Park

Tomas Grant

-Nie proszę Cię abyś do mnie wróciła.
-Proszę abyś dała mi szansę.
-Nie zranię Cię bo zrozumiałem jak bardzo Cię kochałem. Daj się zmienić i pokazać że jestem teraz inny

Kim

- po co? - spytałą z lekka irocznie. Wiedziałą że chodzi mu tylko o jedno i nie miałą zamiaru słuchac jego wytłumaczeń. Delikatnie przekręciła się w jego stronę, nadal utrzymujac dystans

Tomas Grant

Spojrzała na dziewczynę z rezygnacją.
-Nie będę naciskał. Chciałem pokazać że się zmieniłem przez te 5 lat.
Odwrócił się i odszedł kilka krokó. Stanął jeszcze po chwili i dodał.
-Zawsze Cię kochałem i zawsze będę. Możesz mnie nienawidzić ale i tak nic tego nie zmieni. Przepraszam Cię za wszystkie krzywdy. Byłam jaki byłem teraz jestem inny. Jak widzisz przy Tobie mówie o uczuciach. Tak to jestem twardy jak zawsze.
Nie spojrzał już na nią. Powoli zaczął kroczyć przed siebie. Po policzku spłynęła mu jedna łza

Kim

Zastanowiła sie chwilę nad jego słowami. Niezbyt mu wierzyła, ale mogła to być prawda.
- chcę po prostu wiedzieć po co? i jaką mam pewność że nic mi nie zrobisz? - mrukneła za nim, wiedziałą że usłyszał. Ponownie usiadła na ławce obserwując otoczenie, gdy zobaczyła jakiegos chłopaka posłała mu delikatny uśmiech.

Tomas Grant

Przystanął na chwilę
-Po co? Po to aby się poznać na nowo. Pokazać sobie że jesteśmy lepszymi ludźmi niż kiedyś.
-Jak bym miał Cię zranić to wolałbym szybciej zabić siebie niż abyś przeze mnie cierpiała.
Spojrzał na nią.
-Kim ja jestem całkiem innym człowiekiem

Kim

Gdy się odwrócił zobaczyła jak łza spływa mu po twarzy. Nie mogła uwierzyć ani w jego zachowanie ani w jego słowa. Spojrzałą mu w oczy, i ku swojemu zawodowi widziałą w nich tylko szczerość. Nie wiedziaął już co myśleć. Założyłą nogę na noge i lekko przygryzła wargę zastanawiając się nad tym.

Tomas Grant

-Kim ja Cię do niczego nie zmuszam. Nauczyłem się przez te 5 lat wielu rzeczy. Będziesz chciała dać mi sznsę to to zrobisz. Nie będziesz chciała to jej nie dasz.
Spojrzała na nią i wytarł łże.
-Jeśli nie chcesz mnie widywać sprzedam posiadłość i wyjadę. Jedno Twoje słowo

Kim

- nie zrujnuje ci tego co do tej pory zrobiłeś. - odparła powoli nadal lekko zamyślona.
- chcesz tu zostac to zostaniesz nie chcesz wyjedziesz... Mnie to już mało obchodzi - mrukneła nadal się zastanawiając. W sumie co mi szkodzi, zawsze będzie z kim pogadać postanowiła jeszcze chwilę sie zastanowić.

Tomas Grant

-Mo to wszystko jedno gdzie mieszkam. I tak jestem sam tyle co pokojówki i lokaj. To oni wszyscy wypełniają dom.
-Kim możemy cżesto na siebie wpadać. Chodzi o to że jeśli powiesz że nie chcesz mnie widzieć zniknę z tąd i nie wrócę. Nie chce niszczyć Ci życia swoją obecnością. Wystarczająco Cię zraniłem

Kim

Pomyślała jeszcze chwilę, w sumie nie miała nic do stracenia.
- hm...W sumie myślę że ewentualnie mogę dać Ci jeszcze jedną szansę - powiedziałą spokojnie.
- chyba że na prawdę chcesz się usunąć - dodała obserwując jego reakcję

Tomas Grant

Spojrzał na nią. W jego oczacj była wyraźna radość.
-Na prawdę? Jezu Kim jeśli Ty mówisz że możesz dać mi szanśę to mam się usunąć? Mogę zniknąc wtedy jak Ty będziesz chciała/
Podbiegł do ławki na której siedziałą. Uklekł przy niei i wyszeptał ze łzami w oczach
-Dziękuję

Kim

- Przestań, przecież nic takiego nie zrobiłam - mruknała cicho i pociągneła go za rękę żeby wstał.
- Tylko mi nie mów że chce ci się płakać... - zaczeła dziwnym głosem

Tomas Grant

-Zrobiłaś jedną z najleprzych rzeczy które spotkały mnie w przeciągu 5 lat.
-Płakać to ja mogę ze szczęścia

Kim

- no wiesz co? taki duży z ciebie chłopiec a będziesz mi tu płakał? - spytałą żartem i trąciła go z ramię
- siadaj i nie płacz. - powiedziała wesoło

Tomas Grant

Tom usiadł uśmiechnięty na ławce. Czuł że teraz może być tlko lepiej.
-Powiedz mi co działo się z Tobą przez te 5 lat? JEstem ciekawy na parwdę. O niczym innym nie myślałem jak tylko co się z Tobą dzieje

Kim

Westchneła
- Po pogrzebie rodziców po prostu spakowałam się i wyjechałam, kupiłam tu dom i tak sobei sama żyję a wczoraj byłam na zakupach - odparła spokojnie
- a ty co dokładnie porabiałeś? - spytała wesoło

Tomas Grant

Westchnął.
-Szczegóły czy ogólnie?

