Restauracje

Morgan

Najpewniej, gdyby nie fakt, że był osobą zaiscie dobrze wychowaną, wywróciłby teraz oczami. Uśmiechnął się jedynie.
- Wracać?
Uniósł lekko brew.
- Nie...sądzę, że powinniśmy tu zostać na jakiś czas, jeżeli ci to oczywiście nie przeszkadza.

Leonardo

Nie lubił być z daleka od swoich kasyn. Wyjątek robił jedynie dla Toskanii. Spojrzał na Morgana z ukosa
- Kilka dni. Nie więcej - poprawił ułożenie sztućców. Pod pewnymi względami wykazywał tendencje do pedantyzmu. - Nudzi mnie Paryż. Bez urazy - westchnął. - Tutejsi artysci się popsuli. Nie ma tu już nic wartościowego. Nawet awangarda zeszła na psy - skrzywił się nieznacznie.

Morgan

- Wiem, przyjacielu. Aczkolwiek, jak pewnie sam doskonale wiesz, tu najłatwiej zaopatrzeć się w obsadę do filmu. Większość tutejszych panien aż do tego lgnie. Wiesz, jaką wartość ma teraz pieniądz...
Weschnął robiąc minę " Ach ta dzisiejsza młodzież".

Leonardo

Nie skomentował tego. Uniósł jedynie brew. Firmy Morgana bywały ciekawą rozrywką, jednak Leonardo wolał inne. Znał ciekawsze zajęcia. Aczkolwiek, nawet on miewał przyjemność z Morganowych inwestycji.
- Coś konkretnego? Czy dopiero zaczniemy się rozglądać? - westchnął wygładzając maleńką fałdę na obrusie. Czasem zastanawiał się czy naprawdę muszą to robić sami. Czy nie łatwiej było kogos wynająć.

Morgan

- Niestety...musimy sami wyszukać.
Westchnął ciężko.
- Nie chcemy przecież rozgłosu w stosunku do tych filmów. Jak dobrze wiesz, moglibysmy na tym obaj stracić. Bardzo wiele.

Leonardo

- Wiem, wiem - powiedział z lekkim zniecierpliwieniem. Co za idiotyczne czasy. Pełne hipokryzji... Rozebrane kobiety wędrują po ulicach a filmy dla dorosłych nadal stanowią tabu. Prychnął niezadowolony.
- Masz kogoś na oku czy dopiero za to się zabierzesz? - zmarszczył brew.

Morgan

- Niestety, dopiero się zabieram. Odnalezienie się w tym...Paryżu
Skrzywił się wyraźnie.
- Dużo mi zajęło. Tyle się tu zmieniło....to wręcz niesmaczne. Nic nie jest gustowne. Brak elegancji, sam rozumiesz.

Leonardo

- WIęc nie dziw się, że siedze tu jak na szpilkach - mruknął pod nosem Leonard - Te czasy sa straszne. Ludzie zwierzęceją. - prychnął - słyszałby kto zeby się żywić bydłem. Wegetarianizm - wycedził słowo pogardliwie.

Morgan

Prychnął z wyraźnym obrzydzeniem.
- To jest nie do przyjęcia, mój przyjacielu, te nowe porządki. Od wielu lat żywimy sie, tak jak sie żywimy. I nagle...jakieś paktan ie pakta. Głośno teraz o tym.
Westchnął ciężko
- Trudno się gdzieś udać by nie spotkać hołoty, zk tórą teraz młodzi siebratają.

Juliette

Carmen

Położył telefon na stole. Jakby tak znów miał do niej napisać. Poklepała Julie po kolanie. CO miało znaczyć: Nie martw się. Widziała, że Julie i tak jest jakaś smutna i nieobecna w pewnym sensie.

