Dom Avii Evans

Avia

Powiedz coś o sobie - powiedziała - i może wreszcie zdradzisz mi czemu jeszcze żyję? - dokończyła patrząc mu w oczy.

Albert

- Co dokładnie chciałabyś o mnie wiedzieć? - zapytał patrząc w okno.

Avia

Na początek to, dlaczego unikasz pytań o, nazwijmy to "powód" - powiedziała - kilka innych też się znajdzie - dodała z uśmiechem - nawet sporo.

Albert

- Więc poproszę inne pytanie. - uśmiechnął się łobuzersko i spojrzał na Avię.

Avia

Dziewczyna odwzajemniła uśmiech. Kiedyś i tak się dowiem - skwitowała. No to może na poczatek: Ile masz lat? - zapytała - Czemu błyszczysz się w słońcu? - kontynuowała - I co robisz w Forks?

Albert

- Szczerze mówiąc, nie wiem ile mam lat. Już dawno straciłem rachubę... - zamyślił się. - Chyba coś około kilku tysięcy.... - rzekł po czym uśmiechnął się. - Każdy wampir skrzy się w słońcu. Taka nasza natura. A w Forks jestem bo... mam pewną sprawę do załatwienia. - zakończył tajemniczo.

Avia

Nie wygladasz na te kilka tysięcy. - Z uśmiechem zmierzyła go wzrokiem. O tę "sprawę" nie pytam, bo znając Ciebie i tak mi nie odpowiesz. Wiesz Albert... mówiła - Łatwiej by było gdybyś powiedział coś od siebie, bo ja jakoś tak trafiam w pytania na które nie chcesz odpowiadać - dokończyła. Ale jeszcze jedno - uśmiechnęła się i delikatnie przejechała dłonią po jego twarzy - To znamię czy tatuaż?

Albert

Albert zawahał się czując jej ciepłą dłoń na swojej twarzy. Już od dłuższego czasu zapach dziewczyny mącił mu w głowie. Położył swoją dłoń na jej. - Pamiątka po pewnym wydarzeniu. - wzdrygnął się na samą myśl. - Rumuńskie wampiry bywają bardzo niebezpieczne. - rzekł i spojrzał na Avię swoim szkarłatnym spojrzeniem.

Avia

Jego twarz była chłodna, tak samo jak dłoń którą ją trzymał. Nie cofnęła ręki. Zadarła głowę do góry by również spojrzeć mu w oczy, jakże inne od jej lazurowych teczówek. Bardziej niebezpieczne niż Ty? - cicho zapytała.

Albert

- Ich było dwóch, a ja byłem sam. W dodatku mieli większe doświadczenie w walce ode mnie. - wypuścił ciężko powietrze. Przybliżył twarz do twarzy Avii. - Dlaczego się mnie nie boisz? - szepnął nagle poważniejąc.

Avia

Avia powoli złapała powietrze. Ciągle patrząc mu w oczy powiedziała - Mówiłam Ci wcześnej. Nic mnie tu nie trzyma. Nie mam nic do stracenia...

Albert

- Ciekawe. Nawet gdybyś bardzo chciała umrzeć, twój naturalny instynkt powinien działać; powinnaś się chociaż bać. Ale ty jesteś inna... stoisz tutaj, niebezpiecznie blisko drapieżnika, który w każdej chwili mógłby cie zabić i... w ogóle nie odczuwasz strachu. - zamyślił się na chwilę. - Chociaż... czy łopoczące serce zalicza się do objawów strachu?

Avia

Avia zarumieniła się i spuściła wzrok. Jej serce zaczęło bić jeszcze szybciej. Nie boję się Ciebie... - szepnęła

Albert

Albert uśmiechnął się pod nosem i pochylił głowę jeszcze niżej. Jego usta znajdowały się teraz przy uchu Avii. Jedną dłoń położył delikatnie na jej szyi; pod palcami czuł lekkie pulsowanie tętnicy. - A teraz? - szepnął aksamitnym głosem.

Avia

Avia nie cofnęła się. Jednak nie mogła nic poradzić na to, że serce jeszcze bardziej przyśpieszyło. Nie boję się... - szepnęła jeszcze ciszej.

