Leśniczówka Marianne

Marianne

Jęknęła niecierpliwie. Jego dotyk rozpalał ją całą. Wplotła palce w jego włosy i przycisnęła jego usta do swojego brzucha.

Gość

- Dobrze ci - szepnął, przy jej skórze. - Chcesz więcej? - spytał, błądząc ustami coraz wyżej. - Chcesz?

Marianne

- Matko kochana, John! - doprowadzał ją do szaleństwa. Przyciskała jego usta do swojej skóry - Mam cię błagać? - warknęła

Gość

John nie odpowiedział, tylko zaśmiał się cicho, kierując się ku jej ustom. Nie musiała go błagać, jednak on lubiał zabawę i przekomarzanie się. Chciał ją doprowadzić do szaleństwa - czućod niej zapach podniecenia i złości równocześnie.

Marianne

Marianne rozorała mu plecy paznokciami. Szybko się zagoją, a poza tym nie bedzie sie przecież przejmować takim bzdetem. Drżała z niecierpliwości. Jego zapach ją otumaniał całkowicie biorąc we władanie jej świat. Chciała by ją dotykał. By ją wziął tutaj, teraz, na tej kanapie.... Chciała krzyczeć ze złości na jego opanowanie. Chciała wyć z podniecenia jakie w niej wywoływał.

Gość

John czuł to, co chciał. Po raz kolejny dopiął swego i znów zaczął swoją zabawę. Drażnił się z nią, czerpiąc z tego przyjemność i satysfakcję.
Nagle jego dłoń powędrowała do zapięcia jej stanika i jednym ruchem pozbył się go, odrzucajac za siebie. Językiem przejechał od jej pępka, po szyję.

Marianne

Wplotła ręce w jego włosy i pociągnęła w górę odciągając jego głowę na chwilę. Warknęła głośno. Mieszanina podniecenia i wściekłości. Oczy błyszczały jej dziko. Tego właśnie pragnęła. Jego. Jedynego mężczyzny, który mógł nad nią zapanować nawet się nie starając. Dostała gęsiej skórki gdy przejechał językiem po jej skórze. Przycisnęła jego usta do swoich. Przygryzła mu wargę prawie do krwi. Zawsze ją ponosiło...

Gość

John odwzajemniał pocałukni, równoczesnie pieszcząc jej ciało. Drażnił jej skórę, przesuwając palce po różnych częściach jej ciała. W końcu zaczął pozbawiac jej ostanich części ubrania, nie panując nad pożądaniem, które nim teraz rządziło.

Marianne

- Joooohn - jęknęła przeciągle majstrując przy pasku jego spodni. Ręce jej się trzęsły ze zniecierpliwienia. W końcu udało jej się je odpiąć. Ściągnęła je w dół jednym ruchem. - John... - szeptała całując go namiętnie.

Gość

- Taaaak? - mruknął, przesuwając dłoń po jej udzie. Chłonął zapach jej cudownego, nagiego ciała chcąc czuć je jbliskośc jeszcze bardziej. Obsypywał ją pocałunkami i pieszczotami, przygotowując jąna chwile rozkoszy.

__________________
Ok, napisz coś i przyspiesz akcję, bo się zaraz zagalopuję jeszcze Razz

Marianne

- John... - pod jego dotykiem wiła się jak kocica. Zacisnęła palce na jego ramieniu w chwili gdy poczuła jego dłoń na swoim udzie. - Tęskniłam - wyszeptała

Gość

- I ja kochanie, i ja...

Nie chcąc się zagolopowac (co mi dziśgrozi <lol2> ) piszę, co było dalej...

Jakiś czas później.

- Brakowało mi ciebie, moja kocico - pocałował ją czule, podnosząc się łagodnie.

Marianne

Marianne mruknęła tylko i przyciągnęła go znów.
- Nie ma mowy zebyś sobie teraz gdzies poszedł... - ugryzła go w ucho - za długo cie nie było. Teraz Skarbie masz to nadrobić... - otarła się o niego udem.

