Park

Adam Knight

Stał na srodku alejki trawiąc jej słowa. Spuścił głowę bo nie mógł ich pojąć. Przecież... Ja się starałem. Patrzył pustym wzrokiem na szary piasek. Ja naprawdę się starałem... Zacisnął pięści i poczuł gniew w sercu. Odwrócił się i wymaszerował szarpkim krokiem z parku rozwścieczony do granic możliwości.

/ Ulica

Edward

Emma

- Ja też Cię kocham. - wtuliła głowę w jego tors.
- Już Ci mówiłam. Chcę spędzić z Tobą wieczność. - pocałowała go w zarys szczęki. Wtuliła policzek w jego ramię i delikatnie wsunęła dłoń pod jego koszulę, przez odpięte pod szyją guziki. Położyła dłoń na jego obojczyku. Zaczęła nią przesuwać po jego ramieniu.

Edward

Zamruczał cicho i pocałował ją namiętnie i dłuuugo w usta. Po chwili oderwał się od niej.
- Przepraszam, nie powinienem - mówił ze skruchą i drapał się po czole.

Emma

- Mówisz, że mnie kochasz. Jeśli to prawda to powinieneś. - uśmiechnęła się i przyciągnęła go bardziej do siebie, pocałowała w usta.
- Możesz mnie całować kiedy tylko chcesz i kiedy tylko masz ochotę. - zamknęła oczy i przytuliła policzek do jego ramienia.
- No chyba, że nie chcesz...

Edward

- Chcę ale kiedy Cię całuję chcę tylko więcej i więcej a nie mogę sobie na to pozwolić - powiedział patrząc gdzieś w podłogę.
- Kocham Cię i obiecuję , że nigdy Cię nie skrzywdzę

Emma

Położyła dłoń na jego policzku i zwróciła jego wzrok na siebie.
- Wiem, że mi nic nie grozi z Twojej strony. Jesteś silny i kontrolujesz się. Ufam Ci, Edwardzie. Zrozum to, proszę... - pocałowała go delikatnie w usta.
- Możesz mnie całować, możesz brać tyle ile zechcesz. Wiesz, że nie mam nic przeciwko. I nie mów, ze powinnam, bo i tak jestem pewna, że z Twojej strony mi nic, a nic nie grozi.

Edward

- Ale jeśli będę przekraczał jakąś granice to proszę, powiedz mi - stwierdził patrząc jej w oczy.

Emma

- Dla Ciebie nie mam żadnej granicy. - powiedziała cicho i zaczęła głaskać go bardzo ostrożnie po włosach. Zamknęła oczy wtulając głowę w jego tors. Było już późno, więc nic dziwnego, że po prostu zaczęła odczuwać zmęczenie. Ale nie przeszkadzało jej to, gdzie jest. W ramionach Edward mogła spać w każdym miejscu na Ziemi i poza nią.

Edward

- Jesteś już śpiąca. Może zaniosę Cię do łóżka? - spytał głaszcząc ją po pelach i całując w szyję.

Emma

- A będziesz musiał iść? Czy zostaniesz ze mną? - zapytała spokojnie. Nie chciała się z nim rozstawać. Nieco mocniej go objęła i wtyliła głowę w jego klatkę piersiową.

Edward

- Zostanę, to oczywiste - uśmiechnął się i wtulił ją w siebie.
- Moja mała księżniczka - uśmiechnął się

Emma

- Mój książę... - powiedziała cicho. Czuła się przy nim niezmiernie bezpiecznie. Mogła tak leżeć w jego ramionach i nic już nie robić.
- Skoro zostaniesz to możemy iść... - uśmiechnęła się jednak nadal nie otworzyła oczu.
- Dziękuję... że zostaniesz przy mnie. I że tak o mnie dbasz... jesteś wspaniały... kocham Cię. - powiedziała i objęła go mocniej.

Edward

- To ja dziękuję, że mogę to robić i że jesteś ze mną. To dla mnie przyjemność - pocałował ją w policzek. Wstał z ławki wciąż trzymając ją w ramionach.

Emma

Objęła go mocniej żeby nie spaść. Pocałowała go w policzek, potem oparła głowę o jego ramię kładąc usta na jego szyi. W takiej pozycji zastygła.
- Zawsze będę przy Tobie. Zawsze, zawsze, zawsze... - powtórzyła kilkukrotnie i przesunęła usta po jego szyi powoli.

Edward

- Ja przy Tobie też. Śpij już kwiatuszku - pocałował ją w czubek głowy i szedł do domu.

Emma

- Dobrze... tylko nie zostawiaj mnie... - powiedziała szeptem. Była już na wpół przytomna. Prawie spała. Mocno jednak wtulała się w niego, jego chłodna skóra działała na nią bardzo kojąco mimo, że nigdy nie przepadała za zimnem.

Edward

Wtulił ją siebie i przyśpieszył kroku żeby nie zmarzła zbytnio. Zaczął nucić jej kołysankę.

Emma

- Musisz mi zagrać kołysankę w końcu... - szepnęła. Była prawie pogrążona we śnie więc jej słowa były bardzo niewyraźne. Wtuliła się w niego bardziej, było jej chłodno ale przytulona poczuła się jakby cieplej. Nie zastanawiała się nad tym, tylko przytulała mocno. Byli już bardzo blisko domu.

Edward

- Zagram, zagram - szepnął i w parę minut znalazł się pod jej domem.

