Polana

Lizzy Brown

-Problem w tym , że nie jestem silna, krew ludzka jest dla mnie... wytwornym winem...
, muszę się pokazać... Edward powiedział , że muszę i chce... - dotknęła jej ręki i nagle Lizzy zamarła kiedy jej palce spoczęły na pierścionku...

Gość

- No dobrze - powiedziała - Lizzy - pomachała jej dlonia przed oczami

Lizzy Brown

Spuściła wzrok z dół.
- twój chłopak.. przykro mi... był bardzo przystojny...- Przypomniała sobie o swoim narzeczonym Willu.

Gość

- Ze co? - spojrzała dziwnie na dziewczyne
- Jaki chłopak?

Lizzy Brown

Była zmieszana.
- przepraszam nie powinnam zaglądać w twoja przeszłość... widziałam wypadek...
kurcze to takie pogmatwane
- twój chłopak zgina w samochodzie... ja swojego zagryzłam.

Gość

Samantha wolała to narazie przemilczeć
Wypadek - pomyślała ale cały czas nie mogła sobie tego przypomniec
- Wiesz co bedzie dobrze jak odpoczniesz, nie wygladasz za dobrze.

Lizzy Brown

- Jest dobrze, czuje się świetnie lepiej być nie może - warknęła.
- Twoje wspomnienie , wróciły mi moje.. te najokropniejsze i najstraszniejsze...
powinnaś się mnie bać uwierz mi!- wrzasnęła, podrywając się i uderzyła pięścią w pobliskie drzewo.
- On zzzzginął bo nie potrafiłam się powstrzymać.. jak oni wszyscy! Tak po prostu rzuciłam się na niego.... Taka ze mnie zimna suka!- teraz to już był histeria..

Gość

- Ej spokojnie. To że teraz sie wyzyjesz i bedziesz walic pięscia w drzewo nic nie da. Musisz sie zmienic, rozumiesz - powiedziała spokojnym tonem głosu ale tak zeby to dotarlo do dziewczyny
- Musisz sie wziazc w garsc do cholery - warkneła
- Co z tego ze bedziesz sie uzalac nad soba...

Lizzy Brown

- Ja się nad sobą nie użalam, w ogóle nie wiem po co ja Ci to mówi, brak mi samokontroli a jemu życia nic nie zwróci - krzyczała.
- Nigdy nie mów że się nad sobą użalam - Lizzy prawie płonęła ze wściekłości, podbiegła do dziewczyny i chwyciła ja za szyję.
Po chwili puściła.
- Przepraszam.. wybacz... proszę.. - powiedziała spokojnie opadając na kolana.

Gość

Kiedy Lizzy ja pusciła, Sam złapała sie za szyje
- Nie umiesz nad soba panowac i kierujesz sie emocjami - powiedziała

Lizzy Brown

- Wiem o tym, Victor powiedział , że zwierzęta pomogą mi się uspokoić... - Lizzy wstała i odwróciła się do Sam plecami.
- Pewnie nigdy więcej nie będziesz chciała zostać ze mną sam na sam?

Gość

Sam podeszła do Lizzy. Bała się troche ale ukryła ten strach
- Narazie musisz sie uspokoic.

Lizzy Brown

Poczuła Sam za plecami, wzięła głęboki oddech i skupiła się na rozluźnianiu mięśni
- wiesz gdyby udało ci się ukończyć psychologie byłabyś dobra .- uśmiechnęła się

Gość

- Nie pasuje na psychologa - powiedziała - Ale moim zdaniem potrzebujesz z osoba najbardziej zaufana dlugiej rozmowy

Lizzy Brown

Patrzyła w las.
- Dziwne , więc czemu studiowałaś psychologię?- odwróciła głowę w jej stronę- ... ciężko jest ukryć niektóre rzeczy , wiem np, że straciłaś pamięć bo widziałam twoja rozmowę z Alice, wtedy kiedy dotykałam pierścionka.
- Nie mam nikogo bliskiego... ale możemy sobie pomóc - powiedziała z uśmiechem.

Gość

- Nie wiedziałam ze studiowałam psychologie, wiesz nie lubie rozmawiac o tym ze straciłam pamiec - powiedziała spokojnie

Lizzy Brown

- Nie... nie zrozumiałaś mnie - uśmiechnęła się ironicznie. - Możemy zawrzeć układ, ja pomogę Ci odzyskać pamięć , a Ty pomożesz mi zapanować nad sobą- spojrzał w niebo.

Gość

- Nie wiem czy mi sie uda Tobie pomoc - powiedziała

Lizzy Brown

- Zawsze, można spróbować ...- znów spojrzała na nią.
- jesteś miła, szczera, nikogo nie oszukujesz, jesteś sobą- moim kompletnym przeciwieństwem , i teraz proszę Cię o pomoc...- głos jej się załamał.

Gość

- Lizzy ja bardzo chciałabym Ci pomoc, ale...- przerwała na chwile - Moge sprobowac ale niczego nie obiecuje

Lizzy Brown

- Odwdzięczę Ci się - powiedziała szczęśliwa, jakby wygrała w totka XD
- Ale teraz , przepraszam muszę lecieć, gdzie mieszkasz?

Gość

- Nie ma sprawy - powiedziała - Blisko domu Cullenow - dodała

Lizzy Brown

- A tak.. widziałam - zaśmiała się- więc zobaczymy się wieczorem , jak będę u Callen`ów . Pa. - ucałowała Sam w policzek i znikła w lesie.

