Polana

Machete

Zaśmiał się, typowym dla zabujców smiechem. On jednak uważał że lepszy jest strach u Takeo.
- mylisz się...- warknął nie zmieniając tonu. Szybko spostrzegł że chłopak się wycofuje, co go trochę zdenerwowało. Jeszcze szybciej niż przedtem zatorował mu drogę którę próbował uciec.
- mówiłem ci że to złe rozwiązanie! - syknął przez zęby

Takeo

- Też tak myślę. - powiedział cicho. Kiedy Machete zatorowal mu drogę sapnął cicho.
- Nie widzę lepszego! - warknął cicho i wystartował w przeciwną stronę. Wątpił, że zdoła uciec przed tym mężczyzną. Nie zauważał w ogóle, jak się przemieszcza. Kim jest? Nie wiedział. Nie wiedział i nie chciał wiedzieć.

Machete

Machete znów zatorował mu drogę, takl szybko że chłopak nawet się nie zorientował i udeżył w niego.
- przede mną nie uciekniesz... - warknął coraz bardziej wściekły. Jego szkarłatne oczy błysneły złowrogo.

Takeo

Krzyknął cicho, czując, jak zderza się z Machete. Chwilę potem poczuł, jak leży na plecach, a małe gałązki wbijają mu się w ciało.
- Ku..a, czego chcesz?! - warknął i zaczął się czołgać do tyłu. Oddychał ciężko. Patrzył złowrogo na Machete. Jednak nie miał zamiaru go atakować. Nawet po jego posturze widział, że go nie pokona.

Machete

Ucieszył go ból chłopaka, Machete wręcz napawał się tym.
- powinieneś być bardziej grzeczny...- mruknął takim samym tonem co zawsze. Podszedł do chłopaka i bardzo specjalnie nadepnął go na rękę. Słysząc chrupnięcie łamanej kości jeszcze bardziej ucieszył się. Ból innych był mu wręcz potrzebny do życia. Zdjął nogę z ręki chłopaka i ukucnął koło niego.
- nie chcę od ciebie nic... Po prostu chcę się troche pobawić - mruknął złowieszczo

Takeo

Jego krzyk bólu rozległ się echem po lesie. Zacisnął powieki. Po chwili je otworzył. Spojrzał na swoją rękę. Bezmyślnie spróbował nią poruszyć. Krzyknął po raz kolejny, czując przeszywający jego ciało ból.
- Doprawdy... doskonała... zabawa... - wyjęczał, starając się zignorować ból. Spojrzał na Machete.

Machete

Zaśmiał się kpiąco.Gdy chłopak krzyczał Machete napawał się tym, było to mu potrzebne jak krew.
- i w końcu mówisz do rzeczy... - mruknął nie zmienionym tonem.
-i co teraz z toba zrobić? - spytał go z cwanym uśmieszkiem na twarzy.

Takeo

Warknął cicho i spojrzał z nienawiścią na Machete.
- Odwieźć do szpitala. A potem znaleźć się jak najdalej od ciebie. - powiedział cicho, przerywając co jakiś czas, by nie krzyknąć z bólu. - Chcę być jak najdalej od takiego potwora. - powiedział cicho i opuścił głowę na ziemię. Zacisnął powieki i wargi, czując kolejną falę bólu.

Machete

Takeo rozzłościł Machete, i to bardzo. Złapał go za koszulę i podniusł do góry, oc nie sprawiło mu najmniejszego trudu.
- nie ten pomysł mi się nie podoba...- syknął przez zęby.
- i to że czegoś chcesz mnie nie obchodzi! - warknął z bezlitosnym spojrzeniem.
- zcemu uwarzasz mnie za potwora? wolę określenie zabójca idealny - syknął cwanie. Jego pasją były zabójstwa, więc takie coś jak ten człowieczek nie mogło się z nim równać.

Takeo

Kiedy Machete go podniósł, musiała zostać również podniesiona ręka. Nie krzyknął, a wrzasnął z bólu. Przygryzł wargi i wziął parę oddechów.
- Ja nawet bym cię zabójcą nie nazwał... - warknął cicho. - Co za radość z tego, że zabijasz, a nikt nie powie, że to twój czyn, bo nie będzie wiedział? - powiedział cicho. - Gdzie w tym wszystkim radość? Gdzie - syknął cicho.

Machete

Ucieszył go wrzask chłopaka, który jeszcze bardziej go napawał.
- wiesz w czym jest radość? W zadawaniu bólu innym i patrzeniu jak konają, a w tym zawodzie właśnie o to chodzi żeby nikt nie wiedział ze to ty - warknął łąpiąc jego złamaną rękę i ściskając mocno. Po chwili ją puścił.

Takeo

- Ból zawsze mija. Śmierć tylko daje spokój. - powiedział, nim wydobył z siebie kolejny wrzask. Dawno nie czuł takiego bólu. Dawno. Bardzo dawno.
- Wszystko się kończy. Prędzej czy później. - dodał drżącym, acz cichym głosem. Spojrzał na swoją bezwładną rękę. - Może sam spraw sobie taki ból? Może sam się zabij? To powinno ci też sprawić radość, nieprawdaż?

