Ulica

Gość

Zamyśliła sie głęboko. Po paru minutach odrzekła : Ty chociaż wiesz jak to jest... Znasz sie toche na świecie. Duzo widziałeś. Ja będę samotna - dokończyła z goryczą.

Isten

- Nie będziesz samotna - powiedział z przekonaniem. - Tak jak i ja poznasz wiele ciekawych osób. I nawet wiem, kto może ci pomóc. Myślę, że dobrze by było, gdybyś miała przyjaciółkę. A poznałem tu kogoś, kto w wolnej chwili mógłby do ciebie zajrzeć i porozmawiać. Jeden facet we wszystkim ci nie pomoże. Trzeba też tu kobiecej ręki.

Gość

Spojrzała na niego wystraszona - Co? - zapiszczała jak myszka - Ja nie chcę nikogo poznac. - stała sie nagle spięta.

Isten

- Nie bój się. Gdybym jej nie ufał, nie wspomniałbym ci nawet o tym. Poza tym, będę ci towarzyszył. Jestem pewien, że ją polubisz. Zaufaj mi, to dla twojego dobra - uśmiechnął się.

Gość

Uśmiechneła sie krzywo. - Dla mojego dobra - pisneła - to ucieknę zaraz do pokoju... - Znowu zaczeła sie trząść - Oj Istenie....Ja nie wiem czy umiem sie z kimś przyjaźnić

Isten

- Umiesz, umiesz - ponownie ją przytulił. - Ja chcę ci pomóc. I zrobię to! - powiedział powaznie. - Myśl o tym, że może być dobrze. Nie patrz na to, co było. Jeśli sama w siebie nie uwierzysz, to będzie bardzo trudno zrobić krok do przodu.

Gość

Zagryzła wargę nie chcąc się z nim dalej sprzeczać. - Gdzie mnie prowadzisz?

Isten

- Nie wiem - odpowiedział. - Tu jeszcze nie byłem. Po prostu idziemy przed siebie - usmiechnął się.

Gość

Dobra... Jak już dojdziemy w jakieś konkretne miejsce to mi powiedz ok? - zażartowała.

Isten

- Nie ma sprawy - odpowiedział, nadal się uśmiechając. - Mogę cię o coś zapytać? - odezwał się do dziewczyny po chwili milczenia.

Gość

Proszę bardzo - lubiła z nim rozmawiać.

Isten

- Chciałbym wiedzieć gdzie mieszkałaś - powiedział z ciekawością. - No i w ogóle jestem ciekaw tego, co o sobie wiesz.

Gość

Nic o sobie nie wiem - przyznała szczerze - nie wiem jak nazywała się miejscowość w której mieszkałam. Nigdy nie wychodziłam poza dom a Syriusz mi nic nie mówił.

Isten

- Nawet jeśli dobrze cię traktował, to postąpił karygodnie! - oburzył się. - Trzymać cię w domu i nic w dodatku nie mówić... Straszne!

Gość

No cóż nie znałam innego miejsca poza moim pokojem - zmarszczyła brew - było to dla mnie najbezpieczniejsze miejsce pod słońcem i nie chciałam nigdy go opuścić.

Isten

- I to jest złe podejście. Byłas do jednego miejsca przyzwyczajona, nie znałas niczego innego...A gdyby ktoś wam zagrażał, to co? Nie wiedziałabyś co robić, dokąd uciec. Ciekawe tylko, dlaczego nagle cię tu zostawił. Znam wielu wampirów, ale o żadnym Syriuszu nie słyszałem - przyznał.

Gość

Spojrzała na niego rozbawiona - Powiem ci ze nie wiem nawet czy to było jego prawdziwe imie. Poprostu mieszkałam z nim a on dostarczał mi tylko jedzenie nic więcej. Nawet mi nigdy nie powiedział dlaczego mnie uratował. - Wzruszyła ramionami. Nawet nie chcę wiedzieć

Isten

- Tak czy siak, gość jest jakiś dziwny - skrzywił się. - Ale mniejsza z tym - dodał. - Teraz jesteś tutaj i to ja jestem twoim opiekunem - uśmiechnął się.

Gość

Ojej ale to zabrzmiało.... - zatrzęsła sie obrazowo - To co panie opiekunie? Jak zamierza mnie pan edukować?