// gdzieś w lesie

Gość

Samantha udała sie do domu

/dom młodych wampior - pokoj bezowy

Gość

\las

Reymond który dotąd trzymal na wodzy swoje emocje teraz dał im zupełny upust.
- June! Co ty najlepszego robiłaś?! A gdyby cię zaatakowali?! Oboje o mało się na ciebie nie rzucili! Krzyczał dziewczyne w twarz byleby się wyładować.
- Miałaś zdobyć ich zaufanie. Poszukać wilkołaków i wrócić. Ale nie...
Oczywiście MAŁA JUNE musiała robić wszystko po swojemu...

Junette Kowalska

\las

- Wiedziałam co robię... Poza tym wcale nie musiałeś się wtrącać,
Braciszku... Zaśmiala się glośno szukając na twarzy Rey'a choć odrobiny uśmiechu.
- Dlaczego Corvus cię tu przysłał, aby chronić "biedną, małą June", czy może urwałeś się bez jego wiedzy?

Gość

- On wie że tu jestem... Uśmiechnął się lecz nie długo pozostał w pozytywnym nastroju.

-Junne... popełniłaś tyle błędów... wiesz ile czasu zajmie nam odbudowanie kontaktów z Cullenami?
Teraz mają nas zapewne za nadopiekuńczego braciszka nadpobudliwej dziewczyny "gumowe ucho"...
- Nawet nie mamy się gdzie zatrzymać... June i ten... ADAM... za mało masz imion? ono jest... paskudne...

Junette Kowalska

- Nie podoba ci się? Zaśmiała się.
- A co do miejsca... możemy narazie przebywać tutaj. jest tu niesamowicie.
Mówiła kręcąc się po polanie przypominającej niemalże ideane koło.
-A Culenowie są mili, odpowiedzialni i musze ci powiedziec że ich polubiłam. Tak jak się wspierają w trudnych chwilach i Jasper wygląda ślicznie gdy się złości...

Gość

- Złości na CIEBIE. June. Tak samo jak ja, gdy masz taki niewyparzony jezor. I myslisz że co? Jasperek przyjdzie po ciebie w lśniącej zbroi?
- Jesteś małą głupiutką romantyczką...

Junette Kowalska

- A ty wierzysz w horoskopy.

Gość

Reymond zaśmiał się i opadł na ziemię. Westchnął cicho, - Ona musi się tylu nauczyć, po co on ją tu przysłał?.
-Więc mówisz że wierzę w horoskopy... a wiesz że to całkiem ciekawe? Śmiertelnicy bywają interesujący w swej prostocie. Wystarczy komuś powiedzieć że ma danego dnia szczęście a on, albo będzie z tego zadowolony, i szukał tego "szczęścia" przez cały dzień, albo od rana do wieczora będzie chcial temu zaprzeczyć, samemu zciągając na siebie niefortunne przypadki...

Junette Kowalska

- Niezła teoria, ale nie zapominaj że ty też byłeś śmiertelnikiem.
pozatym... słyszysz? June wsłuchiwała się w szum wody. To musi być niedaleko.

Gość

- Juny... Jesteś wielka. Strumień?
- Hm... poczekasz chwilę? odświerzę sie i zaraz będę. Tylko nie uciekaj zaraz w krzaki tdo Cullenów Smile

... Mówił zdejmując plaszcz, a zaraz potem granatowy podkoszulek, odsłaniając wytatuowane plecy - dzieło june.

Wzdłuż kręgów dwanaście japońskich symboli symbolizujących siłę, odwagę, szybkość... na łopatkach smoka walczącego z jaguarem. Kot zamiast oczu miał dwa neduże metalowe kółka. Sam dokładnie niewiedział czemu pozwolił jej na to, szpecąca ozdoba, "walka skrajności" Jak to nazywała. Miał do niej słabość. Choć może dla własnego dobra nie powinien.

Junette Kowalska

- Dobrze. Zaśmiała się
Gdy Remond odszedł, postanowiła przejść się po lesie. Wyczuiła wszelkie zmysły.
- Chyba zdąże połazić. Pomyślała.
\las

Gość

\skądś

Rey rozejrzał się dookoła. - Mała, wkurzająca...
Gdy nagle wyczół krew, wołała go.
\las

Albert

/las

Pojawił się trzymając od tyłu Avię. Zanurzył twarz w jej włosach i wziął głęboki wdech.

Avia

Dziewczyna nie wiedziała o co sie dzieje. Była oszołomiona. Zaczęła się szarpać z napastnikiem. Puszczaj mnie! - krzyczała - słyszysz, masz mnie natychmiast puścić!

Albert

Albert trzymał Avię w żelaznym uścisku, nie dając się się wyrwać. Jego usta coraz bardziej zbliżały się do jej szyi. - Znalazłem cię w końcu. - zamruczał.

Avia

Słowa oprawcy dźwięczały jej w głowie. Kim on jest? Nagle przypomniała sobie wieczór w którym straciła rodzinę. Boże, tylko nie to. Proszę... to nie może byc prawda. On nie może być wampirem...Strach powodował, że wyrywała się jeszcze bardziej. W pewnym momencie krzyknęła - Zostaw mnie ty krwiopijco!

Albert

Albert zaintrygowany słowami dziewczyny uniósł głowę. Czuł jak jad napłynął mu do ust. Odwrócił Avię przodem do siebie i spojrzał jej w oczy. - Skąd o nas wiesz? - zapytał cicho.