Dom Avii Evans

Albert

- Co ty wyprawiasz Albert?! - odezwał się męski głos zza pleców Alberta.
Wampir wpatrywał się w twarz Avii dopóki nie poczuł zapachu krwi. Szybko zamknął oczy i przestał oddychać. Podniósł się w ułamku sekundy i odwrócił się.
- Co TY wyprawiasz?! - odpowiedział Albert i niesiony gniewem złapał swego pobratymcę za szyję. Przygniótł go to ściany.
- Volturii już wiedzą, że nie wykonałeś misji. Jeśli zabijesz mnie to i tak przyjdą inni. - mówił bardzo szybko. - A po za tym, czemu jej jeszcze nie zabiłeś?! - zapytał spoglądając z pożądaniem na krew spływającą po szyi Avii.
Albert ze wściekłością malującą się na twarzy ścisnął dłoń i po chwili głowa wampira poturlała się po podłodze.

Avia

Avia z przerażeniem wpatrywała się w obcego wampira. Gdy jego głowa poturlała sie obok niej, dziewczna szybko przesunęła się pod ścianę. Większość podłogi pokrywała krew cieknąca z ciała obcego. Spojrzała na Alberta. Z jego dłoni także kapała krew. Złowrogą ciszę przerywał tylko przyśpieszony oddech Avii. Chłopak znowu się w nią wpatrywał. Podniosła rękę do szyji. Niedaleko tętnicy tkwił odłamek czegoś co niedawno było szybą w jej sypialni. Dotknęła go delikatnie i skrzywiła się z bólu. Cofnęła ręke.

Albert

Albert wciąż wstrzymując oddech podszedł do Avii i kucnął przed nią. Odchylił jej głowę w bok i obnażył kły. Tylko milimetry dzieliły jego zęby od szyi Avii. Wtedy delikatnie szczękami złapał kawałek szkła tkwiący w jej skórze i wyciągnął go. Dłuższą chwilę wpatrywał się w dziewczynę po czym szybko wstał i rzekł przygaszony. - Wybacz, zaraz tu posprzątam.
Zabrał się za zbieranie zwłok wampira z podłogi.

Avia

Oniemiała dziewczyna starała się uspokoić. Znowu z niesmakiem spojrzała na głowę leżącą nieopodal. Obcy wampir niewidzącymi już oczyma patrzył prosto na nią. Szybko odwróciła wzrok. Wstała starając utrzymać się na nogach. Zimny wiatr rozwiewał jej włosy, przeszły ją ciarki. Wszędzie było pełno krwi...zbyt dużo... Głośno przełknęła ślinę. Musze stąd wyjść - powiedziała i skierowała się w stronę drzwi.

Albert

Albert milczał. Trzymając zwłoki wampira wyskoczył przez okno i wrócił po kilku sekundach już bez nich. Zabrał się za sprzątanie podłogi. Wszystko robił w naturalnym dla niego wampirzym tempie więc po niecałej minucie dołączył do Avii w salonie. Okrył ją trzymanym w ręku kocem.

Avia

Co to było do cholery? - spytała zdenerwowana, dalej się trzęsąc.

Albert

- Volturii dowiedziało się, że nie wykonałem misji więc chcieli mnie ukarać. - powiedział krótko i usiadł w fotelu. Ukrył twarz w dłoniach. - Przepraszam... czy mogłabyś... - spojrzał na nią. Na jego twarzy malowała się udręka. - Mogłabyś coś z tym zrobić? - wskazał na krew na jej szyi.

Avia

Dziewczyna zmieszała się. Przepraszam - szepnęła i szybko wstała zabierając ze sobą koc. Weszła do pokoju, wyciągnęła z szafy pierwsze z brzegu ciuchy i skierowała sie w stronę toalety. Szary koc z malowniczymi plamami krwi wrzuciła do kosza na brudną bieliznę. Zmyła krew z szyji, przezornie nałożyła opatrunek, widziała jak bardzo musiał się powstrzymywać by nie zrobić jej krzywdy. Nie chciała mu tego utrudniać, w końcu uratował jej życie. Tylko jedno ją zastanawiało. Pytanie na które nie otrzymała odpowiedzi. Przebrała się i poszła do salonu.

