Las

Dea

Potknęła się o jakiś korzeń. Wyciągnęła się na ziemi jak długa. Porwała portki i rozwaliła sobie kolano. Z płaczem i złością, gnana resztkami strachu wstała i zaczęła biec dalej. Opadała z sił co raz bardziej.

Gaspard

Dogonił ją i złapał.
-Dea, nikt Cię nei skrzywdzi...- nei chciał jej puścić, na zać. Ogarnłą ją ramionami.
-Przepraszam, nie uderzyłbym Cię. Uwierz mi. Po prostu panicznie się o Ciebie boję...

Dea

Deę jakby opuściły siły. Zaczęła ryczeć jak jeszcze nigdy.

Gaspard

-No wypłacz się...- pogłaskał ją po głowie przytulajac do siebie.
-Poraniłas sobie nogi.- stwierdził zerkajac w dół.

Dea

- Bo jesteś osłem - wychlipała w jego ramię.

Gaspard

-Wiem... Kretynem też.- jeden bszybki ruch i miał ją na rękach.

Dea

- Też - powiedziała słabym głosem - O co ci chodziło rano? Zanim przyszła Leah... - bolały ja nogi, bolało ją wszystko. Mimo wszystko zdecydowała ze przez chwile moze ja poniesc zanim mu przypomni ze mial jej juz nigdy nie dotykac

Gaspard

-O nic.- westchnął rpzytulajac ja do swojego gorącego ciała, szedł w stronę domu.

Dea

- Nie zbywaj mnie. Zapytałeś mnie o wpojenie, a potem weszła Leah. Więc o co biega? - Dei zaczynał mijać atak paniki. Stwierdziła, ze nawet jesli by ja uderzyl albo cos jej zrobil to za dwa dni miala sie stawic u doktora, jezeli nie pojawilaby sie to Betrell sprawdzilby co sie z nia dzieje. Ta mysl ja pokrzepila nieco.

Gaspard

-zależy mi na Tobie, za bardzo chyba...- westchnął ciężko.
-Może to czasowy objaw ojcostwa. Nigdy nie byłem ojcem.

Dea

- Ojcowie nie calują córek w usta - odrzekła bez zastanowienia - Ale to... to nie jest... - nie bardzo wiedziala jak o to zapytac.

Gaspard

-Co?- nie zczaił, sam był na boso.
-Przyspiesze, ale się nei bój...- zaczłą biec pprzytulajac ją trochę mocniej do siebie.

Dea

- Nie wpoiles sie we mnie, prawda? - zapiszczala cichutko - Bo to ppowiedziales Leah, prawda? Ze to nie to... Nie oszukalbys jej prawda?

Gaspard

-To nie jest kwestia wyboru.- powiedział starając się zachowac spokój.
-Nie wiem, dea, naprawdę nie wiem. Na razie jest ok.

Dea

- Postaw mnie - szarpnęła się lekko - po prostu mnie postaw. Pójdę sama. Gdy dwoje ludzi cierpi, to nie jest ok.

Gaspard

-Nikt nie cierpi.- trzymał ją mocno.

Dea

- ona cierpi, Ty cierpisz... - stwierdziła Dea wiercąc sie - postaw mnie Gas. Nie uciekne.

Gaspard

-Nikt nie cierpi. Nie postawie Cię, jesteśmy niedaleko domu.- spojrzał na nią przez chwilę z lekkim uśmiechem.

Dea

- Postaw mnie do cholery! - teraz sie wściekła - Czy ty myslisz ze ja slepa i głucha jestem?!

Gaspard

-Nigdy tego nei czułem to po prostu dziwne.- zatrzymał się. Postawił ją.
-Nie znikaj mi... Błagam, nie znikaj mi już więcej z oczu.

Dea

Dopiero teraz zauważyła jak jest zimno. Dopóki ją trzymał było jej ciepło, ale teraz wiatr uderzał w nią całym chłodem. Kichnęła.
- Ty rzeczywiście masz ze 40 stopni - zauważyła mimochodem - Wiesz o tym, ze nie bede u ciebie mieszkać wiecznie, prawda? Jak powiedziales ja jestem po prostu ładna... Masz swoje zycie Gas. Nie zaprzepaszczaj go dla nikogo. - objęła się ramionami i poszła powoli dalej.

