Dom Julii

Julia

-A na razie jak Ci sie podoba? -zapytała z uśmeichem. Dwa tygodnie to mało. -pomyślała.

Gość

- Narazie tak.
Uśmiechnął się ponownie.
Przesunął lekko głowę, by lepiej widzieć Julię.

(muszę kończyć. będę najpóźniej w środę)

Julia

Odwzajemniła uśmiech.
-Wiesz co?-zaczęła -może lepiej sie prześpijmy? A rano wrócimy do rozmowy. -stwierdziła. Nachyliła sie i dała mu buziaka w policzek.
-Dobranoc-powiedziała i położyła się na bok tak, że była odwrócona plecami do Iana. Po kilku minutach jej oddech się wyrównał i zapadła w sen.

Gość

Spojrzał na śpiącą Julię.
Wstał na chwilę i podszedł do okna. Otworzył je i wyjrzał przez nie.
Po chwili siedział na parapecie i patrzył w dal.
Zawsze tak robił w nocy przed spaniem. Czy to dlatego, że lubił obserwować? Możliwe, ale w tej chwili musiał przemyśleć pare ważnych spraw. Nie był pewien czy powinien w tym przypadku zostać w Forks. Nikomu nie mówił kim jest, a teraz wolał, by Julia mniej wiedziała o nim skoro wie, że nie jest człowiekiem.
Sam nie wiedział co począć, wkońcu był młody i nie miał takiego doświadczenia w tych sprawach skoro ich unikał.
Myślał tak przez dłuższy czas.
Wkońcu wstał, zamknął okno i położył się na materacu.
Po chwili spał już jak zabity. Zawsze spał mocno, gdy nie czuł zagrożenia.

Gość

Po 6 godzinach snu Ian obudził się wyspany jak zawsze.
Wstał i spojrzał na śpiącą jeszcze Julię.
Postanowił, że ogarnie pokój i schowa jakoś materac na którym spał.
Trochę mu zajęło umiejscowienie materaca w dobrym miejcu.
Ciągle zmieniał jego miejsce i wkońcu postanowił, że pod łóżkiem Julii będzie najlepiej.
Na początku zastanawiał się, czy wziąźć swoją gitarę czy też nie.
Podszedł do pokrowca i wyciągnął kartkę i długopis.
Napisał na niej zwykłe "Dziękuję" i postawił na szafce nocnej przy łóżku Julii.
Włożył gitarę do pokrowca i założył na plecach.
Wyszedł z domu przez okno.
// Parking- teren przed szkołą

Julia

Obudziło ją słońce, które niemiłosiernie świeciło jej po oczach. Przeciągnęła się i potarła oczy dłonią. Przypomniał jej się wczorajszy wieczór i uśmiechnęła się. spojrzała na zimie i ku jej zaskoczeniu było tam pusto.
Czyżby to mi się przyśniło?-pomyślała. Opadła na łóżko. Zdecydowanie był to całkiem przyjemny sen, szkoda tylko, że tak krótko trwał.
Po jakimś czasie podniosła się, a jej uwagę przykuła karteczka na szafce, na której widniało "Dziękuję" nieznanym jej pismem.
Więc może jednak to nie był sen?

Gość

// Parking + teren przed szkołą

Ian ponownie zjawił się przy domu Julii. Teraz nie wiedział, czy wejść przez okno, czy też zadzwonić do drzwi.
Nie był pewny, czy Julia śpi. Nie miał aż tak dobrego słuchu. Zdjął gitarę z pleców i usiadł na schodach.
Wyciągnął z pokrowca gitarę i zaczął powoli grać cichą piosenkę.
Była w sam raz na poranek taki jak ten.