Machete

Nie lubił takich rozważań.
- Nie to nie to samo, z reesztą nie da sie mnie tak szybko zabić - syknął coraz mnie cierpilwy i podniusł go wyżej.
- sprawianie innym bólu, jest mi potrzebne do życia - mruknął z kpiącym uśmieszkiem. Ponieważ chłopak nie był miły Machete rzucił nim jak szmacianą lalką przy czym złamał mu żebro. Po chwili doszedł do niego u kucnął nad nim.

Takeo

Automatycznie się skulił. Do bólu ręki doszedł ból żebra i parę nowych stłuczeń.
- Och, doprawdy? - powiedział nieco kpiącym głosem. W końcu co miał do stracenia? Nawet jakby był 'słodkim szczeniaczkiem' ucierpiałby na zdrowiu. Z pewnością Machete nie należał do litościwych. Jęknął cicho, gdy dotknął miejsca, gdzie znajdowało się połamane żebro.

Machete

Spojrzał na chłopaka bezlitosnym, przeszywającym jak strzała, szkarłatnym spojrzeniem.
- tak, a po za tym powinieneś lepiej odnosić się do starszych od siebie - odrzekł dziwnym, a zarazem nie miłym tonem. Uderzył go delikatnie w kolejne żebro, słysząc miłe chrupniącie zasmiał się.

Takeo

Zdusił w sobie kolejny krzyk. 'Przytulił' się do chłodnej ziemi. Dawała mu małe ukojenie, ale jednak coś. Zerknął na Machete. Nic nie powiedział, bo co? Warknął cicho i zacisnął wargi. Dłoń zdrowej ręki ułożyła się w pięść. Cały drżał - to z bólu, to z przerażenia - to z wsciekłości. Wszystkiego po trochu.

Machete

Czując zapach mieszanych uczuć chłopaka uśmiechnął się, a raczej wyszczerzył kły. Podniusł go z ziemi i znów rzucił łamiąc kolejne żebro. Podszedł do niego pochylił się i zaśmiał, po chwili wyjął jego telefon i spisał numer chłopaka do swojego telefonu.
- jeszcze się zobaczymy i mogę ci obiecać że to nastąpi prędko - powiedział lodowato i zaśmiał się szydekczo. Po czym wrócił do motoru i odjechał, zostawiając chłopaka na pastwę losu.

/kryjówka Machete

Takeo

Spojrzał za Machete. Sięgnął ręką po komórkę. Wziął ją i otworzył klapkę. Czuł że zaraz zwymiotuje, ale ignorował to. Przynajmniej się starał. Zaczął szukać kogoś, do kogo by mógł zadzwonić. Zasięg był mały, może starczy? Ledwo co napisał sms'a 'las' i przycisnął przycisk 'wyślij'. Schował komórkę do kieszeni. Każdy ruch mu sprawiał ból. Nie miał już takiego humoru jak przedtem. Nie widziała mu się też wizyta z Machete po raz kolejny. Oparł się na jednej ręce. Spojrzał w górę. No stary, wstajemy. Podniósł się jeszcze trochę, a z jego gardła wydobył się krzyk, gdy poruczył ręką i bokiem. Opadł na ziemię z cichym jękiem.

Benjamin

/ Dom Sobhian

To napewno nie to, to nie tak jak myślisz... Biegł sprawnie przedzierając się przez krzaki. Pięknie.... Znów?! Dopadł Takeo i wyjęczał - Kto ci to zrobił? - wiedział już kto, obrażenia były podobne. Złamana ręka... Dotknął szybko jego boku i wymruczał - Żebra... Dwa... - spojrzał na niego oczekując odpowiedzi. To jakiś psychopata...

Takeo

- Jakiś tępy osiłek. - odpowiedział cicho na pytanie.
Wrzasnął do Benjamina, gdy dotknął jego ręki i boku.
- De.bilu! Nie dotykaj! To boli! - spojrzał na niego złowroga, a po chwili zdziwiony swoją reakcją, roześmiał się. - Sorry... Ale... to... Ał... bardzo... boli. - powiedział śmiejąc się, a zarazem krzywiąc się z bólu.

Benjamin

- Wiem że boli - powiedział dość brutalnie - Ale musiałem sprawdzić... - dodał przepraszajacym tonem. - Takeo... - mimo tego w jakim stanie znajdował się jego przyjaciel Benjamin zdobył się na uśmiech - Nie obrazisz się jeśli poniosę cię na rękach, co? Bo sam nie pójdziesz.... Nie pozwalam. - zakończył ostro.

Takeo

- Tylko nie przenoś przez jakiś próg, ok? - zaśmiał się cicho. Machnął zdrową ręką.
- Rób co chcesz. I tak gorzej byc nie może. - mruknął, patrząc na przyjaciela przepraszająco.

