Apatrament Królewski

Carmen

// hall

Chłopak otworzym im drzwi. Weszły razem .Carmen dużo rzeczy widziała ale pf..to było coś.
- Jejku ale tu pięknie - szepnęła sama do siebie i dotknęła kanapy dłonią.
- Merci - uśmiechneła sie do chłopaka. Uczyła się kiedyś francuskiego

Juliette

- Merci - uśmiechnęła się do boya i wręczyła mu napiwek. Gdy zamknęły się drzwi zaśmiała się i obróciła wokół własnej osi - Cieszę się że ci się podoba. - ze smiechem złapała Carmen za ręce i zakręciła przyjaciółką wokół. - Mamy to cudo dla siebie na tydzień.

Carmen

- Chętnie bym tu zamieszkała na stałe - zaśmiała się i teraz ona zakręciłaJulie dookoła siebie

Juliette

- To byłoby drogie mieszkanie - parsknęła Juliette - Ja bym nie mogła tu mieszkać ciągle... Dwa miesiace max. Inaczej bym zwariowała.

Carmen

- No właśnie. Tak na weekend albo na wakacje - wyjrzała przez okno balkonowe i pociągnęła Julie za soba.
- Śliczny widok

Juliette

- Śliczny - przytaknęła opierając się o barierkę. Spojrzała na wieżę Eiffel'a - zarezerwuję tam stolik na ostatni nasz wieczór w Paryżu - stwierdziła.

Carmen

Uśmiechnęła się i otworzył drzwi balkownowe.
- A dziś może wybierzemy sie na wieczorny spacer? - spytała z uśmiechem

Juliette

- Jestem za - uśmiechnęła się szeroko. Wciągnęła głęboko powietrze. Chciała się zanurzyć w atmosferze tego miasta, nurkować w niej, nie wynurzać zbyt szybko. Chciała się w niej zapomnieć.

Carmen

- Paryż noca musi być piękny. Piękniejszy niż w dzień. Latarnie, uliczki - rozmarzyła się i oparła jedna ręką o balustradę i poparła na niej brodę

Juliette

- Parki, kafejki, Sekwana... - wyliczała dalej Julie - Carmen, nie zobaczymy wszystkiego od razu - zaśmiała się dźwięcznie.

Carmen

- No przeciez wiem - pokazała jej język.
- Wiesz ja tak ogółem mówię - zaśmiała się i spojrzała na wieżę Eiffla .

Juliette

- Wiem. - zachichotała łapiąc Carmen za wystawiony jęzor Razz

- Muszę wykonać paę telefonów i mozemy iść coś zjeść. Zgłodniałam - uśmiechnęła się wracając do pokoju.

Carmen

- Ej - wydała z siebie jakiś dźwięk.
- Dzięki - powiedziała kiedy Julie ją puściła.
- To ja się zrobię na człowieka - zatargała swoją walizkę do swojego pokoju i rozpakowała wszystko. Poszła do łazienki i wzięla szybki prysznic. Potem nabalsamowała się i włożyła [link widoczny dla zalogowanych] ( bez tej czapki tylko.). Zrobiła lekki makijaż i wyszła gotowa

Juliette

W czasie gdy Carmen się przygotowywała Juliette podzwoniła do maklera i prawnika. Na karteczce zapisała kontakt do kobiety, z którą chciała się spotkać. Jutro. Zacznę wszystko jutro... pomyślała i spojrzała na siebie w lustrze. Westchnęła odgarniając włosy - No i czego ty oczekiwałaś, skarbie? - zapytała siebie samą. Tyle z tego było Zerknęła ze złością na milczący telefon. Rzuciła go na kanapę i poszła się przygotować. [link widoczny dla zalogowanych] Przygotowała sobie płaszcz. Na później. Telefon wsadziła do kieszeni spodni. - Gotowa na zwiedzenie restauracji w Four Seasons? - odwróciła się do Carmen.

