Ulica

Melanie

jak wyżej.
Takie coś, po czym się człowiek przemieszcza, gdy się chce dokądś dostać Cool

Melanie

// Dom Mel

Wyszła na ulicę i zaczęła zastanawiać się w którą stronę powinna się udać do sklepu.
Miała nadzieję że intuicja jej nie zawiedzie i zgodnie z tym co podpowiadała udała się w prawo. W myślach zganiła siebie, za to, że nie wzięła swojego iPoda. Z czystego lenistwa nie wróciła się po niego.

Jacob

/Dom Jacoba

Szedł sobie chodnikiem, leniwie kopiąc kamyki i kapsle od piw, gdy zauważył młodą dziewczynę. Ładna. Odruchowo wyjął ręce z kieszeni.

Melanie

Zatrzymała się właśnie by rozejrzeć się.
W pobliżu nie widziała żadnego sklepu.
Jak widać, dziś szczęście jej nie dopisywało.
Westchnęła.
Chyba będe musiała się wrócić
Pomyślała niechętnie o dodatkowych kilometrach.

Jacob

Albo mu się zdawało, albo dziewczyna się zgubiła. Podszedł do niej. - Hej. - uśmiechnął się. - Szukasz czegoś?

Melanie

Spojrzała na chłopaka.
-Właście to sklepu.
Uśmiechnęła się i przyznała się ze skruszoną miną.

Jacob

- Mogę cię zaprowadzić, jeśli chcesz. To niedaleko. - wskazał ręką kierunek. - Tak po za tym jestem Jacob. - podał jej dłoń i uśmiechnął się pokazując tym samym swoje białe ząbki. - Nie widziałem cię tu wcześniej...

Melanie

-Mel-odpowiedziała podając dłoń-naprawdę jest niedaleko?
Spytała i pomyślała przy tym
więc jednak intuicja mnie nie myliła
-Dziś przyjechałam.
Powiedziała tłumacząc się.

Jacob

- Mel... Skrót od Melanie? Ładne imię. - uśmiechnął się. Ruszyli w stronę sklepu. - Co cie sprowadza do takiej dziury? - zapytał i włożył ręce do kieszeni.

Melanie

-Ah.. Dzięki.
Ruszyła za chłopakiem.
-Mama postanowiła wrócić, ja raczej za dużo do gadania nie miałam.
Uśmiechnęła się niepewnie.

Jacob

- Muszę cie zmartwić, ale zanudzisz się tu na śmierć. - kopnął jakiś większy kamień. - Jedyna atrakcja to morze i klify.
Nie licząc biegania po lesie pod postacią wilka...

Melanie

-Nie może być tak źle.
Powiedziała trącając chłopaka w ramię.

Jacob

- To w sumie zależy od tego co lubisz robić. - uśmiechnął się. Nagle zorientował się, że dotarli na miejsce. - To tutaj. - mruknął.

/Sklep

Melanie

Weszła do sklepu.

// Sklep

Melanie

//sklep

Wyszła na zwenątrz, a drzwi zatrzesneły się z lekkim hukiem.
Zachwiała się pod ciężarem toreb z zakupami.

Jacob

/Sklep

- Już? Szybka jesteś. - uśmiechnął się. - Daj, pomogę ci. - zabrał jej torby z rąk.

Melanie

-Lata praktyki.
Posłała uśmiech chłopakowi i oddając kilka toreb.
Dmuchnęła, by powietrzem odgarnąć z twarzy niesforne kosmyki włosów.
-Chodź, bo mi ręce odpadną zanim dojdę do domu.
Powiedziała i ruszyła w kierunku, który raczej nie prowadził do jej domu.

Jacob

- To gdzie mieszkasz? - zapytał ukradkiem zabierając dziewczynie resztę toreb.

Melanie

-Emmm...
Powiedziała niezbyt inteligentnie robiąc obrót do okoła osi.
-Gdzieś tu na pewno.
Machnęła rękoma. Westchnęła. I zaczęła rozglądać się dokładniej po okolicy.
Mel do jasnej. Którędy przyszłaś? Myśl. Myśl. Myśl! wyjdziesz na ostatnią łamagę.
Odwróciła sie plecami do chłopaka.
-No więc...
Lewo? Prawo? Lewo? Prawo? Lewo? Prawo?
-Lewo?
Nie, to musiało być prawo.. chyba..
-znaczy się... prawo?
Pogrążyłaś się totalnie kotku
-Dobra-westchnęła podnosząc ręce w geście niewiedzy-nie mam zielonego pojęcia.

Jacob

- Hm... no to mamy problem. - uśmiechnął się. Wciągnął głęboko powietrze i wypuścił je głośno. - Znam tę wioskę jak własną kieszeń. - wskazał ręką w lewo. - I wydaje mi się, że twój dom jest tam. Słyszałem, że ktoś się tam niedawno wprowadził, więc to możesz być ty. - ruszył we wskazanym przez siebie kierunku. - Idziesz? - zawołał przez ramię.

Melanie

Potrząsnęła głową by wyrwać się z zamyślenia.
-No jasne.
Powiedziała doganiając chłopaka.
-Wiesz, nie musiałeś brać wszystkich tych toreb. Teraz czuję się głupio.
przyznała.

Jacob

- Nie ma sprawy. - ponownie się uśmiechnął. - Są lekkie. - spojrzał na dziewczynę.

