Kawiarenka.

Edward

- Ja staram się nie wtrącać w jakiekolwiek spory - powiedział z delikatnym uśmiechem - ale nie zawsze to wchodzi.

Maria

- Uwierz mi, ze czasem nie da się patrzeć z boku na pewne rzeczy. Czasami nie da się przejść obojętnie obok sprawy, która okazuje się ważna. A sytuacje potrafią doprowadzić do wielu różnych zmian.

Edward

- Tak. Parę razy się o tym przekonałem - westchnął - przypomniało mi się teraz kiedy pierwszy raz zobaczyłem Alice i Jaspera - zaśmiał się

Maria

- No właśnie, jak to było z ich przybyciem? - zainteresowała się. - Zapewne Jasper wzbudził w was niepokój - wiesz, chodzi o blizny, które ma na ciele. Gdy zobaczyliście jego twarz, zapewne spięliście się, widząc, że przeszedł spoko w życiu.

Edward

- Na początku tak ale gdy zobaczyliśmy Alice uspokoiliśmy się trochę. Widzisz Alice to taki chochlik czy elf. Wszędzie jej pełno, cieszy się życiem, ma duże poczucie humoru - uśmiechnął się ciepło

Edward

Widząc, że Maria chce coś powiedzieć, gestem pokazał jej żeby na chwilę była cicho. Usłyszał czyjeś myśli. Kiedy głos ucich zwrócił się do Marii :
- Będziemy musili dzisiaj odwiedzić Emmę - stwierdził po chwili. Parę minut później bez słowa wybiegł z kawiarni ciągnąc Marie za rękaw. - Chodź w stronę lasu.

/ las

Julia

Julia przysłuchiwała się ich rozmowie. Nie chciała przeszkadzać, gdyż widać, że dobrze im się gadało. Wzięła serwetkę i nabazgrała na niej swój nr telefonu, wsadziła w dłoń Edwardowi i wstała.
-Nie będe już wam przeszkadzać. -powiedziała zasuwając krzesło -pa -pomachała im na pożegnanie.

/ulica

Benjamin

/ Park

Przysiadł na brzegu krzesła. Zamówił kawałek sernika i herbatę. Poprzez okna obserwował, deszczowe aktualnie Forks. Przejechał dłonią po mokrych włosach. Pieknie, wprost piękie... Zastanawiał się dlaczego dał jej swój numer. Ostrząsnął się delikatnie bynajmniej nie z zimna. Miał uraz do każdej kobiety jaką spotykał na swojej drodze. Do każdej. Każda go drażniła i denerwowała. Najgorsze były te, które próbowały być miłe. Zacisnął mimowolnie dłonie. Nie chcę, nie chcę....Kelnerka popatrzyła na niego dziwnie. Odpowiedział jej tym samym, kiedy postawiła przed nim talerz i szklankę z herbatą. Pochylił się z niemrawą miną nad kawałkiem ciasta.

Gość

Wszedł do kawiarni i rozejżał się. Wszystkie miejsca były zajęte. Westchną i spojrzał na mężczyznę siedzącego samotnie. Pachniał dziwnie. Nie był człowiekiem, ale wampirem także nie. Nie mówiąc już o wilkołaku. Zaintrygowany podszedł bliżej. - Przepraszam - zaczął pewnym głosem - mógłbym się dosiąść? - zapytał z nadzieją w głosie.

Benjamin

Benjamin uniósł głowę tak szybko że coś zabolało go w karku. Wilkołak! Wpatrywał się w mężczyznę przez dłuższą chwilę przypominając sobie wszystko co o nich wiedział. - Jasne - wskazał mu krzesło na przeciw siebie - Proszę bardzo.

Gość

- Dziękuje - usiadł na wskazanym krześle - Peter - powiedział wyciągając dłoń do mężczyzny. Głównie po to, by sprawdzić, czy jest ciepła.

