Stołówka

Leah

/Szkolny parking czy coś.

Weszła do stołówki razem z Deą. Mimo, że miały tylko porozmawiać Leah kupiła sobie kawę.
-Przepraszam, ale naprawdę od jakiegoś czasu czuję się strasznie dziwnie. Szczególnie rano... -westchnęła siadając przy stoliku.

Dea

Dea zerknęła na nią stroskana
- Nie ma sprawy. - mruknęła - Ładnie wyglądasz... - obrzuciła Leah uważnym spojrzeniem.

Leah

-Przestań...-mruknęła- To nie było dowcipne...- powiedziała mieszając kawę. Wciągnęła jej aromat i odsunęła kawę na brzeg stolika. Najbardziej jak się dało. To jest dziwne... Musiałam się czymś dodatkowo zatruć... Westchnęła zdenerwowana.
-Chcesz mi coś powiedzieć? Boo... nie wiem co tu jest jeszcze do dodania... Jeśli zamierzasz mówić, że go kochasz. Too daruj sobie. Nie jestem masochistką i nie mam zamiaru czegoś takiego słuchać.

Dea

- Leah, o czym ty mówisz? - Dea spojrzała na nią zdezorientowana - Jakie kochasz? Przyznaję, Gaspard jest dla mnie ważny, bo on mi uwierzył. Jako pierwszy nie wziął mnie za wariatkę, a wręcz przeciwnie wyciągnął dłoń i pomógł mi. I to dla mnie dużo. Ale kochać? Ja nikogo nie kocham Leah. - podniosła wzrok na dziewczynę. - Dla mnie nie ma czegoś takiego. Pokazano mi, że Ci którzy kochają ranią najbardziej. Moja rodzina, Ci dla których mogłam wszystko... oni wydarli ze mnie miłość i wyrzucili do kosza. Nikomu nie pozwolę na to drugi raz. Więc o miłości w moim życiu mowy nie ma. Nie kocham nikogo. I niech tak pozostanie. - wzruszyła ramionami. - Przestraszyłam się. Nie tego, że on mnie pocałował. Wyjaśnił mi dlaczego to zrobił. Powód do dupy, ale wiem, ze on juz tego wiecej nie zrobi. Dał mi słowo, ze nigdy więcej mnie nie dotknie. I to mi pasuje. Tym bardziej, ze zostane u niego dopóki Doc nie uzna ze jestem zdrowa. Im szybciej to nastapi, tym szybciej znikne stąd. To dodatkowo daje mi motywację. Myślę, ze popieprzylam w zyciu wystarczajacej ilości ludzi, zeby zniknac zanim narobie wiekszych szkód. Jeżeli będziesz się czula z tym lepiej to poprosze doktorka, zeby znalazl mi inne lokum. - uśmiechnęła się lekko - Nie chce zebys myslala, ze staje pomiedzy tobą a Gasem, Leah. Bo nigdy nie zamierzalam tego robic.

Leah

-Powiedział, że jesteś dla niego najważniejsza...-mruknęła ze smutnym uśmiechem- Widocznie tak stałoby się nawet bez Twojej obecności...- powiedziała opierając sie ręką o stolik. Chyba nie czuła się zbyt dobrze.

Dea

- Nie powinien był mi pomagać w pierwszej kolejności. Gdyby mnie nie było to by nie plótł takich głupot - mruknęła Dea do siebie. Spojrzała na Leah - Słuchaj, czy ty się dobrze czujesz?

Leah

-Tego nie możesz wiedzieć na pewno... -mruknęła- I tak. Chyba wszystko w porządku... -odgarnęła włosy z bladej buźki.

Dea

- No przynajmniej nie w stosunku do mnie- burknęła i zdecydowała się wypowiedzieć pewną myśl na głos - Leah... dlaczego mnie nie ochrzaniasz? Dlaczego nie mówisz mi że śmierdzę? Nie przeszkadza Ci to? - przypomniała sobie Gasparda, który po chwili rozmowy wyczuł od niej wampira

Leah

-Niby dlaczego miałabyś śmierdzieć? -mruknęła opierając głowę na ręku w geście zmęczenia- Dea... ja naprawdę nic nie czuje. Na stołówce nic im się raczej nie przypaliło.

Dea

- Nie nic.... - Dea zdziwiła się nie na żarty - Edward miał rację. To dziwne... - mruknęła cicho do siebie. - Jesteś pewna, ze czujesz się dobrze? - zapytała już normalnie.

Leah

-Jaki Edward? -spojrzała na nią nieufnie. W gruncie rzeczy zrobiła się nawet śpiąca.

Dea

- Co? - pytanie Leah wyciagnęło ją z zamyślenia - Edward? A poznałam takiego w bibliotece dzisiaj. Szukałam ksiażek do pracy z literatury angielskiej - skłamała gładko. Nie chciała denerwować swojej rozmówczyni. I tak miała kaca moralnego i wielkiego stracha rozmawiając z nia.

Leah

-Już myślałam, że rozmawiałaś z Cullenem. Wtedy miałabyś prawo śmierdzieć... -uśmiechnęła się nadal bez większego przekonania.

Dea

- Ale skoro ty nic nie czujesz, to... - Dea uśmiechneła się nerwowo - to znaczy ze nie romawiałam, prawda?

Leah

-Jeśli mam wierzyć swojemu węchowi to nawet nie ma go w szkole... -wzruszyła ramionami. Zapięła sweter. O dziwo było jej chłodno...

Dea

- Leah... - Dea spojrzała na nią oczami pełnymi niemego zdumienia - Leah... - nie bardzo wiedziała co ma jej powiedzieć. - z resztą mniejsza z tym.