Kim

- jak wolisz - odparła spokojnie obserwując otoczenie. I zastanawiając się nad czymś

Blanka

//dom B. w LaPush

Umówiła się tu z facetem z wydawnictwa. I naraziła się na gniew Adama, by dostać jedną teczkę, buziaka w policzek i usłyszeć 'miło było Cie zobaczyć całą i zdrową'. Była z lekka zdegustowana. Usiadła gdzieś z boku zastanawiając sie co tu może być strasznego, przed czym Adam ja ostrzegał. Wampirów niet...

Tomas Grant

-Eh więc jak tylko wyjechałem od Ciebie to wróciłem do USA do swojego starego domu. Za jakiś miesiać ta głupia pizda za mną przyleciała.
Zamilkł na chwilę. Wiedział żę nie powinien o niej mówić.
-Mówiła że mnie kocha itp. wyśmiałem ją wtedy a gdy powiedziała że nadal kocham tą dziwke Kim-zamilkł-nie mogłem pozwolić aby Cię obrażała. Udeżyłem ją w twarz ona się zachwiała i spadła ze schodów.
Spojżał w niebo.
-Dostałem 3 lata za nieumyślne spowodowanie śmierci. Gdy wyszedłem odnalazła mnie jakaś moja ciotka. Powiedziała że mam tu w Forks dom po rodzicach i żebym tu się przeprowadził. Przez rok pracowałem na budowie potem remontowałem dom. A co się potem okazało? Że jestem milionerem bo odziedziczyłem spadek po ciotce. No i tu jestem. Zaczynam życie od nowa.
Spojżał znów w niebo. Tęsknił za dawnymi chwilami spędzonymi z dziewczyną siedzącą obok

Kim

Słuchała go uważnie.
- To miałeś urozmaicony czas - powiedziała z lekkim sarkazmem. Nie wiedziała o czym teraz z nim gadać, więc po prostu zamilkła.

Andrew

Idzie dalej spokojnie, uśmiechnął się ciepło, zaraźlwiie do Kim. Dostrzegł znajoma sylwetkę. Chwila...czyżby....Tak! Szybkim marszem ruszył ku Blance. I tak zanł ją tylko z widzenia. I pewnie po części z opowieśi Adama...

Blanka

Spojrzała do teczki przekładając kartki. Nic specjalnego. Podniosła wzrok. O zgrozo, jak ona by chciała jakiegoś takiego ruchu jak w Seattle. Brakowało jej hałasu i gwaru, oraz anonimowości. Na bank Adam sie dowie, że była tu sama. Zawiesiła wzrok na chłopaku, który szedł w jej stronę. Znała go? Pewna nie była...

Andrew

Pomachał jej wesoło ręką, uśmiechnął sie zaraźliwie. Tak, to była Blanka na pewno. Uśmiechnął się szerzej przyśpieszył kroku.

Tomas Grant

-Wiem Kim że mało Cię to obchodzi.
-A powiedz mi co robisz? Pracujesz gdzieś lub coś?

Kim

Spojrzałą na niego z delikatnym sarkazmem.
- Nie pracuję, głównie to siedzę w domu i sprzątam lub jeżdżę na zakupy - odparła lekko znudzonym tonem

Blanka

Odwzajemniła jego uśmiech. No i masz Ci babo placek, on chyba jest z La Push... była bliska załamania nerwowego. on na pewno powie Adamowi.
-Hej, znamy się?- udawała idiotkę z lekka, gdy podszedł bliżej.

Andrew

Podrapał się zakłopotany po głowie.
- Ja ciebie znam.....z opowieści i z widzenia....ale...ty nie wiem czy mnei znasz....
Trochę się plątał w tym co chciał powiedzieć.

Tomas Grant

Blanka

-No chyba nieb bardzo Cię kojarzę, ale znając Adama to mnie zna całe La Push. Siadaj.- wskazała miejsce na ławce obok siebie. Wpadła an szatański plan.

Kim

Spojrzałą na niego troche złym tonem.
- najpierw chcesz ze mną gadać, i znów przyjaźnić a teraz podejrzewasz że nie chcę z tobą gadać, zdecyduj się ok? - powiedziała z kpiącym uśmieszkiem na twarzy

Tomas Grant

Andrew

Siadł obok, spojrzał na nią.
- No chyba tak jest...strasznie lubi o tobie mówić i sie martwi i w ogóle...
Podrapał się po głowie.

Blanka

-A Ty mi pomożesz sprawić, by się mniej martwił.- wyciągnęła długie nogi w jeansach przed siebie lekko leniwie kładąc na udach zamknięta teczkę. Uśmiechnęła się do niego bezczelnie.

Kim

Andrew

- Naprawdę? A jak?
Nawet nie myślał o tym, zeby meldować Adamowi. Bo po co? PRzeczesał palcami kłaki.

Blanka

-Przyjechałeś tu ze mną, w ramach 'ochrony', o którą upominał się Adam. Troszeńkę skłamiesz, ale on jest maruda... Powiedział, że tu jest niebezpiecznie.- mruknęła średnio zadowolona z tych tekstów Adama.
-Zrobisz to dla mnie?

Tomas Grant

Kim

Wstała powoli i przeczesała ręką włosy.
- to choć za mną - powiedział wesoło i ruszyła przed siebie.

/Kawiarenka [ja zaczynam]

Tomas Grant