Carmen

Spryskała się jeszcze perfumami i pokiwała głową.
- Gotowa -do torebki włożyła telefon, tak na wszelki wypadek chociaż cudów się nie spodziewała, błyszczyk i porfelik z kartami

Juliette

Po chwili namysłu wyjęła telefon z kieszeni i zostawila go na stoliku. Nie bedzie sobie psuła apetytu. - Chodźmy więc - wzięła Carmen pod ramię i ruszyły w stronę jednej z hotelowych restauracji.

//restauracje

Juliette

// restauracje

Wróciła do pokoju i sprawdziła telefon. Jedno połąćzenie nieodebrane. Serce jej zatrzepotało niecierpliwie, ale po chwili oklapło. Nie od niego. To prawnik. Rzuciła zrezygnowana aparat na sofę. Zdenerwowana nie wiadomo czym zaczęła chodzić po pokoju. Złapała za porzucony telefon. Zadzwoniła do prawnika. Nie będzie odkładała spraw firmy na później. Westchnęła. Sprawy organizacyjne nie zajęły dużo czasu. Wydała dyspozycje. Rozłączyła się. Napisała sms: Przepraszam. Skasowała. Kolejny: Tęsknię... Skasowała i nie wysłała. Nie widziała go jeden dzień i dostawała tu kota. Miała ochotę coś rozbić. Zniszczyć. Wyszła na taras. Widok rozświetlonego miasta działał na nią kojąco. Stała w cienkiej bluzce wystawiając się na smagania chłodnego wiatru. Skóra ochłodziła jej się błyskawicznie. Nie przeszkadzało jej to. Czuła się samotna. Potwornie samotna. Zazdrosciła Carmen. Zazdrościła jej beztroski. Zazdrosciła jej tego ze dostała różę. Juliette nigdy nie dostała kwiatów. To znaczy dostała kiedys wielki kosz od zadowolonego klienta. Z dołączonym bilecikiem że było mu jak w niebie. Wszystkie dziewczyny w Podwiazce jej zazdrosciły. Ale ona nigdy nie dostała kwiatka ot tak. Nigdy nie dostała kwiatka bez okazji. Poczuła się stara i nic nie warta. Nigdy nikt jej nie chciał. Ojciec jej nie chciał. Na wieść o ciąży uciekł. Babcia jej nie chciała. Norman jej nie chciał. I to ostatnie sprawiało, że czuła się potwornie samotna. Ta samotnosć rozrywała ją od środka. Wróciła do środka. Udała się prosto do jednej z sypialni. Zwinęła się na łóżku owijając kołdrą. Płakała. Wielki apartament ją przygnębiał. Wielki i pusty. A on? On się świetnie bawi. Siedzi w barze i pije. Poklepuje dziewczyny po tyłkach albo się im po prostu przygląda. Nie poświęcając jej ani jednej myśli. Albo śmieje się z niej. Rozszlochała się na dobre. Chciała umrzeć. Po raz pierwszy w całym swoim życiu chciała umrzeć. Płakała dopóki zmęczona płaczem nie usnęła. Sen miała męczący i nerwowy. Koszmar z którego nie mogła się obudzić. Norman powtarzajacy ze złoscią: Daj mi spokój. Wynoś się z mojego zycia..

Carmen

// ulice i uliczki

Przeszła prze hall.Kilka osób się na nią spojrzało ale miała to gdzieś. Windą wolała nie jechać więc z trudem wlokła się po schodach. Co chwilę się zatrzymywała. Obraz miała z leksza zamazany i trochę się kręcił. W końcu po jakieś pół godzinie znalazła odpowiednie piętro. Teraz tylko chodziła od drzwi do drzwi i przyglądała się numerką. W końcu znalazła swoje drzwi.
- No faktycznie to tutaj, jak mogłam zapomniej - chciała się puknąć w czoło ale trochę się minęła i walnęła powietrze nad sobą. Wybrzebała kartę do drzwi z bananem na buźce. Usiłowała trafić w czytnik i umieścić tam kartę. Coś jej nie wychodziło . W końcu osunęła się pod drzwi i walnęła głową w drzwi.
- Głupia ja....nawet karty nie umiem wsadzić - powiedziała łamiącym się głosem

