Polana

Edward

Objął ją delikatnie.
- Urodziłem się 107 lat temu jako normalny człowiek. Wtedy panowała empidemia
hiszpanki. Ja i moja matka zachorowaliśmy. W szpitalu opiekował się nami Carlise.
Moja matka zmarała i poprosiła go żeby się mną zajął. Parę godzin później mój stan się pogorszył i postanowił mnie przeminić. Od tego czasu jest moim ojcem. - mówiąc głaskał ją po brzuchu.
- Nie czytają w myślach ale mają inne zdolności. Alice przewiduje przyszłośc a Jasper panuje nad emocjami innych - dodał.

Emma

Spojrzała w górę, patrzyła w niebo a po chwili zamknęła oczy. Kiedy ją głaskał było jej nisamowicie dobrze, mogła już nic więcej nie robić.
- Trzeba być umierającym, żeby zostać wampirem? I czy jesteście jedyni? - przekręciła głowę żeby móc dodatkowo podziwiać jego piękne rysy, serce zaczęło jej bić szybciej.

Edward

- To zależy. Żeby stać się jedyn z nas masz jad musi rozprzestrzenić się w całym ciele osoby ugryzionej. Mamy też pewne zasady,których musimy przestrzegać - starał się mówić wszystko dość zrozumiale.
- Co masz na myśli pytając czy jesteśmy jedyni? - spytał całują ją po policzkach.

Emma

- Jedynymi wampirami na świecie? Czy jest więcej? - przytuliła policzek do jego torsu i odgarnęła sobie włosy za ucho. Uśmiechała się ciągle do niego.

Edward

- Jest nas więcej - odpowiedział głaszcząc ją po policzku - praktycznie w każdym zakątku świata są jakieś wampiry - dodał i delikatnie położył ją na ziemi. Zza drzew zaczęło wychodzić słońce. Rozpiął swoją koszulę a promyki słońca padały na jego tors.
- O to co dzieje się z nami w słońcu - powiedział.

Emma

Pierwsze wrażenie zrobiła na niej, jego klatka piersiowa. Serce biło jej niesamowicie szybko, gdyby mogło pewnie wyskoczyło by na zewnątrz. Kolejne, i tak samo wielkie wrażenie zrobiło na niej efekt słońca, jakby tysiące, miliony mikroskopijnych diamencików. Uniosła powoli dłoń i położyła na jego brzuchu, przesunęła ją górę po klatce piersiowej.
- Jesteś jak diament... jesteś piękny... - przesuwa powoli dłoń po jego ciele badając opuszkami palców, bardzo delikatnie, jego mięśnie brzucha i klatki piersiowej.

Edward

- Nie jestem piękny - zaprzeczył.
- Emmo, wysztko we mnie ma przyciągać pontencjalne ofiary. Mój wygląd, mój głos, mój zapch... - westchnął smutno.
- Ale Ciebie kocham ponad wszystko i nie umiałbym Cię skrzywdzić - powtórzył po raz kolejny i przyciągnął ją do siebie. Wtulił ją w swój tors i pocałował w czubek głowy.

Emma

Przytuliła się do niego mocno, nie mogła się oprzeć jednak żeby nie dotykać go. Zaczęła delikatnie przesuwać dłoń po jego plecach.
- Wiem, ufam Ci. Czuje się przy Tobie stuprocentowo bezpieczna. - wtuliła głowę w jego klatkę piersiową.

Edward

-Teraz Twoja kolej, opowiedz mi coś o sobie - powiedział głaszcząc ją po plecach jednocześnie wtulając twarz w jej włosy.

Emma

- Ale co... mówiłam Ci, jestem zwyczajna. Nie ma o czym opowiadać. - przytula twarz do jego nagiego torsu, chłód bijący od jego skóry pozwala jej nieco uspokoić bicie serca. Dłoń wsunęła mu pod koszulę i delikatnie głaszcze go po boku brzucha i klatkie piersiowej.

Edward

- Na pewno jest. Jak się tu znalazłaś i czemu? - spytał wkładając ręce pod jej koszulkę i delikatnie wodził dłońmi po jej plecach.

Emma

Wyprostowała się pod wpływem jego chłodnych palców. Było jej bardzo dobrze.
- Przyjechałam z San Francisco, mieszkałam z ocjem. Ale on jest bardzo zoranizowany, dużo pracuje... jest dyrektorem firmy... wyprowadziłam się do mamy bo ona o wiele gorzej radzi sobie z codziennością. Jest indywidualistką. Bałam się, że sobie nie radzi i nie myliłam się. - uśmiechnęła się wtulając głowę w jego nagi tors.