Albert

Albert spojrzał na Avię lekko się uśmiechając. Wstał. - Nową szybę wstawię ci jutro, a teraz... - nierozważnie wziął wdech. Szybko zamknął oczy by się opanować.

Avia

W porządku? - spytała zaniepokojona.

Albert

Otworzył oczy. - Tak, tak... to tylko... no wiesz. - mruknął. - Będę się już zbierał. - skierował się w stronę drzwi wyjściowych.

Avia

Zaczekaj! - chwyciła go za rękaw - powód... chcę go znać Albercie...

Albert

Jego ręka drgnęła. Spojrzał na Avię smutnym wzrokiem. - Może kiedyś ci go zdradzę... - nacisnął klamkę i otworzył drzwi. - Tylko nie śpij dzisiaj w sypialni bo się przeziębisz. - wyszedł na zewnątrz.

Avia

Avia wybiegła za Albertem - Poczekaj! - powiedziała zdyszana - A Ty? Masz dokąd pójść?

Albert

- Dam sobie radę. - powiedział chłodno zapuszczając się coraz głębiej w mrok nocy. - Idę coś przegryźć. Wracaj do domu. - mruknął i zniknął.

/las

Avia

Avia wpatrywała się w odchodzącego chłopaka tak długo dopóki nie zniknął w mroku. Westchnęła i wróciła do domu.

Avia

Usiadła na kanapie. Dlaczego nie chce zdradzić mi powodu dla którego tak robi... I ta dzisiejsza sytuacja... Wzdrygnęła się na samą myśl o głowie na dywanie. Jego też chcieli zabić... Za za to, że mnie ochronił... Bezwiednie przejechała ręką po szyji. Nie zabił mnie...a mógł to zrobić...dlaczego?... Muszę wiedzieć. Wstała i wybiegła z domu. Musze znać powód...

/las

Albert

/las

Pojawił się w salonie i ułożył Avię na kanapie. Zauważył, że zasnęła. Okrył ją kocem po czym zgasił światło, usiadł w fotelu i w tej pozycji zastygł.

Avia

Gdy pierwsze promienie słońca wpadały przez okno, Avia otworzyła oczy. Rozespana spojrzała na Alberta - Śpisz? - zapytała. Zauważyła, że jego skóra delikatnie się skrzy.

Albert

Albert poruszył się w fotelu i spojrzał na Avię. - Nie. A ty? - uśmiechnął się.

Avia

Dziewczyna roześmiała się. - Jak widać. Aaa przepraszam i dzięki za wczoraj... - zmieszała się. Ej...a to jest normalne, że się tak błyszczysz? Czy kolacja ci zaszkodziła? - zażartowała.

Albert

Albert momentalnie stanął za fotelem kryjąc się przed słońcem. - Kolacja? Niestety nie zdążyłem nic przekąsić. - rzekł spoglądając na dziewczynę. Jego oczy były czarne; światło powodowało, że wydobywały się z nich bordowe refleksy.

Avia

Avia spoglądała na niego. - Twoje oczy są czarne Albert. - może wreszcie byś mi to wszystko wytłumaczył? Wiesz nie dokończyliśmy wczoraj rozmowy...

Albert

Albert westchnął; znów się zapomniał więc przestał oddychać. - Widzisz, już dawno nic nie jadłem dlatego są takie ciemne. - wyjaśnił. - O czym jeszcze chciałabyś się dowiedzieć?

Avia

No coś by się znalazło... - uśmiechnęła się - ale to moja wina, że nic nie jadłeś... a ja pewnie jeszcze Ci wszystko utrudniam... - powiedziała spuszczając głowę w dół. Ja... przepraszam...to wszystko moja wina...a Ty... uratowałeś mi życie... - podeszła w stronę Alberta.

