Plaża

Gaspard

-Jasne. - Mruknął biorąc Josie na ręce. Miał do niej takie samo prawo jak Leah, nie musiał prosić Mel o pozwolenie. Dziewczynka dotknęła jego policzka i pokazała mu Leah. Przełknął głośno ślinę i po raz ostatni odwrócił się do Mel, już w biegu.
-Do zobaczenia. - I tyle go było widać.

/Dom C.

Selene

- To się mnie słuchaj! - uśmiechnęła się zadziornie. - Już ja nad tobą popracuję, tylko mi pozwól i słuchaj mnie. A wtedy będzie dobrze - odchyliła głowę, by popatrzeć mu w oczy. - To jak? - nie przestała się uśmiechać.

Adam Knight

Popatrzył na jej uśmiechniętą twarz. Spojrzał jej w oczy. Wiedział że już zawsze ją taką zapamięta. - Dobrze - pokiwał głową i uśmiechnął się delikatnie.

Selene

- No i to mi się podoba - oswobodziła się z jego objęć. - A teraz... wstała - ... mnie złap! - zawołała i zaczęła biec, śmiejąc się głośno.

Adam Knight

Zaśmiał się cicho. Nie ociągał się. Poczuł się jak małe dziecko. Wstał i pobiegł za nią. Na szczęście nie biegła już tak szybko jak w lesie. Po kilku chwilach złapał ją delikatnie za nadgarstek. - I co?

Selene

- Houston, mamy problem! - zaśmiała się odwracając do niego. - I co? I to - przysunęła się bliżej, składając na jego wargach pocałunek (yes, yes, yes! Razz

)

Adam Knight

Zamrugał szybko widząc co chce zrobić. Nie miał czasu jej odepchnąć od siebie. Kiedy poczuł jej usta zabrakło mu tchu. Było to wspaniałe uczucie. Oddał pocałunek delikatnie z pewną właściwą sobie rezerwą. Kiedy skończyli, sapnął z lekką przyganą patrząc na nią rozgorączkowany - Sel!

Selene

- Coś nie tak? - nie przestała się uśmiechać. - No powiedz! Śmiało! - zachęcała go.

Adam Knight

- Coś ci się poprzestawiało do reszty w tym móżdzku, wiesz? - popatrzył na nią nie wiedząc czy ma się śmiać czy płakać. Westchnął ciężko i wyszczerzył się bezczelnie. - Och Sel... Co ty ze mną robisz?

Selene

- Chyba nic złego - objęła go za szyję. - A co, źle ci? - spytała.

Adam Knight

- W żadnym wypadku - przyznał i odgarnął włosy z jej twarzy. Czuł się lekko. Czuł jej ciepło. Czuł bicie jej serca.

Selene

- No i to mi się podoba - powiedziała szczerze. - Jeśli jesteś głodny, to nadal mam te kanapki - roześmiała się.

Adam Knight

- Nic od rana nie jadłem... - przyznał i cmoknął ja ostrożnie w czoło - Dawaj!

Selene

- Już się robi! - odsunęła się od Adama i usiadła na piasku. Sięgnęła po torebkę i wyciągnęła z niej kanapki i termos. - Smacznego!

Adam Knight

- Dzięki ^^ - powiedział i podał jej kanapkę. - Wiesz bliskość ma tę wadę że czuć jak komuś w brzuchu burczy. - Odkręcił termos i nalał jej herbaty. - Ty pierwsza.

Jacob

Spojrzał na Gasa. On jest ojcem Josie? Mam nadzieję, że mała nie odziedziczy po nim charakteru... - skrzywił się na samą myśl. - Taa, a ja jej pomogę. - dołączył się do zapewnień Mel.

Selene

- No tak, fakt - roześmiała się. - Dzięki - wzięła od niego herbatę. - Tym razem nie jet słodka, ponieważ to ją ją robiłam, a żadnych sekretnych receptur nie znam.

Melanie

Wzruszyła ramionami.
-Dupek.-warknęła cicho.
N ie mogła zrozumieć co Leah w nim widzi.
Ni e kwestionowała tego, po prostu nie rozumiała,

Adam Knight

- To dobrze, wolę taką - przyznał - Chociaż teraz... Pewnie się będę musiał przyzwyczaić... - patrzył na nią zadowolony jak pochłania kanapkę. Cieszył się że to tak sie ułożyło. Ile może się zmienić przez kilka godzin...?

Selene

- Spokojnie, mama parzy tę swoją tylko wtedy, gdy się chce popisać przed kimś. Kiedy będzie w normalnym nastroju, da sobie z tym spokój. Lubisz zwierzęta? - spytała.

Andrew

Tak...miejsce, gdzie bywał zawsze. Siedział na brzegu, z kamieniem w ręce, obraca go. Jak zawsze zamyślony. Ciemne włosy niesfornie opadają na oczy, obecnie wlepione w morze. Tak....tak było zawsze. Jak posąg. Zawsze w tym samym miejscu. Dlaczego? Tak jakoś wyszło. Czy dzień czy noc....z reguły tu bywał. Nie lubił siedzieć w domu. A morze? morze dawało mu ukojenie.

