Dom Shane'a

Shane

Otoczony drzewami, położony blisko granicy rezerwatu. Jest średniej wielkości, dwupiętrowy. W środku znajdują się trzy sypialnie, spora kuchnia, duży salon, jadalnia i dwie łazienki. Dom jest urządzony w nowoczesnym stylu, bez przepychu. W salonie znajdują się regały zapełnione książkami, jednak sam właściciel rzadko po nie sięga. Obok domku wybudowany jest garaż, w którym stoi motor Shane'a.

Shane

/plaża

Jedną ręką otworzył drzwi, drugą cały czas ją trzymając. Wniósł ją do środka, kierując się do salonu. Postawił ją tuż przed kremową kanapą.
- No to ja skoczę po jakiś koc. No chyba, ze wolisz się przebrać, jednak do zaoferowania mam tylko którąś z moich koszul. - Mrugnął do niej i podszedł do dużej skrzyni, by wyjąc z niej koc.

Caroline Thomas

- Powinnam przeżyć. W końcu temperatura naszych ciał i tak jest wyższa. Niedługo wyschnę - uśmiechnęła się, rozglądając się wokół. - Ładnie mieszkasz - powiedziała z uznaniem.

Shane

- Dzięki - uśmiechnął się i podał jej dość gruby koc. - To ja będę w kuchni, masz ochotę na jajecznicę tak?- zerknął na nią - Jakieś dodatki, bekon, oliwki, szynka, ser, cebula? - wymienił, wszystkie rzeczy, które przewidywał znaleźć w lodówce, jednak nie wiedział do końca co w niej jeszcze jest xD.

Caroline Thomas

Zakryła się kocem jak mumia i usiadła na kanapie.
- Może być cebula - rzekła po chwili zastanowienia. - Wszystko, byleby było 'zjadywalne' - zaśmiała się.

Shane

Mruknął coś pod nosem, na temat jej wiary z jego umiejętności kulinarne. Poszedł do kuchni, wyciągając z lodówki potrzebne składniki. Położył je na blacie, a gdy już znalazł patelnię, zabrał się do gotowania. Gdy po kilku minutach danie było gotowe, był zadowolony z przyrządzonej potrawy. Pachniała ładnie i wyglądała nawet dobrze. Nałożył jajecznicę na talerz i wraz z kubkiem herbaty postawił na tacy. Zaniósł to wszystko do salonu, podchodząc do niej.

Caroline Thomas

Wysychając, szczelnie opatulona kocem spojrzała na chłopaka i na tacę w jego rękach.
- Ładnie pachnie - powiedziała z nutą nadziei, że będzie można to zjeść. Nie żeby w niego nie wierzyła, ale miała już za sobą doświadczenia z gotującymi mężczyznami.
- Ty nie zamierzasz jeść? - popatrzyła na niego podejrzliwie.

Shane

- Nie, nie jestem głodny - odparł - ale mogę zapewnić, ze nie dosypałem tam niczego trującego.
Uśmiechnął się, postawił tacę obok niej.
- Smacznego. Zaraz wracam - powiedział i zniknął w drzwiach swojej sypialni. Po chwili wszedł do salonu w innej koszuli i suchych spodniach.

Caroline Thomas

Popatrzyła podejrzliwie na tacę i zaczęła jeść. Musiała przyznać, że jajecznica wyszła mu doskonała.
- Łał - wymamrotała i odstawiła na chwilę sztućce.

Shane

- Hm? - Usiadł na fotelu, wcześniej zabierając ze stolika pilot do telewizora. Spojrzał na nią, unosząc brwi.

Caroline Thomas

- Nie, nic - zabrała się z powrotem do jajecznicy. Szybko wszystko zjadła i spojrzała na niego, oblizując wargi.
- To była jedna z najlepszych jajecznic, jakie jadłam - uśmiechnęła się diabelsko.

Shane

- Miło mi to słyszeć - zaśmiał się cicho. - Teraz przypominasz mi bardziej diabełka, ale nie zrezygnuję z aniołka, dla mnie zawsze nim będziesz - pokazał jej język. Wstał, by zabrać naczynia.

Caroline Thomas

- No, a tak się starałam - burknęła i westchnęła. Ze swoimi zdolnościami nadawała się do teatru.
- Pomóc ci? - wstała z kanapy i odwinęła się z koca. Była już praktycznie sucha.

