Dom Selene

Selene

- Chodzi o to, że meble w tym domu są stare i szkoda się ich pozbywać. Choć ja wolałabym coś bardziej nowoczesnego i mniejszego - westchnęła.

Adam Knight

- Nie możecie tego jakoś inaczej rozplanować? - zapytał, kładąc łokieć na oparciu krzesła i podpierając sobie brodę. Wpatrywał się intensywnie w Selene.

Selene

- Czy ja wiem... Z rodzicami się ciężko w tych sprawach dogadać. To tradycjonaliści. Już babcia jest bardziej nowoczesna i wyrozumiała. W Seattle mogłam zrobić ze swoim pokojem co chciałam. A tutaj mam ograniczenia. Ja wiem, że to jest nieco chore. Kupie sobie własny dom, to będę mieszkać jak chcę.

Adam Knight

- Masz to w planach? - jemu to chodziło po głowie. Ale nie wiedział czy warto kupować tu w Forks dom.

Selene

- Tak - odpowiedziała. - Myślę, ze czas najwyższy wyprowadzić się z domu rodziców i żyć na własną rękę. Przez ostatnie lata i tak mieszkałam w innym miejscu, więc im to nie zrobi różnicy. A chciałabym mieć dom, urządzony tak, jak sama tego chcę.

Adam Knight

Popatrzył na nią uśmiechając się - Pomogę ci wybrać. - pomyślał że może jej to o sobie powiedzieć. - Mam mały interes... Prowadzę firmę handlującą nieruchomościami. Jesli chcesz.... To służę pomocą.

Selene

- Naprawdę? - zdziwiła się. - I dopiero teraz mi mówisz - popatrzyła na niego z wyrzutem. - Dobrze, ze teraz mówisz. Twoja pomoc się w takim razie bardzo przyda - uśmiechnęła się.

Adam Knight

- A kiedy miałem ci powiedzieć ? - zapytał podenerwowany - Jak cię niosłem do samochodu bo na moich oczach padłaś na chodnik? Wiesz, myślałem wtedy o czymś innym.

Selene

- Nie masz powodu do zdenerwowania - wstała i podeszła do okna. - Nieważne... - dodała ciszej.

Adam Knight

- Siadaj! - powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Sama wymagałaś odemnie szczerosci, więc wymagam tego samego od ciebie. - wbił wzrok w jej plecy.

Selene

- Nie podnoś głosu, proszę - powiedziała spokojnie. Mimo wszystko usiadła. - Chodzi mi o to, że ja po prostu sobie zażartowałam, a ty się uniosłeś. Przecież nie mam ci za złe tego, że mi nie powiedziałeś o tym wcześniej.

Adam Knight

Śledził ją wzrokiem aż nie usiadła. Ukrył twarz w dłoniach, westchnął ciężko. Czy ja nie umiem się opanować...? Muszę się tego nauczyć bo wszystko zniszczę... Przetarł twarz dłońmi uspokajając się. - To moja wina. Przepraszam. - powiedział zakrywając sobie oczy dłonią aby na nią nie patrzeć. Poczuł się beznadziejnie. Jak ona ze mną wytrzymie...? Skoro już teraz sprawiam takie trudności...Zapewne później będzie o wiele gorzej... Nie mógł sobie tego wybaczyć. Czarne myśli pogłębiły się kiedy usłyszał kawałek tekstu :"Somebody help me through this nightmare I can't control myself"

Selene

- Głowa do góry! Nic się nie stało - powiedziała szczerze. - Postaraj się rozluźnić, nie myśleć o problemach. Po prostu porozmawiajmy swobodnie, na luzie... - uśmiechnęła się nieśmiało.

Adam Knight

Złożył głowę na ramionach i pokręcił nią przecząco - Nie dzisiaj - usłyszała Selene.

Selene

A tak wspaniale ci szło... - powiedziała w myślach.
- Pokaże Ci coś - wstała i sięgnęła do albumu ze zdjęciami. Wyciągnęła fotografię, zrobioną siedem lat wcześniej. - Zgadnij ile miałam tu lat - podała mu [link widoczny dla zalogowanych].