Leonardo

- Ten świat chyli się ku upadkowi, drogi Morganie. Juz od dawna to powtarzam. - poprawił skórzane rękawiczki na dłoniach - Zróbmy szybko co mamy zrobić i wracajmy do Vegas. Tam przynajmniej nie ma tego parszywego smrodu obłudy jaki panuje tutaj - zmrużył oczy - Tam przynajmniej jestem u siebie. - Był przywiązany do miejsc, w których mieszkał. Nie lubił innych. Najlepiej czuł się wśród swoich własnych "śmieci"

Morgan

- Oczywiście...mój mistrzu
Pozwolił sobie na odrobinę złośliwość i cynizmu, jak to zwykle z nim bywało. W jego żyłach...dawno temu płynęła krew francuska. bardzo lubił Francję. Ale starą Francję. Nie to zawszone, śmierdzące miejsce. Gdzie nawet w najlepszych hotelach mogła isepojawić niegodna hołota, która nei umie się prezentować.
- Wiem, ze ubolewasz, ale potrzeba czasu. Myślę...że mam pomysł.
Uśmiechnął się lekko.

Leonardo

Na słowo "mistrz" zmarszczył czoło
- Gdybys nie był taki stary to wytarmosiłbym cię za uszy, mój synu - rzekł ostrzejszym tonem. Nie lubił takich żartów. Szczególnie w chwilach gdy nie miał kwitnącego humoru.
- Słucham tego pomysłu - odetchnął zainteresowany mimo wszystko. Modlił się o coś co w jakiś sposób złagodziłoby jego ból przebywania tutaj.

Morgan

Zachichotał cicho, niby mały dzieciak. Miał takie swoje dni. Ponoć na starość się dziecinnieje.
- Widzisz, mój drogi ojcze, można by zorganizować bankiet. Ale nie taki, jakie teraz są w modzie, nie.
Patrzył na porzyjaciela. Te współczesne bankiety w wiekszości były nie do przyjęcia. Zero elegancji, pompy. Nic...zwykła, jak to wspólcznesan młodzież mawiałą..." impreza". A nie o to mu chodziło. W jego filmie nei mogły występować byle kobiety. Nie on szukał pięknych, dobrze wychowanych panien.
- Bankiet ten byłby porządny, w wielkiej sali balowej z najętą porządną orkiestrą. Dalej...to obaj już cos znajdziemy

Leonardo

- Bankiet w starym stylu. - podchwycił pomysł i jego poznaczoną czasem twarz rozświetlił uśmiech. Pogroził Morganowi palcem - Ty wiesz jak mnie uradować, mój drogi. Ty wiesz jak ucieszyc stare serce - które juz dawno nie bije

Morgan

- Od tego jestem, między innymi.
Uśmiechnął się do niego. Rozejrzał się, usiadł wygodnie, jednak nadal na swój sposób sztywno . Oparł się o oparcie, na króka chwilę zamknął oczy.
- Dobry, stary bankiet.

Leonardo

- Mam nadzieję, że chcesz to zrobić tutaj - zatoczył koło dłonią - Nie wyobrażam sobie bankietu w innym miejscu - Paryz mu się nie podobał. Wolał Rzym. A jeszcze bardziej swój zameczek w Toskanii. Nawet w rezydencji Morgana nie czuł się dobrze. Ostatecznie znosił swoja bytnosć w Stanach. Tam urządził się nieźle. Spojrzał na Morgana bysto. - I koniecznie zabrośmy tę motłoch, który śmie się określać mianem artystów. Niech zobaczą co znaczy smak i elegancja - pokręcił glową zniesmaczony na samo wspomnienie tych ludzi. Świat schodzi na psy.

Juliette

Carmen

Dopiła szybko wino i schowała telefon do swojej torebki.
- Ja, ja idę - zaśmiała się i wstała. Wzięła Julie pod ramie.
- To co wieża a potem? - spytała z szerokim uśmiechem

Morgan

Leonardo

- I dobrze - puknął palcem wskazujacym w gazetę. Aż zaszeleściła. Wygładził ją
- Jadłeś już coś? - zaczynał doskwierać mu głód. Nie lubił być głodny.

Juliette

Morgan

- Nie było kiedy. Wylądowałem niedawno.
Jemu to nie przeszkadzało. Jadł przed podróżą, niedawno. Spojrzał na tamtą grupę.
- Co do znalezienia odpowiednich gości...coś się wymyśli. O to się nie martwię. Gorzej, z tym żeby, trzymali poziom. Ale...myślę że jakoś temu zaradzimy.

