Polana na środku lasu.

Blanka

-Robisz w tej chwili za mój własny piecyk, wiesz?- zaśmiała się opierając głowę na jego ramieniu.
-Niech nas ktoś zobaczy, a dopiero będzie plota...

Adam

- Tu ludzie nie plotkują az tak bardzo - stwierdził spokojnie - tu po prostu przyjmuje sie pewne rzeczy do wiadomosci i nie dyskutuje na ich temat. To ma swoje dobre strony. - przytulił ją mocniej - A jako piecyk... służę uprzejmie. Docenisz w zimie - zachichotał

Blanka

-Nie będzie nikt o Ciebie zazdrosny?- spytała po prostu ciekawa.
-Nie musze czekac do zimy, ja już to doceniam.

Adam

- Nie będzie - skwitował krótko i przytulając ją delikatnie pogładził ją po głowie. Z powrotem objął Blankę ramieniem.

Blanka

-Dlaczego?- była po prostu ciekawa dlaczego był sam, nie wyglądał an wyrzutka społecznego.

Adam

- Bo nie ma nikogo kto mógłby być - uśmiechnął się

Blanka

-To nie jest odpowiedź na moje pytanie....- westchnęła,a le nie odpuściła.
-Aż tak wymagający jesteś?

Adam

- Wymagający? Nie, nie sądzę - wzruszył ramionami - chyba po prostu... - nie bardzo wiedział co ma powiedzieć - po prostu do tej pory nie trafiłem na tą właściwą... - westchnął.

Blanka

Rozpuścił ja, to objęła go w pasie ręką delikatnie.
-Zdarza się. - nie do końca wiedziała co powiedzieć, żeby nie chlapnąć czegoś, ale uznała to za najrozsadniejsze.

Adam

- Ano bywa - uśmiechnął się i przytulił ją mocno - Mark zawsze mówił, że na to co najlepsze warto czekać wytrwale, więc jest jeszcze nadzieja, nie? - poweselał

Blanka

-Nadzieja umiera ostatnia.- oparła mu głowę na ramieniu.

Adam

Delikatnie musnął ustami jej włosy.
- I tego będziemy się trzymać - mruknął cicho.

Blanka

Trochę ja zaniepokoił tym ruchem... W końcu są sami w lesie.
-Co robisz?- spytała jakby nigdy nic. Jeszcze nie spanikowala. Jeszcze.

Adam

- Rozmawiam z Tobą - odsunął się nieznacznie - i właśnie robię z siebie idiotę - spojrzał na nią nieco zakłopotany- chyba mnie trochę poniosło... Przepraszam... - jak zwykle szczery do granic mozliwości

Blanka

-Nie ma sprawy. Nie powiem, żeby to przyjemnie nie było...- zaśmiała się chcąc rozładować atmosferę.

Adam

Lekko zmierzwił jej włosy. Spojrzał przed siebie. Przez drzewa przebijały pierwsze światła

- Wiesz, ze zaraz będziesz w domu? - zapytał z uśmiechem. Dziś uśmiechal się nadspodziewanie duzo.

Blanka

-Nie wiem czy mi się tam śpieszy zbytnio...- westchnęła spokojnie.

Adam

Opanował odruch wzięcia jej na ręce i odejscia w zgoła odmiennym kierunku niż zabudowania. Wyszczerzył się w zamian - Kiedys musisz odpoczywać...

Blanka

-Nauczyłam się żyć z odrobiną snu, ale muszę popracować dziś jeszcze trochę. Niestety. Ale mam jeszcze parę chwil wolnego przy Tobie.- chciała by ta chwila trwała wiecznie. Było tak spokojnie...

Adam

Przygarnął ją znów do siebie, tym razem jednak usta trzymał z dala od czubka jej głowy
- Zachowaj ich trochę na następny raz - westchnął

Blanka

-Dobrze.- wyszli już na drogę spomiędzy drzew.

//zacznij sobie gdzieś na jakiejś drodze, albo w moim domu...

Adam

//dom Blanki

Melanie

Czuła mroźne powietrze na plecach, które w ogole jej nie ziębiło.
Zagłębiała się w las, w poszukiwaniu jakiegoś ładnego widoku, który mogłaby uwiecznić.
I wtedy to znalazła, widok zapierał dech w piersiach.
Przeszła się kilka razy po polanie dokładnie oglądając ją z każdej strony.
W końcu zdecydowała się na ujęcie z potężnym i dumnie wyglądającym Debęm.
Przysiadła na bluzie i wyciągnęła wszytko z torby.
Zapatrzyła się chwilę w ten widok ciesząc nim wzrok i zaczęła.
Podśpiewując sobie kreśliła pierwsze kreski.

