Dom Selene

Selene

Właśnie tak mi się przypomniało o tym... Adam, co jest? - zauważyła, że jest jakiś zamyślony. - Wszystko w porządku? - spytała.

Adam Knight

- Tak, jest ok. - Kiedy chciał był bardzo przekonywującym kłamcą. - Poprostu lubię tę piosenkę i zawsze się zawieszam na niej... - zaśmiał się cicho z tego że nic nie spostrzegła. Dla niej to wygladało na śmiech z jego własnej głupoty.

Selene

- Nie wiem czy o to chodzi... No nic, nie będę ci wiercić dziury w brzuchu - uśmiechnęła się. - Ta piosenka ma w sobie coś, choć jest przygnębiająca.

Adam Knight

- Mnie nie przygnębia... Wiolonczele... Takie zaskakujące prawda? - zapytał i upił ostrożnie herbaty. Pierwsze wrażenie było powalające ale za drugim razem nie była juz tak zła.

Selene

- Yhm - przytaknęła. - Byłeś kiedyś na jakimś koncercie? - spytała. - Czułeś tę atmosferę na żywo?

Adam Knight

- Nie. Nie lubię opuszczać domu czy mojego pokoju. Lubię słuchać muzyki tam gdzie nikt mi nie przeszkadza w odbiorze. Nie zależy mi na atmosferze. - zobaczył w myślach obraz rozchichotanych nastolatek ciągnących tłumnie na koncert. Napewno nie....

Selene

- A ja chciałabym zobaczyć jakiś znany, rockowy zespół na żywo. Mogłabym się wyszaleć w najlepsze, śpiewać z tłumem, może zamienić kilka słów z artystami... - rozmarzyła się.

Adam Knight

Ciągnąc dalej swoje samoudręczanie powiedział - Masz to u mnie. - kiedy na niego spojrzała wytłumaczył się pośpiesznie z żartem - Za to że jednak mnie nie otrułaś.

Selene

- Nie przesadzajmy, nie mam zamiaru truć przyjaciół - zaśmiał się. - I... czy ja dobrze zrozumiałam, zabierzesz mnie na jakiś koncert? - spytała.

Adam Knight

- Seattle to duże miasto... Pewnie ktoś tam przyjeżdza czasami coś zagrać? - wzruszył ramionami - chyba że nie zechesz...

Selene

- Przyjeżdża, fakt... I oczywiście, że chcę - dziewczyna nadal nie dowierzała własnym uszom. Uszczypnęła się mocno - Auć! - syknęła. Po chwili rzuciła się Adamowi w ramiona - Dziękuję!

Adam Knight

- Oooo... - krzesło znów niebezpiecznie sie zachwiało. Po chwili obydwoje leżeli na ziemi. - Selene! Nic ci nie jest? - zapytał i złapał ją za ręke. Słysząc hałas do pokoju wpadła jej mama. Kiedy Adam ją zobaczył zrobiło mu się strasznie głupio. Puścił natychmiast jej dłoń jakby było to zbrodnią. Poczuł się jak małe dziecko przyłapane na czymś wielce niestosownym. Mama Sel zapytała - Co tu się wyrabia? - na jej ustach błąkał się trudny do określenia uśmieszek.

Selene

- Nic, potknęłam się i wpadłam na Adama, a że się na krześle kołysał to upadliśmy, no i.... tyle - wyjaśniła Sel.
- Potknęłaś się... - pokiwała głową mama Selene. - Oczywiście! -
- No mówię, że tak - wywróciła oczami Selene.
- A pan, co ma do powiedzenia? - spytała Helen Carter Adama.

Adam Knight

- Ja.. - Adam zająknął się i podał rękę Selene bo wstawała i oparła się o nią. - Zbiłem sobie chyba kostkę - faktycznie zaczeła go boleć. Popatrzył z nienawiścią na krzesło na którym siedziała Selene. Kiedy upadli zawadził o nie nogą. Wbił wzrok w podłogę i zaczął masować sobie kostkę. Kiedy patrzył w dół jej mama nie mogła zobaczyć jego szerokiego uśmiechu.

Selene

- Przyniosę panu lodu - powiedziała Helen i wyszła z pokoju.
Selene zachichotała cicho.
- Pięknie wybrnąłeś z sytuacji. Choć współczuję bólu - popatrzyła na jego nogę. - Zrobię ci okład.

Adam Knight

- Przestań... nic mi nie będzie.- nacisnął palcem kość i syknął. - To nic poważnego. - Usiadł na łóżku i wyciągnął przed siebie nogę. - Lepiej się odsuń ode mnie. Nie sądzę abym przypadł twojej mamie do gustu...

Selene

- W porządku, teraz się odsunę, ale jak mam pójdzie, to ci pomogę - powiedziała cicho i usiadła na krześle. Po chwili przyszła jej mama. Na szczęście szybko wyszła.
- Pomogę ci teraz - odezwała się ponowanie Sel.

Adam Knight

- Siedź gdzie siedzisz. - podciągnął nogę i zgiął ją w kolanie. Woreczek z lodem położył na obolałej kostce. - Przeżyję Sel... Naprawdę. Mam 29 lat i do tej pory mam się dobrze...- powiedział ironicznie przyciskajac lód do kostki.

Selene

- 29? Ooo, to jesteś starszy tylko 0 6 lat ode mnie. I nie mów, że nic ci nie będzie, bo tego nie wiesz - wstała i podeszła do jednej z szafek. Zaczęła w niej grzebać. - Posmaruj sobie potem nogę tym - rzuciła mu maść. - Powinna pomóc.

