Old Pub

Victor

Zauważył jej spojrzenie i wyraz twarzy. Sięgnął po fajki i zakurzył jedną. - Dobra, wiem co myślisz. To była sytuacja awaryjna. - powiedział zgodnie z prawdą. Cały czas miał wkurzoną minę. Nie lubił się tłumaczyć.

Mercedez Volturi

//Ulica

Weszła pewnym krokiem do baru. Sukienka odłsaniała całą jej nogę. Podeszła do baru. Uśmiechnęła się do barmana który od razu ją opsłużył. Poprosiła wódkę. Po dobrym posiłku trzeba się napić. Odwróciła się i spostrzegła w końcie siedzących na sofach blondynkę od której sączyła teraz moc i Victora. Uśmiechnęła się cwanie do niego. Puściła do niego oczko a papieros wyleciał mu z ust na spodnie. Zaśmiała się cicho a cwany uśmieszek nie zchodził z jej ust.

Veronica

Pokręciła głową nadal patrząc na niego, tym razem rozbawiona.
-Sytuacja awaryjna... -powtórzyła za nim. Delikatnie uśmiechnęła się.
-Nic się nie zmieniłeś... -westchnęła. Zerknęła na jego rysy twarzy. Choć nigdy o tym nie widział zawsze uważała go za niezwykle pięknego.

Victor

Papieros wyleciał mu z dłoni i zanim spadł na spodnie, Victor zdążył go złapać. Spojrzał na Ver z wyrzutem. - A to za co? - mruknął wkurzony. I wtedy róż znowu poraził go w oczy. Spojrzał w kierunku Mercedez ze znudzoną i kompletnie niezainteresowaną miną.

Mercedez Volturi

Mercedez znów się zaśmiałą. Machnęła głową w jego stronę a piepieros znów mu wyleciał. Odwróciła sie w stronę barmana po jeszcze jeden kieliszek wódki

Veronica

-To nie ja.... -oznajmiła podnosząc do góry ręce, w obronnym geście. Odwróciła głowę podążając za jego wzrokiem. Zauważyła różowowłosą i zaśmiała się cicho. Zerknęła na kobietę. Musiała skopiować jej moc. Veronice opanowanie phoenixa zajęło jej wiele lat. Dziewczyna z pewnością nie zdawała sobie sprawy, co przyswoiła. Phoenix niszczył od środka, stawał się jakby intruzem w twoim ciele... Uśmiechnęła się delikatnie a różowa z hukiem wylądowała na podłodze.

Victor

Papieros znów wyleciał mu z ręki, ale zdążył go złapać. Wkurwiony, zgasił fajkę w popielniczce. Domyślał się, że to sprawka różowej. Obdarował ją spojrzeniem, które krzyczało "Spróbuj jeszcze raz, to cie zabiję!". Spojrzał na Ver. Oczy bolały go od gapienia się na róż. Wtedy usłyszał huk. Dziwka wylądowała na podłodze. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. - Dalej. - powiedział do Ver. - Zrób coś jeszcze.

Veronica

-Ja nic do niej nie mam... -zaśmiała się cicho- Zresztą... Jak się odwdzięczysz? -wyszczerzyła sie uroczo. Nadal nie pozwoliła jednak dziewczynie wstać z podłogi. Skutecznie zablokowała jej moc telekinezy. Nauczyła się tego całkiem niedawno.

Mercedez Volturi

MErcedez upadła na podłodze. Buzowała w niej złość. Wampirzyca spojrzała na blondynkę. Uśmiechnęła się i mrugnęła do niej. Blondynka razem z sofą poleciała do tyłu. Mar spojrzała na Victora. Podeszła do niego.
-Nie jestem szmatą ani dziwką. Jestem kochany z Voltery. Jestem najbliższą 3 braci.
Uśmiechnęła się do niego i mrugnęła a papieros znów wypadł mu z ręki. Wybychła gromkim śmiechem i spojkrzała się na podnoszącą blondynkę. Posłała jej uśmiech a ta znów opadła na podłogę.
-Masz ciekawą moc. Bardzo mi się podoba.
Odwróciła się i pewnym krokiem wyszła z baru. Uśmiech nie schodził z jej ust. Uśmiechnęła się. Podniosła przy samych dzwiach rękę aby papieros znów wyleciał wampirowi z ręki.

/Ulica

Victor

- Odwdzięczyć? Phi. - wzruszył ramionami i usiadł wygodniej na kanapie. Ręce rozłożył na oparciu sofy. Podszedł do nich kelner, który oczywiście widział tylko Ver.
- Co podać? - zapytał.
Victor odpowiedział za wampirzycę. - Martini i duże piwo. - powiedział.
Kelner na chwilę przeniósł wzrok na Victora i widząc jego minę, szybko się oddalił.
Victor zmierzył różową spojrzeniem i kiedy wychodziła mruknął tylko: - Dziwka.