Adam

// chatka Steelów

Adam wyszedł na polanę z rozmarzonym wyrazem twarzy. Kazdy powiew wiatru przypominał mu o rozwianych włosach Blanki, każdy szept liści o jej dźwięcznym głosie. Czuł się jak ślepiec, który ozdrowiał i nagle zobaczył słońce.
Wciagnął chłodne powietrze głęboko w płuca. Poczuł kogoś obcego. Bezwiednie warknął i szybkim krokiem ruszył w kierunku nowego zapachu. Ujrzał dziewczynę gapiącą się na JEGO dąb. Mruknął pod nosem coś o braku poszanowania dla cudzej wartości emocjonalnej i podszedł bliżej. planował zajrzeć dziewczynie przez ramię.

Melanie

Była w połowie,
Dąb zaczynał powoli widnieć na kartce w otoczeniu równie malowniczej przyrody.
Zawiał lekko wiatr i dostała swoimi włosami po twarzy.
Zgarnęła je za ucho i przeklnęła się w duchu za brak gumki do włosów.
Westchnęła i pochyliła się ponownie nad rysunkiem.
Calkiem skupiona na tworzeniu nie zauważyła chłopaka

Adam

Adam cicho zbliżył się. Pachniała wilkiem. Zerknął jej przez ramię
- Całkiem nieźle to wygląda - powiedział głośno.

Melanie

Wzdrygnęła się na dźwięk czyjegoś głosu. Podniosła głowę do góry i odchyliła głowę w tył, by zobaczyć kto ja nachodzić.
-Średnio bym powiedziała a nie nieźle.
Wzruszyła ramionami.
-Ładnie to tak straszyć?

Adam

- Taka cena za włóczenie się po lesie wieczorem - Adam wzruszył ramionami - Kreskę masz niezłą, ale trochę pracy Cię czeka z cieniowaniem... I popracowac musisz nad wygładzeniem krawędzi - jak to Adaś, zawsze szczery

Melanie

-Właśnie to robię.
Powiedziała wracając do rysunku.
-A ty co, też rysujesz że wiesz?
Spytała i przyznała mu w duchu racje.
Kreska rzeczywiście ciągle była za ostra.

Adam

- Zdarza mi się - zachichotał.
- Wiesz, że to nie jest zbyt mądre.. - stwierdził - takie łażenie wieczorem po lesie...

Melanie

Przerwała na chwilę i spojrzała na niego.
-Dlaczego?
Spytała wracając dalej do rysunku.
-Mam nadzieje, że nie przeszkadza ci to że rysuję jak z Tobą rozmawiam.
Powiedziała przerywając na chwilę i posyłając chłopakowi uśmiech.
Zdała sobie sprawę, że nie wie jak ma na imię.
-A tak na marginesie, to Melanie jestem.

Adam

- Bo wiesz... mała dziewczynka... w środku lasu - uniósł brwi rozbawiony nieco - sama... różne rzeczy się dzieją.
- Adam - dodał po chwili

Melanie

-Ahhh. a ty pewnie jesteś jednym z tych złych, który na początku udaje dobrych.
Zaśmiała się z plątaniny słownej jaka jej wyszła.
Spojrzała na kartkę, przed nią najtrudniejsza część-Dąb.

Adam

- Ja zawsze jestem zły - zaśmiał się - Łatwiej Ci bedzie jeżeli zaczniesz od najgrubszych konarów...

Melanie

-Mówisz?
Spojrzała na niego niepewnie.
-Wyglądasz raczej na tego dobrego.
Spojrzała na kartkę i poszła za jego radą.

Adam

- Nie wiesz ze pozory mylą - zrobił groźną minę - Wyciagnij bardziej lewą stronę.

Melanie

-Taak, teraz się naprawdę wstraszyłam.
Zaśmiała się i zrobiła jak powiedział.
-Może opowiesz mi coś o sobie? Lubię znać ludzi z którymi rozmawiam, nawet gdy są groźni.

Adam

- Ale ja nie bardzo lubię mówić o sobie - uśmiechnął sie lekko. On to moze opowiadac o sobie, ale tylko Jej...

Melanie

-Nie chciałam cię urażać osobistymi pytaniami.
Powiedziała zabierając się za końcowe wykończenia.

Adam

- Nie jestem urażony. - westchnął - troche rozetrzyj linie listowia