Benjamin

- No dobra. Przysięgam że rzucę cię przez próg. - powiedział spoglądając na niego z uśmiechem który miał dodać mu otuchy. Złapał go ostrożnie w ramiona i wstał. Stanął pewnie na nogach przygotowując się do biegu. - To jak? Lecimy? - ruszył spokojnie przed siebie rozgladajac się czujnie na boki. Tak nie moze być... To już druga ofiara... Po jakimś czasie znależli się przed domem Sobh. Benjamin zapukał w drzwi nogą.

/ Dom Sobhian Blackrose

Takeo

Spojrzał na las niechętnie. Zawsze lubił las. A teraz? Sam nie wiedział co o tym myśleć. Dla zignorowania bólu zaczął sobie wytrwale powtarzać wiązankę przekleństw w różnych językach x3

/ Dom Sobhian Blackrose

Marek

// ?
Marek przechadzał się po łące i rozmyślał. Zranił Leanę ale jednak miał rację w pewnym sensie. Musi dorosnąć. Jaka ona jest czasami trudna

Gość

/Plaża w La Push

Gwen dojechałą stopem do Forks i poszła do lasu. Nucąc coś wesoło, zbierajac roślinki, zapuszczałą się w głąb lasu.
- Czujęwampira - powiedziałą głośno.

Marek

Marek poczuł jakiś dziwny zapach. Stanął na chwilę i przysłuchiwał. Usłyszał dziewczęcy głos. Podszedł bezszelestnie do dziewczyny. Złapał ją za gardło przyciskając do drzewa. Wystwił kły i wycharczał.
-Nie jesteś wampirem anie wilkołakiem. Na człowieka też nie pachniesz.
Spojrzał na a jego czerwone oczy jażyły się od pragnienia.
-Wieć czym jesteś dziecino?

Gość

- Puść mnie, brutalu - warknęła.
- Jestem zmiennokształtną - odpowiedziała po chwili - ...która właśnie zbiera sobie spokojnie rośliny - dodała.

Kim

/dom Kim

Kim weszła spokojnie na polanę, gdzie zauwarzyła jakiegoś wampira i zmiennokształtną. Podbiegła do nich dość szybko by jej pomóc.
- Niech pan ją zostawi! - warkneła cicho.

Marek

Puścil dziewczynę.
-Wybacz mi. To zachowanie obronne.
Spojrzał na dziewczynę.
-Zmiennokształtna?? Hmm a w co się zmieniasz?
-Tak pozatym jestem Marek de Voltera

Gość

- Nigdy nam chyba nie dają spokoju - powiedziała do kobiety i podeszła do niej szybko. We dwie zawsze lepiej xD
- Voltera? - zdziwiła się. - Aaaaa, coś mi się o uszy obiło. - Ginewra, znaczy Gwen de szamano xD -

Kim

Posłąła dziewczynie uśmiech.
- może za kilka lat im przejdzie- powiedział cichutko i zlustrowąła mężczynę wzrokiem

Marek

Dopiero teraz dostrzegł drógą dziewczynę.
-Ah te kobiety.
Podszedł bliżej ich.
-Przepraszam Cię Gwen.
Popatrzył na nią uważnie. Ładna jest.

-Ile masz lat dziecino? Obiło Ci się o uszy tak? Wampiry i Wilkołaki lepiej nas znają chyba.

Gość

- A co to, spowiedź? - wywróciła oczami.
- Poza tym znałam takiego jednego wampira - splotła ręce na piersiach.

Kim

Przyglądała się tej wymianie słów bacznie obserwując mężczynę. Wolała mieć się na baczności.
- jestem Kim Hart... - szepneła do dziewczyny nie przestając obserwować wampira

Marek

-Tak pytam z ciekawości.
Podszedł do tamtej dziewczyny i podał jej rękę.
-Marek jestem.
Spojrzał na rudą.
-Zawsze mnie intrygowali zmiennokształtni. Mój brat mówi że oni nie powinni mieć prawa bytu. Ja uważam że każdy ma prawo żyć.

Gość

- No to chociaż jeden mądrzejszy - zaczęła się lekko powoli oddalać, pokazując dziewczynie, by poszła z nią.
- Jestem tu w pracy - wyjaśniła wampirowi, schylając się po jakiś kwiatuszek.

Kim

Uścisneła dłoń mężczyzny i szybko ją puściła.
- Kim - mrukneła do niego. Widząc co robi dziewczyna poszła w jej ślady co jakiś czas patrząc na mężczyznę. Co prawda miała dość skąpą sukienkę na sobie, mimo to szybko udało jej się dołączyć do dziewczyny.

Marek

Marek zauważył że dziewczyny się go boją. Uąmiechnął się.
-Boicie się mnie?
Z szybkością wampira znalazł się za nimi. Nawet nie zauważyły gdy się poruszył.
Szepnał im do ucha.
-Jem tylko ludzi a Wy jesteście innej rasy niż ludzka

Kim

Nie wytrzymała. Odsuneła się od Marka i odwróciła w jego stronę. Po chwili przeszyła go spojrzeniem.
- ja się nikogo nie boję - sykneła starając się opanować.