Shane

- Czy ktoś tu przypadkiem nie był chory? - Spojrzał na nią wymownie. - Zmykaj pod koc, poradzę sobie.
Wziął tacę, razem z naczyniami i zaniósł ją do kuchni, postawił wszystko na blacie. Potem powkładał do zmywarki talerz i sztućce. Wytarł ręce w ścierkę i poszedł z powrotem do salonu.

Caroline Thomas

Ona w tym czasie złożyła koc w kostkę i stała tak przy kanapie, trzymając go w rękach. Wyglądała bardzo bezradnie i tak się czuła. Ten dom był stanowczo za duży.
- Jestem chora, ale kocyk mi nie pomoże - pokazała mu język.

Shane

- A co ci pomoże? - zapytał miłym tonem, patrząc na nią, jakby z troską, którą starał się ukryć. Podszedł do niej, z delikatnym uśmiechem na ustach.

Caroline Thomas

- Nie wieem - odparła tonem małego, zagubionego dziecka.
- Wymyśl coś - popatrzyła na niego oczkami kota ze Shrek'a xD.

Shane

- Ja mam coś wymyślić? - prawie, że wybuchł śmiechem. Nachylił się i pocałował ją w czoło.
- Chyba nic ci teraz nie pomoże, no chyba, że chcesz żebym ci coś ugotował. Wtedy zamiast przeziębienia będzie zatrucie pokarmowe.

Caroline Thomas

- Oj no za takie coś to ja dziękuję - jęknęła i usiadła na kanapie, ciągnąc go za sobą. Przytuliła się do niego, jak mała dziewczynka.
- Możesz opowiedzieć mi bajkę - podświadomie walczyła z rozbawieniem, które ją opanowało.

Shane

- Bajkę? - popatrzyła na nią zdziwiony. - Mogę ci opowiedzieć legendę o pewnej wilczycy, ale ta "bajka" nie ma dobrego zakończeni, więc wątpię, czy będziesz chciała jej słuchać.

Caroline Thomas

- W takim razie możesz opowiedzieć mi koniec - uśmiechnęła się uroczo.

Shane

- Chcesz słuchać o smutnych rzeczach? - popatrzył na nią zamyślony. - Żebyś potem miała koszmary w nocy? Chociaż wątpię, żebyś miała złe sny, sam słuchałem jej ostatnio jako dzieciak, ale pamiętam każdy szczegół. - Uśmiechnął się - No... może nie każdy, ale większość - dodał po namyśle.

Caroline Thomas

- I tak miewam koszmary dość często, więc nic nie tracę - wzruszyła ramionami z trudnością, bowiem dalej się w niego wtulała.

Shane

- No dobrze, jak chcesz. - Przytulił ją, zostając już w tej pozycji.
- Ta historia jest dość skomplikowana. Ale myślę, że dam radę ci ją opowiedzieć bez zbędnych epitetów. - Uśmiechnął się słabo i przymknął oczy, by doskłądnie przypomnieć sobie legendę.
- Legenda głosi, że wiele lat temu istniało plemię Czarnych Kłów. Ów lud żył tutejszych lasach. Dziś jednak, nie zostało po nich nic. Nie ma kompletnie żadnych śladów na to, aby kiedykolwiek ktoś tam zamieszkiwał. Po prostu pusta przestrzeń, porośnięta drzewami i trawami - zaczął ściszonym tonem, jakby w obawie, że lud, o którym mówił mógłby go usłyszeć.
- Tak jak my, Czarne Kły również potrafiły przemieniać się w wilki. Było ich pięcioro. Jedną z nich była Anna, która posiadała wiele ciekawych zdolności, jak na przykład umiejętność porozumiewania się ze zwierzętami, czy panowanie nad wodą i ogniem. Pozostała czwórka braci była silnymi i potężnymi wilkami. Przez wiele lat sfora broniła swego ludu przed tymi, którzy próbowali wtargnąć na ich terytorium.
Pech jednak chciał, że o istnieniu Anny i jej braci, a raczej o ich zdolnościach, dowiedzieli się Volturi, królewski ród wampirów. Kajusz, jeden z trzech władców, sądził, że należy wybić czarcie pomioty, ale Aro, jego brat - z natury ciekawska istota, postanowił bliżej zapoznać się ze zdolnościami wilkołaków.
Zdecydowali się, wyruszyć w odwiedziny do plemienia. Nie wiedzieli, czego się spodziewać, więc wzięli ze sobą sporą liczbę strażników. Nikt z Czarnych Kłów nie potrafił, przewidywać przyszłości tak, toteż nie wiedzieli, że szykują się im odwiedziny.
Kiedy znaleźli się dostatecznie blisko, wilki natychmiast stanęły w gotowości. Jednak ich liczba, w stosunku do stanu wojsk jakie przyprowadzili Volturi, była tragicznie mała. - Spojrzał na Caroline, jakby z obawą. W jego spojrzeniu można było dostrzec nieme pytanie, czy ma kontynuować.

