Wodospad Księżycowy

Julia

-Znam-powiedziała uśmiechając się do nich.
-Mają tam pyszne kremówki, ale najeść się też można dobrze-stwierdziła.

Caroline Thomas

- To chyba nienajlepszy pomysł - spojrzała na chłopaka.
- W takim razie prowadź - uśmiechnęła się kącikiem ust.

Bastian Martínez

- Właśnie. Prowadź. - uśmiechnął się do Julii

Julia

Uśmiechnęła się do nich.
-Właściwie to nie jestem pewna jak wyjść z lasu.-zaśmiała się z siebie- od zawsze miałam problemy z orientacją.-stwierdziła uśmiechając się bezradnie.

Caroline Thomas

- W takim razie mam się zmienić w wilka i was poprowadzić? Czy to będzie zbędne? - spojrzała na nich, uśmiechając się już normalnie.

Bastian Martínez

- Przydało by się. - zaśmiał się

Julia

-Taak, to dobry pomysł-stwierdziła.

Caroline Thomas

- Oczywiście - powiedziała z przekąsem i nie czekając na ich odpowiedź ruszyła jako pierwsza w las, gdzie z powrotem zamieniła się w kremowego wilka. Warknęła cicho, żeby wiedzieli, gdzie się znajduje i za nią ruszyli.

Julia

Ruszyła w tamtym kierunku.
-Ty też jesteś wilkołakiem?-zapytała Bastiana, aby się upewnić.

Bastian Martínez

Ruszył za Caroline.
- Tak.-odpowiedział - A właściwie to skąd wiesz o naszym świecie?

Julia

-Znam kilka wilczków- stwierdziła-no i każda tajemnica w końcu wychodzi na jaw...-stwierdziła.

Caroline Thomas

Zaradnie omijała wszelkie przeszkody [w tym drzewa i krzaki], przysłuchując się ich rozmowie. Też była ciekawa skąd dziewczyna tyle o nich wie. Przyspieszyła trochę tempa, jeśli chciała, by wyszli z lasu do zapadnięcia egipskich ciemności.

Bastian Martínez

Ah. A Ty i Ian..- przez chwile chciał spytac czy sa para ale zrezygnował- jak się poznaliście? Sama domyśliłaś się kim jest?

Julia

-Właściwie to przez przypadek. -stwierdziła. -Spotkałam go, kiedy grał na ulicy. I od tego czasu spędzaliśmy ze sobą sporo czasu, jednak mam wrażenie, jakby miał kiedyś zniknąć i już nie wrócić. A skąd wiem kim jest? Zdążyła się mały wypadek, który go zdradził... Sama nigdy bym sie nie domyśliła. Jestem osobą kompletnie naiwną i bezmyślną. Przecież gdybyście chcieli moglibyście mi coś teraz zrobić. Nie mam najmniejszych szans z Wami.-usmeichnęła się bezradnie. Zauważyła, że Camille przyspieszyła i musiała teraz patrzeć pod nogi aby się nie wywrócić.

Caroline Thomas

Po jakimś czasie dotarli do wyjścia z lasu. Dotarła tam pierwsza, więc natychmiast przemieniła się z powrotem w człowieka. Usiadła na ziemi w oczekiwaniu na Bastiana i Julię.

Bastian Martínez

No tak...Wkońcu on sie nie starzeje..Kiedyś będzie musiał z tąd odejść raz na zawsze żeby nie wzbudzić podejrzeń. - pomyślał. - Ciekawe co takiego się stało ze się zdradził... - ale nie zdąrzył zapytać. Zobaczył że Caroline czeka na nich już jako człowiek więc przyśpieszył kroku i dołączył do niej z uśmiechem na ustach.

Caroline Thomas

- Cudowna rozgrzewka - spojrzała na niego i zaśmiała się.
- Zmęczony?

Bastian Martínez

Tym spacerkiem? Skądże. - zasmiał się - A Ty? - spytał zawadiacko

Caroline Thomas

- Nigdy - parsknęła śmiechem.
- Dla mnie to tempo jest dość normalne. Ale muszę przyznać, że już nie odczuwam głodu - uśmiechnęła się. - Nie wiem jak ty. - spojrzała na niego.

Julia

-To jak idziemy do tej kawiarenki, czy nie?-zapytała z uśmeichem.

Bastian Martínez

- Mi chyba też powoli odechciewa się jeść.Ale mam ochotę na tą kremówke. - zaśmiał się patrząc na nią - Tak. - odpowiedział Juli.

Caroline Thomas

- W takim razie teraz ty robisz za przewodnika - powiedziała, patrząc na dziewczynę. Nie siliła się specjalnie na sarkazm. I tak miała wrażenie, że Julia jej nie polubiła.

Julia

-To może wyjdźmy już z tego lasu zapytała?-i ruszyła w kierunku ulicy.

/ulica

Caroline Thomas

Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem, włożyła ręce do kieszeni i ruszyła za Julią.