Melanie

- Jakoś tak nie wyglądają.
Powiedziała z wahaniem w głosie.
-Może oddaj mi kilka. Nie będę się czuła taka bezużyteczna.
no Mel, zgadaj go jakoś. Cały czas o zakupach będziecie gadać
-Chyba że, powiesz mi coś o sobie. Wtedy ostatecznie, pozwolę ci je nieść.
Zaśmiała się.

Jacob

- A co byś chciała wiedzieć? - zapytał wciąż się uśmiechając. Złapał mocniej torby, żeby dziewczyna przypadkiem nie zapragnęła ich mu wyrwać.

Melanie

-A co byś chciał mi powiedzieć?
Spytała odwzajemniając uśmiech chłopaka.

Jacob

- To, co byś chciała wiedzieć. - zaśmiał się. Po obu stronach ulicy nie było już żadnych domów - tylko las.

Melanie

-Wszytko.
Rozejrzała się. Więcej domów już nie było.
-Nadal jesteś pewien, że znasz tą wioskę jak własną kieszeń?
Zapytała śmiejąc się.
-To ja nie chcę wiedzieć, co masz w kieszeni.
Odwróciła się i ruszyła w drogę powrotną.
-Chodź ogierze, lepiej ja poprowadzę.

Jacob

Szedł nadal w tym samym kierunku. - Ja się nigdy nie gubię. - rzucił przez ramię do dziewczyny. - Za chwilę będziemy na miejscu.

Melanie

-he?
jaki pewny siebie
-Niby jak chcesz to zrobić? Tam dalej nic nie ma.
faceci...
Zaśmiała się cicho.
-Czekaj. -powiedziała biegnąc w stronę chłopaka-Jak zgubimy się w lesie, to ty pójdziesz pierwszy wilkom na pożarcie.

Jacob

Wilkom na pożarcie... - roześmiał się w głos. - Nie ma sprawy, poświęcę się. - zza ściany lasu wynurzył się pierwszy dom. - Widzisz?

Melanie

-Ale z ciebie bohater.
Spojrzała i rzeczywiście dojrzała kolejno wynurzające się z zieleni domy.
-Ja się tak nie bawię. Byłoby śmieszniej jakbyś nas zgubił.
Zaprotestowała.
-To jak, powiesz mi coś w końcu o sobie. A może nigdy nic się nie dowiem?
Posłała uśmiech chłopakowi.

Jacob

- Hm... dziewczyny mają pierwszeństwo. - wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Co lubisz robić? - zapytał.

Melanie

-Rysować, śpiewać, rozmawiać, czytać, biegać, skakać, czarować, czasem nawet lubię sprzątać....
Ughh.. Mel, zamknij się. Opanuj się.
Uśmiechnęła się do chłopaka.
-Ogólnie moje lubienie opiera się na tym, by nie robić tego czego się nie lubi. To znaczy, żeby się nie nudzić i nie umrzeć w monotonii.
Pokręciła głową.
-Monotonia to zło.
Pokiwała głową jakby na potwierdzenie swych słów.
-Tak na poważniej to kocham rysować i malować. Jednak najbardziej lubię robić z siebie idiotkę i paplać od rzeczy, właśnie tak jak teraz.

Jacob

- Umiesz czarować? - zapytał wyłapując to słówko z paplaniny Mel. - A wiesz, że ja też? - uśmiechnął się. - Malowanie mówisz? Przypuszczam więc, że nie będziesz się nudzić. Znajdziesz tu wiele pięknych miejsc godnych uwiecznienia. - zaśmiał się z siebie w myślach. Od kiedy tak się wysławia?

Melanie

-Przyznaj się. Czytałeś ostatnio jakieś mądre książki na lekcje i tak ci zostało?
Zaśmiała się. Zaczynała go naprawdę lubić.
-Też umiesz czarować? Może kiedyś razem po czarujemy?
Zapytała, choć wiedziała że jej czary raczej takimi naprawdę nie są.
-Hej. Twoja kolej. Bo na razie wiem tylko ze umiesz czarować.

Jacob

- Moja magia byłaby dla ciebie zbyt niebezpieczna, dziecino. - zaśmiał się cicho, trącając dziewczynę łokciem w bok. - Samochody. To moja pasja. Mam nawet swój mały garaż i samochód, który staram się utrzymać przy życiu.

Melanie

-Moja byłaby niebezpieczniejszejsza.
Powiedziała chcąc przelicytować chłopaka.
-Pokażesz mi kiedyś?
Zapytała, sama nie wiedząc, czy ma na myśli garaż, czy rzekomą "magie"

Jacob

- Zależy co. Garaż mogę ci pokazać. - uśmiechnął się. Zatrzymał się przed małym, jednopiętrowym domkiem. - To tutaj?

Melanie

-tylko garaż?
Spytała zawiedziona.
Spojrzała na dom.
-Niestety tutaj.
Powiedziała ze smutkiem.
-Oddawaj torby. Chyba że masz ochotę na poznanie mojej szalonej mamuśki.
Dla własnego dobra lepiej się nie zgadzaj pomyślała i zaczęła zbierać się do przejęcia toreb.

Jacob

- Tylko garaż. - potwierdził. Oddał dziewczynie torby. - Dasz sobie radę? - zapytał uśmiechając się półgębkiem.