Caroline Thomas

- Mów dalej - wyszeptała cicho. Nic więcej nie zdołała powiedzieć.

Shane

Spojrzał na nią zaniepokojony, lecz posłusznie zaczął mówić dalej.
- Rozpętało się piekło... Wampiry widząc, że wilki nie są pokojowo nastawione, zarządzili zrównanie wioski z ziemią i wybicie wszystkich jej mieszkańców.
Ginęli wszyscy. Dorośli, dzieci, starcy. Kobiety i mężczyźni. Rzeźnia. Sfora nie dawała rady. W końcu Volturi wybili całe plemię, zostawiając sobie obrońców na koniec.
Wilki dzielnie walczyły, nie poddawały się ani przez chwilę. Jednak wrogów wciąż, nie wiadomo skąd, przybywało. Zaczęli padać jeden po drugim. Przeżyła tylko Anna, którą Aro specjalnie zostawił przy życiu. Wiedział bowiem, jak potężnymi mocami dysponuje wilczyca.
Dziewczyna nie miała sił , by się dłużej się bronić. Chciała umrzeć razem ze swoimi braćmi i siostrami, ale nie pozwolono jej.
Volturi popełnili ogromną zbrodnię. Wśród ofiar był syn Anny, Fenris. Wilczyca ostatkiem sił doczłapała się do jego malutkiego, zaledwie paroletniego ciałka i przywarła do niego. Chciała go zbudzić, tak jak robiła to codziennie, nucąc mu do ucha jego ulubioną melodię. Tym razem to nie pomogło. Ani za pierwszym, ani za drugim. Na jej dłoniach i twarzy pojawiły się czerwone plamy. Spojrzała na Fenrisa i zrozumiała, że to nie jej krew, lecz syna. Wycie, które potem nastąpiło, sparaliżowało wszystkich dookoła. Ból matki, która straciła dziecko, był wręcz namacalny.
Podobno Aro widząc tę scenę, zaniechał zabrania Anny do swojej siedziby. Nie wiadomo dlaczego. Z pewnością jednak nie był to odruch współczucia, raczej obrzydzenia i zniesmaczenia. Stwierdził, że po takim szoku, Anna nie będzie w stanie używać już swoich mocy. Wilczyca wyglądała tak, jakby uszło z niej kompletnie życie. Sprawiała wrażenie żywego trupa. Chwyciła w ręce syna i przytuliła mocno do piersi kołysząc się w przód i tył.
Wampiry odeszły zostawiając cmentarzysko, z jedną ocalałą pośrodku pobojowiska.
Odtąd zaczęto ją nazywać Czarnym Wilkiem. Jedyną, która pozostała ze swego plemienia. - Zakończył opowieść, nie odrywając wzroku od Caroline. Nie zdziwiłby się, gdyby tej nocy nie mogła spać. Sam doskonale pamiętał siebie, gdy usłyszał tą historię, tyle, że on miał wtedy zaledwie pięć lat.

Caroline Thomas

Jęknęła cicho, gdy zakończył opowieść. Czuła, jak łzy zbierają się w jej oczach, ale nie chciała płakać. Nie mogła i nie chciała. Wiedziała, że tej nocy sen będzie niemożliwy, ale cóż, sama tego chciała.
- Och - wymamrotała tylko, dając jakikolwiek znak życia.

Shane

Westchnął cicho.
- Wiedziałem, ze nie powinienem ci tego opowiadać - powiedział cicho i pogłaskał ją po ramieniu, wyczuwając jej nastrój.

