Ulice miasta

Gość

Mruknął coś i oddalił się w stronę Forks.

//Ulica w Forks

Nina

Szła ulica, zastanawiając się dokąd ma się udać po jakieś dekoracje świąteczne. Chciała, by w jej małym domku było czuć święta, jednak nie bardzo wiedziała co kupić. W Forks wyboru nie było, postanowiła więc pojechać do Port Angeles.
Szła ulicą, pisząc zawzięcie wiadomość do koleżanki, gdy nagle otrzeźwiło ją zetknięcie się z twardym chodnikiem. Pośliznęła się i upadła z hukiem.

Percy

//Ciemne zaułki w Seattle

Szedł powoli z uśmiechem na ustach. Nagle coś wyczuł.
Człowiek...
Wyłączył zapachy i ruszył szybciej. Stanął nad jakąś dziewczyną.
- Cześć - podał jej rękę - Jestem Percy.
Przywitał się uśmiechając się zachęcająco.

Nina

Miała zamiar zebrać się z chodnika, gdy usłyszała jakiś głos.
Cholera, wampir! - mruknęła do siebie w myślach.
- Ni... - podała mu rękę i przy okazji wstała. - Nina - przedstawia się.

Percy

- Uważaj - uśmiechnął się - Jest dość ślisko. Jesteś stąd? - tak, tak...podstawowe pytanie.

Nina

- Nie, mieszkam w pobliżu od dwóch tygodni. Ale nie ma o czym mówić - machnęła ręką. - Przede wszystkim: nie cierpię śniegu! - poprawiła kurtkę.

Percy

Uśmiechnął się.
- Naszczęście śnieg w Forks to rzadki widok. - westchnął - A szkoda...
Zaczął spacerować w ciszy.

Nina

- I bardzo dobrze! Wolę słońce, zdecydowanie. Zima w Meksyku jest najlepsza. Tobie by meksykańskie promienie zaszkodziło za to - westchnęła. Po co miała udawać, że wie kim on jest.

Percy

Westchnął i podniósł brew:
- Więc wiesz? - zapytał Niny
Nagle rozległ się dźwięk jego dzwonka i odczytał SMS-a. Zaklął cicho i spojrzał na dziewczynę.
- Przykro mi...muszę iść - mrugnął do niej i zniknął gdzieś we mgle.

//?

Nina

- Cholera! - zaklęła. Zawsze gdy poznawała ciekawe osobowości, oni znikali.
- Chyba się zamknę w domu i nie wyjdę z niego już nigdy - zezłościła się.

Demetri

/Dom przy Bay Street

Wyszedł raźnym krokiem na miasto, rozglądając się uważnie za jakimiś zdobyczami. Mijał przechodniów, obserwując kazdy ciemniejszy zaułek, do którego mógłby zaciągnąć swoją ofiarę. nagle wyczuł w pobliżu wampira.

Gość

Faith wybrała się na codzienną przechadzkę. Rozleniwiła się trochę. Nudziła. Myślała że bedzie jej tu lepiej. Jednak było zbyt spokojnie. Do woni wampirów przywykła. Było ich tu tak dużo...

Demetri

Demetri rozglądał się uważnie za źródłem bardzo ciekawego i pięknego zapachu. Tak mogła pachnieć tylko wampirzyca. w końcu znalazł tę, która przykuła jego uwagę.
- Witam panią - odezwał się do niej uprzejmie. - czy mi się wydaje, czy czuję w pani znudzenie i monotonię?

Gość

- Witam pana. - odpowiedziała obrzucając go uważnym spojrzeniem. - Czuć ją czy ją widać? - uniosla brew. Kolejny znudzony.

Demetri

- Tak po prawdzie to i widać i czuć. I podejrzewam, że nie tylko chciałbym znaleźć sobie jakieś zajęcie. Cóż, jeśli pani pozwoli, może przez jakiś czas pani potowarzyszę. Kto wie, może znajdziemy rozwiązanie naszego problemu wspólnie - zaproponował. - Demetri - przedstawił się, z lekkim ukłonem.

