Chata Sary

Sara

- Nie bardzo... Wydaje ci sie bo sam jesteś cieplejszy... Boze.. z wilkami tak zawsze. Nigdy nie wiadomo kiedy mają gorączkę - przewróciła oczami - Z nas dwojga to tobie chyba gorzej. Blady jesteś... Dobrze się czujesz?

Mark

-Ja jestem blady? Ja NIGDY nie byłem i nie będę blady, kobieto. Jestem wilkołakiem. - Powiedział to takim tonem, jakby był przekonany o jej kretyniźmie. - Ale... No jestem pewien, że jesteś cieplejsza. Weź zmierz temp., co?

Sara

- Nic mi nie jest , ale ty jesteś blady. Przecież widzę. - podeszła do niego - Przejrzyj się - pokazała na małe lusterko w kuchni - Jesteś pewien ze wszystko ok?

Mark

Popatrzył na swoje odbicie i stwierdził, ze ona chyba miała rację. Był ordrobinę bledszy.
-Czuję się dobrze. - Stwierdził po chwili. - Nie świruj.

Sara

- Nie no wiesz.. Ja tylko tak pytam. Nie chce zebys mi tu zemdlał. - rzekła - A poza tym jesteś świnia a nie wilk. - trzepnęła go lekko - nie powiedziałeś ze 15 latki nie stanowią dla mnie zadnej konkurencji. To już było chamskie. Przez ciebie czuję się staro.

Mark

-Piętnastolatki nie stanowią dla ciebie konkurencji. - Odklepał. - Zadowolona? Zresztą jak nie chcesz mdlenia to musisz sobie znaleźć innnego współlokatora, very sorry.

Sara

- Daj sobie spokój - wyjęła z piekarnika pizzę i wyrzuciła ją na talerz. - Smacznego - rzuciła wychodząc z kuchni. Znów jej sie jeść odechciało. Weszła do swojego pokoju. Po chwili wyszła z niego niosąc koc. Rzuciła nim w Marka. - Dziś mozesz spać na kanapie w salonie. W twoim pokoju łóżka jeszcze nie ma. I nie. Nie jestem zadowolona. Będziesz chciał to zostaniesz. Nie bedziesz chciał.. ja cię nie będę trzymać siłą jak dziewczyna Embry'ego.

Mark

Nie potrafił się hamować, ale nie do tego stopnia. Bo w tym miejscu, gdzie stał, siedział teraz pokaźnych rozmiarów bury wilk, a strzępki ubrań rozrzucone były wokół niego. Popatrzył na Sarę jakby szukając odpowiedzi na te nieme pytania, ale ni otrzymał ich. Nawet się nie wściekł, nie chciał się przemieniać, a jednak to zrobił.

Sara

W pierwszej chwili się przestraszyła. Westchnęła.
- Nie mogłeś po ludzku mi powiedzieć ze cie nie wyrzuce bo masz własne zdanie? - ukucnęła przed nim - No i? Teraz stary to cie z całą pewnościa nie zrozumiem...

Mark

Rozłożył się i zwiesił łeb. Fak. I to do kwadratu Popatrzył na nią przerażony, uświadamiając sobie, że nie ma więcej ubrań. Zaczął kręcić łbem wokół siebie, szukając jakichkolwiek niezniszczonych kawałków ubrania. Oczywiście nic. Położył łeb na łapie, zupełnie zrezyygnowany. Wyglądał teraz jak siedem wilczych nieszczęść.

Sara

- Heeej - pogłaskała go po łapie. - Jak nie miałes ochoty ze mna gadać to trzeba było po prostu powiedzieć... - klapnęła dupą koło niego i popatrzyła zasępiona. Zerknęła na ciuchy - Mam tu jakieś ubranie brata. Trochę za duże bedzie na ciebie, ale... - westchnęła

Mark

I świetnie. Teraz jej jeszcze przyszło do łba, że nie chcę z nią gadać. Prychnął po wilczemu, ale za ubrania był wdzięczny. Wstał i stanął przednimi łapami na krześle, ściągajac ze stołu pizze. Efekt nie był najlepszy, po pizza po prawdzie została w pysku, ale talerz na podłodze. W częściach. Ale Mark się tym zbytnio nie przejął, zeżar kawałek i usiadł obok Sary, kładąc jej łeb na ramieniu.