Adam Knight

Kiedy usłyszał jej uwagę o wieku pomyślał:Tylko??? Złapał maść i odkręcił. Woreczek z lodem zsunął się i upadł na podłogę. Zdjął skarpetkę. Hm... Normalnie jak po uderzeniu...- pomyślał patrząc badawczo na kostkę. - Nic wielkiego... - Nasmarował kostkę maścią i założył na powrót skarpetkę. Skóra trochę piekła.

Selene

- Pewnie nieźle boli - skrzywiła się. - Może chcesz jakiś opatrunek, czy coś? - spytała. - Będzie ci wygodniej.

Adam Knight

- Sel.. - wyjęczał - Już jest dobrze. Nic mi nie będzie, możesz być o to spokojna. - Usiadł wygodniej - Proszę podaj mi herbaty bo przez tą całą sytuację zaschło mi w gardle.

Selene

- Co mam zrobić, że jestem opiekuńcza? - wzruszyła ramionami. - Zawsze chcę pomóc, gdy widzę kogoś w potrzebie.

Adam Knight

- To się obróć do mnie plecami i pomyśl że mnie tu nie ma. - wstał i stanął ostrożnie na lewej nodze. Zacisnął szczękę i stanął pewniej prostując się. - Nie będę cię dręczyć. Naraziłem się już dość twojej mamie. - podrapał się po głowie - Pójdę już. - Dopił herbaty i podszedł do drzwi.

Selene

- Jak chcesz - westchnęła. - Odprowadzę cię na dół - powiedziała. - Lepiej żebyś miał obstawę.

Adam Knight

Zrobił skwaszoną minę. - Poradzę sobie...- tak ja zakładał bez większych przeszkód dotarł na dół. Ubrał buty. Udało mu się nie skrzywić kiedy zakładał lewy.

Selene

- Posmaruj nogę jeszcze raz przed spaniem - doradziła mu. - Dziękuję za wszystko - uśmiechnęła się do niego. - Do zobaczenia!

Adam Knight

Pokiwał głowa i ubrał kurtkę. - Do zobaczenia. - Jeszcze trochę nią pachnie... - pomyślal przechodząc przez podwórek do swojego pokoju.

/ Pokój nr 8

Selene

Selene ponownie udała się do swojego pokoju. Zamknęła go od środka i przebrała się w dres. Przez chwilę jeszcze obserwowała motel z okna, a potem położyła się do łóżka. Przytuliła się do poduszki i zasnęła.

Selene

Obudziła się wypoczęta i zadowolona.
Sięgnęła po komórkę i spojrzała na wyświetlacz. Nie było żadnych wiadomości. Ale sama miała zamiar napisać jedną.
Uśmiechnęła się, przypominając sobie całkiem przyjemny, poprzedni dzień.

Dzień dobry Smile

Napisała i wysłała wiadomość Adamowi.

Selene

Dzień dobry. Jak się czujesz? - przeczytała.

Wstałam w dobrym humorze, więc chyba nie jet źle Smile

Jak tam Twoja noga? Sad

- Napisała

Selene

Wszystko w porządku. Nie masz się o co martwić.

Ja zawsze mam się o co martwić Razz

Co z naszym wypadem o La Push?
Nadal aktualny?

Uśmiechnęła się, wstając z łóżka. Podeszła do szafy i zaczęła przebierać w ubraniach.

Selene

Czujesz się już na tyle dobrze? Nie wiem czy to najlepszy pomysł. Dopiero co wyszłaś ze szpitala i to jeszcze przedwcześnie. - przeczytała.

Guzik prawa. Mam się świetnie!
Jak nie wierzysz to podejdź do okna.
Czy tak wygląda chora osoba? Razz

Podeszła do okna, uśmiechając się szeroko.

Selene

Napisała kolejną wiadomość.

Jeśli Cię przekonałam, to zbieraj się.
Ja za 15 minut będę gotowa.

Selene

Odeszła od okna i położyła telefon na łóżku. Wzięła swoje rzeczy i poszła do łazienki. Gy wróciła, miała na sobie czarne dżinsy, białą bluzkę z krótkim rękawkiem, na którą założyła czarną bluzę z kapturem.
Wzięła telefon i schowała go do kieszeni.
Zeszła na dół, by zrobić kilka kanapek i herbaty do termosu. Wszystko schowała do torebki i czekała na Adama.

Adam Knight

/ Pokój nr 8

Zapukał cicho. Nie chciałby aby go budzono o tej porze. Kiedy Sel otwarła drzwi wypalił na powitanie - Jesteś wariatką, wiesz? - widząc jej minę roześmiał się.

Selene

- No jestem! Dziwię się, że dopiero teraz to zauważyłeś - zaśmiała się, - Zrobiłam nam kanapki. Masz jakiś koc w samochodzie, czy mam wziąć swój z domu?

Adam Knight

- Jesteś - powiedzial dobitnie - Pamiętasz jak rozmawialiśmy w kawiarni? Powiedziałem że jak bedziesz ze mną sama chciała przebywać to uznam cię za osobę niezrównoważoną psychicznie? I co? - popatrzył na nią zadowolony - Mam koc.

Selene

- Może i taka jestem - zachichotała. - Chyba nigdy nie zaprzeczałam. No to możemy jechać, co?

Adam Knight

- Raczej tak - wyszedł z domu czekając za nią. Szedł z boku w pewnym oddaleniu, czując na swoich plecach nieprzychylny mu wzrok. Rzucił okiem na okna jej domu. W jednym z nich stała jej mama. Odchrzaknął - Sel... Powiedziałaś komuś gdzie się wybierasz?

/ Ulica