Mieszkanie Veronicy

Victor

- Nooo? - mruknął lekko unosząc głowę by spojrzeć jej w oczy. Złość i wkurzenie, które ciągle malowały się na twarzy Victora zwyczajnie zniknęły. Uśmiechał się lekko, całkowicie normalnie.

Veronica

-Ślicznyś... -mruknęła patrząc na niego rozbawiona. Która z jego twarzy była maską? Przejechała dłonią po jego wygładzonej buźce.

Victor

Zaśmiał się cicho. - Rzadko kiedy to słyszę. - przyznał. Położył głowę trochę nad piersiami Ver. - Nie żałujesz? - zapytał szeptem. Przecież zawsze się tak przed nim broniła, przed tym co działo się tu kilka minut temu.

Veronica

-A czy wyglądam na kogoś kto czegokolwiek żałuje? -pstryknęła go palcem w nos. Schyliła głowę tak by na niego chociaż przez chwilę zerknąć.

Victor

Uniósł głowę by spojrzeć jej w twarz jeszcze raz. - Hm... nie. - uśmiechnął się. Zastanawiał się jak długo jeszcze będzie go trzymał ten dziwny, łagodny stan ducha. Takie zachowanie do niego nie pasowało, tym bardziej, że był teraz całkiem naturalny, nie udawał.

Veronica

Przysunęła do siebie jego podbródek. Delikatnie ucałowała jego usta.
-Coś mi się zdaję, że będę tęsknić za Tobą w tym wydaniu.... -szepnęła.

Victor

- Tak sądzisz? - zapytał cicho. Poniósł się lekko i opadł na poduszki obok Ver. Założył ramię za jej głowę i przyciągnął dziewczynę do siebie delikatnie. Chciał nacieszyć się tą chwilą. Wiedział, że już niedługo wróci mu jego dawny charakter.

I w końcu stało się. Brwi wygięły się lekko, przywracając na twarz Victora wrażenie ciągłego wkurwienia. Oczy znów lśniły złowrogo. Miał ochotę zapalić i pojeździć na motorze. Wyślizgnął się spod Ver i wstał. Zaczął się ubierać.

Veronica

-Wygląda na to, że psychotropy przestały działać... -zaśmiała się cicho. Nie było powodu do rozpaczy. Wiedziała, że prędzej czy później Victor wróci do swojej jakże cudownej postaci. Westchnęła cicho. Usiadła na łóżku wciągając na siebie bieliznę. Zapięła sobie śliczny czerwony stanik po czym wciągnęła na tyłek dość luźne spodnie. Zmierzyła go spojrzeniem. Nie miała pojęcia jaką taktykę wybrać. Jak ją potraktuje?

Victor

Ubrał dolną część ciuchów i bez słowa ruszył do łazienki gdzie zostawił kurtkę i koszulkę. Ubrał się raz dwa, wyszedł z łazienki i spojrzał na Ver z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

Veronica

-No co chciałbyś mi powiedzieć? - zaczęła z lekka zbyt prowokacyjnie- Bo jeśli jakiś z Twoich standardowych epitetów... -to nie kłopocz się... -mruknęła zapinając spodnie.

Victor

Zdziwił się bo słowa typu "dziwka" czy "szmata" nawet nie sunęły się na jego usta. Tak naprawdę nie miał nic do powiedzenia. Albo po prostu nie potrafił teraz wykrzesać ani słowa. Wolnymi krokami zbliżył się do Ver. Zbliżył się i pocałował ją w usta, całkiem delikatnie, jak na niego.

Veronica

Odwzajemniła lekko pocałunek. Cóż... Victor był jednak znakomitym aktorem. Więc nie była pewna, kiedy odgrywa kolejną scenę. Pokręciła lekko głową kładąc mu dłoń na policzku.
-W sumie... Niemowa jest lepszy od dziwkarza... - była lekko rozbawiona. Chociaż... bardziej pasowałoby tu słowo zadowolona, do czego Ver zbytnio nawet przed sobą nie chciała się przyznać.

Victor

Nie reagował. Tak jakby w ogóle jej nie słyszał. Wczuł się w pocałunek, jak gdyby był on ostatnim. I tak w istocie było. Z ociąganiem oderwał się od Ver, wyglądał jakby walczył sam ze sobą. Całę to niezdecydowanie tylko obudziło jego gniew. W końcu odwrócił się na pięcie i wyszedł z mieszkania trzaskając drzwiami.

/Ulica