Dom Blanki

Sara

Wzruszyła ramionami
- Mnie nie pytaj. Ja nie mam z nimi nic wspólnego. Poza idiotycznymi bracmi, którzy zawsze prosza bym zamilkła. - rozejrzała się ciekawie. Zsunęła buty i kurtkę. ą ostatią powiesiła obok okrycia Blanki. - Wiesz. on jest alfą. Coś jak ojciec Wirgiliusz - zachichotała

Blanka

-Ehhh. To ojcowanie wyjdzie mi bokiem kiedyś.- wywróciła oczyma.
-Kawa? Herbata?- ruszyła w stronę kuchni.

Sara

- Hmm.. Herbata moze... - podreptała za nią - Wyjdzie ci bokiem albo sie przyzwyczaisz. - stwierdziła siadając na stołku. Obkręciła się na nim

Blanka

-No właściwie masz racje.- wyjęła kubki i jakoś chwilowo się an tym skupiła. Usiadła naprzeciwko Sary czekajac az się woda zagotuje.

Sara

- A jak ci sie podoba samo La Push? - zagaiła rozmowę. Ręka swędziała ją strasznie - Nie masz metalowego cienkiego wieszaka? - zapytała nagle - odkupię ci pozniej..

Blanka

-Chyba mam, mam ogólnie sporo wieszaków, więc mnie nie wzruszy brak jednego.- wstała i zniknęła na chwilę w sypialni. Przyniosła jeden.
-Proszę.- nie była pewna po co jej on, ale cóż.
-Ale La Push jest świetne. Chociaż trochę mnie przeraża ten plotkarki klimat. Kazdy wszystko wie. Jestem dzieckeim dużego miasta, gdzie nikt nic nie wie.

Sara

- Ja się przyzwyczaiłam. To małe miasteczko. Czasem idę ulicą a ktoś niewiele na oko starszy ode mnie zaczepia mnie i musze wysluchac tyrady jaka to bylam nieznosna jak bylam mala i jak czesto siusialam w majtki - wywrócila oczami rozprostowując wieszak. W koncu jeden koniec powstalego tworu wsunęła pod gips z wytkniętym koniuszkiem języka na usta oraz wyrazem największego skupienia. Powoli się zaczęła drapać i na jej twarzy odmalowała się ulga. - O Boze jak dobrze... - odetchnęła. Cholerna ręka przestala swędzieć.

Blanka

Blanka parsknęła śmiechem.
-Świetna drapaczka.- pokiwała głową rozbawiona.

Sara

- Opatentowane - zaśmiała się Sara.- Byłam już tyle ray połamana, ze cos trzeba było wymyśleć. Potrzeba matką wynalazku - odłożyła drapaczkę na blat. - Przyda mi się jeszcze.

Blanka

-To co zrobiłaś, ze masz rękę w gipsie? - po chwili pożałowała pytania. a jak któryś brat jej złamał. Nie no, nie wyobrazała sobie, żeby Adam jej nawet nie chcący złamał rękę, przecież to by było złamanie w 10 miejscach na raz...

Sara

- Głupotę. - skrzywiła się - Nigdy nie próbuj całować mojego współlokatora gdy jest wściekły i ledwie panuje nad przemianą - wyszczerzyła się - W ogóle najlepiej nie całuj wilka jak jest wściekły. To proszenie się o kłopoty. Jak są wściekli to najlepiej jest odsunąć się na drugi koniec pokoju. Ale broń boze nie wychodzić bo to uraża ich męskie ego. Oni są bardziej powaleni niż kobiety w ciąży. - wywrócila oczami

Blanka

-Nie wcyhodzić i nie zbliżać się.- musiała to przetrawić.
-Dobrze, ze mówisz, bo ja bym wyszła...

Sara

- Uraziłabyś go. Oni mają jakiś kompleks chyba. Z jednej strony zdaja sobie sprawe ze są silni i moga byc niebezpiecznie, z drugiej - palcem szorowala po blacie - chca nas tak bardzo chronic ze samo podejrzenie o to ze moglybysmy sie ich bac sprawia, ze sa przewrazliwieni. Zdecydowanie nie wychodzic. No chyba ze chcesz zeby zadlawil sie sam soba i zeby zezarły go wyrzuty sumienia ze sie go boisz - zerknela na Blanke

Blanka

-Przyadłby się do nich podręcznik.- wescthnęła cięzko.
-Ale między Bogiem a prawdą, to się go boję.