Gość

- Nigdzie sięnie wybieram, moja piękna - zjechał z pocałunkami na jej dekolt. - Jesteś panią mojego serca - szepnął, ponownie dotykając jej nogi.

Marianne

Marianne oplotła mu szyję i zarzuciła nogę na biodro. Wpiła się ustami w jego wargi. Delikatnie zaznaczała koniuszkiem języka ich kontur. Były cudownie miękkie. Spragnione... Zupełnie jak jej własne..

Gość

John mruknął głośno, bawiąc się z nią cały czas. Igrał z nią, starając się trzymać pożądanie na wodzy i zwyczajnie tylk oczasami pieszcząc jej ciało. jak sam zawsze powtarzał: miał czas i z tego korzystał. Chciał wszystko robić stopniowo, a potem delektowac się zwycięstwem. tak i teraz najpierw chciał jąrozpalić, a potem znów osiągnać cel. jednak był delikatny i czuły, jakiego znała tylko ona.

Marianne

Wiła się pod jego dotykiem, wiła się pod jego ustami, wiła się pod nim. Zacisnęła palce na jego włosach.
- John... - wyszeptała - Zostań...

Gość

- Nie odejdę - wyszeptał, trwając tak z nią spleciony. - Nie odejdę - powtórzył, całując ją zachłannie.

Marianne

Oplotła go sobą z całą intensywnością swej osoby. Ugryzła go w ramię gdy całował jej piersi. Jęknęła cichutko z rozkoszy.

Gość

- Kocham cię - powiedział, nie przestając całować jej ciała. Jej westchnienia i jęki tylko bardziej go rozpalały. Chciał więcej, chciał ciągle byćz nią.

Marianne

Dostała gęsiej skórki gdy jej dotykał. A gdy powiedział że ją kocha... tym razem uwierzyła. Przylgnęła do niego tak mocno jak tylko zdołała.
- Nie waz się mnie zostawiać John... - drapała jego plecy wzdychając cicho. Gdy trafiał na wrażliwe części jej ciała pojękiwała cichutko z zadowolenia.

Gość

- Nie zostawię! - powiedział ostro, z pewnością w głosie. Nie przerywał pieszczot, choć miał ochotę wstać, posadzić ją sobie na kolanach, jak małą dziewczynkę i spojrzeć jej w oczy, powtarzajac te słowa.

Marianne

Pocałowała go zachłannie, jakby właśnie zobaczyła go po długiej nieobecności. Właściwie to tak było... Rzuciła się na jego usta swoimi wargami. Jak wygłodniała wilczyca. Drapieżnie... Dziko... Chciała go dla siebie i tylko dla siebie..

Gość

- Może lepiej przeniesiemy się do sypialni? - zaproponował, odzywajac sięmiędzy pocałunkami. - I nie wyjdziemy z niej do jutra - zaśmiał się, przesuwając dłoń po jej udzie.

Marianne

- Nie mam nic przeciwko - ugryzła go w brodę. Tak pieszczotliwie i z pasją

Gość

John wstał i wziął Marianne w ramiona. Przeniósł ją do jej pokoju i położył na łóżku. Sam położył się obok i patrzył na jej nagie ciało z zachwytem.

Marianne

Marianne przeciągnęła się lekko prowokacyjnie i spojrzała na niego uśmiechając sie uwodzicielsko. Palcem przejechała wzdłuż jego torsu: od szyi do brzucha.
- Mrrrrrrrrrrrrrrr - zamruczała jak kotka

Gość

- Jaka drapieżna - powiedział z zachwytem. Tego mu było trzeba, prawdziwej, nienasyconej kobiety.
- Ale zostaw sobie coś na później, może - zaproponował. - Nie ucieknę.