Edward

- Tyle mi wystarczy - mruknął jej do ucha i delikatnie pocałował w szyję.
- To na co masz ochotę? -spytał.

Emma

- Bycie z Tobą. - uśmiechnęła się wtulając do niego - Ale chyba nie możemy tutaj dłużej siedzieć. Masz jakieś propozycje? - przesunęła dłoń po jego brzuchu i plecach.

Edward

- Teraz ty wymyślasz - zaśmiał się i wziął ją na ręce. Położył się z nią na trawie.
- Pomyśl, może jest coś co chcesz zobaczyć, zrobić... nie mam pojęcia co może chcieć dziewczyna w Twoim wieku - zaśmiał się.

Emma

- Fakt... jesteś już w podeszłym wieku. - wzruszyła ramionami, pocałowała go w policzek. - Możemy... no sama nie wiem. Wrócić do miasta i iść do parku? - przesunęła policzkiem po jego nagiej klatce piersiowej.

Edward

- To ci komplement - udawał oburzonego.
- Z Tobą mogę tu siedzieć i całe życie - zaśmiał się - może być i park -westchnął

Emma

- Bądź możemy jechać do mnie. Mój pokój nie jest zbyt hmm... wystawowy, ale będziemy mieć spokój. - uśmiechnęła się, jednak po chwili pokręciła głową - Nie... w moim domu jest Elizabeth, z nią nigdy nie ma spokoju. - pocałowała go delikatnie w klatkę piersiową, potem całowała nieco wyżej aż w końcu pocałowała go w policzek.

Edward

- W takim razie do Ciebie. Gwarantuję, że Twoja mama nawet się nie dowie, że jestem u Ciebie w domu - zaśmiał się.
- To ustalone? - spytał całując ją w szyję i obojczyk.

Emma

- Ustalone... -powiedziała ściszając głos. Kiedy jej dotykał i całował na pewno zgadziłaby się na wszystko. Delikatnie odchyliła głowę i zamknęła oczy, szybko jednak udało jej się zebrać myśli. Uspokój się... daj na wstrzymanie... on i Elizabeth?!
- No to... idziemy? Spory kawałek drogi przed nami. - uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek.

Edward

- Ok - wstał z ziemi i podał jej rękę.
- Wiesz co mam pomysł - zachichotał i jednym szybkim ruchem włożył ją sobie na plecy.
- Trzymaj się moco - zaśmiał się i pobiegł szybko w stronę wyjścia z lasu.

Emma

Złapała się go mocno, widziała smugi zamiast drzew i tylko chowała głowę w jego plecach i karku kiedy mijali jakieś drzewo. Po pewnym czasie złapała się go jeszcze mocniej. Emma Austen... zginęła w pojedynku z sosną zwyczajną.

Edward

- Nie bój się nic Ci się nie stanie - zaśmiał się.
Za parę minut byli już przy ścieżce i widać było ich auto. Delikatnie odstawił ją na ziemię. Ponieważ trochę się chwiała przytrzymał ją.
- Chyba nie było tak źle? - zachichotał.

Emma

Ma zamknięte oczy.
- Nie... ale widzę podwó... czwórnie... - położyła dłoń na czole i znów się zachwiała. - panowie Cullen... chcecie mnie chyba zabić.

Edward

Zaśmiał się.
- Nie nie chcę ale wiem co może Ci pomóc odzyskać równowagę - zaśmiał się i przyciągnął ją do siebie. Prawie stykali się twarzami.
- Lepiej? - szepnął.

Emma

- Trochę... - wzięła głęboki wdech, jego chłód skóry i zimny oddech dawały jej niesamowite ukojenie. Jej serce zaczęło bić szybciej.

Edward

Uśmiechnął się do niej. Zbliżył się do niej jeszcze bardziej.
- A teraz? - szepnął uśmiechając się łobuzersko.

Emma

- Już widzę tylko podwójnie... - uśmiechnęła się lekko i zachwiała. Serce bije jej coraz szybciej.

Edward

Przytrzymał ją mocniej. Bardzo powoli zbliżył usta do jej ust.
Ostrożnie i delikatnie złożył na nich pocałunek.
- A teraz? - spytał z uśmiechem.