Gaspard

-Zimno Ci...- westchnął i ogarnął ją ramieniem.
-Wiem.- westchnął ciężko.
-To minie mi pewnie.

Dea

Odsunęła się. Kichnęła raz jeszcze.
- Robisz herbatę. I mysle, ze ci minie. Nie chce zebys sie kłócił z Leah. ja ją strasznie lubie Gas. Moze ona mnie nie lubi, ale ja ja tak. Nie chce zeby cierpiala przeze mnie, rozumiesz? Wiem co to znaczy cierpiec przez kogos, wiem co to znaczy czuc sie zdradzona przez najblizszych. nie chce by ktokolwiek czul sie tak przeze mnie. - szla coraz wolniej. bolały ja stopy i byla cholernie zmeczona. Na szczescie juz widac bylo dom
//dom Gasa

Melanie

//Dom Sama
-Wygląda na strasznego dupka.
powiedziała Będąc już w lesie i mając pewność że jej nie usłyszy.

Jacob

/Dom Sama

- Taa, mnie też czasem wkurza. - mruknął. Całkowicie już zapomniał, że pada deszcz. Szedł przed siebie nie bardzo zdając sobie sprawy z tego dokąd idzie.

Melanie

-Czemu?
Chciała wiedzieć.
Zarzuciła sobie bluzę na głowe bo krople deszczu nie padały jej na twarz

Jacob

- Tak po prostu. Nieraz nawet samą swoją obecnością. - mruknął i zaśmiał się cicho pod nosem. Krople deszczu spływały mu po twarzy, ale jakoś się tym nie przejął.

Melanie

Wyprzedziła go trochę i odwróciła się do niego.
Szła tyłem przodem w jego stronę.
-Nie przeszkadza ci deszcz?
Uśmiechnęła się.
-to jak, chcesz zobaczyć co narysowałam?

Jacob

- Nie, nie przeszkadza. - uśmiechnął się. - No to pokaż, co tam naskrobałaś. - rzekł szczerze zaciekawiony.

Melanie

Powiła mu palcem przed nosem.
-Musisz obiecać że nie będziesz się śmiał.
Uśmiechnęła się i sięgnęła do torby po blok.
Podała go Jacobowi.

Jacob

- Spoko. - uspokoił dziewczynę po czym otworzył blok. Na pierwszej kartce narysowany był... on? Tak, na pewno. - Ja? Ale dlaczego?

Melanie

Wzruszyła ramionami.
-Byłeś ciekawym przedmiotem obserwacji.
Puściła mu oczko.
-poza tym, w ogole się nie ruszałeś.

Jacob

- A no... mam tak kiedy jestem zamyślony. - uśmiechnął się. Oddał blok dziewczynie. - Ładnie.

Melanie

Wzruszyła ramionami.
-Bywało lepiej .
Schowała blok do torby.
-Stałeś się jakiś milczący.

Jacob

Jake wlepił wzrok w ziemię. Humor mu się zepsuł. Nie wiedział jednak dlaczego. Może przez deszcz? Nie nie powiedział.

Melanie

Szli w milczeniu. Nie lubiła takiej ciszy, a jeszcze bardziej nie lubiła pozbawiać kogoś humoru. Nie wiedziała co powiedzieć. Więc szła dalej w milczeniu, mając nadzieje że Jake w końcu coś powie.

Jacob

Zorientował się, że od pewnego czasu idą przed siebie, nie bardzo wiedząc dokąd. - To... gdzie idziemy? Mam cię odprowadzić? - zaczął cicho.

Melanie

-Chyba trafie sama.
Powiedziała. Wydawało jej się, a może czuła, że chłopak chciał, lub przynajmniej powinien, zostać sam.

Jacob

- Jesteś pewna? Jeszcze niedawno całkiem się tu gubiłaś. - mruknął przekonany racją swoich słów.

Melanie

-Musisz ode mnie odpocząć.
Powiedziała uśmiechając się.
-A do domu jakoś trafię.