w lesie

Gość

- Może być. - uśmiechnął się. Usiadł na przewróconym pniu i spojrzał na Ann. - Zaczynaj. - pomysł naprawdę się mu spodobał.

Anna Marie

- To co wybierasz.. prawdę czy wyzwanie ? - powiedziała wyzywająco. Miała nadzieję, że chłopak wybierze pierwszą z opcji.

Gość

- Na początek... prawda. - skrzyżował ręce na piersi czekając na pytanie.

Anna Marie

Uśmiechnęła się. Jak na razie wszystko szło po jej myśli. Usiadła na pniu obok chłopaka i zwróciła się w jego stronę - Powiedz mi, dlaczego i przed kim uciekasz ? - spytała wymawiając dokładnie każde słowo.

Gość

- Ech... - westchnął. Wiedział, że prędzej czy później to pytanie padnie. Chciał skłamać, powstrzymał się jednak. - Uciekam przed... wyrzutami sumienia. - mówił szczerą prawdę.

Anna Marie

- Wyrzutami sumienia ? - spytała. Mamy ze sobą więcej wspólnego niż myślałam .. uśmiechnęła się gorzko do swoich myśli. - A te wyrzuty sumienia .. - zaczęła - Skąd się wzięły ? Z jakiego powodu.. ?

Gość

- Zachowaj to pytanie na później. Teraz moja kolej. - próbował jakoś zamaskować zdenerwowanie uśmiechem. - Prawda czy wyzwanie? - zapytał.

Anna Marie

- Potem na pewno wybierzesz wyzwanie - wypomniała mu zawiedziona. Poczym po chwili zastanowienia dodała - Wybieram prawdę. Jest w sam raz na początek.

Gość

Reymond Próbował się wyrwać - bezskutecznie. z resztą jakie miał szanse, sam jeden na siódemkę nowonarodzonych. Bezradnie przyciśnięty do drzewa Liczył ostatnie minuty życia.
Zaśmiał się gorzko. - Przynajmniej byłem szczęśliwy gdy dwaj rozpalali ognisko Reymond użył swojego daru. Nie chciał jej tu ściągać, zabili by pewnie i ją.
- June, Jun... Jeżeli mnie słyszysz... wiedz że cię kochałem. Dbaj o siebie malutka, zaprzyjaźnij się z Cullenam, dbaj o Chiarę... Nie uciekaj z Forks tu jesteś bezpieczna, kod do wspólnego konta i resztę potrzebnych informacji znajdziesz w moim notatniku. Skupił się na przekazaniu jej najpotrzebniejszych informacji, nie zaśmiecał głowy niepotrzebnymi wówczas sprawami.
- Nie martw się o mnie. Dorzucił Gdy jeden z Volturi odcinał mu dłoń.

W szarych oczach zamajaczyły mu jasne płomienie ognia. Tak bardzo przypominały mu rude włosy June, gdy się śmiała, i mierzwił je wiatr.
Albo gdy uciekali z Włoch, gdy płakała i były mokre od łez.

- Tak bardzo cię kocham...

...:Śmierć nastąpiła szybko:...

Gość

Gość

- Prawda... Dlaczego uciekłaś z Włoch? - zapytał przyglądając się dziewczynie z zainteresowaniem. Przeczuwał, że kryje się za tym większa historia.

Junette Kowalska

Wybiegła z auta i pomknęła przez las. Wystraszyła niewielkie stado srok których ogony mieniły się jak rozlana benzyna. Zatrzymała się, o tej porze dnia ludzie raczej nie robią ognisk.
- Nie... wyjęczała i z zawrotną prędkością pobiegła do miejsca gdzie ciągnął ją zapach spalenizny.