Albert

Jego lodowate usta dotknęły jej skóry przy uchu i powoli zjechały w dół zatrzymując się na szyi. Jedną ręką objął dziewczynę w pasie i przycisnął do siebie. - ...teraz? - wymruczał delektując się zapachem dziewczyny. Pomimo tego, że niedawno jadł, jego gardło płonęło żywym ogniem.

Avia

Avia mimowolnie wzdrygnęła się gdy dotknął jej szyji. Temperatura jego ciała była niższa niż jej. Jej serce waliło jak oszalałe. Nie... - powiedziała prawie niedosłyszalnie, chwilami wątpiąc w to co mówi. Nie boję się... nie pozwolę mu wygrać... nie dam się podpuścić...

Albert

Albert przycisnął dziewczynę jeszcze mocniej do siebie zapominając o swojej sile. Językiem delikatnie podrażnił skórę na jej szyi. Nie zrobię jej tego... nie dzisiaj...

Avia

Avia zagryzła wargi. Albert puść to boli... - powiedziała. Z trudem łapała powietrze. Do cholery - stęknęła - jesteś wampirem a nie boa dusicielem.

Albert

Albert zachichotał cicho. Podniósł głowę i spojrzał dziewczynie w oczy wciąż się śmiejąc. - No i wszystko zepsułaś. - po chwili dodał: - Dziękuję. - uśmiechnął się łagodnie, puścił Avię i usiadł na kanapie. Ukrył twarz w dłoniach. Niezły trening... - pomyślał.

Avia

Dziewczyna glębiej odetchnęła i usiadła przy nim. Wampir to jedno, a boa to drugie - uśmiechnęła się i przeczesała ręką włosy - Jak miałbyś mnie zabić to wolałabym żebyś zrobił to jak należy, a nie tak jak z tamtym w sypialni. Pokręciła głową i przyciągnęła jego twarz tak by na nią spojrzał. - Jesteś przecież wampirem, tak? - roześmiała się i po chwili dodała - Skończ z boa, ok?

Albert

- Wybacz, trochę mnie poniosło. - wymruczał patrząc dziewczynie w oczy. - Spokojnie. Odbiorę ci życie w wampirzy sposób. - zakpił.

Avia

Więc jednak zamierzasz to zrobić? - zapytała patrząc mu w oczy. - Czemu wtedy ze mną pogrywasz? - przysunęła się i odchyliła głowę w bok. - Smacznego - zakpiła

Albert

Spojrzał na jej szyję i przełknął jad. - Chcę najpierw trochę pomęczyć ofiarę moją osobą. - rzekł niezauważalnie się odsuwając.

Avia

Po co? Bedę Ci lepiej smakować? - kpiła dalej - Dziewczyna przysunęła sie do niego. - No dalej, zabij mnie. Jestem tylko człowiekiem. - roześmiała się - Nie mów, że się boisz. Bedę tylko kolejnym posiłkiem. Przecież nic dla Ciebie nie znaczę. - prowokowała Alberta.

Albert

Albert zmarszczył brwi. - Denerwujesz mnie... - warknął. Przełożył sobie dziewczynę przez ramię i wystrzelił z domu kierując się w stronę lasu.

/las

Albert

Albert pojawił się z nieprzytomną dziewczyną w ramionach. To jakieś deja vu czy tylko mi się tak wydaje? - pomyślał z rozbawieniem i wszedł do domu. Ułożył Avię na kanapie i przykrył ją kocem. Pochylił się nad nią, starł łzy z jej policzka i szepnął do ucha: - Słodkich snów.
Po chwili zniknął.

