Apartament Carmen

Carmen

j.w

// Forks

Carmen zaciągnęła go do swojego kącika.
- Trochę tu pozmieniałam - uśmiechnęła się patrząc na niego.

Martin

Rozejrzał się po pokoju i gwizdnął z niemym podziwem. - No tygrysico ładnie to wszystko urządziłąś. - powiedział przytulając ją do siebie. Gładził ją delikatnie po plecach.

Carmen

- Dziękuję - uśmiechnęła się i stanęła na palcach i dała mu buziaka w policzek.
Przytuliła policzek do jego klatki piersiowej .
- No a jak u Ciebie? Załatwiłeś wszystko ? - pytania aż sam cisnęły jej się do ust.

Martin

Wtulił ją mocno w siebie i ucałował jej gorące usta. - Mhm... wszystko załatwione tak jak trzeba. - powiedział spokojnie. Cieszył się bardzo, ze ma taką kobietę jak Carmen.

Carmen

Oddała pocałunek stając na palcach.
Cieszę się - uśmiechnęła się i głaskała go delikatnie po plecach.
- Wybierasz się gdzieś jeszcze dzisiaj? - westchnęła głęboko.

Martin

- Nie dziś poświęcam czas tylko i wyłącznie Tobie kochanie. - powiedział i pociagnął ją w stronę łóżka po to by mogli się na nim wygodnie ułożyć i po prostu trochę poleniuchować.

Carmen

Uśmiechnęła się szeroko i poszła za nim. Zrzuciła szpilki i wskoczyła na łóżku.
- Dawno już nie spędzaliśmy ze sobą dnia - spojrzała na niego uważnie.

Martin

- Dlatego chcę to nadrobić, chcę Ci poświęcić swój czas. - powiedział łagodnie, zrzucił swe buty na ziemię i rzucił się na łóżko pociągając ją za sobą.

Carmen

Zaśmiała sie kiedy ją pociągnął. Położyła się na nim i pogłaskała go po policzku.
- Wiesz, że za miesiąc jest nasz rocznica? - spojrzała mu w oczy radośnie

Martin

- Tak wiem skarbie to już będzie 6 lat jak jesteśmy razem. - ucałował delikatnie jej usta. Językiem przejechał po jej wardzie i lekko ją przygryzł. - Mmm...jestes słodka i moja, tylko i wyłącznie moja. -położył swe dłonie na jej pośladkach ściskając je nieznacznie.

Carmen

- Tylko Twoja - zamruczała mu do ucha kiedy ścisnął jej pośladki.
- A Ty? Jesteś tylko mój? - spytała i przygryzła jego płatek ucha. Głaskała go uspokajająco po bokach brzucha. Wiedziała, że to pytanie mogło go rozgniewać.

Martin

Był wciąż spokojny tak jak zawsze przy niej. - Tak moje serce należy tylko i wyłącznie do Ciebie. - pogłaskał ją po głowie i spojrzał w jej piękne oczy.

Carmen

Spojrzała mu w oczy i pogłaskała go po policzku delikatnie.
- Kocham Cię - szepnęła prawie niedosłyszalnie dla niego. Uśmiechnęła się delikatnie.

Martin

- I ja Ciebie moja piękna. - przytulił ją mocno do siebie gładząc jej plecy i zataczając na jej plecach małe hieroglify. Z jego ust nie schodził uśmieszek.

Carmen

Wtuliła nosek w jego szyję i przejechał nim po niej.
- Brakowało mi tego, wiesz? - westchnęła cicho i przytuliła się do niego mocno.

Martin

- Wiem, Carmen. - spojrzał jej w oczy i uniósł jej lekko głowę w góre by na niego spojrzała. - Przepraszam, ze czasem Cię tak zaniedbuje, ale interesy niestety jak sama dobrze wiesz pochłaniają dużą ilość czasu i trzeba szczególnie poświęcić czas i energię na ich ciagłe doglądanie. - westchnął ciężko. - Jeśli mamy żyć na poziomie to niestety musze się tym zajmowac nie ma innego wyboru i mam nadzieję że potrafisz mnie zrozumieć. - zapytał z nadzieją.