Sara

- Dlaczego? - zapytała z ciekawości. Ona się nie bała, ale ona przebywała z nimi od najmłodszych lat. Każde ryzyko było ryzykiem znanym, oczekiwanym.

Blanka

-Wiesz, nie jestem przyzwyczajona, ze mój facet warczy.- zaśmiała się i wywróciła oczyma. W końcu zatopiła wzrok w herbacie, niczym w studni bez dna.
-Poza tym ta zazdrość, o zgrozo... Nie lubię jak reaguje alergicznie na kazdego.

Sara

- Przyzwyczaj się - uśmiechnięta Sara zostawiła w spokoju prowizoryczną drapaczkę.
- nie poradzisz nic na to. On i tak będzie warczał. Jak to wilk. Ciesz się, że w domu nie wyje jak mój brat. A zazdrosć... Naucz się nie reagować na to. Najprostza metoda.

Blanka

-Zlac jego zazdrosć? Cholera... nie wiem czy umiem.- pokiwała głową.
-Tego jeszcze mi brakuje, żeby wył. Może jeszcze świetlik w dachu? Odpada. Ja nie wiem co to ma być. Psa można wytresowac, a ich nawet troszkę utemperować się nie da?

Sara

- To nie są psy - zauważyła odkrywczo - Ich się nie tresuje. Albo ich kochasz i akceptujesz albo mówisz żegnaj. - zasmiała się. - Chociaż i to czasem nie pomaga, bo jak taki sobie coś ubzdura to nie ma zmiłuj. Ale - uniosła palec - wtedy jednego możesz byc pewna. Zawsze będzie ci wierny. Wilk jak już pokocha to... - pokręciła głową przypominając sobie jednego z braci. - Świata poza swoją dziewczyną nie widzą. - westchnęła z ledwie wyczuwalną zazdrością.

Blanka

-Chyba się tego trochę obawiam, ale daje się żyć. To mile, jak ktoś Cię kocha i możesz być tego pewna.- podkuliła jedną nogę do siebie i objęła ją ramionami.
-To ja znam któregoś z Twoich braci? Bo zgubiłam się już kto jest kim w całym tym rozgardiaszu.

Sara

- Taa.. - To musi być miłe... odpędziła od siebie jakieś durne myśli.
- Czy znasz? A skąd mnie to wiedzieć? Zależy ile wilków ze sfory poznałaś. Tom i Alex sie snują czasem po lesie.. - zachichotała

Blanka

-Takich imion nie kojarzę. Tak mi się wydaje przynajmniej. Ale mam krótką pamięć.- uśmiechnęła się szeroko.

Sara

- Ile wilków ze sfory spotkałaś? - zaśmiała sie Sara - Trzy? Cztery? No.. góra pięć. A jest ich... - liczyła w pamięci - coś ze 20?

Blanka

-O kurw...- przyłożyła dłoń do ust.
-przepraszam, ale oni mają się schodzić do mojego domu.- nagle skamieniała podpierając głowę na ręce.
-Masz jakiś kat, gdzie będę mogła przeczekać ten czas?

Sara

- Jasne - zaśmiała się Sara - zbytnie stężenie testosteronu bywa męczące - Wpadaj wtedy do mnie. Mieszkam nieopodal. Chociaż powiem ci ze podpatrywanie ich moze byc całkiem calkiem... - poruszyła brwiami

Blanka

-Mnei wystarcza ten mój jeden. nie potrzebuję się na większą ilość patrzeć. Ale raczej gdy zbierze się ich jakas 5 czy już 10 to uciekam do Ciebie.- machnęła rękoma nieporadnie.

Sara

- Zapraszam. - zachichotała - zabarykadujemy się w domu, w czysto damskim, ludzkim towarzystwie - wywróciła oczami - A gdzie ten twój pan i wladca?

Blanka

-Mój Pan i Władca poszedł porozmawiać ze swoją świtą, bo zmusiłam go do wyjazdu.- zrobiła minę męczennicy.
-Zmuszanie do wakacji to zło, wiem. Cięzki grzech, prawda? A teraz musi się wyżalić komuś.

Sara

- Zmusiłaś go do wakacji? - Patrzyła na nią z dziwnym wyrazem twarzy - Acha - skwitowała jedynie i zajęła się drapaczką. Co ona tam wie..

