Apatrament Królewski

Carmen

- Jasne - spojrzała za nią i pokręciła głową. Zadzwoniła na recepcję i zamówiła aspirynę i sok z cytrusów. Za chwilę razem ze śniadaniem wszystko było na stole. Włączyła tv i jadła

Juliette

Juliette zamknęła się w łazience. Po drodze zgarnęła telefon. Usiadła w pustej wannie w ubraniu i gapiła się na aparat. Nie miała nikogo do kogo mogłaby zadzwonić. Carmen siedziała w pokoju obok. Norman.. nie.. on nie chciał jej, wiec dlaczego miałby z nią chcieć rozmawiać... Nie miała nikogo. Skuliła się ześlizgując się na dno wielkiej wanny. A gdybym tak napuściła teraz wody? Wystarczyłoby po prostu nie wstawać... Otrząsnęła się. Spojrzała na telefon i otworzyła ostatnio zapisywane numery. W końcu wybrała jeden.

Carmen

Jadła całkiem nie świadoma tego co robi Julie. Gapiła się w ekran. W myślach błąkały jej się obrazy Julie ze łzami w oczach. Ciągle miała nadzieję, ze przyjaciółka w końcu jej powie

Juliette

Czekała na połączenie. Nie odbierał. Poczuła się jeszcze gorzej. Przecież ja go nie znam. Jak można tak komuś zawracać głowę? Boze, Juliette, przecież dla niego jesteś tylko dziwką i taka pozostaniesz... Chciał być po prostu miły. Kiedy ty to pojmiesz? Faceci nie przyjaźnią się z dziwkami. Dziwki tylko pieprzą. Zrobiło jej się zimno. Już miała się rozłączyc gdy z drugiej strony odezwał się głos.

Carmen

Skończyła swoją porcję.
- Julie, wszystko ok? Dobrze się czujesz? - stanęła pod drzwiami

Juliette

- Wszystko w porządku! - odkrzyknęła i nadal słychać było przytłumioną rozmowę.

Carmen

Wywróciła oczami. Ostatnio coś złego działo się zJulie a ona nie widziała jak jej pomóc. Wzięła jakąś tablektę na ból głowy i wypiła sok .

Juliette

Słychac było jej cichy śmiech.

Carmen

- Ugh...- jęknęła cicho i rzuciła się na łóżko. Była wściekła, bardzo, bardzo Razz

Juliette

Wyszła z wanny cały czas rozmawiając. Humor jej się poprawił. Wyszła z łazienki uśmiechnięta i poczłapała do pokoju Carmen ze słuchawką przy uchu.

Carmen

Udała że nie zwróciła na nią uwagi. Leżała tak i gapiła się w sufit. Czuła się teraz jakby Julie była na nią za coś zła

Juliette

To co ty jeszcze robisz z dupskiem na trawie? - powiedziała do słuchawki - Przywlecz swoją jasną dupę do Paryza i daj się polubić jeszcze bardziej - zaśmiała się - A jak przyjedziesz to mi pomozesz. Jak wrócę z tej stolicy smaku, to na mój widok maja mu wypaść gały. Nie chciał mnie? To sprawię ze będzie tego zalował w każdej minucie swego życia. Nie dzwonić do niego, co? - klapnęła na łóżko obok Carmen i połaskotała przyjaciółkę kosmykiem swoich włosów.

Carmen

Uśmiechnęła się ale zaraz znów spoważniała. Odwróciła się na drugi bok,tyłem do niej

Juliette

Zaśmiała się. Szczerze i radośnie
- Grzeczny chłopiec. To śmigaj łapać samolot. I niech cię moje oczy tu widzą jak najszybciej. We trójkę rozniesiemy to miasto, wiesz? Ono nas nie przetrzyma. A tak w ogole to poznasz Carmen. - spojrzała na odwróconą do niej dziewczynę - To moja najlepsza przyjaciółka i kocham ją jak siostrę. - trąciła Carmen w dupsko - Mieszkamy w Four Seasons. Zarezerwować ci pokój? - zaoferowała komuś

Carmen

- Jasne - mruknęła i posunęła dupkę żeby Jul miała więcej miejsca Razz

. Przykryła się kołdrą po same uszy

Juliette

- Ja się niczego nie boję skarbie - zachichotała do słuchawki - A juz z całą pewnością nie twojego piania. Rezerwuję dla ciebie apartament prezydencki. To na tym samym piętrze... - już sie miała rozłączyć, ale dodała po namyśle - Dziękuję Isti. - zakończyła rozmowę. Ze smiechem przewróciła się na Carmen - No to będziemy miały towarzystwo. - odkryła dziewczynę - A tobie zimno? - spojrzała na nią uwaznie.

