Park

Gość

- Wtedy tak Cię nazwałam, bo Cię szczerze nie lubiłam, ale to zaczyna się powali zmieniać. Wygodnie mi tak. - skwintowała i uśmiechnęła się diabelsko.
- Wiedziałam! - klasnęła w dłonie jak mała dziewczynka. - Powiesz coś po włosku, proszę! Uwielbiam ten język. - nieświadomie zatrzepotała kilkakrotnie rzęsami.
Już zaczynała udawać trupa, gdy chłopak znó jej przerwał. Otworzyła jedno oko.
- Och, poprostu domek 24, 2 i 4. - pomachała mu dłonią przed nosem.

Gość

-Czyli że zaczynasz mnie lubić?-spytał z głupim uśmiechem
Zastanowił się, co ma powiedzieć po włosku gdy go poprosiła i w końcu powiedział.
-Beh, mi ha chiamato stronzo?[Ładnie to tak nazywać mnie dupkiem]-uśmiechnął sie przy tym słodko.
-Zrobił głupią minę.
Rozejrzał się, właśnie wchodzili na osiedle.
-To Twój domu?-spytał wskazując budynek, na którym widniał numer 24
[zaczynaj w domu]

Melanie

/Dom J.

-No to jesteśmy.
Powiedziała wchodząc do parku. Wszytko mieniło się zielenią a przez koronę drzew przebijało lekko słońce.
-Nieraz przychodzę tu rysować.

Julia

/Dom Julii

Weszły do parku.
-Ładnie tu. - powiedziała, rozglądając się dookoła. - Będziesz musiała pokazać mi swoje prace, przy najbliższej okazji. - Szły obok siebie, wolnym krokiem. Coś czuję, że będę tutaj często zaglądać.

Melanie

-Chodź-powiedziała.
Poprowadziła ją aż do małego zagajnika, przy którym płynęło ałe źródełko.
-Tu lubię przychodzić, jak odwiedzam Forks

Julia

-Łał- Julii aż odebrało mowę. To miejsce było oszałamiające piękne. Może, mimo braku palącego słońca, nie jest tutaj tak źle. Bez Mel nie znalazłabym tutaj nic ciekawego. - pomyślała.
Mel, przejmuję Cie na pełny etat. - Julia spojrzała na Mel z uśmiechem.

Melanie

-Mam lepszy pomysł-powiedziała do kuzynki.-Czekaj, zadzwonię po Mery.
Wyciągnęła telefon i wybrała numer matki.
-Mama podjedzie po nas za chwilę, do mi auto a sama wskoczy do Ciotki. Jedziemy do la Push.-oznajmiła Julii, widząc jej niepewną minę.
Niedługo potem wsiadły w auto i odjechały w stronę LA Push.
-Pokażę ci fajne miejsce.-powiedziała puszczając oczko do blondyny

/La Push|Klify

Julia

Julia patrzała na Mel z lekkim niedomierzeniem. Dopiero co weszły do parku, a juz miały jechać dalej. Tylko Mel mogła wpaść na pomysł w jednej sekundzie, a w drugiej go realizować. Pokażę mi fajnie miejsce? A ja myślałam, że ten strumyk jest tutaj atrakcją turystyczną
Jechały do La Push, ostatnio tam była, kiedy jeszcze żył ojciec Mel i za bardzo go nie zwiedzała. Byłą ciekawa co tam zobaczy.

/La Push|Klify

Gość

-Chodź. Wracamy do domu. -Alex niósł psa na rękach.
-Masz szczęście ,że do domu jest nie daleko.
/Dom Alexa

Julia

/ulica

Julia usiadła na najbliższej ławce, wygrzebała z torby mp3, włożyła słuchawki w uszy i zaczęła rozglądać sie dookoła. Zaciekawiło ją jedno z drzew. Wyglądało na bardzo stare. Wyjęła szkicownik oraz ołówek i zaczęła rysować.

Julia

Skończyłam- pomyślała Julia i schowała szkicownik razem z ołówkiem do torby. Potrzebowała towarzystwa, ale skąd mogła wiedzieć gdzie go szukać w obcym mieście. No nic - pomyślała - Ruszam dalej w trase . Podniosła się z ławki i ruszyła w strone centrum.

/ulica

Kejsi

/ulica

Kejsi weszła do parku-ładnie tu-pomylała, przeszła się kawałek aleuznała że mogłaby pójść na polowanie

/las

Maria

/ulice Forks

- Naprawdę mogę na ciebie liczyć, bez względu na to, co usłyszysz ode mnie? - spytała, siadając na ławce.

