimś długopisem,który leżał na stole.
- Jesteś spakowany? - spytała. Zupełnie nie wiedziała czemu zadaje mu tyle pytań kiedy on jest dla niej wciąż taki zimny

Adam Knight

- Nie - odburknał jej grzebiąc w makaronie na który stracił już apetyt. Jego życie jak zwykle sprawiało mu niespodzianki. Rano nie miał nawet nadzieji ze poleci do Seattle, a tutaj tak nagle. Jedna kłótnia z matką wystarczyła. Uśmiechnął się nagle, będąc o wiele szczęśliwszym.

Alan

Wiedziała, że Adam na pewno nie uśmiecha się i nie myśli o niej a mimo kiedy widziała, ze jest zadowolony uśmiech sam cisnął jej się na buzię.
- Chcesz herbatę? - spytała z uśmiechem

Adam Knight

Otrzasnął się z zamyślenia i spojrzał na nią jakby zobaczył ją dziś pierwszy raz. - Przepraszam. - odepchnął się od stołu i wstał stojąc na nogach całkiem pewnie - To ja powinienem pani zaproponować... - sięgnął do szafki - Kawy? Herbaty?

Alan

Zaskoczyła się jego reakcją ale mile.
- To kawę poproszę - powiedziała z uśmiechem dając nogę na nogę.
- Pomóc Panu? - spytała opierając twarz na dłoni

Adam Knight

- Nie - Stał do niej plecami i odmierzał zmielone ziarna łyżeczką. Zrobił kawę na swój sposób, mocną i aromatyczną. Nie przejmował się tym że może takiej nie lubić, była u niego i musiała się z nim zgodzić. Czekał na wrzątek w milczeniu, które wcale mu nie przeszkadzało. Dotknął dłonią brzucha, w którym ciągle odzywał się niepokorny żołądek. Zalał kawę i postawił przed nią filiżankę chwytając poły rozpiętej koszuli. Był u siebie, nie przejmował się takimi bzdurami jak ubiór. W końcu nie jesteśmy dziećmi... Kiedy usiadł zaczął układać w głowię listę rzeczy które zabierze ze sobą do Forks.

Alan

W milczeniu obserwowała go kiedy robił jej kawę. Kiedy dotknął swojego brzucha ona odruchowo przerzuciła wzrok w to miejsce.
- Dziękuję - powiedziała kiedy podał jej kawę. Wzięła łyka, lubiła taką mocną i aromatyczną kawę. Podniosła wzrok i zobaczyła, że mężczyzna ma rozpiętą koszulę. Odruchowo zarumieniła się i spuściła wzrok ale wciąż ukradkiem na niego patrzyła

Adam Knight

Położył sobie dłoń na szyi i potarł ją jakby odpędzając wspominienia dnia dzisiejszego. Mieszał kawę nadal zamyślony. Podparł dłonia brodę i planował swój pobyt w Forks. Oderwał się od tego i spojrzał nagle na Amandę. Spiorunował ją wzrokiem za jej zachownie. Zmarszczył brwi i zapytał starając się nie mówić podniesionym głosem - Coś nie tak?

Alan

Przyglądała mu się z uśmiechem. Kiedy na nią spojrzał ona natychmiast odwróciła wzrok i wbiła go w stół.
- Nie a czemu by miało być? - spytała wciąż patrząc w stół.
- Po prostu rozważam pewną propozycję i się zamyśliłam - skłamała mu patrząc prosto w jego oczy

Adam Knight

Zmrużył oczy i wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę. Spojrzał na swoja kawę i powiedział beznamiętnym tonem - Pani nie umie kłamać... - zarobił chwilę przerwy - Ja nie chcę znać prawdy - w jego podejrzeniach utwierdziło go wszysko każdy jej nastepny ruch. Trzęsące się dłonie, rumieniec i wzrok wbity w ziemię. Uśmiechnął się czerpiąc radość z przewagi nad nią.