Adam Knight

- Zależy jakie - odpowiedział i wziął sobie jedną z kanapek.

Melanie

Telefon.
Znów ten durny telefon.
Teraz, gdy znów była sama z Jake'em.
Spojrzała na wyświetlacz. Mama
Odebrała.
-Melanie, z łaski swojej, pojawisz się w końcu z w domu?
Spytała z wyrzutem matka.
-Już, już. Będę za niedługo-Powiedziała Mel i rozłączyła się.
Spojrzała na chłopaka.
-Sory Jake.-mruknęła. Pocałowała go w polik.
Wstała.
-Odprowadzę wózek.-mruknęła biorąc go po drodze i wychodząc z plaży

/Ulica

Selene

- Lubisz koty? - spytała z ciekawością, biorąc kanapkę.

Adam Knight

- Czarne, ale szare też są fajne. A dlaczego pytasz? - nalał herbaty i wypił.

Selene

- Tak pytam. Miałam kiedyś kotka. Gdy byłam mała. Był moim jedynym przyjacielem. Widzę, że kanapki smakują, cieszę się - uśmiechnęła się.

Adam Knight

- Masz talent kulinarny. - przyznał jej. Kiedy skończyli jeść zaproponował - Nie miałabyś ochoty trochę się przejść?

Selene

- Czemu nie, a dokąd? - spytała pakując pozostałości do torebki.

Adam Knight

- Tam - powiedział wskazując brodą na klify. Złapał ją ostrożnie za rękę i pociągnął delikatnie za sobą.

Selene

- Czemu nie! - uśmiechnęła się do niego delikatnie. - Będziemy mieć cudowne widoki - rozmarzyła się.

/Klify

Adam Knight

Wywrócił oczami. Poszedłbym za nią na koniec świata...

/Klify

Jacob

Odprowadził Mel wzrokiem. Został sam. Spojrzał na morze, lecz po chwili położył się na piasku. Cisza i spokój. Wcale tego nie potrzebował. Doświadczył tego ostatnio aż w nadmiarze, włócząc się po lesie. Jednak, nie miał nic do roboty, więc...

Jacob

Miał dość bezczynnego leżenia. Wstał, zabrał koszulkę i otrzepał ją z piasku. Narzucił ją na siebie szybkim ruchem i ruszył w kierunku centrum rezerwatu.

/gdzieś

Marianne

// Leśniczówka

Marianne wbiegła na plażę. Lubiła tu być o tej porze. Było cicho, spokojnie i pusto. Szczekanie Soxa niosło się po wodzie. Marianne rzuciła mu piłkę kilka razy. Rozejrzała się. Nikogo nie było. W oddali zamajaczyło stadko delfinów. Uśmiechnęła się szeroko i zdjęła ubranie. Marianne wbiegła do wody. Płynęła szybko. Kawałek od brzegu zmieniła się w delfina i zaśpiewała w ich języku. Podpłynęły śmiejąc się. Zaczęli wzajemnie trącać się nosami. Były w nastroju do igraszek, co skutecznie poprawiło humor Marianne.

Andrew

Siedział w bezruchu, bawiąc się tylko kamieniem. Para rozmawiających go nie obchodziła. Gdy odeszli, nawet nie zauważył. Z zamyślenia wyrwało go szczekanie psa. Poruszył się odrętwiały. Usiadł na piasku wygodniej i spojrzał na delfiny. Przecież był pewien, że jakiś czas temu słyszał człowieka. Z uwagą obserwował delfiny bawiące się w morzu. Uśmiechnął się pod nosem i zastygł, obserwując je.

Marianne

Marianne przeskakiwała fale bawiąc się w berka z pozostałymi delfinami. Czuła się wolna i to właśnie tak bardzo ceniła w swoim życiu.

Sox na plaży szczekał jak oszalały kręcą c się w kółko. Wpadał do wody to znów z niej uciekał.

Andrew

Wyciągnął dłoń w stronę psa, z lekkim uśmiechem. "Pies nie mógł przypałętać się tu sam", przemknęło mu przez myśl, spojrzał na zwierze, uśmiechając się wesoło
- Chodź
zaprosił go dłonią do siebie.

Marianne

Pies podbiegł do niego machając ogonem. Po chwili wrócił w poprzednie miejsce. Przyleciał znów tym razem z piłką w pysku. Położył ją na kolanach Andrew i patrzył wyczekująco.

Andrew

Zaśmiał się cicho, wstał. Przeciągnął, wziął piłkę i cisnął daleko w stronę plaży, spojrzał na psa
- Aport?
Nie był pewien czy to tak, ale uśmiechnął się lekko.

Marianne

Pies zaszczekał i pobiegł za piłką. Przez chwilę walczył z nią warcząc. W końcu złapał ją w pysk i przyniósł Andrew.