Leonardo

- Mam nadzieję - zacmokał z powątpiewaniem - Ale kilku tłumoków nie zepsuje nam przecież zabawy - podążył wzrokiem za spojrzeniem przyjaciela.
- Tę rudą to ja skądś znam... - rzucił półgłosem do samego siebie. Wrócił do Morgana.
- Powiedz mi, gdzie czasy Chopina...- westchnął. - Wtedy - wycelował palcem w sufit - to były bale

Morgan

- Też znam. Dam głowę, że już ją kiedyś gdzieś widziałem...
Westchnął cicho
- Czasy Chopina? Zastąpiono czasami marnej muzyki, którą śmią nazywać muzyką, mimo, że to młodzież krzyczy do mikrofonów. Są to czasy gdzie kobiety chodzą półnagie po ulicach.
Westchnął cicho.
- To właśnie zastąpiło to całe piękno

Leonardo

- To nie zastąpiło. To je pogrzebało, mój drogi - starszy pan pokiwał głową - Piękno jest przysypane śmierdzacym gównem - podsumował - I to mnie boli najbardziej.

Morgan

- Tak, to prawda. Ale gdzie znajdziesz człeka, który zakochany jest w tamtych czsach. Czasach piękna i inteligencji. A nie tego motłochu.
Potarł skronie, w geście zmęczenia.

Leonardo

- Człeka? - uniósł brwi na znak rozbawienia - A kto ich pytałby o zdanie? - potarł o siebie obie dłonie - Natomiast takich jak my.. Myślę, ze znalazłbyś wielu.

Morgan

- Wielu którzy znają życie. A większość obecnie to motłoch, jak już wspomniałem,bratają się z ludźmi czy zapchlonymi psami. To już nie to samo. Naprawdę.

Leonardo

- Nawet mi nie przypominaj - westchnął. - To obraza dla całego naszego gatunku. A te trzy osły myślą, że mają wszystko pod kontrolą - prychnął. - Świat schodzi na psy!

Carmen

- Chodź - pociągnęła Julie i pobiegły do windy.
- Wiesz co widziałam w jednej z uliczek śliczne sukienki a obok kawiarenkę - powiedziała wciskając guzik

Juliette

- Jakie sukienki? Jaką kawiarnie? - Wyjątkowo nie miała ochoty na zakupy. Chciała iść. Przed siebie i jak najdalej.

Carmen

- Jedna taka czarna ładna, przed kolano. Druga taka fioletowa ciemna ale nawet w bordowy wpadała z taką kolorową tutaj jakby...- nie wiedziała jak to nazwać ale widząc jej minę przestała się jakoś starać żeby to wytłumaczyć.
- A kawiarenka taka malutka i śliczna - westchnęła wchodząc do windy.
- Julie? - odwróciła się w jej stronę - proszę pomóż mi wybrać jakąś sukienkę. Nie wrócę do Seattle z Paryża bez sukienki - zaśmiała się i dźgnęła ją w bok brzucha palcem

Juliette

Julie spojrzała na nią dziwnie i parsknęła śmiechem.
- Jasne. Wyślę tylko wiadomość Istiemu. Nie wypada go tak zostawiać - westchnęła wyciagając telefon. Szybko wpisała smsa. Wieczorem miała w planach powłóczyć się po Paryżu samotnie.

Carmen

- No co? nie zawsze się jest w Paryżu. A wiadomo, że jest on stolicą mody więc wypada sobie coś ładnego sprawić - pokazała jej język

Juliette

- Przeceiż nic nie mówię - zaśmiała się - I masz rację. Jak mozna wrócić z Paryza bez sukienki - zachichotała mierzwiąc Carmie włosy.

Carmen

- Tobie też coś ładnego kupimy - poprawiła swoje włosy bo teraz wyglądała jak czarownica

Juliette

- Mnie wystarczy zwykła mała czarna. - uśmiechnęła się. I może jakiś kostiumik od Chanel. Przyda się do pracy. I garnitur.. Jeden garnitur dla niego. Od Versace...

Carmen

- I coś jeszcze jako dodatek. Może torebka, szpilki... - wymieniała zastanawiając się.
- I jeszcze na lotnisku to jak będziemy wracać to wina jakieś dobre - przypomniało jej się nagle