Blanka

-On by tu najchętniej został. Zawsze ma coś do zrobienia. Na bank jak przyjdzie to bdzie się uśmiechał, bo tak musi... - wywróciła oczyma.

Sara

- To nie jest do końca tak. - powiedziała ostrożnie - On po prostu MA coś do zrobienia. To nie są wykręty. Oni po prostu tacy są..

Blanka

-Popatrz na to z mojej perspektywy. Zawsze jest jednocześnie dla mnie i dla reszty. No super, ale ile czasu tak można? Wiesz siedzimy an werandzie a tego szlak trafia w sekundę i mówi mi, że mam siedzieć w domu. To nie jest normalne, dla mnie takie dziwne. Słucham go, bo inaczej będzie miał focha, ale... to dla mnie średnia zabawa. Wiesz ja w tym siedzę od paru miesięcy. Jak wpadł dziś, wczoraj... no nieważne. To był pogryziony i to dość dotkliwie i w dodatku na mnie warczał. Fajnie jak an Ciebei powarczy duży wilk, który ejst Twoim facetem, co nie?- przejechała reką po twarzy, jakby była plastusiem, to by się rozjechała...

Sara

- Pijawa? - wyrwało jej się. Zatkała sobie buzię - To znaczy wiesz.. Ja wiem że coś było nie tak bo Tom do mnie zadzwonił i kazał siedzieć dupą w domu, a to oznacza że nie było zbyt bezpiecznie. Ale ja się nei wtrącam. nie mam faceta. - uśmiechnęła sie głupawo.

Blanka

-Tak, pijawa. W ogóle jakoś tak... To dla mnie abstrakcja to wszystko. Byłam taka realistką. A teraz są wampiry, wilkołaki... Co jeszcze jest?- zasmiala się.

Sara

- Zmiennoksz....-nie dokończyła, bo zdała sobie sprawę, że to raczej pytanie retoryczne - Wiesz co? Niestety pijawy nie są miłe i przyjemne. Należy ich unikać za wszelką cenę. I jak wilk mówi ci zebyś nie ruszała tylko bo jest niebezpiecznei, to znaczy że JEST niebezpiecznie. Na nich się goi jak na psie, więc nie martwiłabym się zbytnio.

Blanka

-Dziecko jak nabije sobie siniaka, to też wiadomo, ze zejdzie, a matka i tak i siak to przezywa, bo mogło by się coś stać. Ja chyba się nie odzwyczaję od chęci buntu, kiedyś mój świat opierał się na opiece nad siostrą przed dziwnymi ludźmi, którzy mogli być pedofilami albo złodziejami i tyle. Nic więcej, a teraz nagle świat okazał się szerszy, to dziwne uczucie, jakby ktoś zdejmował Ci okulary, zza których pewnych rzeczy nie widziałaś.- tak sobie gadała, bo gaduła jej się włączyła.Chyba musiała toz siebie wyrzucić, wyrzuci to tym bardziej z siebie, gdy dojedzie do Włoch. Uwielbiała rozmawiać z tą ekscentryczną pisarką, która umiała słuchać i mówić w niesamowity dla niej sposób, jakby się znały od lat i rozumiały.

Sara

- Więc czas najwyższy je zobaczyc - uśmiechnęła się Sara - Wiesz że on stanie na głowie zeby z tobą pojechać? - zaśmiała się - Chocby miał ich wszystkich powiązać za ogony...

Blanka

-Byleby ich jako bagażu podręcznego nie wziął, bo ja bym mogła tego nie znieść.- wywróciła oczyma bojąc sie co to by było, gdyby oni z nimi pojechali. prywatność oscylującą w okolicach minus nieskończoności...

Sara

- Przestań. Przecież ich nie zabierze ze sobą. Aż takim idiotą nie jest - zaśmiała się - Nie żebym w ogóle uważała go za idiotę. On raczej inteligentny jest... - zaplątała się. Dała sobie z pokój z tłumaczeniem - Oj wiesz o co mi chodzi - mruknęła.

Blanka

-Tak, wiem. Wiesz co... On niechętnie mówi o sobie, powiesz mi coś o jego przeszłości? Wiesz, tak między nami...- spojrzała na Sarę uwaznie, jak mu powie, to sie lekko zdenerwuje, ale mu po minucie przejdzie jak zrobi smutną minka.