/gdzieś

Avia

Avia obudziła się. Gdzie ja jestem?...aa w domu. - promienie słońca padały jej na twarz, zmrużyła oczy. Zaczęła przypominać sobie zdarzenia z poprzedniego wieczora. No...trochę przesadziłam. Ale on...? To było okropne. Na samą myśl, skrzywiła się. Zdegustowana usiadła. Nie daruję mu tego. Lepiej żeby się dzisiaj nie pokazywał. Świnia... - skwitowała. Przeciągnęła się leniwie. Chyba dzisiaj będzie lepiej niż wczoraj. Bez niespodzianek. - przekonywała samą siebie. Po chwili zaburczało jej w brzuchu. Pora na śniadanie - spojrzała w okno - yyyyy...raczej obiad. Wstała i poszła do łazienki. Umyła się, ubrała, uczesała i skierowała w stronę lodówki. Jeść... i to migiem. - mruczała sama do siebie. Otworzyła drzwiczki, wyjęła kilka rzeczy. Gdy zamierzała otworzyć jogurt, rozległ się dzwonek do drzwi. To na pewno on. Policzę się z nim... - uśmiechnęła się pod nosem. - Dostanie za swoje...ale przynajmiej pamięta by nie włazić bez pytania - dokończyła. Właź! Wiem, że to Ty Albert! - krzyknęła nie ruszając się z miejsca. Jednak nikt nie wszedł do środka. Albert! Wchodź do środka! Nie udawaj, że będziesz czekał aż Ci otworzę! - krzyknęła powtórnie. Tak samo jak poprzednio nic się nie wydarzyło. Cholerny wampir, jak on je to ja go nie odrywam od posiłku. Podeszła i otworzyła drzwi mówiąc - Nie udawaj, że nie słyszałeś. Widząc, że to nie on zrobiła się czerwona. Słucham pana. - wyjakała zmieszana. Przepraszam... Albert to mój...mój... kot. - dokończyła. Zabiję go... mogę przysiąc, że maczał w tym palce. Jestem szklarzem. Mam wymienić szybę. Dzwoniła pani... - powiedział mężczyzna. Aaa.. tak oczywiście. Proszę do środka. Wiedziałam! To jego sprawka. Zapewne stoi gdzieś niedaleko i umiera ze śmiechu. Nie daruję mu tego... Mężczyza szybko uporał się z robotą i Avia wróciła do niedokończonego posiłku.

Albert

/opuszczony dom

Albert z uśmiechem czającym się na twarzy podszedł do drzwi i zapukał.

Avia

Znowu! - Avia parsknęła prawie skończonym jogurtem. Wytarła twarz i podeszła do drzwi. Nie popełnię dwa razy tego samego błędu, ale jestem pewna, że to on. Mocnym szarpnięciem otworzyła drzwi. Widząc Alberta powiedziała - Tyyyy! Nie daruję Ci tego. - Dalej trzymając drzwi chciała zatrzasnąc mu je przed nosem.

Albert

Albert w mgnieniu oka wsunął nogę między futrynę a drzwi. - Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. - rzekł tłumiąc śmiech. - Naprawdę przypominam kota? - zapytał i roześmiał się perliście.

Avia

Tyyy! To twoja wina. Nic mi nie powiedziałeś, a poza tym jak mogłeś zrobić tak wczoraj!? - krzyczała, cały czas próbując zamknąć drzwi.

Albert

- To proste: nie lubię hałasu, a ty strasznie się wydzierałaś. - wyjaśnił wciąż blokując drzwi. - A o oknie wspominałem ci wcześniej. To nie moja wina, że zapomniałaś. - rzekł spokojnie.

Avia

Nie znasz jeszcze moich możliwości! - krzyknęła głośniej i z całych sił trzasnęła drzwiami.

Albert

- Uparta jak osioł. - mruknął pod nosem i bez najmniejszego trudu otworzył drzwi. - I co? Teraz rzucisz się na mnie? - zakpił.

Avia

Dziewczyna odsunęła się. Jesteś niemożliwy - wrzasnęła. Odwróciła się i poszła do salonu. Nie patrząc na niego usiadła przy pianinie. Daj mi święty spokój. - powiedziała zrezygnowana. Zaczęła grać.

Albert

Albert spojrzał na dziewczynę smutnym wzrokiem. - Jak sobie życzysz. - mruknął, odwrócił się i wyszedł z domu.

Avia

Nie no w sumie... nie chciałam, żeby poszedł. On naprawdę jest niemożliwy. Idiota, chciałam się z nim podroczyć. Z hukiem zamknęła pianino. Wyszła na zewnątrz.

Albert

Słysząc huk zamykanego pianina, Albert uśmiechnął się pod nosem. Z zadowoloną miną szedł przed siebie wolnymi krokami.

Avia

Avia oparła się o drzwi. Idiota, idiota, idiota, jak ja go nienawidzę! . Czekaj! - zawołała - Obraziłeś się?