Dookoła był popiół i żażące się kawałki drewna. Ogień musiał być ogromny gdyż nie zachował się ani skrawek jego ciała. Ostatnie spalili ubrania, Bluza za sztucznej wełny topiła się powoli na tyle wolno że widać było jeszcze napis "metalica". Gdzies w środku June coś pękło. po policzkach potoczyły się krwawe łzy. Z jej piersi wydarł się wrzask rozbrzmiał echem w puszczy płosząc zwierzęta.

-Rey... Braciszku... Nie zastanawiając się uklęknęła wśród żaru i przytknęła głowę do popiołu. - Ja też bardzo cię kocham.
Ogień mocno ranił jej zimne dłonie jednak to co na zewnątrz było nieporównywalne z tym co działo się wewnątrz małej June.

Chiara

Chiara biegła zaraz za June. Gdy tylko zobaczyła co się stało zamarła.
- Ale Rey przecież on ..... nie mógł..... tak nagle - pomyślała zrozpaczona.
Gdy się otrząsnęła podbiegła do płaczącej June i objęła ją mocno. Nie mogła sobie nawet wyobrazić co mogła czuć Junette, z tego co widziała byli ze sobą bardzo zżyci.
Nie wypuszczając June z objęcia i gładząc po plecach powtarzała:
-Ciiii, ciiiii...... jestem tu z Tobą. - powiedziała nie wiedząc czy na coś się przydadzą te słowa i ona sama.

Junette Kowalska

- Chciała Umrzeć. Pójść na łatwiznę. Jednak Chiara... i Daniel, oni też byli ważni. Podniosła się z ziemi i spojrzała na Chiarę z dziwną dostojnością.
- No cóż, kwestię pochówku mamy z głowy. Chwyciła garść kamieni i rzuciła w palenisko.
- Spoczywaj w pokoju.
Miejsce gdzie umarł nie wyróżniało się spośród innej części lasu. jedyne co pozalało je zidentyfikować to zesmolone czarne smugi na drzewach.

Chiara

Chiara również wstała, była trochę zdziwiona.
- Co teraz zamierzasz? - zapytała niepewnie.
Stanęła opierając się o jedno z zasmolonych drzew i spoglądała na June.

Anna Marie

Gość

Włoska mafia... Wyobraził sobie koksów w garniturach, okularach przeciwsłonecznych z karabinami w rękach, a wśród nich bezbronną Annę. Potrząsnął głową by pozbyć się tych myśli. - Pytanie. - powiedział spoglądając na dziewczynę.

Anna Marie

Ciekawość niemal ją zżerała. Musiała go o to spytać. Teraz był na to najlepszy moment i nie potrafiła przepuścić takiej okazji. Opuściła wzrok w dół, by chłopak mniej się krępował - Co wywołało twoje wyrzuty sumienia ? Dlaczego tak cię gnębią ? - spytała.

Gość

Westchnął ciężko. Teraz nie było odwrotu. Musiał jej powiedzieć. Może trochę mu ulży kiedy w końcu komuś o tym powie? Miał tylko nadzieję, że Ann nie ucieknie przestraszona. Wlepił wzrok w ziemię. - Zrobiłem coś strasznego. - zaczął. Głos mu drżał. - Zabiłem swoich rodziców. - szepnął. Czekał tylko na to kiedy Anna ucieknie z krzykiem.

Anna Marie

Anna Marie przełknęła głośno ślinę. - Co to znaczy 'zabiłem rodziców' ? - gwałtownie wstała i zacytowała słowa chłopaka - Jak to się stało ? - spytała zaskoczona i zdenerwowana. - Myślałam, że raczej powiesz, że na przykład ... zdradziłem dziewczynę, przejechałem kota sąsiadki - przedrzeźniała ton jego głosu - a ty mi tutaj wyskakujesz, że zabiłeś rodziców! - Po tym 'wystąpieniu' poczuła się zażenowana. Sama pozbawiała życia niewinnych ludzi.. Ale on to co innego. Nie jest wampirem, nie musiał tego robić! A na dodatek byli to jego własni rodzice! Jak on mógł ?! myślała na swoją obronę.