Carmen

- Super - mruknęła zabierając jej kołdrę.
- Trochę. Zostawiłam Ci śniadanie. Kiedy Twój przyjaciel wpadnie? - spytała objętnym tonem

Juliette

Dobry humor Juliette wyparował. Odkryła Carmen jeszcze raz
- Czy ty się na mnie gniewasz? - zapytała spięta

Carmen

- Nie. Ty jesteś zła na mnie - stwierdziła jakby to było oczywiste. Patrzyła na nią uważnie i czekała na odpowiedź

Juliette

- Zła na Ciebie? - była szczerze zdziwiona - Carmen o czym ty mówisz? Nie jestem na ciebie zła - przytuliła ją mocno - ja tylko... ja tylko nie moge sobie z pewnymi rzeczami poradzić i tyle. Zrobilam ci straszną krzywdę Carmi i jest mi wstyd. Nie zasługuję na ciebie, wiesz? - schowała twarz w kołdrze.

Carmen

- Jaką znów krzywdę? O czym Ty mówisz? - spytała zdziwiona. Przytuliła Julie. - ja chcę Ci pomóc ale Ty tego nie chcesz. W ogóle już ze mną nie rozmawiasz. Skad mam wiedzieć o co Ci chodzi - mruknęła niezadowolona

Juliette

- ALe mnie nie mozna pomóc. Ta sprawa jest zakończona i z tym nie mogę sobie poradzić. Ale sobie poradzę. I nie chcę cię martwić ot co. - spojrzała na Carmen - potrzebuję... sama nie wiem czego potrzebuję. Jestem zła. Najbardziej zła na siebie. Bo zepsułam wszystko między tobą a Martinem. Mam spaczone poczucie humoru. Albo w ogóle go nie mam. Jestem sama Carmen. Ty masz rodzinę. Ja mam tylko ciebie. Nikogo więcej. Nie moge ciagle wisieć i wypłakiwać ci się w ramię. Muszę się wziąć w garść. Nie chciałam ci mówić co się stało, bo nie chciałam ci przypominać o nich. Obu. Rozumiesz? Miałaś się tu relaksować a tymczasem psuję ci humor. Miałaś odpocząć i nabrac chęci do życia. - westchnęła - Ale mam nadzieję, że to naprawię. Ten przyjaciel jak go nazwałaś... to mój klient. Pamiętasz tego, który wprawił mnie w tak dobry humor? Tego, który zostawił mi numer telefonu? To on. Pochodzi z Francji. Mam nadzieję, ze on będzie umiał poprawić ci humor skoro ja nie umiem i zawodzę. - wyglądała jak zbity psiak. Nie lubiła przyznawać się do porażek.

Carmen

- Julie, Julie...- pogłaskała ją po policzku - masz mnie i zawsze będziesz mieć. No prawie - wywróciła oczami - Ty jesteś dla mnie jak rodzina. A poza tym moja rodzina bardzo Cię lubi i traktują Cię jak jej część. I nic nie zepsułaś między mną a Martinem. To i tak pewnie by się stało jeśli wszystko co powiedział było prawdą - spuściła na chwilę wzrok - i jeśli by chciał to by wrócił, zadzwonił. Widać dobrze mu beze mnie - pocałowała ją w policzek.
- I nie chcę widzieć cię smutnej, rozumiesz?

Juliette

- Rozumiem, ale... - ugryzła się w język. Walnęła się w łeb dłonią. Podniosła słuchawkę hotelowego telefonu. Coś świergotała po francusku przez chwilę. Odłożyła słuchawkę - zarezerwowałam mu pokój bo jeszcze by się okazało, ze nie ma wolnego i musiałby spać z nami - przewróciła oczami. Uśmiechnęła się - On mnie odepchnął Carmen. I w tej chwili część mnie chce umrzeć. Druga część chce sprawić żeby żałował tego do końca swoich dni. A trzecia chce do niego po prostu wrócić. I być. Nieważne jak. Po prostu być. - westchnęła i opowiedziała Carmen wszystko. To co się wydarzyło między nią a Normanem. Od początku do końca. Bez pomijania czegokolwiek. - Najgorsze jest to - podsumowała - że nie żałuję nic. I to chyba mnie najbardziej wkurza. On jest najbardziej znanym mi egoistycznym draniem, który jednocześnie potrafi być tak uroczy i taki... dla mnie - znalazła określenie. - To wszystko jest popieprzone. Tak samo jak ja. - zakończyła swój wywód