Alan

Mimo swojego speszenia twardo patrzyła mu w oczy. Nie chciała pokazać, że się boi, że jest jej smutno i że nie chce żeby wyjeżdżał. Jednocześnie miała ochotę siedzieć cicho a z drugiej strony chciała mu wykrzyczeć do niego czuje. Ale stwierdziła, że to i tak nie wiele da więc wolała siedzieć cicho.
- Ja wcale nie kłamie - powiedziała stukając paznokciami w stół - nie mam powodu kłamać - stwierdziła patrząc gdzieś w sufit

Adam Knight

Prychnął niesłyszalnie i pomyślał : Jasne... Starał nie wsłuchiwać w rytm jaki wystukiwała paznokciami. Był mile zaskoczony tym co dopiero odkrył. Pomyślał że to jednak jakaś pomyłka i że nie powinno tak być bo ani Sel ani Amanda nie będą czerpać z przebywana z nim przyjemności. Pił kawę w milczeniu okazując jej tym przychylność. Powstrzymał się od jakichkolwiek komentarzy. Jakby nie patrzeć była całkiem dobrym adwokatem.

Alan

Dopiła szybko swoją kawę i odstawiła kubek do zlewu. Była załamana faktem , że Adam się już chyba czegoś domyślił. Tyle lat to ukrywała i chowała się z tym a teraz wszystko poszło na marne.
- Jak myślisz wyrok będzie korzystny dla Ciebie czy dla nich? - spytała opierając się o rękami o blat w kuchni.

Adam Knight

Spojrzał na nią i w duchu uśmiechnął się szyderczo patrząc na jej zafrasowaną twarz. Chcąc się z nią zabawić i wyprowadzić z równowagi wpatrywał się z mocą w jej oczy. Jego wewnętrzna radość z dręczenia jej wzrosła. W końcu po długiej chwili spuścił wzrok zadowolony z efektu jaki uzyskał. - To zależy od pani umiejętności. Sądzę ze powinien być korzystny dla nas.

Alan

Patrzyła mu w oczy cały czas. Teraz nie była smutna tylko przerażona tym co on sobie o niej myśli. Kiedy spuścił wzrok ona odwróciła się tyłem do niego i oparła się o blat.
- Tak, też tak myślę - powiedziała ciszej niż zwykle

Adam Knight

Kiedy się obróciła mógł wykrzywić usta w pogardliwym uśmiechu. Nie było mu przykro że tak się stało. To twój błąd - myślał bawiąc się łyżeczką - dobrze wiesz jaki jestem - schylił głowę w dół chichoczac bezgłośnie. Opanował się jednak po chwili i przywołał do porządku. - A mimo to... - zarknął na jej plecy - Jesteś tak samo uparta jak ona... A ja cóż mogę. Uprzedzałem. - zasępił się i wpatrzył w okno. Uwielbiał taką napiętą atmosferę choć wiedział że ona nie da wyprowadzić się z równowagi. Była na to zbyt dumna.

Alan

Zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Po kilku minutach odwróciła się do niego.
- Co się tak patrzysz? - powiedziała chłodnym tonem. Postanowiła,że nie będzie pokazywać swojej słabości i będzie udawała, że wszystko jest ok.

Adam Knight

Zamrugał teatralnie udając zdziwionego. Uniósł delikatnie jedna brew i spojrzał na nią nie starajac ukryć się rozbawienia - Nie mogę? - zaczął ironicznie - Obejmuje panią jakikolwiek zakaz prawny? - prychnął cicho i wrócił do wpatrywania się w okno - Przepraszam, nie wiedziałem - powiedział trzęsąc się ze śmiechu.