Julia

Poszła do łazienki. Wzięła odświeżający prysznic. Sama już nie wiedziała czy Ian nie jest tylko wytworem jej chorej wyobraźni. Kiedy zimny strumień wody spływał po jej ciele usłyszała piosenkę. Wyszła, założyła swoją białą sukienkę i jeszcze z mokrymi włosami zeszła powoli po schodach. Stanęła przy drzwiach i zaczęła się przysłuchiwać muzyce. Kiedy usłyszała, że gitara zamilkła, otworzyła po cichu drzwi i zobaczyła Iana siedzącego na schodach. Nic nie powiedziała, po prostu wpatrywała się w jego plecy. Bała sie, że to znowu jej wyobraźnia może jej płatać figle.

Gość

Ian słyszał, że Julia schodzi po schodach. Lubił udawać, że jest człowiekiem i nie ma zielonego pojęcia, że ktoś go obserwuje, ale tym razem jego cierpliwość była nadszarpnięta.
Odwrócił się i spojrzał na Julię. Położył gitarę na schodach i wstał.
Podszedł do Julii i lekko objął ją w pasie.
Było to z jego strony nieprzemyślane. Działam nie rozumem, lecz hmmm... instynktem? Uczuciami?
- Wyspałaś się?
Spytał przyciszonym głosem, jakby nie chciał by ktokolwiek prócz Julii go usłszał.

Julia

Pokiwała twierdząco głową. Spojrzała mu w oczy i mimowolnie się uśmiechnęła.
-A Ty?-zapytała się. Nie miała zamiaru pytać go gdzie był i dlaczego. Dla niej liczyło się to, ze wrócił.

Gość

Uśmiechnął się do niej szczerze.
- Przejdziemy się gdzieś?
Miał nadzieję, że się zgodzi. Wolał nie kusić losu narazie i nie przebywać w miejscu, gdzie zapach Julii się sączy na każdym kroku. Może i nie był głodny, czy też spragniony krwi, ale wolał nie ryzykować. Noc i tak była trudna dla niego.
Wiedział, że jeśli oddalą się to jej zapach nie będzie aż tak intensywny i nie będzie miał problemu ze swoją drugą naturą.

Julia

Woda nadal kapała z jej włosów. Było ciepło, więc szczerze miała to gdzieś.
-Jasne.-uśmiechnęła się, lekko wyswobodziła z jego objęcia i zniknęła na chwilę w domu, po czym wróciła już w butach i z torebką. Zamknęła drzwi na klucz, zeszła ze schodków i potrząsnęła głową tak, aby jej włosy nie były aż tak mokre.
-to gdzie chciałbyś pójść?-zapytała.
-A może chcesz zostawić u mnie swoją gitarę?-zapytała po chwili. Oczywiście, że chodziło jej o to, żeby mu było wygodniej. No dobra, nie tylko o to. Wiedziała, że jeśli zostawi u niej gitarę będzie musiał po nią wrócić.

Gość

Co był dał za zdolność czytania w myślach. Ian nie posiadał tej zdolności i czasami miał marzenia.
W tej chwili by mu się taka zdolność przydała.
- Mogę zostawić. Mnie tam obojętnie.
Poczekał, aż Julia otworzy ponownie drzwi i położył gitarę gdzieś w kącie.
Wyszedł z domu i spojrzał na Julię.
- Proponuję jakąś restauracyjkę lub kawiarnię w Port Angeles. Pewnie jesteś głodna.
Sam był głodny jak wilk, ale starał się tego nie okazywać.
- Mój samochód jest na parkingu przy szkole.
Powiedział. Rzeczywiście tam zostawił samochód jak tylko tu dotarł.

Julia

Uśmiechnęła się kiedy Ian postanowił zostawić gitarę. Oznaczało to, że ma zamiar jescze tutaj wrócić.
-troszkę-przyznała.
-No dobra, okropnie-zaśmiała się.
-Ale dlaczego chcesz jechać do Port Angeles? -zapytała ciekawa i ruszyła za nim.