Carmen

Słuchała wszystkiego co Julie mówiła i gniotła kołdrę.
- Julie ja nie wiedziałam - spuściła wzrok na swoje dłonie - będzie dobrze. On..on nie jest taki jak się wydaje. W ogóle faceci czasem robią coś za nim pomyślą nad wszystkim. Jestem pewna ,że teraz siedzi załamany i żali się Martinowi - stwierdziła

Juliette

- A ja jestem całkiem pewna, ze robi cos zgoła innego. Żyje. Normalnie. I nawet nie zawraca sobie mną głowy. No moze poza ubolewaniem, ze z domu zniknęła mu dziwka i musi ją kimś zastąpić. - stwierdziła zaciskając zęby - I rozgląda się za zastępstwem - podniosła się - Więc ja powinnam się raczej skupić na czymś innym, prawda? - uśmiechnęła się złowieszczo. - I dajmy juz temu spokój. Jak Isti przyjedzie to nie zamierzam wypłakiwać oczu. Tylko się bawić. Dobrze - zastrzegła, chociaz nie bardzo sama w to wierzyła. Wstała i wzięła ponownie telefon. - Dziś musze załatwić sprawy zawodowe - ogarnęła się wybierając numer.

Carmen

- Isti? - mruknęła z dziwną miną. Usiadła na łóżku.
- I jeszcze raz się dowiem, że obiwniasz się za rozpad mojego związku z Martinem to nie ręczę za siebie - wstała i wyjęla z torebki notes. Przejrzała go i zostawiła przypadkiem otary na dzisiejszej dacie-rocznica jej i Martina.
Zaczęła grzebać w szafie nie zwracając uwagi na dzisiejszą datę, przynajmniej się starała

Juliette

- Isti - przytaknęła - Skrót od Isten. Tak ma na imię. Zerknęła mimowolnie na kalendarz i zamknęła go. - Pójdziesz ze mną na spotkanie z panną Briscoe?

Carmen

- Tak, jasne - powiedziała jakby nie obecna. Wyjęła rurki i jakąś bluzkę i kozaki. Przebrała się przy Julie. Wyjęła potem z szafy swoje foterko

Juliette

Juliette zerknęła na zegarek. Niedługo będzie pora lunchu.
- Carmen... - uśmiechnęła się cwanie - wyszczotkujesz mi włosy? - zapytała sadzając dupę wygodniej.

Carmen

- Tak, tak jasne - uśmiechnęła się lekko. Wzięła do ręki szczotkę i delikatnie zaczęła czesać jej rude włosy. Patrzyła w nie jakby nieobecna

Carmen

- Tak, tak jasne - uśmiechnęła się lekko. Wzięła do ręki szczotkę i delikatnie zaczęła czesać jej rude włosy. Patrzyła w nie jakby nieobecna.

Juliette

Juliette obserwowała ja kątem oka.
- No dobra. Ja się szybko przebiorę - zabrała Carmen szczotkę - A ty mi powiesz o co biega, hę? - powiedziała głosem nie znoszącym sprzeciwu.

Carmen

- o nic. na prawdę. przebieraj się - machnęła rękom i włożyła kolczyki przed lustrem

Juliette

- Nie oszukuj, Carmen - stwierdziła ruszając do swojej sypialni. po chwili przytargała spodnie i satynową koszulę. Przebierała się błyskiem. Na to narzuciła marynareczkę. - O niego chodzi tak?

Carmen

- O niego czyli? Tego od kwiatka? Istena? Kelnera? Czy Martina? - spytała gapiąc się w podłogę.
- Po prostu dzisiaj jest, znaczy byłby ważny dzień

Juliette

- Dzisiaj jest ważny dzień i dobrze wiesz o co mi chodziło - westchnęła. Nie chciała wracać myslami do Seattle. To ją bolało. Ale nie miała wyjścia. Mówiąc o Martinie automatycznie jej mysli kierowały się ku Normanowi. Jakby do cholery byli blizniakami syjamskimi... - A jest wazny bo dziś Carmen zaczynamy nowe życie. Prawnik odebrał papiery. Jesteśmy od dziś właścicielkami Rose d'Amour - wzięła dziewczynę pod ramię.

Carmen

- Tak, tak. No właśnie to ten ważny dzień - skłamała i wstała z fotela.
- Tak... - westchnęła i zajrzała na swój telefon

Juliette

- Poproszę - wyciągnęła dłoń po telefon Carmen - No daj go - ponagliła ją. - I nie oszukuj mnie jezeli chcesz zebym ja byla z tobą szczera

Carmen

Wywróciła oczami i dała jej do ręki telefon.
- Dzisiaj jest, znaczy byłaby nasza rocznica. Tylko nie wyłączaj go proszę