Adam Knight

Podniósł głowę i wsparł brodę na ramionach. Rzucił okiem na zdjęcie. - A to nie jest zdjęcie z dalekiej przyszłości? - uchylił się przed szybkim ciosem wierzchem dłoni w głowę. Spadł z krzesła.

Selene

- Wstręciuch! - odparła. - To przeszłość! Miałam wtedy siedemnaście lat. A to [link widoczny dla zalogowanych] było zrobione kilka miesięcy później. A takie - podała mu kolejną [link widoczny dla zalogowanych] chyba jak miałam dziewiętnaście.

Adam Knight

Popatrzył na podsunięte mu fotografie. Porównał je z teraźniejszością. - Teraz wyglądasz najlepiej. - zaśmiał się - Znam się - dodał podnosząc się z podłogi.

Selene

- Dziękuję - uśmiechnęła się. - Jak widać przechodziłam różne metamorfozy. Ale te warkoczyki lubiłam najbardziej - westchnęła z rozmarzeniem. - Ale chyba już bym do nich nie wróciła. Miałam też czerwone pasemka, ale tego widoku ci oszczędzę - zaśmiała się. - A ty kombinowałeś kiedyś coś z wyglądem? - spytała.

Adam Knight

- Jakoś nie - powiedział sadowiąc się na krześle. Przeczeszał włosy dłonią robiąc wsród nich kompletny chaos. - Podobają mi się takie jakie są. Nikomu to nie przeszkadza.

Selene

- Bo ci tak do twarzy. Tobie dobrze by było i w krótkich i w nieco dłuższych - popatrzyła fachowo na niego. - No co, przy Joshu można się różnych rzeczy nauczyć i dobrze oceniać fryzury.Poza tym świetnie ci z tym kolczykiem - uśmiechnęła się.

Adam Knight

- Tak myślisz? - pociągnał się za kosmyk czarnych włosów - Może przydałoby się je trochę skrócić.... W końcu już nie jestem taki młody, wypadałoby spoważnieć... Złapał się machinalnie za ucho - Tak? Przecież prawie go nie widać przez włosy. Przed tobą nic się nie ukryje. - powiedział z kwaśną miną jednak po chwili się rozpogodził. Obrócił w palcach srebrne kółeczko - Bardzo długo już mam ten kolczyk... - Nie dokończył przypominając sobie okoliczności w których przebił ucho.

Selene

- Mógłbyś odrobinę je skrócić jeszcze - przyjrzała się jego włosom. - lepiej byłoby widać twarz. I tak, jestem spostrzegawcza - przyznała. - Choć najczęściej wszystko zauważam przypadkowo.

Adam Knight

- Moją twarz? Selene daj spokój kto by chciał mnie oglądąć - pokręcił głową - Gorączka znów ci wróciła, czy co?

Selene

- Oczywiście, że ja, a kto! I nie mam gorączki, zobacz - złapała go za rękę i przytknęła do swojego chłodnego czoła. - I mów mi Sel, proszę. Mało kto skraca moje imię, a ja to bardzo lubię.

Adam Knight

- Nie byłbym tak pewien - powiedział uśmiechając się bezczelnie - Chyba jednak dla mojego własnego dobra powinienem zapakowac cię do samochodu i odwieźć na cudowny oddział doktora Morgana. - Odsunął delikatnie dłoń od jej czoła. Mogło się wydawać że zrobił to niechętnie.

Selene

- Gdybyś mnie tam odwiózł, to byś wylądował na chirurgii, u doktora Cullena! - zmrużyła niebezpiecznie oczy. - A dr. Morgan długo by ze mną nie wytrzymał, wiesz o tym.

Adam Knight

- Doktor Morgan by się za mną wstawił. - powiedział poważnie - On jest przecież taki odważny. - pokazał dłonią poziom jego wzrostu ujmując mu sporo - Skoro nie dał się nam obojgu to ty sama choćbyś nie wiem jak sie starała nie wygrałabyś z nim. Jestem tego pewien. - popatrzył na nią - Byłabyś w stanie mi to zrobić? - zapytał z miną wyrażającą niedowierzanie i szok.