Gość

- Faith - powiedziała ostrożnie - Chwilowo delektuję się spokojem tego miasteczka i obserwuję ludzi. To mnie odpręża - rzekła - A pana, panie Demetri? Cóż pana odpręża?

Demetri

- Poproszę mi mówić tylko po imieniu - zastrzegł spokojnie. - Nie wiem. To chyba zalezy od mojego humoru. Czasem zwykły spacer, a innym razem polowanie, lub rozmowa z kimś innym. Przede wszystkim nie lubię nudy. Zawsze musi się coś dziać. Jak człowiek jest złożony tak i jego pragnienia, chęć odprężenia są wielowarstwowe i niełatwo ot tak odpowiedzieć, czego w danej chwili się pragnie.

Gość

- Niełatwo? Ależ mam dużo czasu Demetri - uśmiechnęła się. Lubiła zapędzać innych w kozi róg. - Czego pragniesz w tej chwili? - Założyła nogę na nogę przysiadając na pobliskiej ławeczce.

Demetri

- Przede wszystkim towarzystwa i oderwania się myślami od tego, co powinno zajmować moją uwagę. Oderwania się od rzeczywistości i uciechy z chwili - odparł spokojnie, siadając obok niej. - Chcę się rozkoszować chwilą i spontanicznością.

Gość

- Niezły plan - pokiwała głową - A jakże chcesz tego dokonać? - zapytała wygładzając fałdy spódnicy. Zaintrygowana zerkała co i raz na wampira. Był zbyt dystyngowany na zwykłego włóczęgę. Ciekawiło ją skąd pochodzi.

Demetri

- Jeszcze nie wiem, chociaż... - zerknął na nią z uśmiechem. - Może już zacząłem wcielać plan w życie. W końcu już coś robię. Choćby zabawianie cię rozmową moja droga, jest już zabijaniem nudy i odskocznią od rzeczywistości - spostrzegł.

Gość

- Ależ rozmowa to jest rzeczywistość Demetri. Rozmowa jest realna. Nierealne są jedynie marzenia. I koszmary - uśmiechnęła się uprzejmie, mile połechtana komplementem.

Demetri

- To jest rzeczywistość - zgodził się. - Jednak jest to odskocznią od wszystkiego dla mnie. Niezbyt często spotykam na swej drodze tak zajmujące osoby, nie zauważając ile czasu już upłynęło od ostatniej chwili, w której zajmowałem się pracą czy czymś poważnym. Tak, zdecydowanie twoje towarzystwo sprawia, że się relaksuję i odpływam w inny świat - powiedział szczerze, zadowolony z tego.

Gość

- Skąd pomysł, ze jestem zajmująca - uśmiechnęła się tajemniczo niczym Mona Lisa. Jego komplementy sprawiały jej przyjemność. Długo była sama i ostatnimi czasy raczej stroniła od towarzystwa. To była miła odmiana.

Demetri

- Naprawdę - pokiwał głowa, mówiąc to, co czuje. - Bardzo dobrze mi się z tobą rozmawia. Cóż, czuję że wiele wiesz o życiu i masz w sobie coś... hmm, rozmowy z tobą mogą być interesujące. Jesteś bardzo inteligentną kobietą. I podoba mi się podchwytywanie wątków i stwierdzeń, które pojawiły się w moich odpowiedziach.

Gość

- I wiesz to wszysto po tych kilku sekundach? - zaśmiała się szczerze i melodyjnie. Rozbawił ją. Mimo ze był obcy. Mimo ze nie lubiła obcych. Bała się ich. Wprawiali w zakłopotanie. Ten niekoniecznie.

Demetri

- Widzisz, mam tysiącletnie doświadczenie w rozmowach z innymi. Trochę się umiem poznać na nich. Początek jest zawsze najważniejszy. Zawsze pierwsze wrażenie wiele potrafi powiedzieć o rozmówcy - rzekł spokojnie, starannie dobierając słowa.