Veronica

Chwyciła rękę Victora. Uśmiechnęła się dziękując.
-Volterra? Zawsze mieli spaczone poczucie smaku... -zaśmiała się cicho zerkając na Victora. Usiadła na sofie. Założyła nogę na nogę.
-Mówisz, że nie jesteś łatwa? Trzeba było nie oddawać się pierwszemu lepszemu napaleńcowi... -dodała po chwili z szerokim uśmiechem. Wampirzyca bawiła ją. A ona po prostu nie da się sprowokować.

Victor

- Nie mówmy o Volterze, bo zaczynam tracić ochotę na piwo. - mruknął zniesmaczony. Podszedł do nich kelner z zamówieniem. Przed Ver postawił martini, a przed Victorem wielki kufel piwa. Wampir rzucił mu jakiś banknot i spojrzał na niego wzrokiem mówiącym "Spierdalaj". Kelner znów się przestraszył i zwiał.

Veronica

Veronica, dzięki swojej mocy miała dość szczególnie wyostrzony refleks. Kiedy tylko szklanka lekko zachwiała się w ręce Victora, wiedziała że to sprawka wampirzycy. Ver zmrużyła oczy a płyn z powrotem wrócił do szklanki.
-Gówniara... -wymruczała niemal przez zaciśnięte zęby- Nie ma co. Gust masz niezły... -warknęła z przekąsem.

Victor

- Dzięki. - mruknął, widząc jak Ver ratuje jego piwo przed rozlaniem. Sięgnął po kufel i upił spory łyk złotego płynu. - Myślisz, że chciałem ją jeszcze później oglądać? - mruknął nadal wkurzony. - Dobrze, że nie musiałem jej płacić za usługę. - upił jeszcze jeden łyk.

Veronica

-No tak... Ale przecież Ty wszystkie kobiety traktujesz właśnie w ten sposób... -mruknęła upijając martini z kieliszka. Dobrze wiedziała dlaczego w ogóle z nią rozmawia.

Victor

Zastanowił się przez chwilę, wpatrując się w zawartość kufla. - Hm... nie wszystkie. - zaprzeczył. - Nie gwałcę wszystkich moich ofiar. - powiedział. Emmie nie daruję. Edward mnie wkurwia więc...

Veronica

-Jesteś straszny... -mruknęła przechylając się przez stolik. Delikatnie przejechała dłonią po jego policzku.
-Co oni Ci zrobili za tego ludzkiego życia... -mruknęła lekko retorycznie.

Victor

Złapał jej dłoń i odciągnął od swojej twarzy. Upił łyk piwa. - Nie wiem, nie pamiętam. - odpowiedział, chociaż odpowiedź była zbędna. Zrobił się trochę niespokojny. Jak za każdy razem gdy go dotykała.

Veronica

-Brzydzisz się mnie? -zapytała lekko rozbawiona zabierając rękę z jego uścisku. Gdyby była człowiekiem ów stalowy chwyt w okolicach nadgarstka z pewnością by ją zabolał.

Victor

- Tak. - skłamał. Nie chciał drążyć dalej tego tematu. Spojrzał na jej martini. - Nie pijesz? - zapytał i sam napił się piwa. Teraz kiedy w barze nie było tamtej uporczywej dziwki, spokojnie zapalił sobie papierosa.

Veronica

Zerknęła na swoją dłoń obracając nią. Spojrzała na niego z lekkim wyrzutem.
-Nie wiedziałam, że jestem aż tak obrzydliwa... -oznajmiła dopijając martini do końca.

Victor

Nie miał zamiaru teraz tego prostować i prawić jej komplementów. Wzruszył tylko ramionami i zaciągnął się fajką. - Nie można mieć wszystkiego. - wypuścił dym z płuc. Spojrzał na Ver, która była teraz jakby za mgłą. Tak naprawdę podobała mu się jak cholera, nie chciał jednak tego okazywać.

Veronica

-Och... Widzę, że wreszcie przyswoiłeś to porzekadło... - uśmiechnęła się ironicznie. Machając ręką przed twarzą odpędziła od siebie dym.

Victor

- Jak widać. - odpowiedział. Sięgnął po telefon na stoliku i sprawdził godzinę. Było już późno w nocy. - Będę musiał niedługo złożyć jeszcze jedną wizytę w szpitalu. - mruknął bardziej do siebie niż do Ver. Że też ludzie tak długo muszą się leczyć. Przecież ja praktycznie nic jej nie zrobiłem. Zaciągnął się fajką i znowu wypuścił dym wprost na Ver.