//Ulica

Bastian Martínez

Wydawało mu się że dziewczyny nie przypadły sobie go gustu.Zastanawiał się dlaczego. Sam polubił je obie. Ian też był w porządku.
- Ok. - powiedział i ruszył w jej kierunku

//ulica//

Gość

Ian, jednak nie ruszył za nimi. Słyszał dobrze ich rozmowę.
Uznał, że lepiej będzie jak Julia zapozna się z wilkołakami.
Przynajmniej ci nie mieli problemu z nieśmiertelnością.
Poszedł w swoją stronę.
// jeszcze nie wiem gdzie... gdzieś w Forks/

Gość

Max biegł. Wcale nie szybko. Napawał się widokiem zieleni. Tak miłych lasów, nie widział już dawno. Dużo tu było paproci, które uwielbiał. Zatrzymał się nagle, przy ogromnym spadzie. Usiadł przy jednym z drzew, opierając się o wystający konar. I podziwiał. Podziwiał, podziwiał, podziwiał.

/Forks.?/

Bastian Martínez

//Forks/Centrum/Knajpka//

Szedł lasem trzymając Anyę za rękę.
Odrazu kierował się na swoje ulubione miejsce w tym lesie, wodospad.
Gdy doszli uśmiechnął się szeroko. Rozejrzał się dookoła po czym zerknął na dziewczynę.

Anastasia

/no z tego Forksa...

Anastasia szła spokojnie za chłopakiem. Gdy doszli do wodospadu uśmiechnęła się promiennie.
Było tu naprawdę ślicznie. Pusciłą dłoń Bastiana i podeszła nad wodospad.
Usiadła na jednym z kamieni wpatrując się w wodę.

Bastian Martínez

Przez chwilę stał w tym samym miejscu patrząc jak dziewczyna siada.
Przeciągnął się i uśmiechnął ponownie.
Cofnął się na chwilę za krzaki i przemienił w wilka. Poprostu w lesie lepiej czuł się pod tą postacią.
Wyszedł i powolnym krokiem ruszył w stronę Anyi. Położył się obok niej kładąc łeb na przednich łapach i także patrzył na wodę.

Anastasia

Gdy podszedł do niej jakiś wilk uśmiechnęła się szerzej.
Podrapałą zwierzaka z auchem.
- Śliczny z ciebie wilczek - powiedziała wesoło i ząśmiałą się.

Bastian Martínez

Mruknął przekrzywiając łepek na bok kiedy podrapała go za uchem.
Uniósł się trochę na przednich łapach patrząc na dziewczynę i uśmiechną się po wilczemu.
Przysunął się bliżej i położył łeb na kolanach Anastasii.
Zerknął do góry na twarz swojej towarzyszki. Spojrzał na nią oczami szczeniaczka i zaskomlał aby go pogłaskała.

Anastasia

Widząc i słysząc jego zachowanie zaśmiała się cicho.
- nie za dobrze Panu ? - spytała żartem.
Znów zaczęła delikatnie drapać wilka za uchem z uśmiechem szczerzy na twarzy

Bastian Martínez

Pokręcił łbem na boki chcąc zaprzeczyć i znów po wilczemu się uśmiechną.
Zamknął ślepia gdy drapała go za uchem i zamachał lekko ogonem.
Leżał tak przez dłuższą chwilę w bezruchu po czym otarł pyszczkiem o brzuch Anyi i popatrzył na nią.
Przyglądał się jej długo przekrzywiając łeb na bok.

Anastasia

W tej chwili przypominał jej psa. Znów się zaśmiała cały czas go głaszcząc. Nie wiedziała o co mu chodzi, gdy otarł się o jej brzuch to też posłała mu pytające spojrzenie. Gdy jego psyk był wyżej delikatnie pocałowała go w czubek głowy i zaśmiała się. Cały czas delikatnie go głaskała.

Bastian Martínez

Położył głowę z powrotem na jej kolana cały czas obserwując ją kątem oka.
Mruknął cicho przenosząc wzrok na wodę spływającą z wodospadu.
Po dłuższym czasie znudziło mu się to bezczynne leżenie pod postacią wilka.
Wstał ociężale i potruchtał do krzaka za którym pozostawił swoje ubranie.
Przemienił się, ubrał i wyszedł podchodząc do kamienia.
Usiadł obok Anyi, podkulił nogi po czym oparł na nich ręcę.
Patrzył przez chwilę na wodospad po jakimś czasie jednak odwrócił wzrok w kierunku Anastasii i uśmiechną się szeroko.

Anastasia

Głaskała go cały czas.
Gdy przemienił się i przyszedł również uśmiechnęła się wesoło.
- jesteś słodkim wilkczkeim - powiedziała wesoło.

Bastian Martínez

Zaśmiał się cicho. - Serio?
Przysunął się bliżej niej i nachylił całując w policzek.

Anastasia

Nadal uśmiechała się wesoło.
- Serio, serio... - gdy poczuła jego usta zaśmiała się cicho.
Pogłaskała go lekko po ramieniu po czym przytuliła się do niego.
- Wiesz co ? Chyba fajniejszy jesteś jako wilk - powiedziała totalnym żartem. Patrzyła n aniego spokojnie

Bastian Martínez

Wesoło się uśmiechną słysząc jej śmiech po czym przytulił dziewczynę do siebie.
- No wiesz... - mruknął robiąc udawaną smutną minę - Dlaczego...?