Emma

Stanęła prosto i uśmiechnęła się, zachwaiała znów.
- Przepraszam... zapomniałam o oddychaniu. Już wszystko w porządku... ale więcej nie zamierzam korzystać z usług komunikacyjnych Cullen S.A. - uśmiechnęła się do niego i delikatnie przytuliła.
- No to... jedziemy do mnie? - oparła głowę o jego ramię i delikatnie pocałowała go w szyję, następnie w zarys szczęki.

Edward

- Tak - wziął ją delikatnie za rękę.
- Zobaczymy czy nie będziesz korzystała - zaśmiał się .
- I nie zapominaj o oddychaniu - uśmiechnął się i pogłaskał ją po policzku.

Emma

- Nie będę, jestem tego pewna. - uśmiechnęła się kiedy ją pogłaskał - No to chodźmy już bo tym razem prowadzisz powoli i zgodnie ze znakami. - ruszyła powoli w stronę samochodu.

Edward

- Zobaczymy - uśmiechnął się łobuzersko i poszli w stronę auta.

/ dom Emmy

[zaczynasz w domu ^^]

Edward

/ pokój Emmy

Wbiegł na polanę i usiadł pod drzewem. Zamknął oczy wsłuchują się w śpiew ptaków i myśląć o Emmie. Po kilku godzinach zachciało mu się iść na spacer po mieście.

/ ulica

Victor

- Ta przypomina siekierę... z kolei ta urwaną głowę. - mrucząc pod nosem, opisywał chmury. Leżał sobie na trawie, od tak. Należała mu się w końcu chwila przerwy. Po tygodniowym obserwowaniu Forks, nareszcie wyczaił swoją ofiarę. Wiedział o niej bardzo dużo, wystarczająco wiele by móc wkroczyć do akcji.
Wyciągnął z kieszeni paczkę czerwonych marlboro i zapalniczkę, wyjął jedną fajkę, którą wkrótce się zaciągnął. Chociaż papierosy miały nijaki wpływ na ciało wampira, on i tak je lubił. Obserwował dym wydobywający się z jego ust.
- Emma... Emma... - powtarzał. Próbował złapać dym w dłoń. - Już niedługo... - otworzył dłoń, a na jego twarzy pojawił się cwany uśmieszek.
Podniósł się, zdeptał butem dopalonego papierosa i skierował swe kroki ku czarnemu Harleyowi stojącemu przy drzewie. Wskoczył na niego i odpalił maszynę. Ruszył z zawrotną prędkością ścieżką w lesie, by wyjechać na ulicę.

/Ulica

Veronica

/ulice

Weszła na polanę wcześniej szybko przemieszczając się między konarami drzew. Na polanie od razu wyczuła zapach człowieka... I kilku wampirów... ale. Musieli być tu wcześniej. Znacznie wcześniej. Przez moment jakby wyczuła woń Victora.
Rozejrzała się dookoła. Ściganie za zwierzętami od zawsze uznawała za nieco uwłaczające jej godności. Jednak... Nie mogła zapolować jeszcze na ludzi. Wiedziała, że nie znalazłaby umiaru...

Victor

/Las

Wjechał na polanę i nawet nie zwalniając zaczął jeździć dookoła Veroniki. - Nie mów mi, że wciąż pożywiasz się zwierzętami? - zaśmiał się, tym swoim szaleńczym śmiechem. Humor mu się poprawił.

Veronica

Przymknęła delikatnie oczy. Ruch motoru rozkojarzył ją. Wyciągnęła rękę i maszyna natychmiast zatrzymała się. Gdyby Victor nie trzymał się mocno... Z pewnością już leżałby na ziemi.
-To nie jest Twoja sprawa Roosevelt... -mruknęła zła.
-Zresztą myślałam, że nei chcesz ze mną rozmawiać.

Victor

Motor zatrzymał się gwałtownie. Victor o mały włos znalazł się na ziemi. Trzymał się jednak mocno kierownicy i siedzenia. Z rozbawieniem spojrzał na Veronicę. - Zmieniłem zdanie. - oznajmił i zeskoczył z motoru. - Można by powiedzieć, że cię wychowałem, panno Sucre. Ale nie przypominam sobie, żebym uczył cię jadać śmierdzące zwierzęta. - zmarszczył lekko brwi.

Veronica

-Wielu rzeczy mnie nie nauczyłeś... -wyszczerzyła się brutalnie- Szczerze? Ogólnie pedagog z Ciebie marny... -wzruszyła ramionami. Udała, że rozgląda się w poszukiwaniu jakiegoś większego zwierzęcia. Zerknęła na niego ukradkiem.