Caroline Thomas

- Nie, nie. Cieszę się, że mi to opowiedziałeś - uśmiechnęła się blado.
- Tylko nie wiedziałam, że koniec będzie tak... hmm... tragiczny - rzekła po chwili namysłu.

Shane

- Mówiłem, że nie będzie szczęśliwy. A jeśli martwi cię przyszłość Anny, to nie martw się, ponoć żyje... - mruknął, nie wypuszczając jej z objęć.
- Ukołysać cię do snu? - zaśmiał się, ale w głębi duszy myślał o tym całkiem poważnie.

Caroline Thomas

- Ale wiesz... myślałam, że wszyscy zginą. A śmierć dziecka jest o wiele gorsza - mówiła lekko zachrypniętym głosem, ponieważ naprawdę chciało jej się płakać, ale skutecznie to maskowała.
- Nie trzeba. I tak nie zasnę - powiedziała cichutko.

Shane

- Nie chcesz nawet spróbować zasnąć? - Spojrzał na nią niepewnie. Ucieszył się przynajmniej z tego, że nie umiał aż tak dobrze opowiadać. Pomyślał, ze gdyby usłyszała tą historię od któregoś ze starszych potomków wodza plemienia, już dawno by się rozkleiła. Zaniepokoił go za to jej zachrypnięty głos, takim samym mówiła jego matka, gdy tłumiła w sobie łzy. Nie wiedział jak ma poprawić jej nastrój, za to obwiniał siebie za jej smutek.

Caroline Thomas

- Już wszystko okej, naprawdę. Nie chce mi się spać - powiedziała już normalnie, nie chcąc go zamartwiać ani nic takiego.
- Zrobiłabym coś szalonego - zamyśliła się marszcząc komicznie nosek.

Shane

- Szalonego? - zaśmiał się cicho. - Jak skok z klifu, czy na bungee? - Uśmiechnął się, jednak nie przekonała go zmiana tonu głosu.
- A co konkretnie? Bo szalonych rzeczy to jest bardzo dużo

Caroline Thomas

- Chciałabym skoczyć z klifu - powiedziała bardzo dobitnie i prawie natychmiast się roześmiała.
- A tak naprawdę to nie wiem, co chcę robić. Jestem kompletnie niezorganizowana - musiała to w końcu przyznać. Dla niej to była zaleta. xD

Shane

- A to dobre, ty niezorganizowana, nie pomyślałbym. - Zaśmiał się.
- Ale cóż, gdybyś mnie zapytała rok temu, gdzie będę w następnym dniu, nie umiałbym ci odpowiedzieć - przyznał, uśmiechając się lekko.
- Jak znam życie - i kobiety - dodał w myślach. - To nie lubisz motorów, motocykli, ani nic z tych rzeczy. Mam rację?

Caroline Thomas

- A teraz byś mi na to odpowiedział? - spojrzała na niego z ciekawością wypisaną na twarzy.
- Motory mogą być - uśmiechnęła się szeroko, pokazując ząbki. - Kiedyś trochę jeździłam, ale to było daawno - powiedziała przeciągając głoski.

Shane

- Teraz, chyba bym ci odpowiedział - mrugnął oczami.- No dobra, na pewno bym ci odpowiedział. - Dodał po chwili.
- Jeździłaś? - spojrzał na nią zaskoczony. - Jak chcesz, możemy odświeżyć twoje umiejętności.

Caroline Thomas

- No to w takim razie zapytam: co będziesz robił jutro? - uśmiechnęła się łobuzersko, zastanawiając się jaka będzie jego odpowiedź.
- Mhm... to napewno dobry pomysł? - spojrzała na niego niepewnie. Ostatnim razem nabawiła się kilku siniaków. Ale obwiniała o to Jonathana, bo był koszmarnym nauczycielem.
- A masz motor? - pokazała mu język w swoim naturalnym odruchu.

Shane

- Jutro mam zamiar spędzić trochę czasu z tobą, o ile będziesz tego chciała. - Zerknął na nią.
- Motor mam, tylko nie wiem czy sprawny. Ale chyba lepiej odłożyć to na jutro, jak będzie jaśniej - mruknął, spoglądając na okno, za którym było wręcz czarno.