Sara

- Jak chcesz jeszcze, to ci dam - westchnęła zrezygnowana patrząc na rozbity talerz Oczywiscie ja go będę musiała sprzątać Odruchowo pogłaskała go po łbie. W zasadzie jej pies też tak siadał. Strzepnęła mu delikatnie z pyska okruch szkła. - Jeszcze się pokaleczysz - pokręciła głową rozbawiona odrobinę mimo wszystko.

Mark

Dużo mi te szkiełka nie zrobią. - Mruknął w duchu. Ale nie czuł się dobrze w takiej postaci przy Sarze, więc podniósł tyłek i podreptał do łazienki. Po chwili wyszedł z niej, od pasa w dół owinięty ręcznikiem.
-Zarekwirowałem jednen, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. - Uśmiechnął się dumny ze swojej głupoty. - I za talerz zapłacę.

Sara

- Nie mam nic przeciwko. - zaśmiała się - A z talerzem daj sobie spokój. Płacić nie musisz ale - uśmeichnęla się cwanie - pozwalam ci po sobie posprzątać.

Mark

-Wolaqłbym odwrotnie... - Westchnął, ale zebrał się w sobie i pozbierał kawałki talerza, po czym wyrzucił je do śmieci. - Co teraz, szefowo?

Sara

- Powiedz do mnie szefowo raz jeszcze to będziesz zapierniczał po La push bez portek na dupsku - zaśmiała się - Chodź.. wyciągniemy jakieś ciuchy tego mojego chłopa. - ruszyła w stronę swojej sypialni.

Mark

-Zgadzam się. - Westchnął z cwanym uśmieszkiem na ustach. - I chciałbym dodać, że potwoooornie się ciebie boję. - Dodał jeszcze z teatralnym przestrachem w głosie.

Sara

- Ty tu zostajesz - odwróciła się w progu i zamknęła za sobą drzwi do sypialni. Po chwili wyszła z jakimiś portkami i koszulką - Wybacz.. bielizny nie mam - przewróciła oczami - A bać się powinieneś - pokazała mu język i pogłaskała go po policzku.

Mark

-Jakoś przeżyję. - Powiedział, wywracając gałami. Wciągnął na sebie spodnie, po czym zdjął szlafrok i założył koszulkę. Było to ciut za luźne, ale w granicach przyzwoitości się mieściło. No więc porwał ją w objęcia i mocno pocałował, tak ot tak xD

Sara

Odwzajemniła pocalunek. Przyciągnęła go mocno. Mimo wszystko dobrze było mieć chłopa w domu XD Nie było wiadomo ile jeszcze z nią pomieszka, więc czasem trzeba było powykorzystywać sytuacje i o. Razz

Mark

Wziął ją dźwignął i przeniósł na kanapę, tak mu było zdecydowanie wygodniej.
-Postaram się już nie tłuyc talerzy, bo cholernie nie lubię sprzątać. - Wyznał z cwanym uśmieszkiem.

Sara

- Mojej zastawie właśnie ulżyło - westchnęła teatralnie i przewróciła oczami - Mnie niekoniecznie... Ja też nie znoszę sprzątać.. - wyznała konfidencjonalnym szeptem.

Mark

-No to będziemy mieszkać w brudzie. - Podsumował wesoło. - Mi to nie przeszkadza, ale nie wiem, jak ty...

Sara

- Zawsze mogę zmusić mojego brata żeby tu sprzątał - uśmeichnęła się krzywo - ale on chyba nie bylby zachwycony twoja obecnoscia tutaj - zachichotala i przejechala mu dlonia po karku.

Mark

-Tak myślisz? - Spytał i pogłaskał ją wierzchem dłoni po policzku.