/ dom E.A [oboje, Ty zaczynasz ^^ ]

Gość

Gość

- Strasznie się czepiasz. - szturchnęła Connora lekko w ramię.
- Aż tak bardzo nie lubisz blond włosów? - rozejrzała się, nic dookoła specjalnego się nie działo. W chwili obecnej po raz pierwszy w życiu zastanawiała się czy nie pofarbować włosów.

Gość

Miał złe wspomnienia dotyczące blondynek. I bynajmniej nie były związane z głupotą.
-Taki uraz z przeszłości. - Żachnął się. Zmierzył spojrzeniem włosy Billie. - A twoje to nie do końca blond. Znaczy blond, ale nie jasny. Zresztą, kij z tym. - Dźgnął ją palcem w bok.

Aya

Zaśmiała się.
-Jemu po prostu nie pasuje u mnie blond. Prawda kwiatuszku-powiedziała zwracając się ze słodką minką do Connora.
Otworzyła już drugie oko i teraz patrzyła na niego swoimi złotymi tęczówkami.

Gość

Dźgnęła go również palcem w żebro.
- Nie rób mi tak. - nie lubiła tego, właściwie to zawsze wywoływało u niej wyprostowanie, naprężenie mięśni albo śmiech. Była dość czuła pod względem tego typu dotyku.
- Aya, pamiętaj: kto się czubi ten się lubi. Czepia się... może nie wie jak powiedzieć, że Cię lubi. - wzruszyła ramionami.

Gość

-W takim razie kocham was obie. - Mruknął posępnie i zmierzwił im obu blond-włos.
-I będę robił tak, ile i kiedy mi się podoba.

Aya

-Jak to romantycznie zabrzmiało-powiedziała z nutką sarkazmu.
śmiejąc się, gdy czochrał jej włosy,
-Widzisz jak aj teraz wyglądam?-spytała wskazując na swoją głowę będąca w strasznym nieładzie.

Gość

- Nie będziesz robić bo Ci ten palec złamię. - odsunęła się od niego nieco. Była strasznie wrażliwa na łaskotanie i "tyknięcie" w żebro albo brzuch. Odgarnęła włosy pprawiając je byle jak.

Gość

Zmrużył oczy pattrząc na Ayę.
-W gruncie rzeczy, jak potargana blondynka. - Po czym odwrócił spojrzenie w stronę B. Złapał ją za ramię w wampirzym tempie i po chwili dziewczyna siedziała nieruchomo jak sparaliżowana. Dosłownie i w przenośni.
-Wolisz tak?

Aya

-oh, dzięki za spostrzegawczość Conuś-powiedziała z całkiem wyczuwalną nutą sarkazmu.
-czemu ja tu jeszcze z tobą siedzę-spytała go, bo naparwdę się nad tym zastanawiała. w jakimś stopniu Connor ją pociągał, mimo że był ciągle tym samym pesymista. Przepraszam realistą.

Gość

- Ej... - jęsknęła cicho.
- Nie rób tak więcej. Bo Ci coś eksploduje... - spojrzała na niego i kiedy ją puściła odsunęła się od niego jeszcze bardziej.
- Ja chyba jednak już pójdę. Może pozwiedzam Forks, albo cokolwiek... - wzruszyła ramionami podnosząc się z trawy.

Gość

-Tak bardzo nie możesz znieść naszego towarzystwa? - Spytał wprost z głupim uśmiechem. Odwrócił się do Ayi:
-Ponieważ nie możesz oderwać się od mojej wspaniałej osoby. - Odpowiedział jej wielce skromnie.

Aya

Klepnęła go w ramię.
-już tak sobie nie wmawiaj-powiedziała, choć zaczęła się zastanawiać, czy może rzeczywiście nie ma racji. Spojrzała na niego.
-I kto tu odstrasza ludzi od nas?-powiedziała śmiejąc się.

Gość

-Nie ja. - Powiedział niewinnie. Zmierzył Billie srogim spojrzeniem. - Zostajesz, czy ci się to podoba, czy nie.

Gość

- Pf...- parsknęła cicho.
- Niby jak mnie zmusisz? - zapytała z łobuzerskim uśmiechem. Machnęła dłonią i Connor nagle zamarł bez ruchu, zatrzymała molekuły jego ciała. Wstała powoli i usiadła za jego plecami po czym machnięciem dłoni "odmroziła" go.

Gość

Zmrużył oczy nadal czując się trochę dziwnie. No cóż, poczuł się, jakby użył swojego daru na sobie.
-Ostrzegam, nie próbuj czegoś takiego więcej. - Zawarczał podnosząc się do pozycji siedzącej.

Gość

- Przynajmniej wiesz jak to jest być unieruchomionym. - uśmiechnęła się lekko i zamknęła oczy.
- Raczej nie używam swoich zdolności na istotach żywych... przepraszam. - powiedziała raczej bez większych emocji.

Aya

-Bijcie się-powiedziała radośnie-będzie mięso
Dodała jeszcze.
Zasmiała się cicho. Oj tak, aya nie była normalna.

Gość

-Nie ma za co. - Wzruszył ramionami i popatrzył na nie badawczo.
-Aya, to od ciebie wszyscy uciekają. Nie dziwię się im, jeśli masz takie... krwiożercze upodobania. - Mruknął uśmiechając się pod nosem. W gruncie rzeczy, Aya była... No cóż, była inna, oryginalna, ale jedyna w swoim rodzaju. Była... Odpowiednia.

Aya

_oj tam zaraz krwiożercze-powiedziała machając ręką i niwelując sprawę,
Spojrzała na niego roześmianymi oczami.
-Ty ze mną siedzisz i siedzisz i jeszcze nie uciekłeś-powiedziała.