Leah

-Słucham? -spojrzała na nią z uwagą.

Dea

- Leah... ale Cullen jest w szkole. Mijałam go na parkingu - powiedziała cicho. pomijam, ze wcześniej piłam z nim kawę

Leah

Przez krótką chwilę mierzyła ją spojrzeniem. Tego dnia jej wzrok wyglądał niemal na przygaszony. Źrenice nadal miała lekko rozszerzone, jednak jej spojrzenie stanowczo utraciło swoją dzikość. Było takie... zwyczajne.
-Może się przeziębiłam... Wczoraj siedziałam długo na klifach... -mruknęła wypierając każdy dziwny objaw jej zdrowia.

Dea

- I dlatego nie czujesz nic chociaż normalnie smierdziałabym na kilometr? - Dea patrzyłą na nią przestraszona - Leah... - dotknęła jej ręki - Leah... proszę, idź do lekarza. Coś jest nie tak... Dla Cullena też nie śmierdzisz... A podobno nie mozecie nawet przebywac za blisko, bo zapachy nie odpowiadają

Leah

-Właśnie przyznałaś się do tego, że rozmawiałaś z Cullenem... -Leah uśmiechnęła się jakoś cieplej, pomijając to, że jej ręka nie była jakoś specjalnie ciepła.
-I naprawdę nic mi nie jest... Mam iść do lekarza, bo nie czuję zapachu wampira? -zaśmiała się lekko, zabierajac dłoń.

Dea

Dea zaczerwieniła się ze wstydu
- Zaprosił mnie na kawę - przyznała zrezygnowana - Leah.. masz inne oczy, nie jesteś taka ciepła... Leah coś jest nie tak... - rozważała coś w myślach. Nachyliła się w stronę dziewczyny - On cię nie wyczuwał - wyszeptała najciszej jak mogła.

Leah

-Więc może on też ma chwilowo coś z głową...- mruknęła
-Chodź... Chyba masz teraz z moją grupą zajęcia sportowe... -powiedziała bardzo powoli wstając z krzesła. Zerwanie się z łóżka rano nie przyniosło jej nic dobrego. Bo przecież lekkie zawroty głowy to nic dobrego... nie?

Dea

- Przepraszam jeżeli Cię wtedy przestraszyłam... Nie gniewaj się dobrze? - Dea z mina zbitego psa patrzyła na towarzyszkę.

Leah

-Nie powinnam Cię o to pytać.. -mruknęła- Nawet jeśli Gaspard skłamał. Cóż. Już mi uświadomiono, że nikogo nie obchodzi fakt, co na ten temat myśle... -rzuciła podążając obok Dei w stronę sali gimnastycznej.

/Sala gimnastyczna czy coś xD

Dea

- Skłamał? - zapytała Dea bardziej siebie niż Leah i powlokła się za dziewczyną do sali gimnastycznej

//sala gimnastyczna

Gość

Weszła do stołówki i stanęła w kolejce. Nałożyła sobie sałatkę i usiadła sama przy stoliku.

Gość

weszła do stołówki,spoglodajac na każdego..
Wydają sie mili-pomyślała.
Stając w kolejce ,cały czas zastanawiała sie czy znajdzie tu jakiegoś kolegę...
Gdy nadeszła jej kolej,wzięła sam sok i podeszła do pustego stolika żeby zając miejsce.

Kejsi

/sala gimnastyczna:
Gdy weszła do stołówki znów zobaczyła tamtą wampirzycę, podeszła do niej myśląc:musze się dowiedzieć co ich tu tyle.
- cześć czy mogę się dosiąść?- spytała niepewnie.

Kejsi

dziewczyna nie odpowiedziała więc Kejsi wybiegła ze szkoły i pobiegła na ulice w centrum

/ulica

Gość

Wszedł do stołówki i usiadł przy stoliku. Wcześniej kupił coś do jedzenia, chociaż i tak nie miał zamiaru tego jeść. Czekał na brata.

Gość

/ sala anglistyczna/

Wszedł do stołówki z znudzoną miną. Szkoła z pewnością nie została stworzona dla niego. Nie znosił jej. Kupił jakąś sałatkę, po czym usiadł na przeciwko Boyda.
- Zabije Cie- powiedział mało przekonywająco posyłając mu mordercze spojrzenie.

Gość

- Cześć - powiedział uśmiechając się kącikowo, całkowicie ignorując to jakże brutalne stwierdzienie. Oh, aż się przestraszył.
- Jak ci mijają lekcje? - spytał szczerząc białe zęby w uśmiechu.

Gość

- A jak myślisz?- zapytał kpiąco i zaczął mieszać łyżką i widelcem sałatkę. Tak jakby miał zamiar ją zjeść.

Gość

Znowu uśmiechnął się unosząc tylko jeden kącik ust i swoim zwyczajem złożył ręce na kark.
- Wytrzymasz - powiedział tylko.

Gość

- Ehe, jasne, ale mnie motywujesz.- powiedział unosząc trochę sałatki na widelcu do ust. Z zirytowania prawie całkowicie zapomniał, że on nie je takich rzeczy. Dopiero, gdy otworzył usta się zorientował i odłożył widelec.

Gość

Parsknął śmiechem widząc co Uriel wyprawia.
- Musisz być bardzo głodny - powiedział z rozbawieniem.

Gość

- Czwartek to za późno- stwierdził odsuwając miskę z sałatką, żeby znowu się za to nie zabrać. Wbił już mniej wściekły wzrok w brata.

Gość

- Okej, pojedziemy jutro - westchnął tylko, przecierając twarz dłonią. Będzie tu trudniej niż myślał. Tym bardziej, że właśnie znajdowali się w pomieszczeniu pełnym ludzi.