Julia

Julia zastanowiła się przed chwile. Wiedziała, że lepiej nie obiecywać, jeśli nie jest się pewnym, z można spełnić tą obietnicę.
- Nie obiecuję, że to zrozumiem, ale obiecuje, że nie komu o tym nie powiem. - powiedziała po czym usiadła na najbliższej ławce.

Maria

- Zacznijmy od tego, czy wierzysz w legendy, stare opowieści, często straszne. Gdyby ktoś ci powiedział, że na ziemi są oprócz ludzi postaci z legend, uwierzyłabyś? - spytała.

Julia

Julia zastanowiła się co by chciała usłyszeć Maria. Spojrzała jej w oczy. Za pewne potwierdzenie, jednak Julia postanowiła postawić na prawdę.
-Nie.- powiedziała - Ale jak byłam mała wierzyłam we wróżkę zębową.

Maria

- Może to i dobrze, że nie wierzysz w postaci z opowieści. Jednak one istnieją. I to te, które najczęściej pojawiają się w horrorach. O tym nie wolno mówić, więc i ja nie powiem o co chodzi, ale pomogę ci to zrozumieć. Jakiej postaci, gdyby istniała bałabyś się najbardziej. Kto budziłby w tobie strach? - spytała.

Julia

Julia zamyśliła się. Nie lubiła horrorów. W dzieciństwie bała się potworów z pod łóżka. W niej największy strach budziła ciemność. Jednak to nie jest postać.
- Właściwie, to każda z postaci w horrorach budzi we mnie strach - przyznała - boje się wielu rzeczy, a postaci z horrorów w szczególności.

Maria

- Słyszałaś zapewne o wampirach i wilkołakach? Co byś zrobiła, gdybyś wiedziała, że one istnieją naprawdę i żyją wśród ludzi?

Julia

-Gdyby mi to ktoś powiedział, nie uwierzyłabym -powiedziała -musiałabym to zobaczyć na własne oczy.

Maria

Maria pokręciła głową.
- Pewnie wyobrażasz ich sobie inaczej niż są w rzeczywistości. Brzydkie twarze, peleryny, czerń, trumny, a wilkołaki to brzydkie, wielkie stwory, tak?

Julia

-Taak, wydaje mi się, że to właśnie tak przedstawiają ich reżyserzy -powiedziała.

Maria

- To przedstawienie jest błędne. Wampiry i wilkołaki wyglądają jak zwyczajni ludzie, tyle, że odznaczają się w pewien sposób. Wampiry są piękne, wiecznie młode, jeśli zmieniono ich w młodym wieku, odznaczają się inteligencją i mają chłodną, twardą skórę. Poza tym nie śpią. Gdybyś spotkała go na ulicy, nie potrafiłabyś go poznać bez tej wiedzy. Ja także ich nie rozpoznawałam. Do czasu.

Julia

Julia patrzała na nią niepewnym wzrokiem.
Czy...-zaczęła - czy ty próbujesz mi powiedzieć że wampiry i wilkołaki istnieją?
Julia się zaśmiała.

Maria

Nie odpowiedziała, tylko popatrzyła na nią znacząco.
- Niektóre legendy są prawdziwe. To człowiek sam sobie ustala czy w nie wierzy, czy nie.

Julia

Julia przyglądała się Marii. Nie wyglądała na obłąkaną. Ale wilkołaki i wampiry? To już była przesada.
Julia nie wierzyła. Może nie była gotowa uwierzyć.
-Nie rozumiem, jakie powiązanie ma to z ludźmi przed motelem.-powiedziała.

Maria

- W motelu nie mieszkają tylko ludzie. Uważaj na nich. Za dnia będziesz bezpieczna wśród innych osób, ale w nocy... Nie wychodź sama. Mogą Ci zrobić krzywdę - ostrzegła. I kto to mówi... - dodała w myślach.

Julia

Przyjrzała sie dziewczynie. Wyglądała na poważną. Julka zaczęła się zastanawiać, czy nie zaproponować jej wizyty u psychologa, a może nawet psychiatry.
- Póki co nie mam zamiaru szwendać się po nocach- powiedziała.
-A Ty skąd wiesz o tych ... o tym wszystkim?

Maria

- Bo jestem jedną z nich. Tyle, że ja nie zabijam ludzi. Chcę prowadzić pokojowe życie, w zgodzie z innymi. Przebywając z tobą uczę się samokontroli - wyjaśniła. - Chcę przebywać z innymi i czuć się jak zwykła dziewczyna.