Marianne

Prychnęła na niego. Zupełnie jak jej własna kotka.
- Masz luki w pamięci, John? - mruknęła mu do ucha przygryzając je odrobinę. Ocierała się o niego delikatnie. - Mnie zawsze wystarcza sił.... Srebrzysty - wyszeptała ostatnie słowo muskając wargami jego kark. Tak zwracała się do niego kiedyś. Tak szeptała mu gdy kochali się pierwszy dla niej raz...

Gość

John złapał ją delikatnie i przewrócił ją na plecy.
- Wiem, że ci wystarczy sił - uśmiechnął się, muskając wargami jej piersi.
- Ale chyba powinniśmy zwolnić. Jak mówią, co za dużo, to nie zdrowo - on jednak wcale nie przestawał się napawać jej bliskością. Gestami sam przeczył swoim słowom.

Marianne

- Zwolnić tak? - poruszyła brwiami z diabelskim uśmiechem - Oczywiście.... - przeciagnęła się prowokująco po czym odsunęła kawałek i baaaaardzo wolno przejecheła paluszkim od jego ust aż po podbrzusza. Delikatnie drapała go paznokciem znacząc szlak na jego ciele.

Gość

- Nie kuś mnie, nie kuś... - zamruczał. Lubił, gdy drażniła go w ten sposób. Jego podniecenie tylko wzrastało.
- Chyba, że naprawdę chcesz...

Marianne

- Chcę czego? - zapytała z niewinną minką po czym drapnęła go porządnie po biodrze.

Gość

- Chyba, że chcesz bym jeszcze pokazał, co potrafię - przejechał jezykiem od jej pępka, do szyi.

Marianne

- A to uważasz ze mógłbyś mnie zaskoczyć? - bezczelnie go podpuszczała... Drżała gdy językiem pieścił jej skórę.

Marianne

Postanowiła mu zrobić psikusową niespodziankę. Szanowała jego wilczą naturę i uważała, ze ona również ma swoje potrzeby. Uśmiechnęła się cwanie i wyswobodziła z jego objęć.
- Tylko u mnie w domu. I tylko dla Ciebie John. - zastrzegła i zamieniła się w wilczycę.

Zastrzygła uszami i spojrzała na niego zalotnie skłaniając do przemiany. Uśmiechnęła się po wilczemu.

Gość

John zmrużył oczy, obserwując ją spod przymkniętych powiek. Na jego twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech. Jego oczy błyszczały jeszcze bardziej, gdyż bardzo mu się ten jej pomysł spodobał. Rozciągnięty na łóżku nie spuszczał z niej oczu. Gdy się przemieniła, przygryzł wargę, patrząc na jej cudowną postać. Po chwili mężczyzna sam się podniósł i zmienił w dużego, srebrnego wilka. Spojrzał na nią i podszedł bliżej.

Marianne

Okręciła się wokół własnej osi przesuwając ogonem przed jego nosem. Podeszła do niego i delikatnie trąciła go zimnym nosem.
Szkoda ze nie mozesz mnie słyszeć John... Wiedzieć co myślę, co czuję... A jeszcze bardziej szkoda ze ja nie mogę tego wiedzieć o tobie...

Gość

John położył się, przesyłając jej wilczy uśmiech. Chciał poczekać i zobaczyć co ona zrobi. Została mu tylko obserwacja, intuicja i działanie - nie mogli się komunikować w myślach. Po chwili się podniósł, wymachując ogonem.

Marianne

Pieszczotliwie złapała w zęby jego kark. Otarła się o niego bokiem i trąciła zadem. Odbiegła w stronę salonu.Obejrzała się za nim i zapiszczała cicho.
No chodź za mną John. Ja chcę skończyc to co zaczęliśmy wcześniej ale w tej postaci. Dokładnie w tej. Przecież zawsze tego chciałeś.. Złap mnie John... Patrząc na niego zaczęła się wycofywać powoli cały czas machając ogonem