Veronica

-Musisz to robić? -warknęła zła. Podniosła się z krzesła podirytowana mierząc go spojrzeniem. Denerwował ją. Jak zwykle... Jak dawniej.
-Co tym razem tropisz? Smakowite ludzkie dziecko? -skrzywiła się lekko.

Victor

- Znasz Cullenów, nie? - upewnił się. - Nękam dziewczynę tego co czyta w myślach. - poinformował. Teraz wypuszczał dym w górę, a nie na Ver. - Młoda wylądowała w szpitalu, a ta ruda ciota nie odstępuje jej na krok. - zgasił fajkę w popielniczce i dokończył piwo.

Veronica

-Widocznie ją kocha... -uśmiechnęła się nikle. Nie znała tego uczucia i chyba nawet było jej z tym dobrze. Westchnęła zerkając na niego.
-Czego od niej chcesz? -zapytała lekko zdziwiona.

Victor

- Tego czego chce od każdej ofiary, którą wkurzam przez jakiś dłuższy czas. - skinął na kelnera. Ten podszedł do nich zestrachany. - Jeszcze raz to samo. - powiedział Victor. Kelner zwiał. Wampir przeniósł wzrok na Veronicę. Pewna myśl wpadła mu do głowy. Gdyby była człowiekiem, byłaby moją ofiarą numer jeden. Uśmiechnął się pod nosem nieświadomie.

Veronica

-Dlaczego sie uśmiechasz? -zmarszczyła brwi wpatrując się w niego. Jego podbródek podniósł się tak, jakby położyła pod jego brodą swoją rękę. Nie zamierzała go więcej dotykać.

Victor

- Bo lubię. - odpowiedział rozbawionym tonem. Jak zwykle nikt nie wiedział o co mu chodzi, czemu raz jest wkurwiony a raz roześmiany. Zachowanie typowego psychola. Kelner przyniósł zamówienie i zwiał. Victor, nie spuszczając wzroku z Ver, sięgnął po piwo i upił spory łyk.

Veronica

Popukała się palcem w czoło. Wyszczerzyła się lekko.
-Ty leczyłeś się kiedyś? -zapytała się zupełnie poważnie. Zmierzyła go spojrzeniem jak idiotę.

Victor

W odpowiedzi tylko wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Pod stolikiem trącił butem o jej but, przez przypadek. Napił się piwa i spojrzał na nią. - Jakoś kiedyś moje dziwne zachowanie ci nie przeszkadzało. - powiedział unosząc jedną brew.

Veronica

Odsunęła nogi, niemal jak na komendę. Spojrzała na niego ze spokojem.
-Wiele rzeczy na tym marnym świecie się zmienia... -wyszczerzyła się.

Victor

- Ja nie mam zamiaru się zmieniać. - powiedział pewnym tonem. Poczuł jak Ver odsuwa nogę. - Co, brzydzisz się mnie? - powtórzył jej pytanie ze złośliwym uśmiechem na twarzy.

Veronica

-Nie lubię kiedy mnie dotykasz... -oznajmiła mimo wszystko kłamiąc. Uśmiechnęła się złośliwie- Wiem do czego jesteś zdolny... -dodała po chwili będąc wewnątrz pełną chorej satysfakcji.

Victor

- Nie wiesz do czego jestem zdolny. - podkreślił. - Miałaś okazję by się przekonać, ale nie skorzystałaś z niej. - wzruszył ramionami. - Twoja strata. - ze złośliwym uśmiechem upił łyk piwa.

Veronica

-Łohoho... -pokręciła głową patrząc na niego- A mi się wydawało, że to Tobie pierwszy raz się nie udało... -zaśmiała się cicho. Tym razem przechylając się przez stół palcem przesunęła po jego szyi.

Victor

- Gdybym chciał, dopiąłbym swego. - powiedział, nie reagując na jej gest. - Dałem ci spokój, bo wzbudzałaś we mnie litość. - mruknął ze złośliwym uśmiechem, czekając na jej reakcję. Normalna kobieta po takich słowach trzepnęła by go w twarz i wyszła obrażona.

Veronica

-Kłamiesz... -mruknęła z uśmiechem- Ty nie masz w sobie litości... -dopiła martini- Zresztą... Myślałam, że pod wpływem uderzenia rozpadłeś się na kawałki.. -wzruszyła ramionami. Podniosła się nachylając się nad nim.
-Chciałeś mnie... -mruknęła z satysfakcją- Nie tłumacz sobie w jakiś pokrętny sposób tego... że nigdy nie będziesz mnie miał.

Victor

Również się pochylił. Dzieliły ich zaledwie centymetry. - Chciałem cię... - potwierdził. - Tak samo jak te wszystkie kobiety, które przeleciałem. - uśmiech spełzł z jego twarzy. - Sądzisz, że jedno niepowodzenie zgasiło mój zapał? Wręcz przeciwnie. - warknął.