Alan

Teraz to już myślała, że się pod ziemie zapadnie. Szczyt jej marzeń: facet, w którym jest zakochana robi sobie z niej żarty i ma ją gdzieś.
- A żebyś wiedział - powiedziała chłodno i wzięła sobie gumę do żucia .
- Zapnij koszulę bo jeszcze się przeziębisz - powiedziała spoglądając na jego klatę

Adam Knight

Zerknął na nią i opanował się w ostatniej chwili widząc jak wpatruje się w jego tors. Przybrał znudzoną minę i odparł tonem chłodniejszym niż tempertura powietrza w mieszkaniu. - Nie sadzę. - Zyskał nad nią jeszcze jeden punkt przewagi. Co porobiło się z tymi kobietami...? Zamierzał być może kiedyś to śmiało wykorzystać przeciw niej. Kiedyś... - zaśmiał się w duchu - Napewno nie teraz.

Alan

Odwróciła wzrok od jego torsu i spojrzała na zegar na ścianie i tak się w niego wpatrywała minuta po minucie.
- Co tam u Sel? - spytała.W końcu dużo o niej słyszała i od Grace a czasem nawet Adam jej coś wspomniał

Adam Knight

Adam spojrzał na nią nagle wściekły. Aktualnie przegięła. Zabolało go to pytanie bo sam chciałby wiedzieć "Co tam u Sel?" Pomyślał że kobiety są jednak o wiele głupsze od mężczyzn. Sama kopiesz pod sobą dołek... Wzruszył ramionami odwracając od niej wzrok. Nie miał w zwyczaju wypytywać o sprawy prywatne ludzi z krórymi pracował. Byli tylko jego współpracownikami i na tym kończyły się jego relację z nimi. Dla niej teraz też ustawił bardzo wyraźną granicę.

Alan

Nie wiedziała o co mu chodzi. Ona chciała po prostu być miła. Nawet nie przyszło jej do głowy, że o to może być to jego oburzenie i złość.
- Przepraszam jeśli Cię uraziłam - powiedziała zawstydzona.

Adam Knight

Spojrzał na nią wzdychając ciężko. W zasadzie nie jesteś winna... Skąd mogłaś wiedzieć? Przywołał na twarz blady uśmiech, który jednak znikął szybko. - Nieszkodzi - powiedział cicho i wrócił do popijania kawy małymi łykami. Nawet nie przeszkadzała mu jej obecność w mieszkaniu, ale nie cieszyła go też. Myślami popędził już do Forks. Planował to co będzie robił, przypomniał sobie że musi kupić dywan. Spokojne życie...

Alan

To co powiedziała o rozważaniu propozycji nie było kłamstwem. Dostała propozycję pracy w Seatle a przy okazji mieszkałaby w Forks.
- Wiesz, że Twoja sprawa może być ostatnią moją sprawą? - spytała od tak

Adam Knight

Przetarł twarz dłonią i ziewnął przeciągle. Mieszkanie z Sel bywało męczace. Uśmiechnął się do wspomnieńz dnia poprzedniego. - Jak to ostatnia? Kończy pani karierę? - zamyślił się na chwilę. Akurat z tego powodu że była dobrym adwokatem nie chciał jej stracić. Zerknął na nią i coś wpadło mu do głowy. Znów cię podręczę....

Alan

- Nie, przeprowadzam się. Dostałam inną propozycję ale wciąż będę mieć tu biuro, tak na wszelki wypadek - powiedziała z lekkim uśmiechem.
- Jutro wyjeżdżam dlatego chciała się umówić na to spotkanie dzień wcześniej - dodała po chwili

Adam Knight

Jej słowa wpadły mu do ucha a wypadły drugim. W głowie ułożył mu się szybko jego własny plan wydobycia z niej informacji. Wstał powoli oblizując przy tym wargi. Wiedział ze ma przewagę a to byla jego jedyna broń. Złapał szklankę i postawił ją w zlewie ocierając się o Amandę w zamierzonym celu. Mruknął - Przepraszam - i stanał przed nią, wysoki, dobrze zbudowany. Uśmiechnął się cwanie. Wiedział że ugięły się pod nią kolana.