Gość

- Bo tam jest większy wybór, a mam ochotę na wyśmienite włoskie bułeczki z oliwą
Zaśmiał się i uśmiechnął do Julii.
Znowu ją objął w pasie.
Powoli, a raczej dla Iana powoli w stronę szkoły.
//parking+ teren przed szkołą

(Pisz pierwsza Very Happy

)

Julia

/park

Otworzyła drzwi i weszła do środka czekając na Iana.
-Idziemy do mnie czy głodny jesteś?-zapytała z uśmeichem.

Gość

- Możemy iść do ciebie. Materac powinien być jeszcze pod twoim łóżkiem.
Uśmiechnął się do Julii szczerze i ruszył schodami w stronę pokoju Julii.
- Ale jeżeli ty jesteś głodna to weź sobie coś z kuchni i przyjdź zjeść w swoim pokoju.
Odwrócił się i spojrzał na Julię.

Julia

-Nie jestem głodna-powiedział- nie wiem jak Ty, ale ja niedawno jadłam -zaśmiała się. I zaczęła wchodzić po schodach do swojego pokoju. Weszła do środka i usiadła na łóżku.

Gość

Wszedł do pokoju.
- Ja w sumie też.
Uśmiechnął się do niej ponownie.
Kucnął przy łóżku Julii i sięgnął po materac.
Wyciągnął go i położył obok łóżka.
Usiadł na nim wygodnie.
Z kieszeni kurtki wyciągnął jednego centa. Dwoma palcami złamał go w pół.

Julia

-Ej! Ja też tak chce!-powiedziała Julia patrząc na dwie części centa. Oczywiste było, że ona nie ma szans zrobić czegoś takiego, jednak wzięła z szafki monetę i zaczęła się z nią siłować. Zaczęła nawet sobie pomagać zębami, jednak nic z tego. Pieniążek nawet trochę się nie wygiął.

Gość

- Spróbuj z jakimś starym widelcem
Zaśmiał się.
Patrzył jak Julia siłuje się z monetą z uśmiechem.
- Widelec jest łatwiejszy.
Poradził z małą ironią w głosie. Oczywiście sobie żartował trochę z niej, bo była człowiekiem, ale też jej zazdrościł.
Wcale nie chciał być pół-wampirem, wolał być człowiekiem, ale teraz czasami cieszył się z tego czym jest.

Julia

Odrzuciła monetę na bok i opadła na łóżko.
-Łee, to nie dla mnie-stwierdziła-lepiej zajmę się haftowaniem albo robieniem na drutach-zaśmiała się.
-Opowiedz mi jak to jest-powiedziała po chwili całkiem poważnie.

Gość

- A co masz namyśli mówiąc to?
Spytał.
Jakoś chwilowo wyłączył myślenie w mózgu i nie bardzo wiedział o co pyta Julia.
Spojrzał na nią ponownie i zaczął znowu obserwować, jak to ostatnio ma w zwyczaju.

Julia

-No wiesz-powiedziała, przewróciła sie na bok i oparła głowę na dłoni tak aby go widzieć. -Jak to jest podróżować. Zapewne wiele widziałeś.-stwierdziła uśmiechając się do niego.

Gość

Uniósł brwi.
- W moim przypadku podróżowanie polegało na poszukiwaniu akceptacji itp. Nie zwiedzałem tych wszystkich zabytków.
Zamknął na chwile oczy i po chwili znowu je otworzył.
- Owszem, widziałem wiele... może nawet za wiele rzeczy.

Julia

-Za wiele?-zapytała.-Czyli nie było aż tak kolorowo?-spojrzała na niego z odrobiną troski.

Gość

- W zasadzie nigdy nie było, gdy tylko ktoś się zorientował kim jestem. Jeżeli to był człowiek i wiedziałem, że rozpowie każdemu o tym, że wampiry i inne takie istnieją to musiałem go w jakiś sposób unicestwić...
Ian nie patrzył na Julię.
Niezbyt dobrze wspominał swoje podróże po Europie.

Julia

-Unicestwić...-powtórzyła cicho Julia-a nie mogłeś po prostu nikomu nie mówić?-zapytała uparcie wpatrując się w jego oczy.

