Apatrament Królewski

Carmen

Gdy tylko zaczęła Julie znów ją obkopała. Wywróciła oczami bo stwierdziała, że raczej sobie nie pośpi. Wstała i przebrała się. Zamknęła walizkę. Poszturchała Julie.
- Julie, ja jadę - dała jej buziaka w policzek kiedy Julie się obudziła. Zamieniła z nią jeszcze kilka słów.
- Zadzownię jak będę w domu - pomachała jej i wyszła. Przed hotelem wsiadła do taksówki.

// lotnisko w Paryżu i lotnisko w Seattle

Juliette

Została brutalnie obudzona w chwili gdy Norman brał ją na ręce. Fuknęła coś po francusku. Otworzyła oczy. Carmen. Uśmeichnęła się przepraszająco. Chwilę pogawędziły i gdy Carmen poleciała na lotnisko, półprzytomna Juliette nakryła się kołdrą i poszła dalej spać.
O wpół do ósmej zadzwonił budzik. Obudziła się nawet wyspana. Po wieczornych przejściach nie było śladu. Uśmiechnęła się do swojego oblicza w lustrze. Wzięła szybki prysznic i [link widoczny dla zalogowanych] Niby nic, ale prosta elegancja na dzień dobry poprawiła jej humor jeszcze bardziej. Zerknęła na zegarek. Najwyższa pora! Pełna radosnego podekscytowania włączyła laptopa. Podłączyła słuchawki z mikrofonem. No włączaj się szybciej... Co za złom! Niemal warczała na komputer. Chwilę zajęło jej podłączenie do hotelowej sieci. Podniosła się i wygrzebała z torebki paczkę papierosów. Przystawiła popielniczkę i szklankę. Obok postawiła wodę. Przez telefon zamówiła śniadanie. Uruchomiła skype. Proszę jaka punktualna jestem... uśmiechnęła się do siebie. Równiutka ósma. U niego dopiero zaczyna się życie w barze Prosił o dodanie jej do znajomych. Zaakceptowała. Lekkie rozczarowanie, ze nie ma go online. To nic. Zaraz będzie Zapaliła papierosa. Czekała....

**** paczka papierosów później ****

Zdenerwowana odpalała jednego papierosa od drugiego. Czuła się chora. Nigdy tyle nie paliła. Pierwszy raz poczuła wdzięczność dla nieznanego tatusia. Jego geny błyskawicznie metabolizowały nikotynę i inne śmieci, którze producenci dodawali do fajek. Pełna niedopałków popielniczka kłuła ją w oczy. Odsunęła ją. Czekała półtorej godziny. Nie było go. Nie przyszedł. Nie pojawił się. Sama nie wiedziała co czuła teraz. Odrętwienie było chyba najlepszym określeniem. Zacisnęła wargi w wąską linię. Obyś miał jakieś dobre wytłumaczenie pomyślała wściekle. Na jego życzenie przestała być dziwką, jednak chyba w tym samym momencie przestała dla niego istnieć. Znajdowała się daleko poza obszarem jego choćby najmniejszego zainteresowania. Kolejny raz dał jej to do zrozumienia. Drań... Nie traktował jej poważnie, a to bolało. Czuła się gorzej niż gdyby dał jej w twarz. Bawił się nią. Boleśnie dla niej się bawił. Zmruzyła wrednie oczy. Dlaczegóż ona nie miała się bawić równie dobrze?
- No dobrze Norman. Skoro tak chcesz, to tak będzie... - powiedziała wpatrując się ze spiętym wyrazem twarzy w ekran. Zostawiła wiadomość w okienku czata i rozłączyła się. Zamknęla laptopa. Nie trudziła się nawet schowaniem go. Zajrzała do Oliwii. Dziewczyna spała. Juliette szybko naskrobała dla niej wiadomość na kartce. Zerknęła na zegarek. Miała jeszcze czas. Postanowiła pójść piechotą. Zarzuciła płaszcz, wzięła torebkę i wyszła. W hallu zostawiła jeszcze jedną wiadomość dla Oliwii i informacje by do pokoju nie łączyć żadnych rozmów. Delikatnie kołysząc biodrami wyszła z hotelu. Pierwszy raz spojrzenia odwracających się za nią mężczyzn wywoływały błądzący w kącikach uśmiech pełen mrocznej i złowieszczej satysfakcji. O tak.. Ja też się zabawię czyimś kosztem...

//ulice i uliczki