Gość

Oparł ręce na kolanach, ukrył twarz w dłoniach. - Nie interesowali się ani mną, ani bratem. Jedyną rzeczą, która zajmowała ich myśli były pieniądze. - tłumaczył zbolałym tonem. - Nie zrobiłem tego sam. Pomógł mi brat i gang do którego należeliśmy. - głos mu się załamał. - Mieliśmy ich tylko nastraszyć, żeby w końcu przejrzeli na oczy, ale... wszystko zaszło trochę za daleko...
Powiedział to. W końcu wyrzucił to z siebie. Teraz... niech się dzieje co chce.

Anna Marie

- W jaki sposób ich 'nastraszyliście' ? - spytała nie zmieniając swojej pozycji. To, że rodzicie nie zajmowali się dziećmi nie znaczy, że musieli zginąć. Od tej chwili możemy rozmawiać jak równy z równym. - westchnęła w myślach - Z tym wyjątkiem, że ja nie zabiłam własnych rodziców. - pomyślała rozgoryczona.

Gość

- Upozorowaliśmy wypadek samochodowy. - mruknął. - Mieli się tylko poturbować, wszystko było dopięte na ostatni guzik. Wpadli do rowu, tak jak to było ustalone. Powinni stamtąd wyjść, czekaliśmy w ukryciu całą godzinę. Poszliśmy sprawdzić co się stało... Siedzieli w przewróconym samochodzie i, nie wiem jak to się stało, na ich ciałach było mnóstwo ran kłutych. Nawet nie wiedzieliśmy skąd... Wykrwawili się na śmierć. - ponownie głos mu się załamał. Nie miał odwagi spojrzeć na Ann.

Anna Marie

- Ty to wymyśliłeś czy twoi kumple z gangu ? - brnęła dalej w temat, patrząc w jego oczy. Chciała by wszystko zostało wyjaśnione, bez żadnych niedomówień.

Gość

- Mój brat. - odpowiedział krótko. Odważył się podnieść wzrok i spojrzeć w oczy Anny. Było mu wstyd. Mogłem tego nie mówić... A co jeśli doniesie na mnie policji? Muszę naprawić jutro ten przeklęty samochód...

Anna Marie

- A kto dostał cały spadek po rodzicach ? - spytała podejrzliwie, patrząc prosto w jego błękitne oczy. On chyba naprawdę tego bardzo żałuje ..

Gość

- Nick i ja. - odpowiedział. - Właściwie to tylko Nick, bo jest starszy. Krótko po całym tym zamieszaniu musiałem uciec. Nie wytrzymałem. - przetarł twarz dłonią.

Anna Marie

Jaki on naiwny .. pomyślała i zrobiło się jej nawet żal Jareda. - I sądzisz, że twój brat wymyślił ten 'świetny pomysł' tylko dlatego, żeby rodzice przejrzeli na oczy i się wami zainteresowali ? - spytała sarkastycznie.

Gość

Wyraz twarzy Jareda zmienił się. Uśmiechnął się lekko pod nosem. - Wiem o tym doskonale. Wiem, że zrobił to wszystko specjalnie. Że mnie wykorzystał. Ale... to mój brat. Jedyna osoba, która wspierała mnie przez całe życie. Jak mógłbym mu nie pomóc? - spuścił wzrok i wlepił go w ziemię. - Zastanawiałem się gdzie on poznał ten cały gang... Ci ludzie byli jacyś dziwni.

Anna Marie

Gdy silne emocje już ją opuściły usiadła obok chłopaka.. - Pomóc w czym ? W przejęciu majątku rodziców ? - spytała. Każdy człowiek jest taki sam. Tylko pieniądze i pieniądze.. . - pomyślała. Próbowała go jednak zrozumieć. Przeanalizowała jeszcze raz wątek gangu i zadała kolejne pytanie - Czy on był im coś winien ? Dziwni .. ? Wszyscy mordercy są dziwni. - stwierdziła po chwili.