Sara

- On w ogóle nie trawi jakiegokolwiek mężczyzny w okolicy "małej" siostrzyczki. Ochroniarz sie znalazł, w dupę jeża - fuknęła - Nadopiekuńczy dziad i tyle - mruknęła przytulając policzek do jego dłoni - Wystraszył mi wszystkich znajomych.

Mark

-Jezus, jaki bulwers! - Roześmiał się patrąc na Sarę. Normalnie w życiu nie widział, żeby ktokolwiek się tak wywnęrzał z powodu nadopiekuńczego brata.

Sara

- Nie smiej się - zepchnęła go z kanapy - Najchętniej by mnie zamknął w klasztorze... Ten drugi też - zmarszczyła czoło - Przecież tam by mnie zabiła nuda. A tutaj.. - uśmiechnęła sie cwanie - Jest tyle ciekawych rzeczy....

Mark

-Też tak sądzę... - Odpowiedział uśmiechając się łabuzersko. Sara była taka śliczna, że mógł się w nią wpatrywac dniami i nocami. A to go niepokoiło, bo w gruncie rzeczy nie miał zamiaru się zakochiwać, czy coś. - Ale w klasztorze, czy nie, i tam bym cię znalazł.

Sara

- A szukałbyś mnie? - zdziwiła się po czym zaśmiała się - Czaruuuuujeeesz... - stwierdziła przeciągając samogłoski. Przygryzła dolną wargę wpatrując się w Marka rozbawionym wzrokiem. - Ale trzeba przyznać że uroczo - dodała.

Mark

-Dziękuję bardzo. - Ukłoniłby się, jakby mógł. - Wierzysz w przeznaczenie?

Sara

- Nie zastanawiałam się nad tym nigdy - ułożyła się wygodniej na kanapie. - Czemu pytasz? - podparła brodę ręką.

Mark

-To, ze dostarczyłaś pizzę akurat do domu w którym byłem to właśnie przeznaczenie. - Wyjaśnił tonem naukowca. - Ktoś to kiedyś ustalił, Bóg wie kiedy, i teraz za cholerę nie da sie tego zmienić.

Sara

- I do czego to nas prowadzi? - uniosła brew. Położyła dłoń na kanapie i oparła się o nią policzkiem.

Mark

-Do tego. - Pokazał dłonią na nich oboje. - Jak się dobrze trafi, to się wylosuje długi i szczęśliwe życie. A jak nie - jak w moim przypadku krótkie i popierdolone.

Sara

- Sam sobie przeczysz - uśmiechnęła się - Przed chwilą mówiłeś że Bóg decyduje za nas, teraz wspominasz o losowaniu. Zdecyduj się. - potrząsnęła głową. Zapatrzyła się w jego oczy. Miały w sobie coś co ją przerażało. Rezygnację.
- Mark... - zaczęła ale zmieniła zamiar - Wygodnie ci na tej podłodze? - zapytała zamiast pytania które chciała zadać najpierw.

Mark

-Bo to loteria. - Przewrócił oczami. - Bóg wkłada male papierki do szklanej kuli i losuje dla kazdego inne przeznaczenie. - Dla niego trafiła się akurat czerwona kartka, czas zejść z boiska.
-Tak sie troszczysz o mój kręgosłup? - Zaczęła takim tonem, że wiedział, że chciała zapytać o coś innego.

Sara

- Tak się troszczę o twój kręgosłup. - potwierdziła jakby samą siebie chciała przy tym przekonać - Jak ci się zepsuje, to kto mnie będzie nosił na rękach? - puściła mu perskie oczko - albo szukał po klasztorach? - uśmiechnęła się. Jednak pewne sprawy nie dawały jej spokoju. Postanowiła nie być wścibska. Zganiła samą siebie i otrząsnęła się z natrętnych myśli. - To co bedziesz robił w La Push? Poza mieszkaniem ze mną, współlokatorze.. - wyszczerzyła się i uginajac nogi w kolanach pomachała stópkami w górze.

Mark

-Noo... Przydałoby się znaleźć jakąś pracę, nie? - Przeciągnął się dla podkreślenia jaki to on jest pracowity ;p - Ale na razie mieszkanie z tobą mi wystarcza.