Selene

- Nie wiem, a chcesz się przekonać? - spytała, z tajemniczym uśmieszkiem. - Kto wie, może poznałeś tylko moją łagodną stronę...

Adam Knight

- Już raz mi groziłaś że mnie pobijesz i co? - przekrzywił głowę z niemniej zaciętym wyrazem twarzy.

Selene

- Nie znasz dnia, ani godziny, w której Selene Dolores Carter pokaże na co ją stać! - zrobiła groźną minę. Po chwili roześmiała się.
Usłyszeli pukanie do drzwi. W końcu przyszła jej mama z herbatą.
Kiedy wyszła, ponownie się odezwała.
- Takiej herbaty jeszcze nie piłeś. To jakiś tajna mieszanka mamy.

Adam Knight

- Oj tak... - zrobił przerażoną minę - to będą dla mnie ostatnie chwile na tym padole. -powiedział ironicznie. Ujął szklankę w dłonie i przyjrzał się pływającej w niej zawartości . - Jak nie siłą to trucizną, co? - zapytał unoszac brew i zerkajac na nią przez bursztynowy płyn.

Selene

- Oczywiście! I jeszcze cię zaczaruję, uważaj! - pokazała mu język. - Nie wiesz z jaką wiedźmą masz do czynienia! - roześmiała się. - Pij, pij!

Adam Knight

Spojrzał na herbatę. A jeśli... Wrócił na moment do tego co myślał o sobie w parku. Nikomu nie będzie żal... Zerknał na Selene. Widząc że chwilowa zmiana w nim była widoczna opanował się i upił herbaty. Smakowała wyśmienicie i miała w sobie coś co kazało mu powrócić na ziemię. Jej słodycz podrażniła mu gardło. Zaczął kaszleć. - Ale... - wymówił pomiędzy kolejnymi kaszlnięciami - słodka...

Selene

- Ano słodka, ale jak się przyzwyczaisz do jej smaku, to już nie będzie ci to tak przeszkadzać. Sama nie wiem, co mama do niej daje. Jakaś stara receptura.

Adam Knight

Odstawił szklankę na biurko. Otarł załzawione oczy i zaczął sapać jak po sprinterskim biegu na setkę. Kręcił głową. - Jeśli kiedykolwiek mnie do siebie jeszcze zaproszisz to przyniosę własną herbatę - zakaszlał po raz ostatni - albo poprostu nic nie będę pić.

Selene

- Nie musisz - powiedziała poważnie. - Nie dostaniesz herbaty. Jakąś kawę, albo sok - zatrzymała odtwarzanie i włączyła inny album.

Adam Knight

Popatrzył na nią podejrzliwie - Dlaczego wyłączyłaś? Nie spodobali ci się jednak?

Selene

- Podobają mi się. Po prostu nagle zapragnęłam czegoś innego - wytłumaczyła. Wzięła ze stolika zdjęcia i schowała je do albumu. - Nagle o czymś mi się przypomniało. I powinno ci się podobać. Z resztą chyba znasz - zaczął się wybrany utwór. Sel zaczęła śpiewać cicho z wokalistą:
I try to make it through my life, in my way, there's you
I try to make it through these lies, and that's all I do

Adam Knight

- Znam.... Ten sam wokalista... Wspaniały facet.... - Adam westchnął wsłuchując się w słowa. Zastanawiał się czy można odnieść je do jego aktualnego stanu. I don't care... Wodził wzrokiem za Sel myśląc nad tym usilnie. Nie jestem już tak obojętny...Zależy mi? Sam nie wiedział co czuje. Narazie nie chciał się tego domyślać. Przetarł oczy dłonią tak silnie że zobaczył gwiazdki. Powiedziałem że chcę... ale czy na pewno? Jedno było pewne, nie chciał jej skrzywdzić. Wbił wzrok w podłogę. Po raz pierwszy nie wiedział jak postapić dalej.