Gość

- Tak. Chciał przejąć majątek, więc mu pomogłem. - przyznał. Nie obchodziło go, że Nick był żądnym pieniędzy mordercą. Był jego bratem i to się liczyło. - A ten gang... nie wiem. Spotykaliśmy się tylko wieczorami, nie pamiętam za bardzo jak wyglądali. Dziwnie się zachowywali. Jakby ciągle byli głodni... Nie, to jest głupie. - potrząsnął głową.

Junette Kowalska

Anna Marie

Chiara

- Nie ma sprawy. Ale wrócisz potem do motelu? - zapytała zbierając się w stronę auta.

Gość

- Nie żałuję, mimo to nadal męczą mnie wyrzuty sumienia... - mruknął. Spojrzał na Ann. - Nie wiem jak to powiedzieć. Patrzyli na mnie i mojego brata jakby chcieli nas zjeść. - roześmiał się cicho. - Wiem, to głupie. Wydaje mi się, że to byli jacyś fani fantasy i innych bzdet. Nosili czerwone soczewki i takie tam... - nadal się uśmiechał.

Anna Marie

- Dla ciebie ważniejsze są pieniądze od rodziców ? - spytała zszokowana. Czerwone soczewki ? - pomyślała - A może to byli jedni z nas .. Ale po co byłaby im potrzebna forsa ? Będzie bezpiecznej jak nie wciągnę się w dyskusję na te temat .

Gość

- Nie. Dla mnie ważniejszy jest brat niż rodzice, których nie kochałem. - sprostował. Westchnął ciężko i spojrzał Ann w oczy. - Czemu nosisz złote soczewki? - zapytał ni z tego ni z owego.

Anna Marie

- A ten brat materialista ma cię pewnie gdzieś - powiedziała z obrzydzeniem w głosie - Skoro upozorował wypadek swoich rodziców mógłby to równie dobrze zrobić z tobą. - dodała. Czemu ja się tak martwię o niego i jego sprawy ? pomyślała poirytowana. Jak bardzo mogło zależeć jej na jakimkolwiek człowieku ? - Złote soczewki ? - zmieszała się. - Yy, taka moda. A pozatym mam wyjątkowe oczy, bo często przy zmianie światła wydaje się, że zmieniają kolor..

Gość

- Gdyby miał mnie gdzieś to nie przelewałby mi na konto pieniędzy. Być może jest materialistą, ale wiem, że się o mnie martwi. - oparł się o pień drzewa obok. Zrobiło mu się trochę zimno więc skrzyżował ręce na piersi. - Rzeczywiście. Ostatnio często spotykam ludzi ze złotymi, albo czerwonymi soczewkami. Chyba jestem trochę zacofany... - zaśmiał się cicho pod nosem.

Victoria · Gość

Wampirzyca wyglądała przyjaźnie. Nie wyróżniała się spośród innych. Blada skóra, miodowe oczy... Victoria uśmiechnęła się czarująco do dziewczyny i przykucnęła obok niej. Popatrzyła chwilę w jej twarz i dostrzegła na niej zakłopotanie i zniechęcenie. Victoria uśmiechnęła się nieznacznie i zaczęła:
-Nie czytam w myślach, ale po twojej minie widać, że nie jesteś zachwycona moim towarzystwem. - wymawiała słowa starannie, powoli. - Nazywam się Victoria Messy, urodziłam się w 1896 w Europie. - Victoria niezauważalnie szybko złapała ją za nadgarstek i odczytała historię jej życia. Z rodu Ludzi Lodu. Hmm... Ciekawa umiejętność... Nagle przed oczami stanęło jej niewyraźne wspomnienie przemiany. Zamarła na chwilę dalej mając w głowie oblicze Aro.
-Więc stworzył cię Aro? - Zapytała z uznaniem
Sol zrobiła zdziwioną minę.