Carmen

- Wiesz, że rozumiem. Interesy są ważne i faktycznie pochłaniają dużo czasu - westchnęła cicho patrząc mu w oczy.
- Czasem tylko czuję się trochę samotna ale takie chwile jak ta wszystko zmienia - pocałowała go delikatnie w usta.

Martin

- Ciesze się bardzo, że jestes taką rozumną kobietą. - zachichotał lekko i wtulił twarz w jej włosy. Wdychał słodkawą woń jej szamponu do włosów. - Staram Ci się to wynagradzać jak tylko mogę. - wyszeptal jej w ucho.

Carmen

Zaśmiała się i wtuliła w niego.
- Wiem, wiem. I robisz to bardzo dobrze - głaskała go po karku i plecach.

Martin

Ucałował ją w szyję, lekko odgarnął jej włosy z pleców iw końcu przewrócił ją na bok leżąc obok. - I ten fakt mnie niezmiernie cieszy moja droga. - zjechał trochę niżej i pocałował ją w jej ramię.

Carmen

Uśmiechnęła się i wtuliła w niego od tyłu. Głaskała go po dłoni, którą miała przed sobą.
- Wiesz, fajna ta Twoja kuzynka - powiedziała nagle.

Martin

- Marika. - uśmiechnął się. - Ciesze się bardzo, ze Ci przypadła do gustu. Mówiłem, ze się polubicie, niepotrzebnie się bałaś. - zaśmiał się. - Tak , ona potrafi być chłodna i zła, ale to wynik przezytych u niej wstrząsów jakie jej zgotowali jej rodzice. Zresztą nie ważne. - wzruszył ramionami i machnął ręką w gescie iż nie ma o czym mówić.

Carmen

- Tylko jakoś źle się czuła dzisiaj. Zrobiło jej się słabo i kręciło w głowie - powiedziała patrząc w okno i wciąż głaszcząc go po ręce

Martin

- Jak to słabo się czuła? Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? Jakoś nie wygląda na osobę chorą w takim wieku. - skrzywił się nieznacznie. - Pytalaś się co jej jest? - zapytał z troską w głosie.

Carmen

- No normalnie. Nagle zakręciło jej się w głowie i kazałam się jej położyć. Być może zrobiło jej się duszno. Ale wzięła jakieś tabletki i był ok - spojrzała na niego przez ramie.
- Pytałam. Powiedziała,że miała wypadek ale lekarze nic nie znaleźli i wszystko jest ok - dodała

Martin

- Rozumiem. - powiedział z małym przekonaniem. Postanowił się dokladnie dowiedzieć co jej tez może dolegac. - Zobaczymy jeszcze. - szepnął cicho i spojrzal na Carmen.

Carmen

- Może to tak tylko dzisiaj miała. Jest dość ciepło - uśmiechnęła się .
- Hm? - spytała kiedy na nią patrzył

Martin

- Możliwe, ale jak to się mówi przezorny zawsze ubezpieczony. - wyszczerzył się do niej w usmiechu i wpił w jej usta całując ja namiętnie.

Carmen

- Racja - zaśmiała się i oddając pocałunek odwróciła się do niego i położyła go na plecach.

Carmen

- Kochanie poczekaj tu na mnie chwilę. Przyniosę coś z dołu - pocałowała go w usta i zeszła z niego i ubrała szpilki radosnym krokiem, szybko pobiegła na dół.

/ kasyno

Martin

Czekał cierpliwie na Carmen rozmyślając sobie o interesach. Nagle pewna myśl przyszła mu do głowy, chwycił za telefon i wykonał telefon uruchamiając swoje stare kontakty. Rozmowa trwała dość , ale jej wynik bardzo Martina usatysfakcjonował. Po zakończeniu rozmowy zerwał się z łózka. Carmen dosyć długo nie wracała a i on miał jakieś złe przeczucia, nałożył na nogi buty, poprawił się i ruszył do casyna.

/ Kasyno i bar

Carmen

/ hall

Weszła z Marika do pokoju i posadziła ją na sofie.
- Siadaj i opowiadaj - nalała jej wody i podała. Sama zapaliła papierosa i podała jej jednego

Marika Knight

- Nie palę i nie chcę wody. - rzekła ze złością. - Mówiłaś , że masz alkohol więc o niego poproszę. - powiedziała błagalnie. - Wtedy Ci wszystko opowiem. - pochyliła się lekko w przód.