Gość

- Chyba nie słuchałaś mnie tak naprawdę. Mówiłem już, że niektórzy ludzie są bystrzejsi niż inni. O swojej przypadłości nikomu nie mówiłem i o tym wie tylko mój ojciec, moja była dziewczyna i ty.
Trochę podniósł głos. Był zirytowany niewiadomo w sumie czemu.
Fakt faktem, ze nie lubił jak ktoś udawał, że słucha, a potem przekręca fakty.

Julia

Spojrzała na niego.
-Przepraszam.-powiedziała-Jestem trochę rozkojarzona. -sama nie wiedziała dlaczego. Może dlatego, że to wszystko dla niej było całkiem nowe? Może z tego powodu, że siedziała sobie w pokoju z istotą która żywi sie ludzką krwią? A może to po prostu Ian na nią tak działał.

Gość

Ian wstał i podszedł do okna.
- A może poprostu się mnie boisz? Wiem, że ja również mam zapach, który zwabia ludzi... Może się boisz, ale nie możesz tego skończyć?
Obrócił się przodem do Julii i spojrzał jej prosto w oczy.
- Wiem, ze jestem potworem...

Julia

-Przestań tak mówić-powiedziała dość ostro podchodząc do niego.
-Nie boje się Ciebie -Złapała go za dłoń.-Ufam Ci-powiedziała patrząc mu w oczy.

Gość

- Ufasz mi, bo tak działa mój zapach na ciebie.
Odpowiedział ściszonym głosem.
- I dlatego pół-wampiry nie powinny zawierać większych znajomości...

Julia

-Może i masz racje-stwierdziła-nie jestem w stanie zaprzeczyć, ponieważ nie wiem co tak na mnie wpływa, ale ja chce Ci ufać! -przytuliła sie do niego.

Gość

Ian wymknął się z jej objęć. Był w rozterce.
Sam nie wiedział co czuje i właśnie tego się najbardziej obawiał.
Usiadł na łóżku Julii.
Nie patrzył na nią, patrzył gdzieś w bok.

Julia

Opuściła bezradnie ręce i podeszła do okna. Oparła się o parapet i opuściła głowę. Nie wiedziała co może jeszcze powiedzieć więc po prostu się nie odzywała. Dała mu czas, żeby pomyślał.

Gość

Ian siedział tak na łóżku Julii.
Gdyby nie musiał oddychać wyglądałby jak posąg.
Prawie nie mrugał.
Myślał... myślał o wszystkim.
Julia była jedyną osobą którą znał w tej okolicy i jedyną jak narazie osobą która nie zdaje chyba sobie sprawy z tego co Ian potrafi zrobić.
Wiedział, że gdyby jednak nie mógł powstrzymać swojego pragnienia to nie wypiłby teraz dużo krwi. Dopiero gdy odczuwa je bez względu na zapachy go otaczające to wtedy robi się niebezpiecznie.

Julia

Na dworze już się ściemniło. Julia odwróciła się od okna i ruszyła w kierunku drzwi.
-Jeśli coś postanowisz, albo będziesz chciał porozmawiać to będę w kuchni-powiedziała tuż przy drzwiach, za którymi chwilę później zniknęła.
Zaczęła zbiegać ze schodów, jak to miała w zwyczaju. W pewnym momencie podwinęła się jej noga, co z jej zgrabnością było do przewidzenia. Spadła z łomotem ze chodów.

Gość

Ian pobiegł szybko do schodów i zobaczył lezącą Julię.
Zbiegł po nich szybko i podniósł Julię.
- Nic ci nie jest?
Spytał niepewnie.

Julia

Zakręciło jej się w głowie. Spojrzała na Iana.
-Nie, raczej nie - powiedziała powoli i przyłożyła rękę do bolącego kolana. Miała małą ranę, z której leciutko leciała krew. Przycisnęła mocno dłoń do kolana i próbowała zatamować krwawienie.