Juliette

Obudził ją jakiś hałas. Chwilę dochodziła do siebie.
- Carmen? - zawołała cicho w pustą i ciemna przestrzeń. Dotarło do niej że coś uderzyło w drzwi. Zwlokłą się niechętnie z łóżka i przeszła przez korytarz. Otworzyła drzwi do apartamentu i Carmen uchachana wpadła do srodka. Wpadła to dobre określenie... Siedziała pod drzwiami i przewróciła się wpadając do środka. Juliette westchnęła
- Chodź księżniczko, położymy cię do łóżka... - podniosła przyjaciółkę. Starała się by Carmen nie zauważyła rozmazanego makijażu i przekrwionych oczu. Dzięki Bogu miała długie i opadające na twarz włosy.

Carmen

- Oj - powiedziała kiedy wpadła do środka. Podniosła się przy pomocy Julie i zawiesiła jedną rękę na jej ramieniu. Zerknęła na nią.
- Co Ci się stało? Masz taki coś dookola oczu..jak to było...tak tusz i cienie i rozmazane i takie oczka czerwone. nie ważne - machnęła ręką i kiedy były w jej sypialni opadła na łóżko. Patrzyła na Julie jakoś tak smutno

Juliette

- Urżnęłaś się - stwierdziła Julie nagle rozbawiona. To było raczej gorzkie i czaerne poczucie humoru - Sama - wycelowała w nią oskarżycielsko - Nie chciałaś się urżnąć ze mną. - parsknęła nerwowym śmiechem. Zaczęła ściągać Carmen buty. - Będziesz miała kaca. - poinformowała Carmen - gigantycznego kaca. - parsknęła znów. To był raczej histeryczny smiech.

Carmen

Dała z siebie ściągnąć buty. Dała ręce do góry czekając aż Julie ściągnie jej sukienkę.
- T..Trudno - westchnęła -- czasem się zdarza. Co robiłaś? - spytała trochę w sumie pod nosem ale Julie na pewno slyszała

Juliette

- To co ty tez powinnaś zrobić - skwitowała z uśmiechem - Spałam - uzupełniła Nieważne że sen był do dupy... Rozebrała Carmen i pomogła jej się ubrać w piżamę. Przykryła ją kołdrą. Pogłaskała po głowie. - Śpij Carmi. A juto zaleczymy ci tego kaca. Jak Jemu... Gdy nie używała jego imienia było łatwiej. Pozornie. Ale zawsze...

Carmen

- Julie - powiedziała za nim Julie poszła. Przesunęła się trochę.
- Zostaniesze ze mną? - spojrzała na nią oczkami szczeniaczka

Juliette

Przewróciła oczami
- Zostanę - westchnęła siadając na skraju łóżka - Ale idź już spać Carmen.. - jej przyjaciółka pijana zdecydowanie przypominała dziecko.

Carmen

- Dobrze - uśmiechnęła się i przytuliła się do niej. Po chwili już spała jak zabita.
- Martin...proszę... - coś tam mniej więcej tak burczała prze sen

Juliette

Jęknęła bezgłośnie.
Jak się z nią nie pogodzisz Martin to własnoręcznie skręcę ci kark, urwę głowę i nasikam do szyi pomyślała ze złością i pogłaskała Carmen po głowie. Nie miała siły. Ledwie ogarniała swoje problemy, a tu jeszcze problemy Carmen. Powstałe przez nią. Poczucie winy przygniatało ją. Karmiło jej samotność. Ona rosła w siłę. Juliette naprawdę chciała umrzeć. Czuła się mała i nikomu niepotrzebna. Jak stary mebel wyrzucony na smietnik. Przytuliła Carmen nie pozwalając by głośniejszy szloch wydarł się z jej gardła. Przepraszam Carmen.. przepraszam.. To moja wina. Wszystko to...