Carmen

Nalała jej trochę whisky na dno szklanki i podała jej. usiadła obok niej.
- A więc mów - oparła się o kanapę

Marika Knight

Wzięła od niej szklankę i bez najmniejszego skrzywienia wypiła ją do dna. - Faceci to dranie, dupki , skończeni idioci i Bóg jeszcze jeden wie co. - rzekła załamana. - Na przykład weźmy takiego Pan Adama Knighta. - skrzywiła się lekko. - Niby jest przystojny, ale jego charakter...O matko, po prostu o dupę roztrzaskać, nie dość, ze pyskaty, prześmiewczy, to na dodatek mega wkurwiający. Dziś tak mnie zdenerwował, że o mały włos a bym spoliczkowała tą jego śliczną buźkę. - rzekła z przekąsem. Po alkoholuzawsze wygadywała różne dziwne rzeczy. - A taki dajmy Aaron Howard... - Zamachała się lekko ręką i wyciągnęła ją w stronę Carmen patrząc zachęcającym spojrzeniem aby jeszcze jej nalała. - ... Ten to dopiero ziółko..wykorzysta Cię a później zostawi. - westchnęła ciężko. - Carmen powiedź mi czy ja jestem aż taka zła? Czy ze mną jest coś nie tak, ze faceci uciekają ode mnie w popłochu? - wlepiła w nią lekko zalany wzrok. - Chyba mam jakąś tendencję do spotykania nad wyraz bardzo trudnych do ujarzmienia facetów. Wręcz , nawet to chyba działa jak magnes bo i ja nie jestem łatwa z charakteru, ale u mnie to co innego. - spuściła lekko głowę. - Jak jeszcze raz spotkam tego Knighta to nie ręczę za siebie, zrobię mu chyba krzywdę, albo jeszcze lepiej coś mu ukręcę. - uśmiechnęła się szatańsko na widok takiej wizji.

Carmen

Patrzyła na Marikę z pewną czułością i współczuciem w oczach.
- Chodź tu - przytuliła ją mocno - nie wszyscy są tacy jak Adam i ten Howard. Powiedzmy taki Martin. Nie da mnie skrzywidzić, chociaż czasem jest chłodny i nie mówi mi o wszystkim. Ale go kocham i ona mnie chyba też - przytuliła ją mocno - dzisiaj zostaniesz na noc - uśmiechnęła się

Marika Knight

Przytuliła się mocno do niej i po raz pierwszy w życiu odkąd była dzieckiem zaczęła tak na prawdę płakać. Musiała wyrzucić z siebie cały ciężar jaki nagromadził się w niej przez te wszystkie lata. Pierwszy też raz się przed kimś otwierała. - Czasem już po prostu nie mam siły Carmen. - rzekła drżącym głosem. - To tak wszystko boli, nie nawidzę swoich rodziców za to, ze mnie skrzywdzili, za to, ze pozwolili abym stała się takim potworem, abym była taka chłodna, zimna, dziką suką. - mówiła łamiącym się co raz to bardziej głosem.

Carmen

Carmen nie lubiła kiedy ktoś płakał w jej towarzystwie ale cóż. Przytuliła ją jeszcze mocniej i głaskała po włosach.
- Nie płacz. Nie jesteś zimną, wredną suką, wręcz przeciwnie - uśmiechnęła się ciepło - no już. Jesteś silną, niezależną kobietą. Dasz radę - dodała

Marika Knight

- Wiem - rzekła ocierając łzy z policzków. - Przepraszam, nie wiem co mi się stało yh. -otrząsnęła się lekko. - Dam radę bo muszę nie mam innego wyjścia. - westchnęła cicho. - Popatrzyła na nią unosząc głowę. - Wiesz, cieszę się, ze jesteś z Martinem, to na prawdę fajny facet. - posłała jej lekki uśmiech. -A ja no cóż, ja się nie nadaję do żadnego związku, to nie dla mnie. -wzruszyła lekko ramionami.

Carmen

- Każdy się nadaje i każdy kogoś znajdzie - westchnęła. Uśmiechnęła się do niej ciemno.
- Wiesz, zostajesz dzisiaj u mnie na noc - stwierdziła i dolała jej whisky do szklanki i podała.
- I więcej się już tak nie zamartwiaj - zaśmiała się cicho