Gość

- Co więc powiedziało ci o mnie? - drążyła temat. Lubiła dyskusje. Lubiła rozmowy. Mimo że bała się obcych. Jednak tutaj, wśród tłumu czuła się bezpiecznie. -

Demetri

- Wydaje mi si, ze z jednej sto obcych, ale z drugiej... potrafią cię intrygować i lubisz z nimi rozmawiać. Szczególnie, gdy ktoś pokaże ci umiejętność konwersacji i zainteresuje swoją osobą - odpowiedział, patrząc jej w oczy. Zawsze lubił utrzymywać kontakt wzrokowy z tymi, z którymi rozmawiał.
- Jednak na ile moje spostrzeżenia są prawdziwe nie wiem. Może sama mi powiesz - uśmiechnął się.

Gość

- Mogłabym - powiedziała uśmiechając się cały czas - Ale sprawia mi przyjemnosć słuchanie twoich teorii. Będę zachwycona mogąc usłyszeć ich więcej - położyła dłoń na swoim kolanie i przeciagnęła nią odrobinę po udzie, lekko marszcząc materiał zamaszystej spódnicy. Rozchyliła nieznacznie wargi. Odruch bezwarunkowy. Zawsze tak robiła gdy coś ją zainteresowało.

Demetri

- Nie wiem czy moje teorie są chociaż właściwe. A jeśli palnę głupstwo? - przekrzywił głowę, wpatrując się w nią ciekawie. Starał się ją rozgryźć, chociaż... ta jej tajemniczość go właśnie bardzo pociągała.
Wpadła mu w oko, zdecydowanie. Lubił piękne kobiety. Nawet bardzo.
- Ale spróbujmy dalej. Mam wrażenie, iż cechują cię dwie osobowości. Jedna to ta, którą widzę: spokojna, opanowania, nieco nieśmiała i skryta. A druga, to szalona. Gdzieś w środku zapewne jesteś spontaniczna i żywiołowa. Poza tym, nie masz czasem korzeni włoskich, hiszpańskich albo coś w tym stylu? - zapytał. - Masz oryginalną urodę - wyjaśnił.

Gość

- Jeśli palniesz głupstwo, to głupstwo będzie palnięte - zachichotała - I zaręczam, ze świat się na tym nie skończy - wzruszyła ramionami. - Zakładasz, ze mam schizofrenię? To ciekawa teoria - zaśmiała się głosno - I owszem. Pochodze z Włoch.

Demetri

- Twierdzę, że masz dwie natury. Chociaż.... chyba każdy je ma - powiedział z namysłem. - Z resztą my chyba szczególnie mamy skłonność do różnych zachowań - oczywiście miał na myśli to, że oboje są wampirami.
- Włoszka? No proszę. Trafiłem na swoją rodaczkę - ucieszył się.

Gość

- Jesteś Włochem? - zdziwiła się. - Z której części Włoch? - zainteresowała się. Na pozór spokojna. W głowie jednak zapaliła się jej ostrzegawcza lampeczka.

Demetri

- Tak, jestem rodowitym Rzymianinem - odpowiedział spokojnie. Tak też było, do Volterry dotarł dopiero później, za swoim wampirzym "ojcem"
- a teraz moim domem jest cały świat - uśmiechnął się.

Gość

To nic nie znaczy...
- A ja Sycylijką - uśmiechnęła się - Miło spotkać rodaka - wyciągnęła ku niemu rękę.

Demetri

- Mnie również, nawet nie wiesz jak bardzo - ujął jej dłoń i pocałował delikatnie.
- Sycylia, ciekawy rejon. Nie tęsknisz za ojczyzną?

Gość

- Czasami... - westchnęła - Ale cały świat nalezy do mnie - rozłożyła ręce - Czemu nie miałabym tego wykorzystać? - przeciągnęła się.

Demetri

- Otóż to - przyznał. - Warto poznawać, być wszędzie tam, gdzie się zapragnie. Korzystać z życia i robić to, co się naprawdę chce. Tak, to jest piękna i warte zachodu - uśmiechnął się do swoich myśli

Gość

- Często bywasz w Rzymie? - zapytała - Bardzo się zmienił? Ostatni raz byłam tam.. - sięgnęła pamięcią - Dawno - nie mogła sobie przypomnieć.