Carmen

Przytuliła się do niej mocniej. Jakby jakimś cudem czuła, że Julie płacze i nie ma na nic siły.
- Julie...kocham Cię wiesz? Jesteś dla mnie jak starsza siostra - to powiedziała dość wyraźnie i znów wtuliła się w nią jak małe dziecko. Zawsze jak spała to wtulała się we wszystko co było obok Razz

Juliette

Efekt był taki że Juliette zaczęła już dośc szybko połykać wielkie łzy. Nie zasługuję na to. Nie zasługuję na nic. Krzywdzę, ranie... Jestem jak koszmar. Dla niej.. Dla niego... Najlepiej by było żeby mnie nigdy nie spotkali, żebym nigdy dla nich nie istniała. On mnie nie chce. Nie chce i nigdy nie chciał. Jej myśli staczały się po równi pochyłej.

Carmen

Tuliła się mocniej. Zawsze się cieszyła, że ma Julie przy sobie. Uśmiechała się lekko. Przez sen przykryła Julie kołdrom .
- śpij, śpij - mruknęła przez sen

Juliette

- Śpię Carmen, śpię. - ułożyła głowę na poduszce. Płacz ją wyczerpał. Ciągle była w ubraniu. Nie miała siły się przebrac. Nie miała ochoty się przebierać. Nie miała ochoty oddychać. Nie miała ochoty żyć. I z tą myślą usnęła.

Carmen

Nieświadomie przez sen głaskała Julie po głowie. Jakby chciała ją uspokoić.

RANO:

Słońce zaczęło ją razić w oczy więc wtuliła buzię w ramie Julie. Miała nadzieję, ze ta się nie obudzi

Juliette

Spała nadal niespokojnie. Ciągle prześladował ją ten sam sen. Rzucała się lekko. Ale nie mogła się obudzić.

Carmen

- Julie, spokojnie - szepnęła i jakoś wyszła z jej objęć i poszła do lodówki. Wyjęła wodę i zaraz wysączyła całą butelkę. głowa ją trochę bolała

Juliette

Juliette nie mogła się obudzić. Nie mogła się wyrwać z tego koszmaru. On ciągle powtarzał: Wynoś się! Wynoś się. Wynoś się... Płakała przez sen. Łzy ściekały jej po policzkach. Ale nadal nie mogła się obudzić.

Carmen

Usłyszała jakieś chlipanie. Oparła się o futrynę drzwi swojej sypialni. Spojrzała na nią ze smutkiem w oczach. Widziała ,że ona jej o czymś nie mówi i w pewnym sensie to ją bolało.

Juliette

- Nie mów tak! - krzyknęła z rozpaczą i obudziła się. W końcu wyrwała się z tego koszmaru. Miała zaczerwienione oczy. Czuła się kompletnie bez sił. Opadła na poduszki oddychając ciężko. Przestraszyła się widząc Carmen wpatrującą się w nią.
- Carmen.. Miałam koszmar. Przepraszam, ze cię obudziłam - dopiero zauważyła że nadal ma na sobie wczorajsze ubranie. Jak przez mgłę przypominała sobie wieczór.

Carmen

Chwyciła się za skronie kiedy ta krzyknęła i westchnęł.
- Ciszej,proszę - mruknęła .
- Zaraz Ci przyniosę śniadanie. Nie martw się czymkolwiek się martwisz - podeszła do niej i otarła jej łezki,o xD

Juliette

- Nie jestem głodna. - Na myśl o śniadaniu zrobiło jej się słabo. - Nie mam apetytu Carmen, ale dziękuję... - zamknęła oczy i potarła nasadę nosa. - Pójdę wziąć kąpiel. Dam ci aspiry...- przypomniała sobie ze ostatnią fiolke zostawiła Normanowi - Popros zeby ci przysłali aspiryne i dzbanek soku z cytrusów. Wszystko jedno jakich. Byle był świeżo wyciśnięty. To pomoże - pocałowała Carmen w czoło - i nie martwię się - uśmiechneła się blado. - Po prostu męczył mnie koszmar i tyle. Minie. Nie przejmuj się. - ruszyła dupsko z łóżka i poczłapała do łazienki lekko przygarbiona. Łzy znów jej się cisnęły do oczu. Nadal chciała umrzeć.