Benjamin

- Benjamin - przedstawił się krótko, odkładając łyzeczkę. Podał mu dłoń. Wiedział że go zaskoczy. Nie był zimny jak lód. Był ciepły, może nie jak wilkołak ale był.

Gość

Wzdrygnął się. Nie z zimna. Zaskoczyła go temperatura ciała. - Kim jesteś, jeśli można wiedzieć? - spytał cicho.

Benjamin

- Jestem inny, tak? - Benjamin uśmiechnął się nieznacznie z reakcji Pete'a. - Jestem pół-wampirem. - wzruszył ramionami. Żadna tajemnica.

Gość

- Ciekawe - oczy mu zalśniły - Nigdy się z czymś takim nie spotakłem. Jak to możliwe, że nie masz nic przeciwko wilkołakom? - spytał zaciekawiony - gdybyś był wampirem, już dawno spróbowałbyś mnie zabić... I na pewno nie pozwolibyś mi się dosiąść.

Benjamin

- Oj, przesadzasz..... Zaraz zabijać. - Benjamin zaśmiał się krótko znad szklanki herbaty - To źle, że taki jestem? Poza tym ty jako wilkołak - zrobił chwilę przerwy - powinieneś chyba przybrać inna formę?

Gość

Wzdrugnął się lekko, ale szybko się opanował - Nie wiedziałem kim jesteś... dlatego się nie przemieniłem... zresztą umiem nad sobą panować... - zaśmiał się do wspomnień - To, że jesteś pół-wampirem, wcale nie jest złe. Widać jesteś bardziej opanowany od swoich kuzynów.

Benjamin

- Jestem o wiele bardziej człowieczy - powiedział Benjamin z dumą wyraźnie słyszalną w głosie. Na udowodnienie tego zjadł kawałek sernika. - Wyśmienity, zamów coś, nie siedź tak. Głupio mi jeść samemu.

Gość

Zaniemówił ze zdziwienia - Ty... Ty możesz jeść? - zapytał zaszokowany. Po chwili otrząsnął się i skinął na kelnerkę zamawiając kawę i ciasto.

Benjamin

- Oczywiście. - mimo towarzystwa wilkołaka poczuł się rozluźniony. Trafił na kogoś kto rownież wyróżniał się na tle zwykłych śmiertelników. I to mu odpowiadało. Mógł normalnie porozmawiać, nie musiał się mieć na baczności jak przy ludziach. - Smacznego. Nie patrz tak na mnie, mówiłem że jestem inny. - dodał po chwili.

Gość

- Dziękuje - zaczął jeść ciasto w iście ludzkim, czyli jego mniemaniu, żółwim tępie. - Dużo jeszcze umiesz rzeczy, które sprawiają, że wyglądasz jak człowiek? - zapytał szczerze zaciekawiony.

Benjamin

Benjamin nie zrozumiał do końca jego pytania. - Które sprawiają że wyglądam...? - zamyślił się chwilę - To raczej naturalne że taki jestem. - zmierzył go wzrokiem - Twoje wilkołactwo też nie rzuca się w oczy, a jakos specjalnie się nie starsz, chyba co? - zapytał celując w niego łyżeczką. - Wyglądam jak wyglądam. - powiedział cicho odkładając przedmiot.

Gość

- Nie, przepraszam, nie o to mi chodziło - wpatrzył się w kawę - Powinienem raczej zapytać: Czy jest więcej rzeczy, które odróżniają cię od wampirów? Chodzi mi o to, że wampiry, nie mogą jeść, ty możesz, wampiry nie mogą się pokazywać przy ludziach na słońcu, ty... - urwał czekając na jego reakcję.

Benjamin

- Ach to... - Benjamin popatrzył na niego dziwnie. - Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Pokazywać się mogę, ale jestem też blady. - wzruszył ramionami. - Ty, jako obserwator powinieneś tego dostrzec więcej.