Albert

- Nie podchodź! - krzyknął i gwałtownie się odsunął. Promnienie słoneczne znów padły na jego twarz. Spojrzał na szyję dziewczyny i przełknął jad. Delikatne pulsowanie jej tętnicy doprowadzało go do granic wytrzymałości. - Nie podchodź! - powórzył i zanużył zęby w swojej dłoni.

Avia

Avia szybko cofnęła się. Przerażona wpatrywała się w wampira. Jego reakcja ją zaskoczyła. Nie spodziewała się tego. Może jednak zapolujesz? - zapytała nieśmiało.

Albert

- Nie przeszkadza ci, że żywię się ludźmi? - spytał cicho patrząc gdzieś w bok.

Avia

Nie powiem, że mi się to podoba...ale przez wzgląd na przeszłość nauczyłam się brać do wiadomości niektóre fakty bez zadawania zbędnych pytań. - powiedziała cicho Avia

Albert

Albert zawahał się. Spojrzał na dziewczynę czując nieprzyjemny płomień w gardle. - Zaraz wrócę... - mruknął po czym wybiegł z domu jak strzała.

/poluje gdzieś

Avia

Dziewczyna usiadła na kanapie. Nigdy nie pomyślałaby, że będzie gawędzić w swoim domu z wampirem i to tym, który zabił jej rodzinę. Jednak on nie może być taki zły... w końcu uratował mi życie...- myślała. Wampir zarazem ją przerażał i intrygował. Jak patrzył jej w oczy wydawało się jej, że może czytać jej myśli. Idiotka - skarciła samą siebie - on nie jest Bogiem...

Albert

/skądś ;p

Pojawił się przed domem i skierował się w stronę drzwi. Po podbródku wciąż ściekała mu krew.

Avia

Avia dalej rozmyślała. Po chwili wstała i podeszła do pianina stojącego w rogu pokoju. Strzepała z nigo kurz. Tak dawno nie grałam... - uśmiechnęła się do siebie. Zamknęła oczy i zaczęła grać. Jednak wciąż pamiętam jak się to robi - dalej się uśmiechała. Nie otwierając oczu zaczęła grać inną melodię. Jej ulubioną. (River flows in you Very Happy

)

Albert

Trzymając rękę na klamce Albert zamarł. Usłyszawszy kojący dźwięk instrumentu wszedł do domu. Bezszelestnie znalazł się przy pianinie. Wsłuchał się w melodię.

Avia

Avia grała dalej. Nie usłyszała gdy Albert znalazł się w środku, nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. Delikatnie uśmiechając się do samej siebie pozwalała by muzyka ją pochłonęła. Powtarzając ciągle tą samą melodię chłonęła ją całą duszą. Świat dla niej nie istniał. Liczyła się tylko gra...

Albert

Albert uśmiechnął się mimo woli widząc wyraz twarzy Avii. Przysiadł obok niej i przyłączył się do gry; stworzył piękny akompaniament pasujący idealnie do utworu. Grał ciszej by nie zagłuszyć gry Avii.

Avia

Dziewczyna wzdrygnęła się lecz nie przerywała gry. Uśmiechnęła się do Alberta. Po chwili skończyli. Przestraszyłeś mnie - powiedziała - mama Cię nie nauczyła, że nie wchodzi się bez pukania - zażartowała.

Albert

- Wybacz, ale nie pamiętam mojej mamy. - uśmiechnął się z zakłopotaniem. - I przepraszam, że ci przeszkodziłem... nie mogłem się powstrzymać. - powiedział po czym zdał sobie sprawę jak blisko siedzi dziewczyna. Szybko podniósł się i oparł o pianino.

Avia

Przepraszam... - powiedziała - to był głupi żart. Nie wiedziałam, że potrafisz grać - ciągnęła dalej. Całkiem nieźle nam to wyszło - kolejny raz uśmiechnęła się. A tak poza tym, masz coś na brodzie - dodała i podała mu chusteczkę. Nie chcę wiedzieć co to było - mruknęła.

Albert

- Jak miało się tyle wolnego czasu co ja... - zaśmiał się. Wziął od dziewczyny chusteczkę. - Najwidoczniej za łapczywie jadłem... - mruknął ścierając krew z podbródka.