Julia

Julia nie wierzyła Marii. Nie wierzyła w te bajki. Jednak odruchowo się odsunęła.
Rozejrzała się dookoła.
-Wyłaź Mel! - krzyknęła - nie udało wam się mnie nabrać. -zawołała.
Rozejrzała się jeszcze raz. Nigdzie nie było kuzynki.
Spojrzała Marii w oczy.
-A więc Mel nie ma z tym nic wspólnego?

Maria

- Nie znam żadnej Mel - powiedziała spokojnie. - To nie jest żart, a najgorsze co może się przytrafić człowiekowi. Kiedyś myślałam inaczej, ale teraz to wiem - pochyliła się i wpatrzyła w ziemię.

Julia

Julia nie była pewna, czy chce wiedzieć o co jej chodzi. Właściwie, to nie wiedziała nawet czy jej wierzy. Przecież to było takie niedorzeczne ! A jednak Maria nie żartowała, tego była pewna, jednak nie była pewna jej stanu psychicznego.
- Ja -powiedziała- Ja muszę to przemyśleć. - Powiedziała, po czym wstała z ławki i odeszła.

/dom Julii

Maria

- Rozumiem - odparła.
Gdy dziewczyna odeszła, Maria wstała, wzięła swojątorbę i wróciła na ulicę.

/ulica

Gość

Weszli razem do parku, Boyd i Cath, trzymając się za ręce, wcale nieprzejęci faktem iż zerwali się ze szkoły. Wampirzyca rozejrzała się dookoła, obiegając wzrokiem drzewa, kwiaty, przystrzyżony trawnik i ludzi spacerujących po asfaltowych alejkach, uśmiechających się, bawiących z dziećmi. Nabrała do płuc świeżego, czystego powietrza i mimo iż przesączone one było zapachem ludzkiej krwi, to nie zareagowała, a nawet to nagłe pragnienie było słabe. Jej głowę, jej myśli zaprzątała teraz jedna osoba- i tak się składa, że chłopak ten właśnie szedł koło niej, tak blisko że niemal stykali się ramionami.
- Ciekawe, gdzie jest Uriel- wpadło jej nagle do głowy i nieopatrznie, a nawet nieświadomie powiedziała te słowa na głos. Ale potem pokręciła głową, tak ze jasne pasma włosów zatańczyły wokół jej twarzy, odrzucając myśl o młodszym bracie Boyda. Nie będzie się nim martwić teraz, kiedy jej oczy błyszczą szczęściem.

Gość

- Nie przejmuj się nim, poradzi sobie - powiedział. Pociągnął ją w stronę trawy, na której po chwili usiedli. Objął ją ramieniem i przytulił mocno. Miał ochotę już nigdy jej nie wypuszczać.

Gość

- Nie przejmuję się.- odpowiedziała, wtulając się w niego. Ładnie w tym parku przemknęło jej przez myśl, gdy wpatrywała się w zieleń trawy. Przesunęła się tak, by spojrzeć mu w te mleczno czekoladowe oczy- na malinowych ustach zatańczył uśmiech pełen szczęścia, zadowolenia, oczy niczym kwarc błękitny zalśniły.

Gość

Oparł czoło o jej czoło i uśmiechnął się szeroko.
- Jak ci się podoba w Forks? - spytał z ciekawością.

Gość

- Bardzo mi się podoba.- stwierdziła, myśląc o tym że właściwie podoba jej się tylko z tego powodu, że spotkała tutaj jego. Przybliżyła swoją twarz do jego, tak że ich usta dzieliła odległość ledwie paru milimetrów.
- A najbardziej mi się podoba...- nie dokończyła, tylko pocałowała go namiętnie.

Gość

- Mmm, to też mi się bardzo podoba - powiedział z lobuzerskim uśmiechem, kiedy już się od siebie oderwali. Jednak on nie miał zamiaru na tym poprzestać. Przyciągnął ją do siebie mocniej i znowu pocałował, rozchylając jej delikatnie wargi językiem.

Gość

Przesunęła dłonią po jego torsie, po brzuchu, wsuwajac ją pod koszulkę. Całowała go coraz zachłanniej, w pewnym sensie tracąc część kontroli nad sobą. I wtedy... wtedy niebezpiecznie blisko nich przeszli jacyś ludzie- gdy ich zapach dobiegł nozdrzy Cath, odsunęla się ona szybko od Boyda i spojrzała na nich zwierzęcym, trochę rozbieganym wzrokiem. Chwilę zastanowiła się, co ona robi, ale potem uderzył w nią kolejny powiew wiatru niosący z sobą ten zapach i wampirzyca nieomal wyrwała się z objęć chłopaka. I wtedy znów oprzytomniała na parę sekund, ściskając mocno jego dłoń.