Gość

- Owszem, przejrzałeś mnie - uśmiechnął się - nie zastygasz w bezruchu, nie wyglądasz jak posąg, nie powstrzymujesz się cały czas, żeby się na kogoś nie rzucić.

Benjamin

- Ooo... co ja słyszę. Aż mi głupio. - pokręcił głową ze śmiechem - Same plusy. Nie przeceniasz mnie?

Gość

- Chyba nie - spojrzał na niego poważnie - Bo w twoim towarzystwie mogę się rozluźnić, a w towarzystwie zwykłego wampira nie.

Benjamin

- Uuuu.... - Benjamin skrzywił się nieznacznie - powiało grozą. - Zebrał okruszynki z talerzyka na łyżeczkę.

Gość

- Mieszkasz w Forks od dawna? - zapytał zmieniając temat.

Benjamin

- Niespełna rok. - przekrzywił głowę spogladając na niego - Dlaczego pytasz?

Gość

- Ah... - zamyślił się - Nic, chciałem wiedzieć, czy wiesz, działo się tu coś ciekawego odkąd tu mieszkasz? Bo widzisz... Wyjechałem z forks 2 lata temu i wróciłem, żeby dowiedzieć się, co się dzieje w mieście i w La Push... oczywiście co do tego drugiego raczej mi nie powiesz - dodał z uśmiechem.

Benjamin

- Masz rację o La Push nic ci nie powiem - stwierdził z uśmiechem. - Nie zapuszczam się tam. A w Forks chyba nic się nie zmieniło. Jak zawsze deszczowo i mgliście. - Nie zapytał dlaczego Pete wyjechał choć go to ciekawiło.

Gość

Uśmiechnął się widząc jego zaciekawioną minę - No cóż, to żadna tajemnica. Miałem dość życia, kiedy ktoś mógł mi rozkazywać. Pewnego dnia po prostu zwiałem. - zaśmiał się krótko - I szczerze mówiąc nie będę płakał, jeśli sfora się rozwiązała albo... - nie skończył.

Benjamin

- Nie musiałeś... - zaczął ale urwał - Sfora... To to naprawdę istnieje? - zapytał z jeszcze wiekszą ciekawością.

Gość

- Oczywiście... - zaczął - Ale wierz mi... Bycie w sforze nie jest marzeniem. Albo jesteś po prostu członkiem sfory i nie dość, że nie masz prywatności, to jeszcze musisz słuchać rozkazów... - uśmiechnął się krzywo - Tak, nie da się odmówić wykonania rozkazu... Albo jako Alfa musisz zmuszać do czegoś innych co jest jeszcze gorsze... Tak mi się wydaje... nie byłem alfą. - wiedział, że zdradza sekrety, ale było mu wszystko jedno.

Benjamin

- Nie ma się prywatności? - zamyślił się. Czyli to prawda co mówili, że dzielą ze soba wszystkie mysli... - To macie wesoło ze sobą - dokończył pocierając brodę wierzchem dłoni.

Gość

- Taa... Jak cholera... - uśmiechnął się - wyobraź sobie, że wszyscy twoi przyjaciele znają wszystkie twoje myśli.

Benjamin

- Jak są przyjaciółmi to chyba nic złego? - prezentował typowo wampirze podejście do sprawy. - To ze mną musisz się czuć naprawdę swobodnie.

Gość

- Nie wydajesz mi się groźny - uśmiechnął się - ale może pozory mylą i chcesz mnie zabić jak tylko wyjdziemy z budynku - zaśmiał się. - Volturi nie interesowali się tobą? - zapytał - Tak wiem, kim oni są... Byłem we Włoszech... poza tym sporo słyszałem.

Benjamin

- Oczywiście, mam takie plany. - dokończył ze złowrogim uśmiechem. Widząc jego minę roześmiał się - Spokojnie... Volturi? Wątpię by interesowali się mną. Nie rzucam się w oczy.