Isten

Isten rozesmiał się.
- Tak, to musiało nieźle zabrzmieć - śmiał się dalej. - Zwiedzamy okolicę, to taki początek - powiedział wesoło. - A potem... - zastanowił się. - Będziemy działać spontanicznie. Kiedy zapoznasz się z tym terenem, wyjdziemy gdzieś dalej. No i zabiorę cię na polowanie, kiedy będziesz chciała się posilić.

Gość

Wiec niech mnie pan w końcu gdzieś zabierze. - uśmiechneła sie krzywo. Pociagneła Istena za rękę. - Proszę pana....- wypowiedziała to z mnią absolutnego niewiniątka.

Isten

- Tylko nie pan - jęknął cicho. - Nie lubię jak mi się mówi na "pan" bo czuję się staro - wyznał. - Co się dziwić, ostatnio poznaję samą młodzież - pokręcił głową ze smutkiem.

Gość

Prychneła z zadowoleniem - To jak? Tato? - Znowu próbowała sie usmiechnąć ale wyszla tylko krzywa linia jakby mięśnie jej nie chciały posłuchać.

Isten

- Mów mi po imieniu - odparł pogodnie. - Może i jest dziwne i mało spotykane, ale lubię jak ktoś je używa. Choć nie zdarza się to często.

Gość

Masz bardzo ładne imię. - Stwierdzila fakt wzruszajac przy tym ramionami. - Ale dziwi mnie ze chciałes zostać moim opiekunem. - Ostatnie słowo wymówiła z naciskiem.

Isten

- Dlaczego dziwi? - spytał. - Mówiłem, że ja żyję dla innych i jeśli mogę, to pomagam. Nie ważne, czy potzrebujący jest wampirem, człowiekiem czy nawet... wilkołakiem - ostatnie słowo powiedział ciszej. - A nawet i to mi się zdarzyło. O dziwo!

Gość

Spojrzała na niegoz powagą. - Wilkołak??? - oczy przypominały spodki

Isten

- Tak, wilkołaki to nasi wrogowie. Ale o nich może nie mówmy teraz - powiedział poważnie. - Wolałbym utrzymać swój humor na pewnym poziomie, choć sam jestem sobie winien zdenerwowania.

Gość

Hm... Humor tak? To powiedz cię smieszy. - przekrzywiła głowę w bok oczekujac odpowiedzi.

Isten

- Nie wiem, tak konkretnie to ciężko mi powiedzieć - odpowiedział szczerze. - To zależy od sytuacji. Ogólnie jestem pogodnym i wesołym facetem. Lubię się śmiać.

Gość

Aha - mrukneła - Jeśli dobrze pamietam to zaśmiałeś sie teraz przymnie dopiero pierwszy raz. - Wsadziła dłonie w kieszenie. - Daleko jeszcze?

Isten

- Nie wiem, nie idziemy w konkretne miejsce, bo przecież sam nie bardzo znam tę okolicę, ale... - urwał, przypominając sobie o pewnym miejscu. - Może pójdziemy do kawiarni? O tej porze nie powinno być wielu ludzi.

Gość

Przygryzła wargę. Wielu ludzi,fantastycznie. - Dobrze prowadź. Fajnie tam?

Isten

- Nie byłem tam jeszcze. Ale wiem, gdzie jest. Tyle, że musimy zawrócić - uśmiechnął się. - I nie martw się. Będzie dobrze.

Gość

Ty też biegasz tak szybko jak ja? - nie wiedziała czy inne wampiry to potrafią - Moglibyśmy byc o wiele szybciej - zajakła sie - nikogo nie ma...

Isten

- Niby nie ma, ale... - powiedział niepewnie. - Sam nie wiem. Trzeba bardzo uważać, żeby nikt niczego nie zauważył.

Gość

-Przecież jak pobiegniemy szybko to nas nikt nie zauważy.....Isten... jak pierwszy raz próbowałam biec to rozwaliłam scianę bo nie wyhamowałam w korytarzu. Daj mi poczuć jak to jest....

Isten

- No dobrze - odpowiedział. Jednak rozejrzał się jeszcze raz dookoła. - W razie czego zabawię się z czasem - powiedział bardziej do siebie, niż do niej.

Gość

No tak.... Ale nie wiem gdzie biec.... - Wyciągneła rękę do niego aby ją schwycił. - Prowadź.

Isten

- No to w drogę - uśmiechnął się, odwracając się. - Gotowa?