Alan

Zadrżała kiedy się o nią otarł. Po prostu się chyba nad nią znęcał.
- Nie....nie ma za co - wydusiła z siebie i spojrzała na niego od góry do dołu. Spojrzała na jego uśmiech, który nie wróżył nic dobrego.

Adam Knight

Jeśli nigdy nie starał się tak działać na kobiety to dzięki Sel wydobył z siebie tą umięjętność. Mając przed oczyma jej obraz zdobł się na taką drogę, chociaż wiedział że nie dokońca postępuję fer wobec kobiety która wpatrywała się teraz w niego. Oparł prawą dłoń o szafkę ponad jej głową - Amando... - mruknął cicho patrząc jej w oczy.

Alan

Wpatrywała się w niego jak w obrazek nawet tego nie zauważyła. Wiedziała, że on znowu robi sobie z niej żarty i że sprawia mu to przyjemność. Kiedy się wreszcie zorientowała co jest grane wyminęła jego rękę i stanęła za nim.
- Tak? - spytała patrząc w jego plecy.

Adam Knight

Okręcił się szybko w miejscu tak że koszula zsunełą mu się z prawego ramienia. Postapił kroczek do przodu na co Amanda zareagowała krokiem w tył. Mam cię! Pochylił się nad nią i oparł ramiona na stole odcinając jej drogę ucieczki. Zapytał powstrzymując się od wybuchnięcia śmiechem na widok jej rozmarzonej a jednocześnie wystraszonej miny. - Amando... - znów spojrzał jej w oczy - powiedz mi proszę... Co kazała zrobić ci moja matka?

Alan

Spojrzała na jego umięśnione ramie i nie umiała oderwać wzroku po kilku sekundach przeniosła go jednak w jego oczy.
- Nic,mi nie kazała - powiedziała znów mu uciekając. Stanęła pod oknem.
- Czemu by miała mi coś kazać? - spytała znów na niego patrząc

Adam Knight

- Bo to moja matka - warknął. Widząc jej zakłopotanie już był pewien że coś ustaliły. Przeszedł obok niej i powiedział cicho zapinając guziki koszuli - Cóż... - widzac co z nią zrobił i do czego doprowadził postanowił dać jej spokój - skoro tak twierdzisz. Tak musi w istocie być. - wszedł do łazienki tylko po to by psoiedzieć na wannie zerkajac na zegarek. Dał jej trzy minuty na dojście do siebie. Poczuł nagle żal do niej i odrazę do siebie za to jak ją potraktował. Nie była temu w żadnym stopniu winna. Poprostu masz pecha Amando... Tak jak i ja.

Alan

Kiedy wyszedł Amanda usiadła na krześle i wzięła głęboki wdech.Po tych trzech minutach otworzyła okno i stanęła w nim. Rozpięła pierwszy guzik swojej bluzki, zrobiło jej się ciepło z wiadomych względów. Wiatr delikatnie rozwiewał jej długie, czarne włosy/.

Adam Knight

W twarzą, która nie zdradzała niczego a już tym bardziej irytacji z powodu tego że nie chciała mu powiedzieć, wyszedł z łazienki. Nie skierował się jednak do kuchni tylko do sypialni. Sięgnął po torbę podróżną. Otworzył szafę i powyciągał z niej kilka koszul. Zajął się składaniem ich w pedantyczną kostkę aby jak więcej zmieściło się w torbie. Włączył przy tym muzykę, nie martwiąc się obecnością Amandy. Kiedy skończył z koszulami stanął przed półką z płytami i zastanawiał się, które zabrać. Nie wiedział jak pozbyć się kobiety z mieszkania. Mimo tego że nie dażył jej ciepłym uczuciem, nie umiał jej wygonić jak zwyczajowo to robił.

Alan

Wciąż patrzyła za okno , dokładnie nie wiedząc gdzie. Kiedy włączył muzykę, ona cicho podeszła do drzwi sypialni i oparła się o ramę drzwi.
- O w ogóle to czemu interesuje Cię to co mówiła mi Twoja matka? - spytała pewnym już głosem.